ตอนที่13 คุณฝันกลางวันไปเถอะ

ตอนที่13 คุณฝันกลางวันไปเถอะ “ยศพล นายคงรู้ดีที่สุดว่าฉันทำไมถึงไม่เอาเสื้อพวกนั้น ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนหรอก เพราะของที่ยศพลเคยแตะต้อง ทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันล้วนไม่เอา.....” เขากลั่นแกล้งจับคางของเธอขึ้นมา“ร่างของเธอ ฉันก็เคยแตะต้องมาแล้ว เธอยังเอาหรือไม่เอา” “นาย.....”จารวีเขม็งเขาทันที ในร้านเสื้อผ้า จารวีไม่มีอารมณ์สักนิดที่อยากจะไปลองใส่เสื้อ เสื้อแบรนด์แพงๆ ผนักงานที่เร่าร้อน กลับเจอกับผู้หญิงที่ไม่มีความอยากซื้อของสักนิด ยศพลมองต่อไปไม่ได้อีก ยื่นมือไปชี้“ตัวนี้ ตัวนี้ แถมนี้ แถวนั้น ห่อให้ฉันหมดเลย....” บัตรเครดิตโดนโยงลงบนที่จ่ายเงินอย่างแรงๆ ดวงตามืดดำของเขากลับมีประกายเย็นชาออกมา จ่ายเงินเสร็จ ยศพลก็เอาเสื้อผ้าเหล่านั้นทิ้งเข้าในรถ แล้วลากแขนของจารวี ยัดเธอเข้าข้างหน้านั่งลงที่นั่งข้างๆคนขับ หลังรถวิ่งฉิวผ่านอย่างรวดเร็วไปพักหนึ่ง ก็จอดอยู่หน้าประตูร้านกาแฟเปิดโล่งที่อยู่ชายหาดทะเล ที่นี่เป็นสถานที่ที่คู่รักมาเดทกัน ทิวทัศตอนคืนสวยเหมือนน้ำ นั่งอยู่ที่นี่ สามารถมองเห็นดวงจันทร์ที่สว่างสดใสแขวนอยู่ฟ้า บนน้ำทะเลมีแสงสีเงินกระพริบระยิบระยับอยู่ ยศพลลากจารวีออกมา กดเธอให้ติดอยู่บนผนังร้ากาแฟนั้น“จารวี เธออยากหาความตายใช่ไหม” “เอามือที่สกปรกของนายออกไป อย่าให้ฉันเกลียดนายมากกว่านี้.....”ยศพลเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง เขาก้มหัวจูบลงไป ปิดปากที่พูดไม่หยุดไว้ ทะเลาะกับผู้หญิงเป็นเรื่องโง่ที่สุดจริงๆ จูบไปตรงๆทำให้ตัดความยุ่งยากออกไปเยอะเลย “อู๊ ปล่อย...”จารวีดิ้นรน แต่กลับทำให้ยศพลจูบยิ่งรุนแรงกว่า พักใหญ่ ยศพลถึงจะปล่อยเธอ ทั้งสองหายใจหอบๆ จารวียังคงเขม็งเขาอยู่ เธอพูดด้วยสีหน้าไม่ยอมแพ้“ตกลงนายอยากจะทำอะไร” “ฉันอยากจะทำอะไร เธอก็เห็นแล้วไม่ใช่หรอ จากนี้ไป เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ทีหลังถ้าฉันไม่อนุญาต เธอก็ห้ามย้ายไปอยู่สถานที่นอกบ้านพูลสวัสดิ์ อีกทั้งห้ามหลบหนีฉันด้วย.......” “ยศพล นายบ้าหรือเปล่า นายอย่าคิดว่านายเอาครั้งแรกฉันไป จะได้เป็นคนสำคัญของฉัน นายอะไรก็ไม่ใช่ ขอรู้เอาไว้ วันหนึ่งฉันจะฉีกหน้ากากของนายออกมาต่อหน้าพี่สาวฉัน ”จารวีหน้าซีดเผือดและถอยหลังกี่ก้าว มองระแวดระวังไปยังเขา ยศพลปล่อยมือ และยิ้มอย่างเสนียด“ได้ ตามใจเธอ สักวัน เธอต้องมาคุกเข่าและขอร้องฉัน.....” จารวียิ้มเย็นช้า“นายฝันไปเถอะ”เธอขึ้นรถและเอาเสื้อเหล่านั้นเอามาทิ้งลงบนพื้น แถมเหยียบไปหลายทีอย่างรุนแรง แล้วจากไปอย่างเด็ดเดี่ยว จารวี เธอยังอวดดีได้ไม่กี่วันแล่ะ ยศพลยิ้มเย็นยะเยือก หลังจากนั้นแล้ว ยศพลไม่ได้ปรากฏตัวในสายตาของจารวีเป็นสามวัน เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะมาก ตอนเย็น จารวีเพิ่งก้าวเข้าประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงร้องไห้แหลมคมของคุณน้า“ไอ้เลว ไอ้คนงี่เง่า นายเอายาหวนไปขายให้ดอกเบื้ยขูดเลือดได้ยังไง ไอ้แก่ยังไม่ตาย วันๆรู้แต่เล่นพนัน ดีล่ะ ตอนนี้ทั้งบ้านพังไปหมดล่ะ......” จารวีมองดูคุณลุงที่ท้อถอยอย่างสะเทือนขวญ คุณน้าร้องไห้นั่งอยู่บนพื้นเหมือนหญิงปากร้าย“คุณน้า เกิดอะไรขึ้รคะ.....” คุณน้าเช็ดน้ำตาและเขม็งไปยังจารวี“เธอกลับมาพอดีล่ะ คุณลงเธอเล่นพนันแพ้จนเสียบริษัทยาหวนไป พี่สาวเธอก็ไม่กล้าไปขอบ้านโพธิสูง เอาล่ะ ตอนนี้ทั้งบ้านไม่มีของกินกันเลย รอหิวตาทั้งครอบครัวละกัน เธอก็อย่าไปเรียนต่อล่ะ พรุ่งนี้ไปทำงานเถอะ”