ตอนที่11ผมไม่ชอบคุณ

ตอนที่11ผมไม่ชอบคุณ ลี่หลินเย่มองดูเด็กคนนี้ตั้งแต่บนลงล่างอย่างช้าๆแล้วก็ล่างขึ้นบนและยังส่งสายตาจ้องเขาไปหลายรอบจนทนไม่ไหวหลุดหัวเราะออกมาเด็กของบ้านคนอื่นนั้นแค่เห็นเขาก็ตกใจจนรีบหันหลังหนีกันไปแล้วแต่เด็กนี่กลับไม่กลัวเขา “หนูไม่กลัวฉันหรอ?” “ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย?คุณไม่ใช่ปีศาจสักหน่อยแต่ว่าที่ผมไม่ชอบคุณหน่ะเป็นเรื่องจริง”เด็กน้อยคนนี้ไม่ชอบสีหน้าเย็นชาของลี่หลินเย่อย่างมากพูดออกมาอย่างรังเกียจ “ไม่ชอบแล้วยังจะมาหาฉันอีกหนูไม่กลัวหรอกหรอว่าฉันจะโยนหนูออกไปจากชั้นบนนี้?”ลี่หลินเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเด็กคนนี้บอกว่าไม่ชอบเขาและเขาก็ดันไม่รู้สึกโกรธอะไรแต่กลับกันเขารู้สึกไม่น่าเชื่อและเริ่มชอบเด็กคนนี้เข้าซะแล้ว คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเด็กคนนี้ถือเป็นคนที่สองเพราะไม่มีใครกล้าเป็นคนที่หนึ่ง “คุณลี่บนโลกนี้มีคนที่ชอบคุณก็เยอะคนที่ไม่ชอบคุณก็มีเยอะถ้าคนไม่ชอบคุณมีมากมายขนาดนั้นแล้วคุณก็จะโยนพวกเขาลงไปล่างตึกนี้ถ้าอย่างงั้นคุณก็คงกลายเป็นเพชฌฆาตฆ่าคนเยอะๆทุกวันแบบนี้จะนอนฝันร้ายนะครับ” “ฮ่าฮ่าฮ่า......”ลี่หลินเย่กลั้นไม่อยู่ใบหน้าเย็นชาของเขากลับหายแวบไปจะมีก็แต่เสียงหัวเราะ ลั่วเฟิงที่อยู่ด้านหลังนั้นเอาแต่ปาดเหงื่อและส่งสัญญ่ณให้เด็กน้อยนั้นหยุดพูดได้แล้วแต่พอเห็นลี่หลินเย่หัวเราะนั้นเขาก็หน้าเหว๋อไปเลย จนลืมไปเลยว่าผู้ชายไม่ควรที่จะยืนและเอาแต่จ้องผู้ชายอีกคน ลี่หลินเย่นั้นไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานมากแล้วเห็นเขายิ้มนั้นช่างหล่อจริงๆ เหมือนดอกไม้ผลิบานน่ามองจนทำให้คนไม่อยากละสายตา ลั่วเฟิงนั้นชอบใบหน้าที่ยิ้มหัวเราะของเจ้านายตัวเองหลิวเซี้ยวหนิงก็เหมือนกันพอเห็นลี่หลินเย่หัวเราะเด็กน้อยก็โล่งใจไม่น้อย“ที่ผมมาหาคุณเพราะว่าอยากจะถามคำถามหนึ่งกับคุณ” “คำถามอะไร?”ลี่หลินเย่นั้นได้ถูกเด็กชายน้อยคนนี้ปลูกต่อมอยากรู้ของเขา “คุณนั้นไม่ชอบเด็กใช่หรือไม่?” “ทำไมถึงถามอย่างนี้หล่ะ?อีกอย่างแล้วทำไมฉันต้องตอบคำถามเธอด้วย?” เด็กน้อยไม่เร่งรีบอะไร“ก็เพราะว่าคุณนั้นก็ได้ยืนคุยกับผมอยู่ตรงนี้มาหลายประโยคแล้วก็คงจะไม่เป็นไรถ้าจะพูดเพิ่มอีกสักแระโยคใช่ไหมครับ?” คำตอบนี้ลี่หลินเย่ถึงรู้ตัวว่าเขานั้นได้มายืนคุยกับเด็กนี้นานมาเกือบครึ่งวัน ปกติคนที่นัดเขามาเจรจาธุรกิจนั้นมีใครบ้างที่ไม่ใช่หลักร้อยล้าน นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ถูกเด็กนี่มาพัวพัน “ไม่ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามของเธอ”ตอนนั้นเองพอมองดูเด็กคนนี้อีกทีเขาก็นึกออกแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนี้ ก็เพราะเด็กคนนี้นั้นเหมือนคนคนหนึ่ง ซึ่งคนคนนั้นก็คือหลิวเซียนเซียน คนที่เพ้อเจ้อบอกว่าตัวเองตั้งท้องลูกของหลินซู ผู้หญิงที่ทำตัวอนาจาร เขาไม่ชอบไม่ชอบมากๆ นึกถึงคู่แม่ลูกที่เจอในสนามบินตอนนั้นเด็กคนนี้จะต้องเป็นของหลิวเซียนเซียนแน่ๆ แม่เป็นอย่างไรลูกก็ต้องเป็นอย่างนั้น พอคิดถึงตรงนี้ภาพลักษณ์ที่เขามองเด็กคนนี้ก็ติดลบไปพูดจบเขายกเท้าขึ้นแล้วเดินต่อไป ร่างที่สูงใหญ่นั้นเดินผ่านหลิวเซี้ยวหนิงไปอย่างไร้เยื่อใย ในใจของเด็กน้อยไม่รู้ทำไมจู่จู่ก็รู้สึกจุกเขาคงจะไม่ชอบเด็กจริงๆสินะ ก็เพราะว่าไม่ชอบเด็กก็เลยไม่เอาเขาแล้วก็ไม่เอาม๊ามี๊ด้วย ม๊ามี๊น่าสงสารจริงๆผู้หญิงคนอื่นถ้าท้องมีลูกแล้วสามีก็จะคอยช่วยเหลือดูแลมีแต่ม๊ามี๊ที่เลี้ยงดูเขาจนโตมาถึงตอนนี้ด้วยตัวคนเดียว แต่ว่าในเมื่อลี่หลินเย่ไม่ชอบเด็กขนาดนี้แล้วทำไมถึงทำให้ม๊ามี๊ต้องท้องลูกของเขาด้วยหล่ะ? ผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบอย่างเขามันช่างทุเรศจริงๆ เด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งโมโหทันใดนั้นก็เร่งฝีเท้าตามหลังลี่หลินเย่ไป ลี่หลินเย่รู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วคิดคิดแล้วก็เหมือนกับแม่ของเขาสักจริงเชียวที่มารบเร้าเซ้าซี้อยู่อย่างนี้ เขาปล่อยให้เด็กชนขาของเขาอย่างเย็นชา ดูเหมือนว่าเด็กจะโมโหมากแล้วเขาหายใจแรงๆไปด้วยแล้วก็ผลักลี่หลินเย่แรงๆที่ทีหนึ่ง“เชอะคุณไม่ชอบผมผมก็ไม่ชอบคุณ” พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงก็หันหลังวิ่งไปเขารู้สึกผิดไปแล้ว ผิดที่มาพบแดดดี้คนนี้ เขาช่างไร้เยื่อใยและจิตใจ ถึงว่าทุกครั้งที่ม๊ามี๊ดูคลิปนั้นถึงได้ร้องไห้ทุกครั้ง แดดดี้ของเขาคนนี้นั้นไม่เคยเป็นห่วงม๊ามี๊เลย “พี่เด็กคนนั้นลูกใครเหรอ?”จากประตูของออฟฟิศชั้นบนลี่หลินซูเฝ้ารอลี่หลินเย่ที่ยังไม่โผล่มาสักทีจนจะครึ่งวันแล้วหรือว่าจะมีพนักงานหญิงคนไหนที่กล้ามารังควานพี่ชายของเขาคนนั้นเข้าซะแล้ว?