ตอนที่12ความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวย

ตอนที่12ความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวย นึกไม่ถึงว่าความอยากรู้อยากเห็นนี้จะนำไปสู่ความซวยพอเปิดประตูปุ๊ปก็เห็นภาพที่เด็กคนหนึ่งผลักลี่หลินเย่จากนั้นก็หันหลังวิ่งออกไป ถึงแม้ว่าลี่หลินเย่จะแค่เสียการทรงตัวไปแค่แวบเดียวแต่ลี่หลินเย่ก็ยังรู้สึกแปลกใจคนที่ผลักตัวลี่หลินเย่แล้วยังออกไปได้ดื้อๆนี้จะมีก็แต่เป็นเทวดาเท่านั้นแหละ “เรื่องในบริษัทของนายถามฉันมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?” ในตอนแรกลี่หลินเย่ก็รู้สึกว่าหลิวเซี้ยวหนิงเด็กคนนี้ก็เหมือนแม่ของเขาที่ชอบคิดเพ้อเจ้อแต่พอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้นั้นไม่ทำเพราะอะไรจู่จู่ใจของเขาก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา “เรื่องในบริษัทของผม?”ลี่หลินซูมึนงงไปสักพักจากนั้นก็ควักโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์​“เด็กที่ขึ้นมาเมื่อกี้นี้มันเรื่องอะไรกัน?” “เด็ก?ใช่เด็กคนที่เสี่ยวฟังส่งขึ้นไปใช่ไหมคะ?เห็นเขาบอกว่าคุณเป็นคนสั่งให้เขามาสมัครนักแสดงเด็กค่ะ” “นักแสดงเด็ก?”​ลี่หลินซูยิ่งงงเข้าไปใหญ่วันนี้เขาไม่ได้ให้เด็กผู้ชายคนไหนใาสัมภาษณ์นิพอนึกถึงภาพที่เด็กคนนั้นผลักลี่หลินเย่ในตอนนั้นก็ทำให้เขาแอบรู้สึกชอบใจ “อืมเขาถูกเลือกแล้วเดี๋ยวเขาลงไปก็ให้ทิ้งช่องทางการติดต่อไว้ด้วยแล้วให้เขามาเริ่มงานที่บริษัทในวันพรุ่งนี้ได้เลย”มองดูใบหน้าเด็กคนนั้นที่พยายามเขย่งปลายเท้ากดลิฟท์นั้นเขาชอบเด็กคนนี้ชอบมากๆด้วย บนโลกนี้ที่จะเห็นคนที่ยั่วโมโหพี่ชายเขาแล้วพี่ยังไม่โกรธระเบิดแตกนั้นไม่ง่ายเลย ถ้าเกิดเป็นแค่เด็กน้อยงั้นก็ยิ่งไม่ง่ายเลย เด็กคนนี้เขารับแน่นอน ลี่หลินเย่ส่งสายตาพิฆาตไปที่ลี่หลินซู“เล่นพิเรนทร์อะไรเนี่ย” โถงชั้นหนึ่ง ลิฟท์แค่เพิ่งจอดสนิทไม่รอให้หลิวเซี้ยวหนิงได้เดินออกไปก็มีพี่สาวคนสวยมารอต้อนรับถึงที่แล้ว“หลิวเซี้ยวหนิงคะมีช่องทางการติดต่อของผู้ใหญ่ไหมคะ?” “ทำไมหรอครับ?”หลิวเซี้ยวหนิงจ้องมองไปที่พี่สาวคนสวยอย่างระมัดระวังจุดประสงค์ของเขาก็ได้ทำแล้วและก็ได้เห็นถึงความเท่และเย็นชาของบอสใหญ่ของที่นี่ ผู้ชายอย่างนี้ม๊ามี๊ไม่เอาก็ช่างเถอะ เขาสนับสนุนม๊ามี๊เขาก็จะไม่เอา “เด็กน้อยหนูถูกคัดเลือกแล้วดังนั้นพวกเราจึงจะต้องของช่องทางการติดต่อของที่บ้านหนูแล้วต้องมาเจรจาคุยกันถึงเรื่องละครที่หนูจะต้องแสดงด้วย” หลิวเซี้ยวหนิงฟังถึงตรงนี้เขาพยักหน้าทันทียกมือชี้ไปทางประชาสัมพันธ์​“เดี๋ยวผมเขียนให้ครับ” เร่งฝีเท้าเดินไปหยิบปากกาเด็กน้อยตั้งอกตั้งใจเขียนหลิวเซี้ยวหนิงชื่อนี้ลงไปส่วนเบอร์โทรศัพท์นั้นเขานั้นไม่อยากให้ลี่หลินซูนั้นรู้หรอก ลี่หลินซูชีวิตนี้อย่างหวังเลยว่าจะได้เจอเขาอีกเชอะ เสียงเชอะที่แฝงความเยือกเย็นเด็กก็เขียนเบอร์ไปมั่วซั่วจากนั้นก็หันหลังวิ่งออกไปจากอาคาร ยืนอยู่หน้าอาคารยังหันหัวกับไปจ้องตาเขม็งแล้วค่อยเรียกแท็คซี่ขับไปส่งที่มหาวิทยาลัยT พอขึ้นไปที่รถแท็คซี่เสียนาฬิกาที่ข้อมือดังขึ้น หลิวเซี้ยวหนิงไม่ดูก็รู้ว่าต้องเป็นหลิวเซียนเซียนเพระานี้คือรุ่นโทรศัพท์แบบนาฬิกา“ม๊ามี๊อยู่ไหนครับ?” เขาถามอย่างละอายใจหลิวเซี้ยวหนิงกลั้นหายใจไว้เขาคิดว่าหลิวเซียนเซียนในเวลานี้น่าจะยังไม่กลับไปที่มหาวิทยาลัยTน่าจะเพิ่งกำลังทำงานแปลเสร็จแล้วอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน แต่ก่อนทุกครั้งเมื่อถึงเวลานี้หลิวเซียนเซียนก็จะโทรศัพท์หาเขาถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างและสถานการณ์ในบ้านเป็นอย่างไร “กำลังรอรถอยู่อีกเดี๋ยวก็คงถึงบ้านแล้วอยากกินอะไรไหม?เดี๋ยวม๊ามี๊ซื้อไปให้กิน”ใช่จริงๆด้วยว่าหลิวเซียนเซียนนั้นพูดไม่ต่างจากที่เขาเดาไว้ เด็กน้อยโล่งอกไป“ผมอยากกินอะไรก็จะซื้อให้ผมหรอครับ?” “นอกจากไอศกรีมที่เหลือได้หมด”รู้ใจลูกนั้นก็คือแม่หลิวเซียนเซียนนั้นรู้อยู่แล้วว่าเด็กน้อยอยากกินอะไร หลิวเซี้ยวหนิงแอบเบ้ปาก“ถ้างั้นผมไม่อยากกินอะไรแล้วครับผมยังนอนไม่อิ่มเลยผมขอนอนต่อก่อนนะครับอย่ามากวนผมแล้ว”พูดจบก็รีบตัดสายไป ก็เหมือนกับว่าเด็กที่ทำความผิดแล้วกลัวว่าจะถูกจับได้ “เด็กน้อยหนีออกจากบ้านเองอย่างนี้ไม่ดีนะหนูยังเล็กถ้าหากเจอคนชั่วก็ซวยแล้วทีหลังถ้าไม่มีม๊ามี๊ออกมาด้วยห้ามแอบหนีออกมาอีกนะได้ยินไหม?”คนขับรถแท็คซี่ใจดีตักเตือนหลิวเซี้ยวหนิง “ขอบคุณครับคุณลุงผมจะจำไว้ครับ”หลิวเซี้ยวหนิงก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลสำหรับคำพูดที่มีเหตุผลนั้นเขาจะตั้งใจฟังตลอด รถแท็คซี่หยุดจอดหลิวเซี้ยวหนิงจ่ายค่าโดยสารไปก็วิ่งเข้าไปในเขตมหาวิทยาลัยTกลับเข้าไปในหอพักขึ้นชั้นไปล้างๆหน้าแล้วก็นอนแกล้งทำเหมือนว่านอนกลางวันอยู่ แต่ว่าไม่รู้ทำไมทั้งทั้งที่หมั่นไส้ลี่หลินซูขนาดนั้นแต่ว่าถึงตอนนี้ในสมองเขาก็ยังคงมีแต่ภาพหล่อๆเท่ของของผู้ชายคนนั้น ถ้าให้พูดตามตรงถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบลี่หลินซูสักเท่าไหร่แต่ว่าลี่หลินซูนั้นหล่อจริงๆหล่อมากด้วย แต่ไม่ว่าจะหล่อแค่ไหนก็หล่อสู้เขาไม่ได้ถึงแม้เขานั้นจะคล้ายหน้าคล้ายตากับม๊ามี๊แต่ม๊ามี๊นั้นก็สวยใช่ย่อยเลย คิดอยู่คิดอยู่เด็กน้อยก็ค่อยๆเผลอหลับไป ในตอนที่หลิวเซียนเซียนกลับมาถึงบ้านเด็กน้อยนั้นก็หลับปุ๋ยไปเหมือนหมูตัวน้อย เช้าวันต่อมาหลิวเซียนเซียนตื่นแต่เช้าหลังจากที่กินอาหารเช้าเสร็จก็จูงมือน้อยๆของหลิวเซี้ยวหนิงเพื่อที่จะพาเขาไปโรงเรียนอนุบาล บริษัทหมิงเทียน ออฟฟิศของท่านประธาน “ปัง”เสียงดังขึ้นกองเอกสารที่ถูกโยนลงไปที่พื้นของออฟฟิศ“กับไอแค่หมายเลขโทรศัพท์ก็จดมาผิดคุณคิดว่าบริษัทเรานั้นเลี้ยงแต่คนสโมสรเก่าๆพวกนั้นกันหรือไง?เก็บข้าวเก็บของออกไปจากบริษัทเดี๋ยวนี้ที่นี่เราจะไม่เลี้ยงให้เสียข้าวสุกกับคนที่ทำงานไม่ได้เรื่อง” เสี่ยวฟังบิดนิ้วบิดมือของเธอด้วยความกระวนกระวายใจพูดเสียงเบาๆว่า“เบอร์โทรศัพท์นี้.....เด็กคนนั้นเป็นคนเขียนเองค่ะและก็คิดไม่ถึงว่าเด็กที่น่ารักขนาดนั้นจะเขียนเบอร์มั่วๆให้” “ทำไมตอนนั้นไม่โทรเช็คดูก่อน?”ลี่หลินซูก็เขวี้ยงปากกาออกไปทำให้เขาต้องอารมณ์เสียแต่เช้า ทั้งทั้งที่ก็หย่ากันแล้วแต่ผู้หญิงคนนั้นสองสามวันก็ยังตามมาตอแยไม่เลิกถ้าไม่ใช่มารังควานเขาก็จะตรงไปหาเรื่องพี่ชายของเขาทำให้เมื่อวานเขาโดนลี่หลินเย่สั่งสอนไปชุดใหญ่ เสี่ยวฟังเงียบปากไปแทบไม่กล้าจะหายใจ ถึงแม้ว่าเมื่อวานคนที่สั่งให้ขอเบอร์โทรของเด็กคนนั้นจะไม่ใช่เขาแต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอธิบายอะไรแล้ว มองไปดูเธอที่ไม่กล้าพูดอะไรลี่หลินซูขมวดคิ้ว​“ไสหัวออกไปซะแล้วเรียกผู้จัดการจางเข้ามา” “ค่ะ”เสี่ยวฟังนั้นอยากจะมีปีกแล้วรีบบินออกไปจากที่นี่ หากยังอยู่ต่อไปเธอกังวลว่าโรคหัวใจเธอคงจะกำเริบแน่ เลิกเรียนแล้ว หลิวเซียนเซียนรีบเร่งไปถึงที่โรงเรียนอนุบาล วันนี้เป็นวันแรกที่หลิวเซี้ยวหนิงเข้าเรียนดังนั้นเธอนั้นต้องห้ามไปสายเด็ดขาด “ม๊ามี๊......”พอหลิวเซี้ยวหนิงเห็นหลิวเซียนเซียนก็ดีใจพุ่งเข้าไปหา ทั้งห้องมีทั้งหมด20กว่าคนก็เหลือแค่3คนแล้วส่วนอีกสองคนนั้นก็คือเด็กที่อยู่เรียนประจำที่นั้นหรือก็หมายความว่าจะไม่มีผู้ปกครองมารับ หลิวเซียนเซียนรู้สึกผิดเล็กน้อยช่วยไม่ได้เพราะวันนี้ช่วงบ่ายนั้นมีเรียนและก็เป็นคลาสแรกด้วยเธอเลยเกรงใจไม่กล้าที่จะขอลาหยุด“ลูกรักขอโทษนะ” “ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไรระหว่างที่รอผมก็ได้ชมดูพี่สาวสวยๆเดินผ่านไปมาแบบฟรีๆมันเยี่ยมมากๆเลยครับ”เด็กน้อยพูดปลอบใจเธอไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด หลิวเซียนเซียนยิ้มดีใจและจูงมือน้อยของลูกชายเดินไปทางของป้ายรถเมล์ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่าตลอดทางที่เดินมาทุกคนก็จ้องมาที่เธอกับหนิงหนิง ถึงขั้นที่ว่าคนที่มองพวกเขาแล้วพากันหันไปซุบซิบอะไรบางอย่าง หลิวเซียนเซียนก้มหัวลงมาสแกนยิบบนตัวเธอรอบหนึ่งเสื้อผ้าก็ไม่ได้มีอะไรแปลกไปนิ แล้วก็สแกนดูหลิวเซี้ยวหนิงเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้นคู่กับกางเกงยีนต์ขาสั้นหลังก็สะพายเป้ของเขาไว้มองแล้วก็ดูเท่ไม่เบาก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร หลังจากที่รอจนได้ขึ้นไปบนรถเมล์แล้วหลิวเซียนเซียนดึงแขนหลิวเซี้ยวหนิงและยืนไว้ตรงหน้าจอทีวีบนรถเมล์พอได้เห็นข่าวด่วนที่ถ่ายทอดสดอยู่ดวงตาของเธอถึงกับโตขึ้น ทั้งเมืองนั้นประกาศตามหาหลิวเซี้ยวหนิงและผู้ให้เบาะแสนั้นจะได้รับเงินรางวัลหนึ่งหมื่นหยวนส่วนผู้ที่พบเห็นหลิวเซี้ยวหนิงแล้วแจ้งเบาะแสนั้นจะได้รับเงินรางวัลมากถึงหนึ่งแสนหยวน ผู้จ่ายก็คือบริษัทบริษัทหมิงเทียน