ตอนที่4โน้มตัวสู่อ้อมกอดเขา

ตอนที่4โน้มตัวสู่อ้อมกอดเขา “ลี่หลินซูช่วยฉันด้วยข้อร้องล่ะ”พอพูดคำนี้เสร็จหลิวเซียนเซียนตรงเข้าไปเกาะแขนลี่หลินเย่คืนนี้เธอแค่ไปกับเขา กลิ่นหอมจากสาวน้อยและอุณภูมิร่างกายที่ร้อนรุ่มส่งผ่านไปยังลี่หลินเย่ ความร้อนที่ผิดปกติทำให้ลี่หลินเย่อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน “ไม่สบายเหรอ？”ลี่หลินเย่หันกลับมาพร้อมใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าหลิวเซียนเซียน ตาคมลึกจมูกเป็นสันและริมฝีปากบางนั้นคนนี้มีรสนิยมมากกว่าชายในความทรงจำของหลิวเซียนเซียนมากกว่าคนที่เธอเห็นในทีวีและสิ่งพิมพ์อีก หลิวเซียนเซียนหายใจเข้าลึกๆแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองเขา “อืม”เธอรู้สึกไม่สบายจริงๆไม่รู้ว่าทำไมกันพออยู่ต่อหน้าชายคนนี้เธอไม่เคยต้องการที่จะซ่อนมันไว้ 12ปีก่อน และ12ปีต่อมา กลิ่นหอมจากตัวเขาหลิวเซียนเซียนเอนตัวสู่อ้อมแขนลี่หลินเย่โดยไม่ได้ตั้งใจ ลั่วเฟิงที่อยู่ไม่ไกลจะเข้ามาดึงหลิวเซียนเซียนออกแต่ก็เห็นสายตาที่เหลือบมองมาทางเขาเขารับรู้ได้เลยว่าลี่หลินเย่ไม่อยากให้เขาก้าวเข้ามา “อยากให้ฉันช่วยเธองั้นเหรอ？”ลี่หลินเย่พยุงเอวของหลิวเซียนเซียนไว้ “อืม……คุณลี่ช่วยฉันด้วย”หลิวเซียนเซียนพูดออกมาเสียงชัด “หลิวเซียนเซียนเธอมียางอายมั้ย？เธอทำแบบนี้ฉันจะโทรหาพ่อเธอหลิวเฟิ่งจั๋นว่าฉันจะยกเลิกงานแต่งงาน！” พอประธานหลิงรู้สึกตัวก็รีบพุ่งเข้ามาเขาไม่รู้จักลี่หลินเย่และไม่รู้จักลี่หลินซูด้วยดังนั้นเลยไม่ได้จริงจังอะไรกับลี่หลินเย่ “จะยกเลิกก็ยกเลิกสิฉันไม่ต้องการแต่งกับคุณหรอก”หลิวเซียนเซียนทนไม่ไม่ไหวพูดขึ้นร่างกายที่เจ็บปวดในอ่อมแขนลี่หลินเย่และเพื่อความอยู่รอดเธอบอกกับตัวเองว่ายังไงก็ตามคืนนี้อย่าให้ประธานหลิงพาเธอไปได้ไม่งั้นเธอจบแน่ ประธานหลิงไม่คิดว่าหลิวเซียนเซียนจะให้เขายกเลิกงานแต่ง“หลิวเซียนเซียนเธอกล้าเหรอมาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ‘ ผู้หญิงที่ใกล้ปล่อยให้หลุดไปไม่ได้ไม่งั้นที่ทำมาทั้งหมดสูญเปล่าแน่ แต่มือเขาที่ยังไม่ทันได้เอื้อมถึงหลิวเซียนเซียนลี่หลินเย่จ้องด้วยสายตาเย็นยเยือก“หยุดนะ“ เสียงของเขาทำให้ประธานหลิงตกใจแล้วชักมือกลับ“แก……แกเป็นใคร？“ ด้วยรัศมีของลี่หลินเย่ทำให้เขาตกใจไม่กล้าต่อกรกับลี่หลินเย่ที่อยู่ตรงหน้าไม่งั้นสายตาของคนนี้อาจจะฆ่าเขาได้ “ไปให้พ้น“ลี่หลินเย่ไม่อยากสนใจประธานหลิงหันมามองลั่วเฟิงลั่วเฟิงจึงรีบกางแขนกั้นประธานหลิงเอาไว้ ส่วนลี่หลินเย่โอบหลิวเซียนเซียนไว้แล้วเดินเข้าไปในclubblue ห้องโถงอันงดงามภายในclubblueชายทั้งสามที่มองผ่านหน้าต่างก็รีบเดินจากประตูเข้ามาทักทาย เมื่อกี้อยู่ไกลเกินจนเห็นหน้าผู้หญิงไม่ชัดตอนนี้จะต้องเห็นให้ได้ว่าผู้หญิงประเภทไหนกันที่สามารถจับชายภูเขาน้ำแข็งอย่างลี่หลินเย่คนนี้ได้ ทันทีที่ลี่หลินเย่เงยหน้าขึ้นเขาเห็นกู้จิ๋นหยู้เดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจสายตาที่ประกายออกมาจากดวงตาเขา“จองห้องพักให้ฉันด้วย“ “ได้……ได้ครับ“เมื่อกู้จิ๋นหยู้ได้ยินลี่หลินเย่พูดคำนี้แล้วคิดว่าตัวเองฟังผิดพอตรวจสอบอีกครั้งแล้วว่าไม่ได้ฟังผิดไปก็รีบตอบกลับไปทันที ในเวลาเดียวกันสายตาก็มองไปที่หลิวเซียนเซียนที่อยู่ในอ้อมแขนลี่หลินเย่หัวเราะคิกคัก“ให้เตรียมอะไรอีกมั้ยครับ？“ “ไม่ต้องแล้ว“คำเดียวเท่านั้นลี่หลินเย่ก็เดินตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่สนใจชายทั้งสามที่อยู่ด้านหลัง จิ้นยี่เฉินมองหลังของลี่หลินเย่และมองไปที่กู้จิ๋นหยู้ที่กำลังจองห้องพักที่หน้าเค้าเตอร์แล้วพูดกับมู่เย่ไป๋อย่างมีความสุข“หลินเย่เอาจริงดิ？“ “อุ้มมาโรงแรมขนาดนี้จะไม่เอาจริงได้ไง？“มู่เย่ไป๋มองจิ้นยี่เฉินแทบอยากจะเดินตามไปด้วย ลี่หลินเย่อุ้มหลิวเซียนเซียนเข้าไปในลิฟต์ ภายในลิฟต์สีเงินที่สะท้อนทั้งสองคนในผนังลิฟต์หลิวเซียนเซียนที่เหมือนจะไม่รู้อะไรดึงคอเสื้อของเธอเพื่อคลายความร้อน ลี่หลินเย่เอียงหัวขมวดคิ้วมองมือข้างหนึ่งพยุงหัวเธอไว้อีกข้างก็ปล่อยหมัดเหนือศีรษะ “ปึ้ง“แสงประกายไฟทำให้ทุกอย่างดับมืด ชายทั้งสามที่กำลังเปิดกล้องวงจรปิดดูโมโหจนแทบจะปิดกล้องวงจรปิดในห้องควบคุมทั้งหมดในclubblueลี่หลินเย่โหดเกินไปแล้วกล้าทำลายกล้องวงจรปิดของโรงแรม