ตอนที่12 คนรู้จักทั้งนั้น

ตอนที่12 คนรู้จักทั้งนั้น เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์ทำนองนี้อยู่บ้าง แต่นี่ครั้งแรกก็เจอเลย อันที่จริง เพื่อนร่วมงานบางคนได้พบกับความสัมพันธ์ที่ดี เพราะร่วมดื่มและดูแลแขกเป็นอย่างดีอยู่ครึ่งค่อนเดือน สีหน้าท่าทางของคนคนนี้ไม่ชัดเจน ดังนั้นจึงไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนดีหรือไม่ดี "ได้" เฉียวอวี่ถงพูดพลางนั่งลง แล้วเธอก็ดื่ม ... "โอเคมั้ยคะ!" เมื่อเฉียวอวี่ถงยอมแต่โดยดี คุณผู้ชายก็จ่ายให้สามพันหยวน แค่ไวน์แก้วเดียวเท่านั้น ปริมาณแอลกอฮอล์ก็ไม่ได้เยอะเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นไม่ได้คิดเหมือนเฉียวอวี่ถง เมื่อต้องเสียค่าใช้จ่ายในการดื่มไวน์สักแก้ว มันจะไม่ใช่แค่ไวน์หนึ่งหรือสองแก้วอย่างที่พูด มันหมายถึงไม่มีที่สิ้นสุด "จะดื่มกับฉัน? หรือจะดื่มมันด้วยตัวเอง?" เฉียวอวี่ถงชะงัก "พี่หวาง เธอเพิ่งมาใหม่ยังไม่รู้กฎ ฉันจะดื่มกับพี่เอง" เพื่อนร่วมงานเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีจึงรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย เขาเป็นแขกประจำนี่เอง เฉียวอวี่ถงส่ายหน้า ในเมื่อเธอเลือกมาทำงานที่นี่เอง จึงชนแก้วกับพี่หวังดังกริ๊ก ยังมีกฎอะไรอีกไหม? ตอนนี้เธอแทบจะประคองสติเอาไว้ไม่ไหวแล้ว "อย่ามายุ่งน่า!" พี่หวางยังคงอารมณ์ดีอยู่ "ฉันคุยกับผู้หญิงคนนี้ก็ดีอยู่แล้ว" แล้วเพื่อนร่วมงานก็ถูกไล่ออกไป “ พี่หวาง ฉันดื่มไม่ไหวแล้ว ฉันยังต้องทำงานอีก” เธอหาทางถอย เงินก็สำคัญ แต่ความปลอดภัยสำคัญที่สุด "ขอบคุณสำหรับไวน์ของคุณนะคะ" เขาจิบไวน์ไปแค่อึกเดียวเพราะมันไม่อร่อย เพราะปกติแล้วเขาจะไม่ดื่มไวน์ธรรมดาพวกนี้ "พอเหรอ ดื่มอีกสิ นี่เป็นไวน์ของเธอนะ!" มองธนบัตรปู่เหมาสองปึกนั่นแล้วน่าจะราวๆ 20,000 หยวน สำหรับผู้หญิงตระกูลเฉียวเงิน 20,000 หยวนนั้นถือว่าไม่มาก แต่สำหรับเฉียวอวี่ถงในตอนนี้นั้น เงิน 20,000 หยวนนั้นเท่ากับเงินเดือนถึงสามเดือน เงินยังคงเอาชนะความกังวลในใจได้ “พี่หวาง คุณพูดแล้วห้ามกลับคำนะ” เฉียวอวี่ถงในเวลานี้ดูท่าทางแล้วเหมือนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง "ฉันทำแน่ เธอหายห่วงได้เลย!" "ขอบคุณค่า!" ลำคอของเฉียวอวี่ถงแสบร้อนไปหมดเพราะเธอดื่มไวน์เข้าไปไม่น้อย “ถ้างั้นฉันไปทำงานนะ” เมื่อรับเงินแล้วเฉียวอวี่ถงก็รีบวิ่งไปที่บริเวณพักผ่อนของพนักงาน "ไอหยา! พระเจ้าช่วย! นี่เธอดื่มไปมากขนาดไหนเนี่ย!" เพื่อนร่วมงานสาวที่เคยคุยกับเฉียวอวี่ถงก่อนหน้านี้ถามขึ้น “ ไม่เป็นไร ว่าแต่เสี่ยวจิ้งทำไมเธอถึงไม่ออกไปข้างนอกล่ะ?” มีเวลาก็พักก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ ไม่งั้นก็จะไม่มีโอกาสแล้ว "ถ้าหากว่าฉันมีข้อเสนอให้เธอ เธอจะทำได้ไหม?" เสี่ยวจิ้งหันกลับไปหาเฉียวอวี่ถงทั้งตัว "จะให้ฉันช่วยหารถพาเธอกลับบ้านเหรอ" เฉียวอวี่ถงโบกมือ "ไม่ใช่หรอก ฉันไม่เป็นไร แค่ไวน์สองแก้วทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เธอก็เห็น!" เธอหยิบธนบัตรขึ้นมาโบกไปมา "โอ้สองหมื่น เยี่ยมไปเลย!" ค่าเล่าเรียนของเสี่ยวจิ่นได้รับการแก้ปัญหาแล้ว เธอจึงมีความมั่นใจที่จะหางานอื่น แต่ก่อนที่จะหางานใหม่ที่เหมาะสมได้นั้น ตอนนี้เธอต้องทนทำงานที่นี่ไปก่อน คิดได้ดังนั้นความสุขก็เข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของเฉียวอวี่ถงพร่ามัว เธอยิ้มอย่างมีความสุข เสี่ยวจิ้งมองไปที่นาฬิกา “ถงถง ฉันออกไปก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านด้วยกัน ฉันไม่สบายใจถ้าต้องปล่อยให้เธอกลับไปคนเดียว!” ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ค่อยๆส่งผลต่อเฉียวอวี่ถง พื้นที่ห้องพักไม่ได้ใหญ่มากนัก ไม่เพียงพอที่สร้างความเพลิดเพลินให้เธอ …… "ประธานฉิน มาตรงเวลาจริงๆเลยนะครับ" ฉินลี่เยี่ยกับกู้เจ๋ออวี่เปิดประตูตรงเข้ามาที่เลานจ์ของบาร์ "ประธานหวางอย่าหัวเราะเยาะผมเลยครับ ต้องขออภัยที่ทำให้ประธานหวังต้องรอ" กู้เจ๋ออวี่รับบทเป็นตัวกลางเจรจา ส่วนฉินลี่เยี่ยและประธานหวางทำเพียงแค่พยักหน้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น คนทั้งคู่เคยติดต่อกันมาแล้วมากกว่าหนึ่งครั้ง การเลือกสถานที่ในการเจรจาครั้งนี้นับว่าถูกใจประธานหวางมากที่สุด "ประธานหวางพอใจกับสถานที่นัดเจรจาที่เราเลือกในวันนี้ไหมครับ?" "พอใจสิ เมื่อกี้มีผู้หญิงที่น่าสนใจด้วยนะ" "โอ้?" กู้เจ๋ออวี่เองก็สนใจเรื่องนี้เช่นกัน แต่เรื่องการเจรจาก็สำคัญทำให้เขาต้องเบี่ยงประเด็นการสนทนาเข้าสู่หัวข้อการเจรจา ฉินลี่เยี่ยทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ชมระหว่างการสนทนาที่เลานจ์บาร์แห่งนี้เท่านั้น ผู้จัดการใหญ่เข้ามาในห้องส่วนตัวและพูดกับเสี่ยวจิ้งว่ามีลูกค้าคนสำคัญมา ไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้แต่ก็จะสามารถทำเงินได้มากขึ้น "จริงสิ? เพื่อนร่วมงานใหม่ของเธออยู่ที่ไหน เรียกเธอมาหน่อย" ประธานหวางหรือพี่หวางคนเมื่อกี้บังเอิญว่าเป็นคนคนเดียวกัน เขาไม่รู้จักชื่อของเฉียวอวี่ถง แต่ได้ยินเพื่อนร่วมงานของเฉียวอวี่ถงบอกว่าเธอเป็นพนักงานใหม่ ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยืนยันตัวตนของเธอด้วยวิธีนี้ พนักงานใหม่งั้นหรือ? เสี่ยวจิ้งเดาออกอย่างรวดเร็วว่าน่าจะเป็นเฉียวอวี่ถง "คุณหมายถึงถงถงเหรอ?" "ฉันไม่รู้ชื่อ แต่เธอลองเรียกถงถงมาก่อน ฉันจะดูว่าเธอเป็นหรือเปล่า" ถงถง? ฉินลี่เยี่ยมีปฏิกิริยาทันที ยอมเปิดปากพูดในที่สุดว่า "ไปเรียกมาเร็ว" แน่นอนว่าเขามีเหตุผลที่มาหาเฉียวอวี่ถงในวันนี้ คือเพื่อดูเธอทำงานและพาเธอกลับบ้านไปพร้อมกัน แม้ว่าความคิดความอ่านของเฉียวอวี่ถงจะแตกต่างจากคนอื่น แต่ความจิตใจดีของเธอนั้นเป็นเรื่องจริง เสี่ยวจิ้งลังเล ด้วยสภาพของเฉียวอวี่ถงในตอนนี้ เกรงว่าเมื่อมาถึงแล้วลูกค้าจะ...... "ไปสิ!" เมื่อถูกคนถึงสามคนเร่งเร้า เสี่ยวจิ้งก็เดินออกไปอย่างจำใจ "พี่หลิง แขกเรียกให้ถงถงไปพบ" โชคดีที่หัวหน้างานอยู่ที่ประตู "แต่ถงถงเมามากแล้ว" "ถ้าแขกอยากพบก็ต้องพาเธอไปพบ เดี๋ยวพอสบโอกาสแล้วค่อยพาเธอออกมา ฉันจะไปกับพวกเธอด้วย" เธอไม่อยากให้เฉียวอวี่ถงไป เพราะไม่รู้ว่าไปแล้วจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง เฉียวอวี่ถงยืนมึนงงอยู่ท่ามกลางฝูงชนทำให้เสี่ยวจิ้งมองเห็นเธอได้ในแวบเดียว "ตามฉันมา" เสี่ยวจิ้งทำท่าทางประกอบคำพูด "ลูกค้าที่เพิ่งให้เงินเธอไป 20,000 ต้องการพบเธอ มากับฉันเร็ว" "สองหมื่น?" เมาแค่ไหนก็ยังไวต่อคำว่าเงิน "พี่หลิง" เฉียวอวี่ถงยังจำคนอื่นได้อยู่ "อึก" พี่หลิงถอนหายใจแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ "เธอล่วงหน้าเข้าไปคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ก่อนนะ แล้วดูว่าแขกมีปฏิกิริยาอย่างไร" คำอธิบายสถานการณ์ของเสี่ยวจิ้งไม่ได้ทำให้เกิดผลลัพธ์อย่างที่เธอต้องการ ยิ่งไปกว่านั้นยังทำให้ฉินลี่เยี่ยและกู้เจ๋ออวี่ร้อนใจอยากพบเฉียวอวี่ถงมากขึ้น ที่น่าประหลาดใจก็คือฉินลี่เยี่ยไม่เคยเป็นกังวลเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน "เข้ามา!" เฉียวอวี่ถงเดินเซ พี่หลิงเลยช่วยประคองเข้ามา ฉินลี่เยี่ยที่เห็นแบบนั้นใบหน้าของเขาก็จมลงทันที "นี่ถ้าจะบอกว่าดื่มไวน์สองแก้วแล้วเมาขนาดนี้ ก็ดูจะเกินไปหน่อยไหม" ประธานหวางที่รู้สถานการณ์ดีอยู่แล้วยังไม่อยากจะเชื่อ กู้เจ๋ออวี่ยิ้มเยาะ พลางกวาดหางตาไปทางฉินลี่เยี่ย "พี่หวาง!" "ฉินลี่เยี่ย!" "กู้เจ๋ออวี่!" เฉียวอวี่ถงกวาดตามองอย่างรวดเร็ว คนรู้จักทั้งนั้น! พึมพำเรียกชื่อของพวกเขาออกมาเบาๆ เสี่ยวจิ้งกับพี่หลิงถึงกับสูดลมหายใจ "พวกเธอออกไปก่อน" กู้เจ๋ออวี่รู้สึกได้ว่ากำลังจะได้ดูเรื่องสนุกๆ เขาพร้อมแล้วที่จะรับชมการแสดงเล็กๆผ่านที่นั่งวีไอพีในแถวหน้า! ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็พากันออกไป ในเมื่อเป็นคนที่เฉียวอวี่ถงรู้จักเธอก็คงจะไม่เป็นอะไร "ประธานฉิน ผู้ช่วยกู้ พวกคุณรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนเหรอครับ" "รู้จัก" กู้เจ๋ออวี่กลั้นหัวเราะจนปวดท้องไปหมด "รู้จักมากด้วย" หลังจากดื่มเข้าไปพอสมควร เฉียวอวี่ถงจึงดูกระตือรือร้นมากขึ้น "มาดื่มกันเถอะ!" หลังจากที่เทขวดหนึ่งทิ้งไปเสียครึ่งขวด จึงเหลืออยู่ในแก้วแค่นิดหน่อยเท่านั้น จะว่าไปแล้วผู้ชายสามคนไม่มีใครดื่มไวน์ในแก้วเลยสักคน แต่คนที่มาใหม่กลับเมาซะแล้ว "คุณดื่มสิ!" เธอไม่คุ้นเคยกับคนอื่นก็จริง แต่กับฉินลี่เยี่ยนั้นเธอไม่เคยกลัวเลยจากใจจริง