ตอนที่10 เสื้อผ้าชดเชย

ตอนที่10 เสื้อผ้าชดเชย จารวีดิ้นรนอย่างสุดกำลัง และยกขาเตะไปยังหว่างขาของเขา “อู๊.....”ยศพลเจ็บขึ้นและปล่อยเธอทันที สีหน้าเปลี่ยนดูไม่งดงาม ไอ้ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเชื่องยากเหมือนเสือดาวดำ กล้ามาเตะหว่างขาของเขา มองดูยศพลป้องหว่างขาขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด จารวีเหมือนเด็กที่ทำผิด กลัวจนหันหลังวิ่งหนี เธอวิ่งซุ่มๆซ่ามๆไปถึงถนน เรียกแท็กซี่แล้วกลับบ้านทันที “น้องวี เธอเป็นอะไร”ยุพินเห็นจารวีวิ่งกลับมาด้วยตัวแฉะเปียก ทรงผมยุ่งหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา จนตกใจไม่น้อย “ผู้หญิงของตระกูลพูลสวัสดิ์ เกิดมาก็ตกเป็นของเล่นของฉันยศพล เธอรู้หรือไม่.....”คำขู่ที่น่ากลัวของยศพลโผล่ในสมองของจารวี เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ “พี่พิน หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ไม่ได้ระวังจึงตกลงในทะเล.....”จารวีพูดโกหกไป ยุพินมองเธออย่างเป็นห่วง“ทำไมโตแล้วยังตกลงในทะเลได้ ทีหลังต้องระวังกว่านี้ ซุ่มซ่ามแบบนี้ ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว เธอจะทำยังไง” ฟังแล้วจารวีอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่คุณพ่อคุณแม่เกิดอุบัติเหตุ พี่พินเป็นคนที่ดีต่อเธอมากที่สุด แต่พี่พิน หนุควรจะทำยังไง “พี่พิน หนูไปเปลี่ยนเสือผ้า....”จารวีกำหมัดแน่นๆ ก้มหน้าเดินผ่านข้างกายของยุพิน อดกลั้นน้ำตาไว้เดินไปยังห้องน้ำ “โอ้ น้องวี เมื่อกี้พี่ยศพลส่งเสื้อผ้าหลาบชุดมา เขาบอกว่าตอนหมั้นไม่ได้ส่งของขวัญให้เธอ และนี่จะเป็นของขวัญชดเชยให้.....” จารวีตกตะลึง เขาเอาความเป็นบริสุทธิ์ของเธอไปด้วยการใช้กำลัง แล้วอยากจะใช้เสื้อผ้ากี่ชุดมาชดเชยเธองั้นหรือ ฉันจะไม่เอาเสื้อผ้าของนาย ได้สารเลว ...... จารวีเพิ่งใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยในห้องของตนเอง กำลังจะไปเก็บของเข้ากระเป๋าเดินทาง ประตูห้องโดนผลักเปิด ร่างของยุพินปรากฏอยู่หน้าประตู “น้องวี เก็บเสื้อผ้าจะไปไหนหรอ” “คือพ่อแม่ของอังคณาจะไปเที่ยงต่างประเทศ หนูจะไปอยู่เป็นเพื่อนเธอกี่วัน......”จารวีมองพี่สาวเธอด้วยแววตาโศกเศร้า เธอไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้สมองเธอกำลังวุ่นวายสับสนอยู่ เธออยากพูดความลับนั้นออกมาจริงๆ แต่เธอพูดไม่ได้ ยุพินเอากระโปรงสองชุดวางบนเตียงของจารวี ใบหน้ามีร้อยยิ้มอบอุ่น “ลองใส่ดูสิ ว่าชอบไม่ชอบ.....” จารวีแค่ใช้หางตาเหลือบกระโปรงนั้นตาเดียว ตัวหนึ่งเป็นกระโปรงยาวสีเขียวอ่อน สไตล์เรียบง่าย ฝีมือประณีต อีกตัวหนึ่งเป็นสีเหลืองอ่อน เป็นชุดมีเสื้อชีฟองกับกระโปรงเข่า ล้วนเป็นสไตล์ที่เธอชอบ แต่กระโปรงสองตัวนี้ ยิงดูยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียน จารวีผลักกระโปรงนั้นไปให้ยุพิน“พี่พิน กระโปรงนี้ดูโปร่งมาก ยศพลนี่ทัศนะอะไรกัน ถ้าใส่แบบนี้ออกไป ก็โดนคนอื่นหัวเราะเยาะสิ นี่เป็นสไตล์ยุคเก่าแล้วสิ......” “แต่พี่ว่ากระโปรงเหล่านี้โอเคนะ น้องวีลองใส่หน่อยสิ ”ยุพินยิ้มและพูดด้วย “ไม่ เพราะเป็นของยศพลซื้อมา พี่พินถึงรู้สึกว่าดีทุกอย่าง....” ยุพินเก็บรอยยิ้ม มองดูจารวีที่โมโหอย่างงุนงง“น้องวี เธอมีอคติต่อพี่ยศพลหรอ ทำไมช่วงนี้หาปัญหาเขาตลอด” จารวีรู้สึกเศร้าอดูร หันหัวมองไปข้างนากหน้าต่าง“ใช่ค่ะ หนูมีอคติต่อเขา หนู่ไม่ชอบเขา หนู่เกลียดเขา.....”ไม่ใช่แค่อคติเท่านั้น เธออยากฆ่าเขาตายต่างหาก “น้องวี เธออย่าทำแบบนี้สิ แม้ว่าอนาคตพี่ต้องแต่งงานกับเขา แต่พี่ก็ยังดีต่อเธอเหมือนเดิม ถ้าพี่ยังอยู่บ้านนี้ ก็ไม่มีใครรังแกเธอได้หรอกนะ”