ตอนที่ 3 นายเป็นโรครึไง

ตอนที่ 3 นายเป็นโรครึไง มันจะดีที่สุดถ้าสามารถเตะโดนแท่งของเขา นั่นเป็นความหายนะ หวังว่าจะเตะโดนเสีย! จิรายุกลับไม่อะไร ปล่อยให้เธอทั้งเตะทั้งถีบ ซึ่งก็สร้างความเสียหายกับเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย "คนสารเลว ฉันจะฆ่านาย!คุณไร้ยางอาย! น่ารังเกียจ!" เธอด่าในขณะที่ยังคงเตะเขาอยู่อย่างหนัก "ถ้าคุณด่าพอเตะพอแล้ว ก็มาคุยเรื่องจริงจังกันหน่อย!"ผ่านไปตั้งนาน เขาถึงได้เปล่งเเสียงขึ้นมาประโยคเดียว "ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย!"อาริยาระบายเสร็จ ก็เริ่มสงบสติอารมณ์ลง ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว มันไม่สามารถลบเลือนไปได้สิ่งที่ควรทำในตอนนี้ก็คือออกจากนี้ให้โดยเร็ว ถึงจะไม่รู้สึกผิดต่อพิชัยไปมากกว่านี้ "ปล่อยมือฉัน! ฉันจะกลับบ้าน!"เธอพูดอย่างเยือกเย็น และพยายามดึงข้อมือออกจากมือของเขา "ยังทำอะไรไม่เสร็จเลย เธอก็อยากกลับบ้านแล้ว? ในเมื่อฉันหลอกเธอมาถึงที่นี่แล้ว ฉันจะปล่อยให้เธอไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ได้ยังไง？ เธอจะไร้เดียงสาไปไหม?"เขากลับไม่ยอมปล่อยมือ ใช้แรงมือตามกำลังของเธอ และก็ไม่ทำร้ายเธอ "จะทำอะไร?สิ่งที่นายนั้นก็หนักหนาเกินพอแล้ว แล้วยังจะมีอะไรอีก?" "เธอว่าไงล่ะ" "นาย... ช่างอุจาดไร้ยางอาย！ปล่อยฉันไปไม่งั้นฉันจะแจ้งความแล้ว!" จิรายุก็ปล่อยมือเธอไปจริงๆ เธอคิดว่าเขาคงกลัว คนทำชั่วยังไงก็วัวสันหลังหวะวันยังค่ำ ฟ้ามืดแบบนี้อยู่กับเขาน่ะมันอันตราย อาริยาไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ เมื่อเขาปล่อยมือเธอ เธอก็รีบลุกจากเตียงโดยที่ในห้องยังคงมืดมิด จิรายุก็ตามลงมา ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำไม่กี่ก้าว เปิดไฟทั้งหมดขึ้น ห้องนั้นสว่างในเวลาเดียวกัน อาริยาปรับให้เข้ากับแสงไฟไม่ทัน เลยยกแขนขึ้นและปิดไปที่ตา แต่ก็แค่ครู่นึง เธอก็ยกแขนออกแล้วรีบไปทางประตู “จิรายุ！แกคอยดูฉันจะไปบอกพิชัยว่าแกเป็นคนสารเลวขนาดไหน！”เธอตะโกน แล้วบิดลูกบิดประตู "เธอจะไม่บอก และอีกอย่าง เธอไม่สามารถไปได้เลยอีกด้วย" อาริยายิ้มเย้ยหยัน เกือบหลุดไปประโยคนึงไปว่า ประตูก็อยู่ตรงนี้ แกไม่ได้บังไว้สักหน่อย ทำไมฉันจะไปไม่ได้？ แต่เธอก็ไม่อยากพูดอะไรกับคนนี้ให้มาก เธอถึงขั้นหวังว่าชีวิตนี้จะไม่เห็นคนนี้อีกต่อไป หวังว่าชาติหน้า ชาติของชาติหน้า ชั่วนิรันด์ก็จะไม่พบไม่เห็นคนนี้ที่ทำให้เธอทั้งแค้นทั้งรังเกียจนี้อีก เธอบิดมันอย่างสุดแรง และประตูก็ไม่เปิด เธอคาดว่าเขาน่าจะล็อคมันจากด้านใน เธอเลยไปบิดที่ตัวล็อค “อาริยา ถ้าเธอต้องการให้งานแต่งในวันพรุ่งนี้กลายเป็นงานศพ เธอก็ออกไปเลยก็ได้!" เมื่อเธอเพิ่งเปิดที่ล็อคออก เธอก็ได้ยินคำพูดของเขา "นายพูดว่าอะไรนะ" "เธอได้ยินชัดเจนถูกต้องแล้ว!" "นายพูดอะไรของนาย?คิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบรึไง?"ในใจของอาริยาก็กลัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่แล้วมาคิดดูอีกที เขาก็ต้องจงใจพูดแบบนี้เพื่อให้เธอสมยอมอยู่แล้ว “ เธอจะไม่เชื่อก็ได้ ก็ลองเอาชีวิตของคนที่เธอรักมาเสี่ยงดู ดูว่าฉันกำลังพูดความจริงหรือเปล่า!”คำพูดของเขาไม่ช้าไม่เร็ว พิงที่กำแพงทางเข้าห้องน้ำและมองเธออย่างนิ่งเฉย สีหน้าของเขานั้นแลดูเป็นจริง ทำให้ใจของเธอเต้นแรงด้วยความกลัว หรือเขาจะเป็นบ้าจริงๆ จะขาดสติไปฆ่าคน？ "ทำไมนายถึงทำเช่นนี้?"เธอถามเขาด้วยความรังเกียจ และมองดูใบหน้าที่ดำคล้ำเล็กน้อยนั้น "เธอเดาไม่ได้เหรอ?ก็ฉันชอบเธอเข้าล่ะสิ!ฉันรักเธอ!" นี่เป็นเรื่องที่ตลกที่สุดที่เธอเคยได้ยินในปีนี้ เขาบอกว่าเขาตกหลุมรักเธอ ซึ่งเป็นภรรยาของเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา และเขาจะครอบครองบังคับเธอในคืนก่อนแต่งงาน เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ได้ล้อเล่น และเธอก็ไม่ได้มีใจอยากจะหัวเราะ "ขอบคุณสำหรับความรักที่ผิดๆของนาย!แต่ฉันไม่รักนาย ฉันรักพิชัยเพียงคนเดียวเท่านั้น” "ฉันรู้!" เขายิ้มเบา ๆ "บางทีคุณอาจจะตกหลุมรักฉันในอนาคตก็ได้" "เพ้อฝัน!แม้ว่าผู้ชายบนโลกจะสูญพันธุ์ฉันก็ไม่มีวันจะรักนาย ฉันยอมรักสัตว์ยังดีเสีย นายมันไร้มารยาท ไร้ยางอายไร้ ไร้ความซื่อสัตย์ สัตว์ยังดีกว่านายเสียอีก อาริยาไม่เคยพูดแบบนี้ในชีวิตมาก่อน เธอเป็นคนที่ดีต่อผู้อื่นมาตลอด แต่มันก็เพราะว่าเขาน่าละอายเหลือเกิน "ฉันชื่นชมเธอตรงนี้แหละเธอเห็นมั้ยว่าเธอกล้าหาญแค่ไหน เธอยังกล้ายั่วโทสะคนในสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ นี่เธอไม่กลัวที่ฉันจะจู่โจมข่มขืนเธอเลยหรือไง"เขามีรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แล้วถามเธอ "ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าแกจะจู่โจมเข้ามา และฉันคงไม่มีทางต่อต้านสู้กับคุณได้ แต่ฉันจะแจ้งความแน่ๆ หากแกไม่อยากเข้าคุกก็อยู่ดีๆซะ" เธอไม่เชื่อหรอก ว่าเขาจะกล้าทำ เว้นแต่เขาจะฆ่าเธอ ไม่งั้นอย่าคิดเลยว่าจะอยู่สุขในชีวิตนี้ “อาริยา เธอทำให้ฉันทรมานจริงๆ ฉันแทบจะบ้าคลั่งเพราะเธอ ตราบใดที่ฉันสามารถครอบครองเธอ แม้จะติดคุกฉันก็ยอม" เขาพูดไปพลาง และเข้าใกล้เธออย่างช้าๆ “แก…แกอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นเดี๋ยวฉันแจ้งตำรวจจริงๆด้วย!”เธอพูดด้วยความหวาดกลัว แล้วจับลูกบิดประตูและบิดมันโดยสัญชาตญาณ ประตูเปิดออก เธอลนลานหนีออกไปทางประตู แต่ก็ถูกเขาจับด้วยแขนที่แข็งแรงของเขา “อาริยาฉันบอกแล้วว่าเธอไม่สามารถหนีพ้นในคืนนี้ได้หรอก อย่าคิดนานเลย แม้แต่ข่มขืนฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอ รู้หรือไม่?" "ช่วยด้วย!"อาริยาตะโกนส่งเสียง แต่ก็ถูกปิดกั้นด้วยมืออันใหญ่ของเขา มีเพียงเสียง"อุ๊บๆ ฮิฮิ"เท่านั้นที่ออกมา เธอพยายามที่จะหลุดพ้นจากเขา เตะเขา ตีเขา และพยายามอย่างที่สุดที่จะหลบหนีจากแขนที่หนาใหญ่ของเขา แต่ทำไม่ได้ เนื่องด้วยเธอดิ้นแรงมาก เขาจึงต้องเอามือที่ปิดปากเธอนั้นมาจับเธอ เธอหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง และหาทางดิ้นไม่ออกเลย จึงก้มหัวกัดไปที่แขนของเขา แต่เขาไม่ส่งเสียงร้องอะไรเลย ราวกับมือที่ถูกกัดนั้นไม่ใช่ของเขา เธอกัดเข้าเนื้อของเขาอย่างดุร้าย มีรสเลือดจางๆกระจายไปที่ปากของเธอ "มันดี!ฉันชอบ"เขาบีบคำพูดออกมาจากฟันที่กัดกร่อนของเขา และก้มตัวอุ้มกอดเธอขึ้นมา "ให้ฉันลงไป!ถ้าแกขืนกล้าทำอะไรฉัน ฉันจะฟ้องร้องแกจริงๆนะ!"อาริยาเตะเขาอย่างไม่หยุดยั้ง และพยายามเตือนเขา ซึ่งในใจหวาดกลัวมากๆ เธอรู้ แม้ว่าเธอจะตะโกนเสียงดังแค่ไหน ข้างนอกก็ไม่อาจได้ยิน อีกอย่างเสียงเธอแหบแห้งในเวลานี้ และไม่สามารถส่งเสียงที่หนักแน่นออกมาได้ เขาเหวี่ยงเธอขึ้นไปบนเตียง แขนสองข้างคุมไปที่แขนทั้งสองข้างของเธอ เอนตัวลงมองตาเธอแล้วพูดว่า"นี่คือห้องที่ฉันเปิดเอง เธอมาที่ห้องของฉันตอนกลางคืนเอง แล้วพูดว่าฉันข่มขืนเธอ เธอว่าตำรวจจะเชื่อใคร？ นอกจากนี้ จริงๆฉันไม่ได้มีเจตนาจะข่มขืนเธอ ฉันกำลังรอเธอเป็นฝ่ายรุกฉันเสียอีก “ ถุย!จะให้ฉันสมยอมแก？แกเป็นโรคประสาทรึไง？เธอโกรธมากจนไม่รู้จะทำยังไงดี มีแต่ใช้คำพูดด่าเขาได้เท่านั้น แต่เขาก็ไม่รีบไม่ร้อน ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นและถอดเสื้อยืดแขนสั้นออก เผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่แข็งแรงของเขา