ตอนที่3ช่วยด้วย

ตอนที่3ช่วยด้วย “เซียนเซียนฉันอยู่นี่”หลิวเซียนเซียนพึ่งจะเดินเข้าclubpoisonฟังเวิ๋นซิ๋วก็เรียกเธอให้เข้ามา ภายในclubpoisonไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็ก ตั้งอยู่ใกล้กับโรงเรียนมัธยมของพวกเธอที่นี่คือสวรรค์ของคนสละโสดที่ชอบมานัดเดทกัน หลิวเซียนเซียนเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วเรียกพนักงาน“ไวน์สองขวดค่ะ” “เซียนเซียนเธอโอเคมั้ย？” “ไม่ต้องสนใจฉันคืนนี้ไม่เมาไม่กลับฉันแค่อยากดื่มเหล้าถ้าฉันเมาแล้วเธอช่วยฉันเรียกรถไปส่งที่บ้านนะ”หลิวเซียนเซียนเสียใจทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องที่ลี่หลินซูจะแต่งงานหลังจากพูดเสร็จเธอก็เริ่มยกไวน์ดื่ม หลิวเซียนเซียนดื่มไปแค่สองแก้วก็เริ่มรู้สึกร้อน“ซิ๋วซิ๋วฉันร้อนจังเธอไปเอาน้ำเย็นให้ฉันแก้วนึงหน่อยสิ” “โอเคได้ถ้ารู้สึกว่าเธอดื่มเยอะไปแล้วรีบหยุดเธอเลยนะฉันไม่อยากส่งคนตายกลับบ้าน” “เฮอะๆเธอสิคนตาย”หลิวเซียนเซียนมองฟังเวิ๋นซิ๋วที่กำลังไปเอาน้ำให้เธอ ร้อนจัง นอกจากร้อนแล้วก็ยังร้อน ไวน์นี้ไม่ดีเลยจริงๆดื่มไปแค่สองแก้วก็รู้สึกแบบนี้แล้ว อยู่ๆก็มีมือมาเกาะไหล่เธอ“เซียนเซียนทำไมเป็นเธอล่ะ？หน้าแดงจังไม่สบายเหรอ？” พอได้ยินเสียงนี้อาการเมาของหลิวเซียนเซียนส่างขึ้นมาทันทีเงยหน้ามองประธานหลิง“ประธานหลิงคุณ……ทำไมคุณถึงอยู่ตรงนี้？” “ฉันมารับเธอไงเซียนเซียนเธอเมามากแล้วฉันส่งเธอกลับบ้านเอง”ประธานหลิงพูดแล้วดึงเธอให้ยืนขึ้น หลิวเซียนเซียนแทบจะลุกเดินไม่ไหวความรุ่มร้อนทำให้เธออารมณ์เสียแต่ตอนนั้นหาฟังเวิ๋นซิ๋วไม่เจอเลย เธอไม่ใช่เมาแล้วล่ะเธอต้องกินอะไรที่ไม่ควรกินเข้าไปแน่ “ประธานหลิงอย่าแตะตัวฉันฉันจะกลับเองคุณหลบไป” “เซียนเซียนเดือนหน้าเราก็จะแต่งงานกันแล้วฉันจะทิ้งให้เธออยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงเด็กดีเรากลับบ้านกันเถอะ”ไม่รอให้พูดจบประธานหลิงช้อนตัวอุ้มร่างบางของหลิวเซียนเซียน “ปล่อยฉันนะฉันไม่ไปกับคุณไม่นะ……”หลิวเซียนเซียนร้องตะโกนเสียงดังเพื่อดึงความสนใจจากคนรอบข้าง แต่เมื่อตะโกนร้องออกไปพบว่าเสียงตัวเองเบาเหมือนยุงไม่พอที่จะดึงดูดความสนใจได้ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธออยู่ในบาร์ที่เสียงดังและมีไฟสลัว ลั่วเหมยจูทำดีมากไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ เขาจ้องหญิงสาวอยู่นานไม่ง่ายเลยที่ธุรกิจของหลิวเฟิ่งจั๋นจะมีปัญหาและได้ร้องขอโอกาสดีๆแบบนี้หลิวเซียนเซียนต้องเป็นของเขา หลิวเซียนเซียนมองไปที่ใบหน้าของประธานหลิงและฟันเหลืองๆของเขารู้สึกรังเกียจมือแทบจะไม่มีแรงผลักประธานหลิงออก ประธานหลิงอุ้มหลิวเซียนเซียนแล้วออกไปจากclubpoisonมุ่งหน้าตรงไปที่รถวอลโว่ของตัวเอง สายลมยามค่ำคืนที่พัดผ่านหลิวเซียนเซียนสดุ้งตื่นหันไปกัดแขนประธานหลิงแรงๆ ด้วยผ้าที่กั้นไว้หนึ่งชั้นเสียงร้องสดุ้ง“อ้าก”ของประธานหลิงถึงจะรู้มาว่าหลิวเซียนเซียนคือแมวป่าตัวหนึ่งแต่ไม่คิดว่าจะดุได้ขนาดนี้เจ็บจนต้องปล่อยมือออกมือหนึ่งกุมแขนที่โดนหลิวเซียนเซียนกัดส่วนเท้าก็เตะหลิวเซียนเซียนที่ล้มลงพื้น“เธอเกิดปีหมารึไง？” ร่างไร้เรี่ยวแรงของหลิวเซียนเซียนล้มลงที่พื้นหลุดออกจากการควบคุมของประธานหลิงเธอรีบลุกขึ้นโดยไม่สนที่ประธานหลิงเตะเธอพร้อมรีบวิ่งไปข้างหน้า “ช่วยด้วย……ช่วยด้วย……”แม้ว่าจะไม่คุ้มกับการตายเมื่อตกอยู่ในมือของประธานหลิงแต่พอนึกภาพที่ประธานหลิงจะทำเรื่องไม่ดีกับเธอแล้วเธอก็รู้สึกรังเกียจมันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น “นังแพศยาหยุดเดี๋ยวนี้นะคืนนี้แกหนีไม่รอดแน่”เมื่อเธอวิ่งหนีไปแล้วประธานหลิงวิ่งตามด้วยความโมโห หลิวเซียนเซียนรู้สึกขาอ่อนเหมือนร่างกายนี้ไม่ใช่ของเธอไปแล้วถ้าวิ่งแบบนี้ล่ะก็ไม่ช้าก็เร็วประธานหลิงต้องไล่ตามมาทันแน่ๆสายตาอ่อนล้ากวาดมองหนทางในขณะนั้นเธอก็ต้องหยุดลง เธอต้องตาฝาดไปแล้วแน่ๆเหมือนว่าเธอ……เหมือนจะเห็นลี่หลินซู ใบหน้าหล่อเข้มที่ในชีวิตนี้เธอไม่อาจลืมได้และไม่อยากที่จะลืมด้วย“คุณลี่ช่วยฉันด้วย” เสียงอ่อนโยนของหลิวเซียนเซียนแทรกซึมยามค่ำคืนไปถึงกลองหูของลี่หลินเย่ลี่หลินเย่ขมวดคิ้วเขาเลือกที่จะเมินเฉยและตรงไปที่clubblue ลี่หลินเย่ไม่ค่อยได้ออกมายังสถานบันเทิงมีเพียงไม่กี่คนในเมืองTที่รู้ตัวตนของเขา ทุกครั้งที่ออกมาสถานบันเทิงเขาเกลียดที่ต้องเจอสายตาผู้หญิงที่จ้องมองมาที่เขาแบบไม่กระพริบ หลิวเซียนเซียนมองลี่หลินเย่ที่ไม่สนใจเธอและรีบตะโกนขึ้นมา“ลี่หลินซูช่วยฉันด้วย” ลี่หลินซู ชื่อนี้สามารถดึงความสนใจจากเขาได้สำเร็จเพราะนี่คือชื่อแฝดน้องของเขา ลี่หลินเย่หยุดชะงักแม้ว่าจะแอยู่ต่อคนมากมายรัศมีรอบตัวเขาที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาไม่ได้หันกลับมาแค่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา“เธอจำผิดคนแล้ว” เขาไม่ใช่ลี่หลินซูเขาคือลี่หลินเย่ เป็นน้ำสียงทุ้มต่ำที่น่าฟังเสียงนั้น หลิวเซียนเซียนได้ยินมันชัดเจนเสียงที่แยกไม่ออกจากความทรงจำคือผู้ชายที่เธอเฝ้าคิกถึงไม่มีทางที่เธอจะจำผิดคนแน่ หรือบางทีอาจจะเป็นฤทธิ์แอลกอฮอล์มอบความกล้าให้กับหลิวเซียนเซียนเธอใช้โอกาสที่ประธานหลิงกำลังชะงักรีบวิ่งไปทางลี่หลินเย่