บทที่ 261 ผู้หญิงที่บ้าบิ่น2

บทที่ 261 ผู้หญิงที่บ้าบิ่น2 อย่างน้อย ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านไม่ใช่การเปลี่ยนแปลงทางรูปลักษณ์ภายนอก ซินเหยาก็เบาใจลงแล้ว จะอย่างไรนางก็คิดว่าเจ้าเสี่ยวป๋านขนปุกปุยขาวนุ่มจ้ำม่ำตัวนี้น่ารักที่สุดแล้ว ซินเหยายิ้มเบาๆ “ในที่สุดเจ้าหนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้ก็ฟื้นขึ้นมาเสียที!” “ก๊อกก๊อก” เสี่ยยวป๋ายดูเหมือนว่าจะมีท่าทีสุขสราญมาก บินไปบินมา ลอยปลิวประดุจลูกโป่งกลมๆ ซินเหยาเห็นว่าอาหารที่จัดวางไว้บนโต๊ะหดหายไปมากกว่าครึ่งแล้ว ก็รู้ในทันใดว่าเจ้าหนุ่มเสี่ยวป๋านตัวนี้คงเขมือบไปยกใหญ่หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วเป็นแน่ ซินเหยาเอ่ย “เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋านป๋าย เสี่ยวเสี่ยวป๋าน...” บนใบหน้าของนาง ผุดเผยรอยยิ้มคลุมเครือเล็กน้อย... เสี่ยวป๋านรู้ เรื่องน่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้น! รอยยิ้มไม่ดีแบบนี้แสดงให้เห็นว่า... เสี่ยวป๋านเริ่มหนีเข้าไปในมุมของกำแพงด้วยความหวาดกลัว... ซินเหยาตามเข้าไป กล่าวพลางหัวเราะฮ่าๆ “เสี่ยวป๋าน! เจ้ารู้ว่าเจ้าหนีไม่พ้นหรอก รีบแสดงอิทธิฤทธิ์ความสามารถใหม่ของเจ้าบัดเดี๋ยวนี้...” “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านประท้วงท่าทีไม่ยุติธรรมนี้อย่างเคร่งครัด! มันไม่ใช่ลิงเสียหน่อย ไม่อาจเล่นปาหี่เพื่อความสนุกได้! แต่ว่า การประท้องของมันถูกซินเหยา PASS ไปโดยสิ้นเชิง! “เสี่ยวป๋าน หากเจ้าแสดงความสามารถใหม่สักหน่อยละก็ ต่อจากนี้จะมีอาหารโอชะกินในทุกๆ วันเชียวนะ!” “ก๊อกก๊อก” ดูเหมือนว่าเสี่ยวป๋านจะใจระส่ำบ้างแล้ว “เสี่ยวป๋านน้อย เจ้าแสดงความสามารถใหม่หน่อยเร็ว เจ้านายอย่างข้าจะเชิญสาวงามอรชรมาเป็นพี่เลี้ยงให้เจ้าเอง!” “ก๊อกก๊อก” ในดวงตาของเสี่ยวป๋านทอประกายเจิดจรัส ซินเหยารู้ว่าการล่อลวงใกล้จะสำเร็จแล้ว... “เสี่ยวป๋าน รีบแสดงออกมาเร็ว ความสามารถใหม่ของเจ้าจะต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ!” ประโยคฉอเลาะทำให้เสี่ยวป๋านแทบจะลอยได้ทั้งตัว มีสีหน้าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง... “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านบินมาบนโต๊ะ แล้วกอบกุมเอาถั่วเปลือกแข็งขึ้นด้วยสองอุ้งเท้า ซินเหยารู้ว่ามันกำลังจะแสดงความสามารถใหม่แล้ว ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านจะเป็นอะไรกันแน่? ช่างลุ้นเสียจริง ซินเหยาเฝ้ารอเสี่ยวป๋านอย่างเงียบสงบ... เสี่ยวป๋านขว้างถั่วเปลือกแข็งสองเมล็ดไปในอากาศ จากนั้นก็อ้าปากและคำรามขึ้น... อา ซินเหยาอึ้งค้าง ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านมันน่าทึ่งเสียเหลือเกิน! ทันใดนั้น... โฮ่ว! เสียงดังคำราม! เปลวไฟลุกโชนพ่นออกมาจากปากของเสี่ยวป๋าน และกระทบกับถั่วเปลือกแข็งสองเมล็ดในอากาศพอดิบพอดี... ขั่วขณะนั้นเมล็ดถั่วเปลือกแข็งสองอันถูกเผาจนไหม้เกรียม.. “ป๊อกแป๊ก!” เมื่อถั่วเปลือกแข็งที่ถูกเผาจนไหม้ร่วงลงบนพื้น มันก็แตกร่วนกลายเป็นเถ้าถ่าน... อา พ่นไฟ! มันก็คือ...พ่นไฟ? นี่ก็คือความสามารถใหม่ที่แปลกพิสดาร? ซินเหยาอึ้งค้าง ความสามารถใหม่ของเสี่ยวป๋านช่างน่าทึ่งมากเหลือเกิน! “ตามตำนานเล่าขานมีเพียงมังกรไฟโบราณเท่านั้นจึงจะสามารถพ่นไฟได้” “ดูเหมือนว่ามังกรก็จะบินได้...” “เสี่ยวป๋าน เจ้าคงจะไม่ใช่มังกรตัวหนึ่งหรอกกระมัง?” ซินเหยาใช้สายตาเคลือบแคลงเป็นอย่างมากมองทางร่างกายอ้วนกลมจ้ำม่ำของเสี่ยวป๋าน กล่าวอย่างไม่กล้าจะเชื่อสักเท่าไหร่ “รูปร่างของเจ้าช่างน่ารัก แต่ว่าถ้าเป็นมังกรตัวหนึ่งละก็ ดูเหมือนเจ้าจะตัวสั้นเกินไป และอ้วนไปหน่อยกระมัง? จะดูอย่างไรเจ้าก็เหมือนแมวการ์ฟิลด์ตัวหนึ่ง แต่ว่าเป็นแมวการ์ฟิลด์สีขาวเท่านั้น แน่นอน ว่าอ้วนกว่าแมวการ์ฟิลด์สักหน่อย ขี้เกียจกว่ามันไปบ้าง กินเยอะกว่ามัน และลามากกว่ามันด้วย...” เสี่ยวป๋านมองซินเหยาด้วยสายตาสบประมาท... ซินเหยาเอ่ยกล่าวต่อไป “แต่ว่าบินได้ พ่นไฟได้ ดูอย่างไรก็มังกรชัดๆ! มีเพียงมังกรเท่านั้นที่จะพ่นไฟได้ เสี่ยวป๋าน หรือว่าเจ้าจะเป็นมังกรที่ดูเหมือนแมวกันแน่? เช่นนั้นก็เป็นมังกรแมว? เอ๊ะ หรือว่าแมวมังกร?” “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านโกรธเข้าให้แล้ว! ในสายตาของเสี่ยวป๋านนั้นเห็นได้ชัดว่าแฝงด้วยความโกรธเคืองที่ถูกคนดูแคลน มันจ้องซินเหยาเขม็ง ประณามและประท้วงความไร้มารยาทของเจ้าของอย่างรุนแรง... “เสี่ยวป๋าน เจ้ารอประเดี๋ยว ข้าจะไปเอาเนื้อแกะมาสักหน่อย” ซินเหยาดูเหมือนว่าคิดอะไรขึ้นได้ จึงรีบปลิวออกจากห้องไป เนื้อแกะ? ครั้นเสี่ยวป๋านได้ยินว่าจะมีเนื้อวัวอีก ก็เบิกบานใจขึ้นมา และไม่โกรธอีกแล้ว ความกินจุของมันนั้นอลังการมาก ประโยคนี้คงไม่เกินจริงสักเท่าไหร่ ขอเพียงกินเยอะ มันก็จะไม่โกรธแล้ว! “เจ้านายยังคงห่วงใยเรามากอยู่นา! “ มีเนื้อแกะให้กิน เสี่ยวป๋านไม่โกรธอย่างแน่นอน! ไม่ช้า ในมือของซินเหยาก็ยกเนื้อแกะถาดบะเริ้มกลับมา “เสี่ยวป่าย! รีบมาพ่นไฟใส่เนื้อแกะเสียบไม้นี่เร็ว...” เสี่ยวป๋านมองเจ้านายอย่างพิศวง... วินเหยากล่าว “อึ้งอยู่ทำไม รีบมาพ่นไฟสิ! ไม่ได้กินเนื้อแกะเสียบไม้มาตั้งนานแล้ว เนื้อแกะเสียบไม้ย่างด้วยไฟที่ถูกพ่นมาจากกำลังภายในคงจะหอมอร่อยน่าดูเชียว!” “เคร้ง! “ เสี่ยวป๋านโกรธจนแทบจะเป็นลมแล้ว ซินเหยาเอ่ย “พ่นไฟอีกไม่กี่รอบ ต่อไปเจ้าอย่าได้ชื่อว่าเสี่ยวป๋านแล้ว ชื่อว่าไม้ขีดไฟดีกว่า! “ จู่ๆ ซินเหยาก็ค้นพบว่าชื่อไม้ขีดไฟนี้ช่างเหมาะสมกับเสี่ยวป๋านเหลือเกิน “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านโกรธมาก ผลที่ตามมานั้นร้ายแรงมาก! มันโกรธมากแล้วจริงๆ รู้สึกว่าตนเองราวกับถูกหมิ่นประมาทก็ไม่ปาน! ซินเหยาเห็นว่ามันไม่เต็มใจ จึงกล่าว “เสี่ยวป๋าน เจ้ามีความสามารถเหนือธรรมดาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ไฉนต้องตระหนี่ด้วยเล่า รีบมาเร็วเข้าสิ! “ ใบหน้าเสี่ยวป๋านปะทุสายตาอันดุร้ายขึ้น... มันซ่อนพลังงานเอาไว้ ซินเหยาไม่ได้สังเกตว่าเสี่ยวป๋านแปรเป็นก้าวร้าวและดุร้าย เพิ่งจะเดินเข้าใกล้สองก้าว ทันใดนั้น... “โอ๊ย! “ เสี่ยวป๋านพ่นลูกฟออกไปทางซินเหยาเต็มเหนี่ยว! “เสี่ยวป๋านเจ้าทำอะไร!”