บทที่ 268 เปลี่ยนอกเปลี่ยนใจ1

บทที่ 268 เปลี่ยนอกเปลี่ยนใจ1 แม้ว่าเขาจะไม่เปิดเผยว่าบิดาของตนก็คือผู้นำชั่วร้ายคนนั้น แต่ว่าเขากลับมิอาจสู่จวนถางเปิ่นได้อีกตลอดไป เขาได้สูญเสียบุตรชายคนนี้ได้ตลอดชีวิต ใจเดิมของถางเปิ่นขุยคิดว่ายังมีลูกชายคนนี้อยู่ แต่ว่า... ลูกชายคนนั้นไปอยู่ที่ไหนเสียแล้ว เหตุใดการหายสาบสูญไปครึ่งเดือนต่างไม่มีใครรู้กันเล่า ในใจของถางเปิ่นขุยผุดพรายความโทมนัสขึ้น บุตรชายสามคน คนหนึ่งตาย อีกคนถูกขับไล่ไปด้วยย้ำมือของตนเอง ส่วนอีกคนกลับหายตัวไป... นี่หรือคือโชคชะตา? ทำเรื่องชั่วช้ามามากพอแล้ว จะได้รับกรรมตามสนองจริงๆ หรือ? เวลาเนิ่นนานราวกับผ่านพ้นไปหลายศตวรรษ... ทุกนาทีและวินาทีล้วนยากแร้นเพียงนั้น ผ่านพ้นไปแล้วสามวันเต็มๆ วันที่สี่ก็ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว ซินเหยากระหายเสียจนริมฝีปากซีดขาวไปตั้งนานแล้ว แต่นางยังคงกังวลใจต่อเสี่ยวป๋านอยู่ อย่างน้อยยนางยังมีกำลังภายในอันแข็งแกร่ง ทรมานหลายวันก็ยังไม่ตาย เพียงแต่ไม่สบายนิดหน่อยเท่านั้น ทว่าเสี่ยวป๋าน... มันอยู่ป่วยนะ ไม่กินดื่มอย่างนี้จะไหวได้อย่างไร ซินเหยามองเสี่ยวป๋านอย่างเวทนาใจ มันหลับตาพริ้ม ไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆ ไม่รู้ว่าหิวจนสลบไป หรือว่ากำลังนอนอยู่กันแน่ เสี่ยวป๋านหลับเนิ่นนานมาก ไม่ได้ตื่นขึ้นมา... ดูเหมือนว่าสภาวะหลับลึกอันหนักหน่วงดังกล่าวจะเกิดขึ้นติดต่อกันเป็นเวลาสองวัน... ซินเหยากลัวเหลือเกินว่าเสี่ยวป๋านจะอดตายโรยแรงอย่างนี้ นางนึกอยากใช้กำลังบังคับป้อนเสี่ยวป๋านให้กินดื่มสักหน่อย ทว่าตอนนี้นางไม่เข้าใจความคิดของเสี่ยวป๋านเลยสักนิดเดียว กลัวว่ามันจะยิ่งมีพฤติกรรมก้าวร้าวกว่าเก่า จนอดรนทนไม่ไหว นางตัดสินใจรอคอย... รอให้เสี่ยวป๋านเปลี่ยนใจ รอความโกรธของเสี่ยวป๋านมลายไป ก็สิ้นเรื่องแล้ว เสี่ยวป๋าน... ท้ายที่สุด ตัวซินเหยาเองนั้นอ่อนแอเกินไปจริงๆ ความรู้ตื่นของนางค่อยๆ เลือนหายไป สุดท้ายก็หมดแรงลงสนิท... สี่วันมานี้ ในใจของซินเหยาเป็นห่วงก็แต่ความปลอดภัยของเสี่ยวป๋าน กังวลว่ามันจะหิวตายหรือเปล่า กังวลว่ามันจะป่วยหรือไม่ก็ต้องมนตร์หรือไม่... อาจเพราะกังวลมากเกินไป อาจเพราะความหิวโหยและความกระหายส่งผลต่อสภาวะจดจ่อ... ซินเหยาจึงไม่ได้ทันสังเกตเลยสักนิด... เสี่ยวป๋านฟุบนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น แต่ว่าร่างกาย กลับค่อยๆ เกิดความเปลี่ยนแปลงอันแปลกประหลาดอย่างแช่มช้า... ขนที่ถูกเผาจนเกลี้ยง ค่อยๆ ยาวทีละน้อย ถ้าหากจ้องมองอย่างพินิจ ก็จะรับรู้ได้ถึงอัตราการเติบโตที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า... ยามอัสดงวันที่สี่มาเยือน ช่วงเวลาแห่งเทศกาลโคมไฟผลัดแรก... เสี่ยวป๋านที่ถูกเผาเกรียมไปทั้งร่างตัวนั้น งอกขนสีขาวดุจหิมะนุ่มนวลและบริสุทธิ์ออกมาทั่วร่าง...วาววับดั่งสดใหม่ ขนอันงอกงาม มันราวกับจู่ๆ ก็เบนไปตามแสง... ความหดหู่แต่เดิม ถูกพัดพาไปจนเกลี้ยง กลายเป็นเสี่ยวป๋านที่ร่าเริงแจ่มใสและสุขภาพดีมีชีวิตชีวา เสี่ยวป๋านบินขึ้นมาอีกครั้ง... ลอยล่องท่ามกลางอากาศ ราวกับลูกโป่งอันเบาหวิว... ในที่สุดมันก็บินขึ้นมาแล้ว “ก๊อกก๊อก” “ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านบินวนรอบๆ ซินเหยา ส่งเสียงเรียกครึ่งค่อนวันซินเหยาก็ไม่ได้มีการตอบสนองเลยสักแอะ มันหวนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันนี้ เมื่อมันกลายพันธุ์ในวันแรก ดูเหมือนว่าถูกไฟไหม้ทั้งเรือนกาย มันตกอยู่ในก้นบึ้งในกองเพลิงอันลุกโชน ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นก็แทบจะพ่นพรวดออกมา มันจำได้ก่อนหน้านั้นเมื่อนานมาแล้ว ครั้งแรกที่มันหนีออกจากบ้าน ในตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง มี ชายขี้เมาสามคนอยากจะจับมันไว้... ตอนนั้นมันเองก็ดื่มเหล้าเหมือนกัน มันตกอยู่ในก้นบึ้งในกองเพลิงอันลุกโชน จากนั้นมันทั้งตัวก็ราวกับเตาไฟขนาดมหึมา ที่ระเบิดออกมาในท้ายที่สุด... มันเผาชายทั้งสามคนเป็นๆ นั้นจนตาย เสี่ยวป๋านเป็นเพียงแค่สัตว์เดรัจฉานตัวหนึ่ง ไม่ได้มีกระบวนความคิดด้านศีลธรรมอะไร มันไม่รู้ว่าฆ่าคนนั้นเป็นเรื่องผิดหรือไม่ แต่ว่ามันนึกถึงคืนนั้นที่พ่นไฟใส่เจ้านาย... ในใจมันเองก็ราวกับระทมไปชั่วขณะ... โชคดีที่เจ้านายไม่ได้ถูกเผาตายด้วย เสี่ยวป๋านบินวนรอบๆ ซินเหยารอบแล้วรอบเล่า เห็นว่าซินเหยาหมดสติไปด้วยท่าทีอ่อนแอและซีดเผือด...ซินเหยาไม่ได้ดื่มน้ำสักหยดมาสี่วัน มีเพียงลมหายใจเข้าอันรวยริย ไร้ซึ่งลมหายใจออก ซัดซ่าซัดซ่า... เสี่ยวป๋านเศร้าสร้อยเสียจนน้ำตาร่วงเผาะตลอดเวลา... “ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก...” เสี่ยวป๋านร่ำร้องอย่างทุกข์ทรมานอย่างมาก มันกำลังร้องเรียกเจ้านายให้รีบฟื้นขึ้นมา แม้ว่าหลายวันมานี้มันจะไม่ค่อยได้สติสักเท่าไหร่ ไฟระลอกนั้นในก้นบึ้งหัวใจครอบครองทั้งเรือนกายของมัน ทำให้มันแทบจะไม่มีสติครองตัวอะไรเลย แต่ว่ามันยังคงจำได้ว่าตนเองทำร้ายเจ้านายอย่างไรบ้าง “เจ้านายอยู่เคียงข้างข้าตลอดเวลา...” ภายในใจของเสี่ยวป๋าน ทั้งเศร้าและสะเทือนใจ “เจ้านาย ท่านอย่าตายนะ...” มันแนบกับพวงแก้มของซินเหยา และเลียที่มือและหน้าของซินเหยาอย่างอ่อนโยนและเงียบสงบ... เสี่ยวป๋านไม่สามารถพูดภาษามนุษย์ได้ ข้อความในใจของมัน เป็นเพียงเสียง “ก๊อกก๊อก” “ก๊อกก๊อก” ที่โศกเศร้าโศกาซึ่งเปล่งออกมาจากริมฝีปากเท่านั้น... ซินเหยาฟังไม่เข้าใจ และนางก็ไม่ได้ยินด้วย ร่างกายของซินเหยา เริ่มอ่อนโรยลงไปเรื่อยๆ และเริ่มเย็นเฉียบลงเรื่อยๆ เช่นกัน... ก็แม้แต่ลมหายใจยังรวยรินจนแทบจะไม่มีแล้ว... ไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นเวลาสี่วันเต็มๆ ร่างกายของนางขาดน้ำ อ่อนแออย่างรุนแรง