ตอนที่9การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก

ตอนที่9การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก 5ปีต่อมาในสนามบิน คนหนึ่งโตคนหนึ่งเล็กปรากฏตัวอยู่ในสนามบินของผู้โดยสารขาเข้า ชุดสูทสีขาวใส่สบายทั้งๆที่แต่งตัวเป็นทางการแต่พอสวมไปบนตัวของหลิวเซียนเซียนแล้วก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ทั้งน่ารักและสวยหวาน เด็กชายตัวน้อยๆที่เดินอยู่ข้างเธอก็น่ารักเหมือนอย่างกับตุ๊กตายังแต่งตัวธีมเดียวกัน คู่แม่ลูก หรือว่าจะเป็นคู่พี่น้อง? หลิวเซี้ยวหนิงเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเหมือนเทวดาน้อยที่กำลังเดินอยู่เมื่อเทียบกับหลิวเซียนเซียนแล้วน่าดึงดูดทั้งคู่ “ว๊าวเด็กน้อยคนนั้นช่างน่ารักจริงๆพอเห็นเขาฉันถึงกับอยากมีลูกคนที่สองเลย” “มีสิก็กลัวว่าลูกคนที่สองนั้นจะเหมือนกับคนแรกเสียใจแน่เธอ” “อยากจะไปถามซะจริงๆว่าพ่อแม่ของเขานั้นคลอดเขาออกมายังไงทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้” “ยังจะต้องถามอีกหรอคงจะต้องเป็นเพราะพื้นฐานที่ดีพ่อแม่ของลูกเขาหน้าตาดี” “อืมหน้าตาพี่สาวของเขาก็สวยดีเห็นทีคนบ้านนั้นคงจะดูดีกันทั้งบ้านน่าอิจฉาจัง” หลิวเซี้ยวหนิงที่ลากกระเป๋าเดินทางอยู่ก็หยุกชะงักหันหัวไปพร้อมท่าทางเท่ๆมองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่กำลังซุบซิบเรื่องของเขากับม๊ามี๊“เธอไม่ใช่พี่สาวของผม” ถึงแม้ว่าจะเรียกพี่สาวซึ่งก็แปลว่าหลิวเซียนเซียนนั่นยังสาวมันก็เป็นเรื่องดีแต่ว่าถ้าเรียกไม่ถูกมันก็ไม่ดี “ถ้างั้นเธอก็คือ......”ผู้หญิงสองคนนั้นถามกลับด้วยความอยากรู้คงจะไม่ใช่แม่ลูกหรอกมั้งผู้หญิงคนนั้นดูยังไงก็ยังวัยรุ่นอยู่เลย เป็นไปไม่ได้ “ผมไม่บอกคุณหรอก”หลิวเซี้ยวหนิงเกาบนหัวเขาไปมาพร้อมลากกระเป๋าเดินทางแล้วรีบตามหลิวเซียนเซียนไปแป๊ปเดียวก็ออกไปจากในสนามบิน หลิวเซียนเซียนยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้ตรงหลังรถหลิวเซี้ยวหนิงก็ยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเขย่งปลายเท้าแล้วโยนกระเป๋าเข้าไป“ม๊ามี๊เรียบร้อยครับพวกเราไปกันครับ” หลิวเซียนเซียนลูบหัวลูกชายเอาด้วยความรักจูงมือเล็กๆของเขาเดินเข้าไปนั่งรถแท็คซี่ “มหาวิทยาลัยT”เธอแจ้งที่อยู่ของมหาวิทยาลัยTไป รถแท็คซี่เริ่มขับเคลื่อนออกไปรถไมบัคสีดำคันหลังก็ขับเข้ามาจอด ลี่หลินเย่เดินลงจากรถสายตาเหลือบมองไปที่รถแท็คซี่นั้นนี่เขาคงตาฝาดไปใช่ไหมที่รู้สึกว่าผู้หญิงที่เพิ่งขึ้นรถแท็คซี่ไปนั้นเหมือนเป็นคนเดียวกับผู้หญิงในเมื่อ5ปีก่อนที่เขาเคยจับเธอไปส่งตำรวจ ไม่ใช่ว่าเธอนั้นออกไปจากเมืองTแล้วไม่ใช่หรอ? กลับมาครั้งนี้หรือว่ามีแผนอะไรจะมายุ่งกับน้องชายของเขาอีก? “คุณลี่และmarkกำลังจะไปแล้วนะครับ”ลั่วเฟิงเข้ามาบอกไม่รู้อะไรเลยพูดเตือนลี่หลินเย่อีกครั้ง ลี่หลินเย่ถึงค่อยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในสนามบิน รถแท็คซี่ที่หลิวเซียนเซียนนั่งมาก็จอดตรงหน้าประตูที่มหาวิทยาลัยT “หนิงหนิงไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้านั้นก่อนเดี๋ยวม๊ามี๊ไปโทรศัพท์เรียกคนมารับพวกเราเข้าไปกันอาจจะต้องรออีกสักพัก”มหาวิทยาลัยTใหญ่มากขับรถยังต้องวนอยู่นานถ้าเดินหาตามหาคนนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง คนที่จำทางไม่เก่งอย่างหลิวเซียนเซียนนั้นไม่รู้จะเข้าไปอย่างไรด้วยซ้ำจึงได้แค่โทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ ยืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยTในใจเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า 5ปีก่อนเธอนั้นอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของมหาวิทยาลัยTแต่สุดท้ายก็พลาดโอกาสนั้นไป แต่พอหันไปมองหลิวเซี้ยวหนิงเธอก็ไม่รู้สึกผิดหวัง ถึงแม้ตอนนั้นไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยTแต่ตอนนี้เธอก็สามารถมาชดเชยโอกาสเมื่อ5ปีก่อนที่เธอพลาดไปให้เอากลับคืนมา มหาวิทยาลัยTเธอกลับมาแล้ว เพียงแค่ว่าเธอไม่สามารถเป็นนักศึกษาปีหนึ่งอีกแล้วแต่เป็นนักศึกษาปริญญาโท ไม่กี่นาทีผ่านไปรถรับส่งสีขาวของทางมหาลัยขับเข้ามาผู้ชายคนขับรถนั้นก็เห็นสองคนแม่ลูกยืนอยู่แต่ไกลและยังเห็นสายตาที่เพ่งเล็งไปที่สองคนนั้นจากที่ไกลและกำลังมุ่งหน้าเข้ามารีบร้อนจอดรถไว้ข้างๆหลิวเซียนเซียน“หลิวเซียนเซียนใช่ไหม?” “คุณคือลู่ส้าวหลีใช่ไหม?” ลู่ส้าวหลียกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ“อื้มคนนี้คือ......”จ้องมองไปที่เด็กน้อยซนหลิวเซี้ยวหนิงซึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางนี้ลู่ส้าวหลีตะลึงเล็กน้อย “เธอคือแม่......”หลิวเซี้ยวหนิงพูดถึงตรงนี้ก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะว่าเขาได้รับแววตาตักเตือนมาจากทางหลิวเซียนเซียน ไหนพูดกันแล้วไงว่าถ้าอยู่ในมหาลัยนี้จะต้องเรียกพี่สาวเขาเป็นผู้ชายลูกผู้ชายรับปากแล้วก็ต้องทำให้ได้“เธอคือลูกสาวของแม่พี่สาวของผมส่วนผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ” หลิวเซี้ยวหนิงไม่รีบไม่รนพูดต่อไป พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงบิดหัวหันไปหยีตายิ้มให้หลิวเซียนเซียน เด็กน้อยนั้นกำลังขอคำชม เขาฉลาดมากใช่ไหมหล่ะ? เขาไม่พูดผิดเลยสักนิด หลิวเซียนเซียนก็ให้รอยยิ้มที่ชมลูกชายของเขา“เด็กดีพวกเราเข้าไปกันเถอะ” “หลิวเซียนเซียนน้องชายของเธอก็จะเข้าพักกับเธอใช่ไหม?”ลู่ส้าวหลีนึกถึงสิ่งที่อาจารย์สั่งไว้ให้เขาจัดการทุกอย่างให้กับหลิวเซียนเซียนแต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าหลิวเซียนเซียนนั้นพาเด็กน้อยคนหนึ่งตามมาเข้าเรียนด้วย นี้มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ ถึงแม้ว่านักศึกษาปริญญาโทจะแต่งงานมีลูกได้แต่ถึงจะมีลูกก็หยุดเรียนไปแอบคลอดคลอดเสร็จก็เอาให้ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงดูไม่เคยเห็นว่ามีใครคนไหนมามาเรียนด้วย แน่นอนหลิวเซียนเซียนนี่อาจจะเป็นข้อละเว้นเพราะเป็นแค่น้องชายของเขา “ผมเป็นเด็กดีนะครับผมจะไม่สร้างความวุ่นวายให้พี่สาวหรอกครับพี่ชายก็วางใจเถอะครับ”หลิวเซี้ยวหนิงทำตาโตมองนู้นทีมองนั่นทีจับนู้นบิดนั่นบรรยากาศรอบๆของที่นี่ก็ไม่เลวก็ถือว่าเขาก็ชอบ ในเมื่อเป็นที่ที่หลิวเซียนเซียนจะต้องมาให้ได้อืมในเมื่อเขาเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของเธอเขาสนับสนุนเธอ “หนิงหนิงช่างเป็นเด็กดี”ลู่ส้าวหลีพยักหน้าชื่นชมและชอบเด็กน้อยคนนี้มาก รถรับส่งสีขาวของมหาลัยจอดอยู่หน้าสวนของตึกเดี่ยว นี่คือก่อนที่หลิวเซียนเซียนจะกลับประเทศและได้ให้อาจารย์ช่วยเธอติดต่อไว้ได้ สะอาดเป็นระเบียบก็ไม่เลว สองแม่ลูกจัดของเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว หลิวเซี้ยวหนิงที่ยังคงกระตือรือร้น “ม๊ามี๊ผมอยากออกไปเดินเที่ยว”ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็อยู่แต่ที่ยุโรปถึงแม้ว่าเขาก็เป็นคนหัวเหลืองแต่พอเห็นทั้งโลกนี้เต็มไปด้วยคนหัวเหลืองก็ยังแอบรู้สึกแปลกประหลาด ก็คือการนอนหลับบนเครื่องบินหนึ่งตื่นพอลงมาก็มาถึงในโลกที่ไม่คุ้นเคยแล้ว น่าสนุกจริงๆ “ไม่ได้นั่งดูการ์ตูนอยู่ที่นี่ม๊ามี๊ยังมีงานที่ต้องทำพรุ่งนี้ค่อยพาลูกออกไปดีไหม?​”หลิวเซียนเซียนส่ายหัวเธอยุ่งมาก แต่ถ้าไม่ยุ่งนี่สิคงจะแย่ถ้าไม่รีบชีวิตความเป็นอยู่ของสองแม่ลูกนี้ก็คงจะเป็นปัญหา “ม๊ามี๊ผมออกไปเดินเล่นเองก็ได้ครับผมว่าบรรยากาศที่นี่ก็ไม่เลวความปลอดภัยก็ดีวางใจเถอะครับผมไม่ได้บื้อจนให้คนร้ายลักพาตัวหรอกครับอีกอย่างผมก็มีนาฬิกาส่งสัญญาณจีพีเอสด้วยนะครับ”หลิวเซี้ยวหนิงพูดอยู่ก็ชูนาฬิกาที่ใส่ไว้ในข้อมือขึ้นมาโชว์ หลิวเซียนเซียนหลุดหัวเราะแล้วส่ายๆหัวเด็กคนนี้เธอไม่เคยจะเถียงเขาได้เลย “งั้นต้องเป็นเด็กดีนะอีกครึ่งชั่วโมงต้องกลับมาบ้านนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ม๊ามี๊จะหาหนูไปหาอนุบาลเรียน” “พรุ่งนี้ก็จะต้องไปเรียนแล้วหรอครับ?”เด็กน้อยทำปากจู๋สีหน้าไม่ค่อยมีความสุข “ไม่อยากไปเรียนงั้นเหรอ?” “ผมอยากจะคุ้นชินกับที่นี่ก่อนมะรืนค่อยไปเรียนอนุบาลได้ไหมครับ?”พรุ่งนี้เขาอยากจะไปหาคนนั้นที่เป็นแดดดี้ของเขาก่อนอยากจะสั่งสอนเขาสักหน่อย แดดดี้ที่ไม่เอาม๊ามี๊ก็คือแดดดี้ที่ไม่ดี แต่ว่าเขาก็แค่อยากเห็นเท่านั้นเอง “โอเคเอาตามที่หนิงหนิงว่าเลยแต่ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปหาอนุบาลไว้ก่อนอย่างนี้วันมะรืนก็จะได้ส่งไปที่นั่นได้ตั้งแต่เช้าเลยเป็นไง?”หลิวเซียนเซียนสีหน้าจริงจังที่กำลังขอความคิดเห็นจากเด็กน้อยคนนี้ หลิวเซี้ยวหนิงนิ่งเงียบไปสักพักพอคิดได้ว่ายังพอมีเวลาอยู่หนึ่งวันเขาน่าจะจัดการเรื่องที่เขาอย่างทำได้สำเร็จ“ตกลงครับงั้นก็ตามนี้ครับ” รีบวิ่งออกไปเด็กออกไปจากห้องไปเล่นที่สวนในมหาลัยแล้ว หลิวเซียนเซียนเปิดเอกสารหนังสือในโทรศัพท์และเริ่มทำงาน เธอรับงานแปลภาษาเวลานั้นไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่เน้นภาษาและคุณภาพของงาน นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้เธอสามารถประทังชีวิตเลี้ยงตัวเธอเองและหนิงหนิง อยู่ฝรั่งเศสมาหลายปีนี้ทำให้เธอได้เป็นทั้งภาษาอังกฤษฝรั่งเศษและภาษาสเปนบางครั้งก็รับงานแปลสดในงานแค่นี้ก็สามารถหาค่าใช้จ่ายในบ้านได้แล้ว