ตอนที่10เขาเป็นดารา

ตอนที่10เขาเป็นดารา ใต้ตึกของหอพักหลิวเซี้ยวหนิงขวางพี่สาวคนสวยเอาไว้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยT“พี่สาวครับพี่รู้จักคนคนนี้ไหมครับ?” ผู้หญิงคนนี้มองไปที่จอโทรศัพท์ของเขาเป็นภาพคลิปตัดต่อเป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งแค่แวบเดียวเธอก็มองออกเลยว่าเป็นลี่หลินซู.“รู้จักสินี่หนูก็คงจะชอบหนังที่เขาแสดงมากเลยใช่ไหม?” หลิวเซี้ยวหนิงตาส่องประกาย“เขาเป็นดารา?” ที่แท้คนคนนั้นที่ยอมรับว่าเป็นแดดดี้ของเขายังจะเป็นดาราซะด้วย เขานั้นอยากไปพบคนคนนั้นว่าเขาทำไมทำให้เขาเกิดมาแต่กลับไม่ถามไถ่เขากับม๊ามี๊บ้างเลย เขามักจะเห็นม๊ามี๊แอบดูคลิปนี้มีครั้งหนึ่งที่เขาถามม๊ามี๊ไปว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแดดดี้ใช่ไหมครับม๊ามี๊นั้นถึงกับร้องโฮ เชอะคอยดูเถอะถ้าเขาเจอคนคนนั้นหล่ะก็เขาจะสั่งสอนเขาสักชุดหนึ่งเลย ใช่ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะเป็นดาราเขาก็จะสั่งสอนเขา “ใช่เขาชื่อลี่หลินซูเขาเป็นบอสใหญ่ของงานแสดงวัฒนธรรมพรุ่งนี้” “พรุ่งนี้งานแสดงวัฒนธรรมลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิงอ่านตามเสียงเบาๆหนึ่งรอบเขาจำใส่ขึ้นใจ รุ่งเช้าของวันที่สองหลิวเซียนเซียนพาหลิวเซี้ยวหนิงเดินชมรอบๆมหาวิทยาลัยTสุดท้ายก็เลือกโรงเรียนที่ใกล้ที่สุดให้กับเขาดูแล้วก็เป็นโรงเรียนอนุบาลที่พอใช้ได้ เด็กน้อยไปเข้าเรียนเธอถึงจะสามารถตั้งใจเรียนและหาเงินเลี้ยงดูเขา ยุ่งมาทั้งครึ่งวันหลิวเซียนเซียนสั่งอาหารมาแล้วก็พาหลิวเซี้ยวหนิงไปทิ้งไว้ที่หอพักช่วงบ่ายมีงานแปลด่วนสองชั่วโมง500หยวนเธอเลยรับงานนี้ “หนิงหนิงบ๊ายบายต้องเป็นเด็กดีนะ” “รู้แล้วครับม๊ามี๊วางใจได้”หลิวเซี้ยวหนิงนั้นคุ้นชินกับการอยู่บ้านคนเดียวตั้งแต่เล็กแล้วโบกมือน้อยๆของเขาส่งไปให้หลิวเซียนเซียนที่กำลังออกจากไป แต่อันที่จริงแล้วเขานั้นอยากจะให้หลิวเซียนเซียนนั้นไปเร็วๆ เขารีบวิ่งไปที่ระเบียงมองลงไปดูข้างล่างเห็นกับตาแล้วว่าหลิวเซียนเซียนเดินออกนอกประตูมหาลัยไปแล้วเด็กน้อยก็รีบวกกลับเข้าไปในห้องหยิบกระเป๋าที่ตัวเองมักจะสะพายตอนออกไปข้างนอกแล้วนับเศษเหรียญที่ติดตัวแน่ใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วสบัดก้นแล้วก็วิ่งออกไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงยืนไว้ที่ล่างตึกอาคารหนึ่งอ่านชื่อของอาคารนั้น“งานวัฒนธรรมของพรุ่งนี้”มั่นใจแล้วว่าไม่ผิดแน่จากนั้นก็เดินเข้าไป “เด็กน้อยมาหาใครเอ่ย?”รปภ.เห็นเขาเป็นเด็กน้อยๆและคิดว่าเด็กคนนี้คงจะคิดว่าที่นี่เป็นสวนสาธารณะไว้เล่นแน่เลยห้ามปล่อยเข้าไปเป็นอันขาด “ลี่หลินซู”หลิวเซี้ยวหนิงน้ำเสียงโมโหไม่พอใจพูดออกมาในขณะเดียวกันแววตาของเขาที่ใสสะอาดไม่มีความซับซ้อนใดใดซ่อนอยู่ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ล้อเล่นแต่ว่าตั้งใจที่จะมาหาลี่หลินซูจริงๆ แล้วรปภ.คนนี้เป็นใครหล่ะเขาเห็นมาจนนับไม่ถ้วนแล้วกับคนที่มาหาลี่หลินซูที่นี่แต่ส่วนมากนั้นเป็นแฟนคลับผู้หญิงไม่เคยนึกเลยว่าลี่หลินซูจะมีแฟนคลับเป็นเด็กน้อยๆคนนี้ด้วย“นี่หนูหนูแอบหนีออกมาคนเดียวอย่างนี้พ่อแม่ของหนูหาหนูไม่เจอนั้นจะตกใจนะหนูรีบกลับบ้านไปเถอะ” หลิวเซี้ยวหนิงเม้มปากเขารู้ดีว่าอาคารนี้เข้าไปยากบริษัมของลี่หลินซูหรูเอาเรื่องเลย“คุณลุงครับลี่หลินซูเป็นคนสั่งให้ผมมาครับผมนั้นมาสมัครเป็นนักแสดงเด็กน้อยครับ” เมื่อคืนเด็กน้อยนี้ได้ยินมาจากพี่สาวคนสวยว่าลี่หลินซูเป็นบอสใหญ่ของบริษัทนี้และยังเป็นนักแสดงอีกก็เลยคิดแผนการนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะได้เข้าไปในบริษัทของลี่หลินซู และตอนนั้นเองเด็กน้อยกำลังพูดจบแล้วรอการปล่อยตัวของคุณลุงรปภ. ทันใดนั้นคุณลุงรปภ.นิ่งไปสักพักเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จากนั้นก็หันไปทางฝ่ายประชาสัมพันธ์พร้อมตะโกนถาม“เสี่ยวฟังช่วงนี้บริษัทเรามีการรับสมัครนักแสดงเด็กไหม?” “มี” “งั้นก็พาเขาไปพบประธานลี่เขาบอกว่าประธานลี่เป็นคนบอกให้เขามาสมัคร” พนักงานหญิงหน้าฟร้อนรีบเดินเข้ามาเห็นหลิวเซี้ยวหนิงในแวบแรกก็ชอบเขาซะแล้ว“เด็กน้อยหนูชื่อะไรจ๊ะ?” “พี่สาวคนสวยผมชื่อหลิวเซี้ยวหนิงครับ”ลูกผู้ชายนั้นทำอะไรจะต้องไม่เปลี่ยนชื่อเล่นๆเขาจึงบอกชื่อหลิวเซี้ยวหนิงไป แค่คำว่าพี่สาวคนสวยก็ทำให้พนักงานหญิงคนนั้นหน้าบานดีใจเป็นดอกไม้“แล้วพ่อกับแม่หนูหล่ะ?​ทำไมไม่มาพร้อมกับหนูหล่ะ?” เด็กน้อยไม่รีบร้อนอะไรนึกขึ้นได้ว่าที่จอดรถด้านนอกนั้นเต็มไปด้วยรถจึงตอบไปว่า​“พ่อกับแม่ผมยังหาที่จอดรถไม่ได้เลยวนหาอยู่ครับจึงให้ผมเข้ามาเองก่อน” เขาพูดอย่างสมเหตุสมผลพนักงานหญิงนั้นเชื่อสนิทสองวันนี้ก็ได้เร่งรีบหานักแสดงเด็กอยู่จริงๆเด็กคนนี้พอมองไปรูปร่างหน้าตาก็ผ่านตามคุณสมบัติที่ต้องการ“หนูมากับฉันมา” 5นาทีผ่านไปหลิวเซี้ยวหนิงก็เดินออกมาจากลิฟท์พร้อมพี่สาวคนสวย ชั้นบนสุดพื้นลายหินอ่อนที่สวยสว่างจนส่องเห็นเงาคนได้ช่างสุดยอดและน่าประทับใจมากจริงๆ พนักงานหญิงซึ่งกำลังจะส่งเขาไปที่ห้องทำงานของลี่หลินซูทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เธอคงจะเป็นเรื่องที่สำคัญเธอพูดเสียงเบากับหลิวเซี้ยวหนิง“หนูรอไว้ตรงนี้แป๊ปนึงนะพี่รับสายนี้แป๊ปหนึ่งแล้วจะพาหนูเข้าไป” “ได้คับขอบคุณครับพี่สาว”เด็กน้อยพูดจาปากหวานทำให้คนที่ได้ยินนั้นรู้สึกสบายใจ พนักงานหญิงคนนี้คงจะมีเรื่องทางบ้านนิดหน่อยคุยไปคุยไปก็เดินไปสุดทางเดินแล้วและดูพูดลุกลี้ลุกลน เด็กน้อยก็เชื่อฟังและยืนรอไว้ที่หน้าลิฟท์ “ติ้ง”เสียงดังขึ้นประตูลิฟท์เปิดผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา สายตาของหลิวเซี้ยวหนิงถูกดึงดูดให้มองไปที่ผู้ชายคนนั้น หล่อโคตร ดูดีกว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นเยอะเลย เด็กน้อยหายใจเข้าลึกๆให้กำลังใจตัวเองกล้าๆหน่อยหลังจากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวขวางทางลี่หลินเย่ไว้อย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ลี่หลินเย่ก็แค่บังเอิญผ่านมาที่นี่และตั้งใจจะมาสั่งสอนลี่หลินซูสักหน่อยหย่ากันแล้วยังไม่ให้เขาได้พักทุกวันนี้จัดการกับภรรยาเก่าของตัวเองไม่ได้ก็โยนไปให้เขาจัดการ เขาเป็นพี่ชายของเขาไม่ใช่พ่อแม่ของเขา ทีแรกเขานั้นทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาแต่พอเห็นเด็กน้อยที่บังเอิญปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าเขาเขาตะลึงไปสักพักความรู้สึกที่คุ้นเคย ยกมุมปากเล็กน้อยก็ถือได้ว่าเป็นการยิ้ม“หนูมีปัญหาไรงั้นหรอ?” เด็กคนนี้ก็ยืนทื่อๆอยู่ตรงหน้าเขาดูออกว่าเป็นการจงใจขวางทางของเขาไว้ เสียงนี้ช่างน่าฟัง เหมือนกับเสียงของไวโอลินที่สีได้น่าฟังลื่นหู อีกอย่างผู้ชายคนนี้นั้นหล่อดูดีกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลยจ้องมองไปที่โฉมหน้าหล่อเหลาของลี่หลินเย่เด็กน้อยนี้ไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย“ใช่ผมมาหาคุณนี่แหละครับ” ทางโน้นพนักงานหญิงที่เพิ่งวางสายไปก็หันมาเห็นภาพนั้นก็วุ่นวายไปใหญ่น้อยคนในบริษัทที่จะรู้ว่าบอสมีพี่ชายฝาแฝดเพราะว่าเขาจะมาบริษัทนี้เป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่เขามาบริษัทบอสนั้นเหมือนกินยาผิดอย่างไรไม่รู้จะอารมณ์หงุดหงิดอย่างน้อย3วัน สามวันนั้นพนักงานทุกคนในบริษัทก็จะกระวนกระวายหน่อยๆ ดังนั้นคนที่รู้จักลี่หลินเย่คนนี้จะต้องกลัวลี่หลินเย่ทุกคน คนที่บอสของตัวเองยังกลัวพวกเขาก็ยิ่งกลัว เธอในตอนนั้นก็ได้แต่สวดภาวนาให้โชคดี ทางที่ดีที่สุดคือเด็กน้อยนั้นอย่าบอกให้ลี่หลินเย่เด็ดขาดว่าเรื่องที่เธอนั้นแอบรับโทรศัพท์ส่วนตัว หลิวเซี้ยวหนิงนั้นลืมพี่สาวคนสวยไปตั้งนานแล้วตอนนี้ในตาของเขามีแต่ลี่หลินเย่ ก็พอได้ก็เหมาะพอที่จะเป็นแดดดี้ของเขาได้ มองดูแล้วจะมีความเย็นชาหน่อยๆ แต่พวกผู้ใหญ่จะชอบเรียกความเย็นชานี้ว่าเท่ ช่างเถอะถึงผู้ชายคนนี้จะเท่ขนาดไหนเขาก็ไม่อยากได้