ตอนที่ 3 ผู้หญิงของผม ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก

ตอนที่ 3 ผู้หญิงของผม ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก นี่มันเสียงจากสวรรค์ชัดๆ เมื่อเขามาถึงหน้าประตูแล้ว เธอจะปล่อยไปได้อย่างไร! เฉียวอวี่ถงหันกลับมามองดูเขาอย่างตื่นเต้น พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายที่มุมปาก เสี่ยวจางหวาดกลัวรอยยิ้มของเธอจนต้องก้าวถอยหลังและกอดห่อเสื้อผ้าเอาไว้แน่น การกระทำของเขาทำให้เธอหงุดหงิดมาก "ไป นายไปกับฉันหน่อย" "พี่อวี่ถง ผมยังไม่พร้อม" “……” ฉันแค่บอกให้ไปด้วยกัน แล้วเจ้าเด็กนี่คิดอะไรอยู่! เมื่อเขาเห็นว่าใบหน้าของเธอมืดลงไปอีก เขาก็ลนลานจนพูดติดอ่าง "พี่อวี่ถง ผมแค่จะมาบอกพี่ว่า มีคนรอพี่อยู่ข้างนอกนั่น ให้พี่รีบออกไป อย่ามัวช้าอยู่" "ฉันรู้แล้วว่ามีคนรอฉันอยู่ข้างนอก!" "พะ พี่รู้" "เหลวไหล!" เธอโกรธจนหน้าขาว พอจะก้าวเท้าออกมาด้านหน้าประตูพร้อมเขา ประตูก็เปิดออก หัวเล็กๆลอดเข้ามา ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตากลับเป็นประกายทันทีที่เห็นเธอ ระล่ำระลักเรียก "หม่ามี๊" เฉียวอวี่ถงที่กำลังยื่นมือออกไปเพื่อจะเปิดประตู เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กนั่นก็ตัวแข็งไปครู่หนึ่ง เขา.....มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เสี่ยวจางเห็นเธออึ้งไปก็รีบหันกลับมามองจากช่องว่างข้างผนัง "พี่อวี่ถง ลูกชายพี่เหรอ?" ลูกชาย? เธอขมวดคิ้ว แต่ในใจพลันปรากฏความคิดดีๆขึ้นมา เธอก็อุ้มเสี่ยวจิ่นขึ้นมา พร้อมทั้งมองเขาด้วยรอยยิ้ม "ใช่แล้ว เป็นไง เขาดูเหมือนฉันไหม?" “……” เขามองไปที่เจ้าเด็กน้อยตัวอ้วนกลม ตัวขาว ดูน่ารัก ไร้เดียงสาและฉลาด แล้วจึงมองเฉียวอวี่ถง ไม่เห็นว่าสองคนนี้จะเหมือนกันตรงไหน แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังคงพยักอย่างแรงให้กับทั้งคู่ด้วยสีหน้าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปทั้งตัว "เหมือน!" "ใช่ไหม ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน" เธอยิ้มแย้ม พลางหยิกไปที่แก้มอ้วนกลมของเขา เสี่ยวจิ่นถูกทำให้มึนงงด้วยท่าทีที่แสนอบอุ่นของเธอจนเหม่อลอย เขาตกตะลึงที่ได้รับความรักจากแม่อย่างท่วมท้น แม่ของผมน่ารักจริงๆ เธอจุ๊บลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา "หนูช่างเป็นเทวดาน้อยของฉันจริงๆ" เสี่ยวจิ่นตัวแข็งทื่อ ก่อนจะหันหลังกลับแล้ววิ่ง ร่างอ้วนกลมสีขาวของเขานั้นลื่นอย่างกับอะไรดี จนเธอจับเอาไว้ไม่ทัน "ป่าปี๊ หม่ามี๊จุ๊บผมด้วย!" ป่าปี๊? เขามาที่นี่ด้วยหรือ? เธอผลักประตูออกมา จึงเห็นว่ามีผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเย็นชา ปล่อยออร่าชนิดหนึ่งออกมาทำให้คนไม่อยากเข้าใกล้ แม้ว่าเขาจะยังคงสวมใส่เสื้อผ้าสบายๆอย่างเสื้อแขนสั้นและกางเกงยีนส์ เสี่ยวจิ่นตะโกนอยู่ในอ้อมแขนของเขา "ป่าปี๊ หม่ามี๊จุ๊บผมด้วย หม่ามี๊จุ๊บผม" "อืม" เขาหันมาเผชิญหน้ากับเธอช้าๆ เธอถูกแช่แข็งไว้ด้วยสายตาเย็นชาของเขา ก่อนที่เฉินเฉิงจะเดินมาตรงหน้าเขา ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ส่วนดวงตาฉายแววกระด้าง นั่นสินะ เธอถอยไม่ได้แล้ว! "คุณมาเร็วจัง" "อืม" “……” หืม? เฉียวอวี่ถงอยากจะบ้าตาย พูดมากกว่านี้มันจะตายไหม! เฉินเฉิงสีหน้าเย็นชา พูดอย่างใจเย็นว่า "ถงถง นี่คงจะไม่ใช่แฟนของคุณหรอกนะ" เธอมองหน้าเขา "แล้วยังไง เขาหล่อกว่าคุณตั้งเยอะ" “……” ใบหน้าของเขาจมลง ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก ดวงตาของเขาเย็นชาและมีออร่าที่ทรงพลังอย่างไม่อาจอธิบายได้เปล่งออกมาจากตัวเขา เขาประหลาดใจที่เขารู้สึกอย่างนั้น เขามองผู้ชายคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะที่มุมปากของเขาจะปรากฏรอยยิ้มเยาะเย้ย "ถงถง คุณคงจะไม่ได้คบกับพนักงานทำความสะอาดหรอกนะ" เฉียวอวี่ถงเหลือบมองไปที่เขา ซึ่งแต่งตัวเรียบง่ายไปหน่อย ดูแล้วก็เหมือนพนักงานทำความสะอาดจริงๆนั่นแหละ เธอถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ริมฝีปากของเธอขยับพูดว่า "แล้วยังไง ถึงจะเป็นพนักงานทำความสะอาดก็หล่อกว่าคุณแล้วกัน" “……” สีหน้าของเฉินเฉิงคล้ำลง ดูเหมือนว่าในดวงตาของเขาจะมีความโกรธเคือง "เฉียวอวี่ถง คุณคิดว่าพ่อของคุณจะเห็นด้วยเหรอ?" "เห็นด้วยหรือไม่ก็ช่างเขาสิ" เธอไม่แยแสหน้าตาของตัวเองอีกแล้ว มองไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างเฉยเมย "คุณไม่เห็นเหรอว่าลูกชายของฉันตัวโตขนาดไหนแล้ว?" ทันใดนั้นมุมปากของชายผู้นั้นก็ยกยิ้มขึ้นมา เมื่อวานผู้หญิงคนนี้ยังปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ยอมรับว่าเป็นลูกชายของเธอ แต่พอมาวันนี้เธอกลับยอมรับออกมาอย่างคล่องปากซะแล้ว แต่เฉินเฉิงไม่ได้โง่ขนาดนั้น เขาจะเชื่อได้อย่างไรว่า แค่ในช่วงระยะเวลาสองปีที่เธอออกมาจากตระกูลเฉียว เธอจะมีลูกชายที่โตจนวิ่งได้แล้วแบบนี้ เขามองดูเธออย่างเหยียดหยาม "คุณไม่ต้องดึงเอาคนใกล้ตัวมาหลอกผม เพื่อที่จะหนีจากผมหรอกนะ" เธอจ้องมองเขาแล้วพูดว่า "คุณหลงตัวเองเกินไปแล้วจริงๆ" "แล้วเขาชื่ออะไร บ้านเขาอยู่ที่ไหน ในบ้านเขามีคนกี่คน?" "คุณจะถามเพื่อ!" เธอยืดตัวตรง จ้องมองเขา โดยปกป้องพวกเขาเอาไว้ด้านหลัง "นี่ไงสิ่งที่คุณต้องการ ฉันพามาให้คุณเจอที่นี่วันนี้หมดแล้ว" เฉินเฉิงตะลึง คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำเพื่อผู้ชายคนนั้นถึงขนาดนี้ เขายิ้ม "ถงถง ผมก็แค่เป็นห่วงคุณ" "ผู้หญิงของผม ไม่ต้องรบกวนคุณหรอก" เสียงเย็นเยียบดังมาจากทางด้านหลังของเธอ ความกดดันอันแรงกล้าค่อยๆแผ่ออกมาจากข้างหลัง โอบล้อมเธอเอาไว้ภายใน ความรู้สึกปลอดภัยที่อธิบายไม่ได้เต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจของเธอ เฉินเฉิงรู้สึกได้ถึงออร่าที่ทรงพลังซึ่งเปล่งออกมาจากผู้ชายคนนั้น เขาระงับความกลัวในใจ ก่อนจะส่งเสียงสบถอย่างแดกดันว่า "เป็นแค่พนักงานทำความสะอาด กล้ามาแย่งผู้หญิงกับฉันได้ยังไง" "ผมคิดว่าคุณทำไม่ถูก" เขาเปิดริมฝีปากเย็นชาเบา ๆ และพูดช้าๆว่า "พฤติกรรมแบบนี้เรียกว่าเด็กป.3" ป.3 ... ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เฉียวอวี่ถงหัวเราะในใจ โดยพยายามที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้า ทันใดนั้นเธอก็นึกชื่นชม คนที่แสดงเป็นแฟนอยู่ข้างหลังเธอขึ้นมา ช่างดุดันซะจริง เมื่อเห็นสีหน้าของคนตรงหน้าเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอก็อารมณ์ดีขึ้นมาก เฉินเฉิงโกรธจนหน้าเขียวและตึงจนแทบปริ เขานึกเสียใจมาก ที่มาหาเธอในวันนี้ เขารู้สึกอัปยศเหลือเกิน เขาจะไม่ปล่อยผู้ชายคนนั้นไปแน่! "แกชื่ออะไร!" "ฉินลี่เยี่ย" "ดี ดี ดี" เขาหันหลังกลับและเดินเซไปเล็กน้อย เฉียวอวี่ถงมองตามหลังเขาไป ก่อนจะหันมามองเขาด้วยความเป็นห่วงว่า "คุณอาจจะตกงานได้นะ" เขาทำสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนจะโยนความรับผิดชอบให้เธอ "ถ้าผมตกงาน คุณก็ต้องรับผิดชอบ" "ฉัน?" เธอมองเขาด้วยความสงสัย เขาชำเลืองมองเธอช้าๆ "คุณใช้ประโยชน์จากผมเสร็จแล้วก็จะถีบหัวส่งผมหรือไง?" "ไม่ใช่นะ ไม่ใช่" เธอโบกมืออย่างรวดเร็วและอธิบายว่า "ถ้าหากว่าคุณตกงานเพราะฉัน ฉันจะรับผิดชอบเด็กคนนี้เอง" "หม่ามี๊" มือเล็กๆ ของเสี่ยวจิ่นกระตุกมือของเธอเบาๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างไร้เดียงสา "แล้วป่าปี๊ล่ะ?" ป่าปี๊? "หนูจะให้ฉันรับผิดชอบเขาด้วยเหรอ?" "ได้มั้ย?" "ไม่ได้!" เธอปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย "ฉันเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงาน จะมีผู้ชายตัวโตอยู่ในบ้านได้ยังไง?" "ไม่ได้แต่งงาน?" ฉินลี่เยี่ยทวนสามคำนี้ออกมา แล้วมุมปากของเขาก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมาทันที รอยยิ้มของเขาตกอยู่ในสายตาของเธอ เธอพูดอย่างไม่พอใจว่า "คุณยิ้มอะไร?" "ลูกเราโตขนาดนี้แล้ว คุณยังบอกว่าคุณยังไม่ได้แต่งงาน?" “……” เรื่องของฉัน! เห็นทีผู้ชายคนนี้จะคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง!