บทที่ 269 เปลี่ยนอกเปลี่ยนใจ2

บทที่ 269 เปลี่ยนอกเปลี่ยนใจ2 เสี่ยวป๋านดูเหมือนจะรู้ว่าเจ้านายค่อยๆ ห่างจากมันไปทีละน้อย มันซุกอยู่ถัดจากเรือนกายของเจ้านาย ใช้ขนอันอ่อนนุ่มและอบอุ่นที่เพิ่งงอกยาวออกมาของตนเองแนบเข้าที่ใบหน้าของเจ้านาย... “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านเศร้าสร้อยเสียจนน้ำตาร่วงเผาะตลอดเวลา! ตอนนี้มันเสียใจภายหลังแทบแย่! หากไม่ใช่เพราะไฟวิเศษที่อยู่เหนือการควบคุมในใจของมันละก็... มันคงจะไม่ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นต่อเจ้านายเป็นอันขาด เจ้านายก็คงไม่ต้องอดกินอดอื่มเพียงเพราะจะอยู่เคียงข้างมัน... เสี่ยวป๋านไม่สามารถเอ่ยถ้อยคำเพื่อแสดงความโศกเศร้าของมันได้เลย ทว่าน้ำตากลับยังคงไหลรินไม่หยุด... ถ้าหากสามารถทำให้เจ้านายมีชีวิตกลับมาได้ ให้มันทำอะไรก็ยินดีทั้งนั้น! ทว่า...เจ้านายกลับไม่อาจฟื้นคืนมาได้อีกแล้ว! เสี่ยวป๋านรู้สึกว่าร่างกายของซินเหยาค่อยๆ อ่อนแอและเย็นเยียบขึ้นเรื่อยๆ มันรู้ว่าเจ้านายได้ค่อยๆ จากมันไปแล้ว... “ฟู่....” ทันใดนั้นซินเหยาก็พ่นลมหายใจเฮือกสุดท้ายออกมาอย่างโรยแรง และไม่หายใจอีกเลย ชีพจรของนางเองก็หยุดเต้นลงเนื่องด้วยความอ่อนแอ! “ม้าว! ม้าวม้าว!” ดูเหมือนว่าเสี่ยวป๋านจะเข้าใจแล้วถึงสิ่งที่เรียกว่าความตาย มันร้องครวญอย่างทั้งโศกเศร้าและตัวโยน จู่ๆ.... แหวนสีดำวงนั้นที่อยู่บนนิ้วของซินเหยา ส่องแสงสีโลหิตอันแปลกประหลาดเสี้ยวหนึ่งออกมา เข็มที่เล็กละเอียดแท่งหนึ่งยื่นออกมาจากด้านในแหวนและทิ่มเข้าไปในผิวหนังของซินเหยา... แหวนสีดำเริ่มดูดซับหยดเลือดของซินเหยา... “โอ้ย!” “มียุงกัดข้า!” จู่ๆ ซินเหยาก็สูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง รู้สึกได้ถึงนิ้วมือที่ถูกเข็มแทงเล็กน้อย เจ็บจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา! “โอ้ย! แหวนวงนี้กัดคนได้ด้วย!” นิ้วมือของซินเหยาเจ็บจี๊ดๆ ราวกับถูกเข็มตำเป็นระลอก แต่นางไม่รู้เลยสักนิดว่าเมื่อครู่ตนเองได้เคยหยุดหายใจไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย... นางมองที่แหวนประหลาดวงนี้... พื้นผิวเหล็กสีดำ ทั้งดูธรรมดาและสามัญ... ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ สีโลหิตอันแปลกประหลาดของแหวนสีเหล็กทมิฬนี้จางลง และฟื้นกลับสู่สภาพปกติ... ซินเหยาไม่รู้มาก่อนเลยสักนิดว่าแหวนของตนเองเคยมีการเปลี่ยนแปลงแปลกๆ นี้เกิดขึ้น... นางมองเห็นเสี่ยวป๋าน เสี่ยวป๋านที่มีขนสีขาวฟูฟ่องราวกับหิมะกำลังมองนางด้วยท่าทางร่าเริง... “เสี่ยวป๋าน! ในที่สุดเจ้าก็ยอมสนใจข้าแล้ว? โอ้? ขนของเจ้า เหตุใดจึงงอกยาวขึ้นมาแล้ว? ทำไมหน้าของเจ้าถึงได้เปียกชุ่มเยี่ยงนี้ เจ้าร้องไห้รึ?” ซินเหยากอดเสี่ยวป๋าน และจูบมันหนึ่งฟอดอย่างดุดัน! “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านขัดขืนพฤติกรรมไม่เหมาะสมนี้อย่างเคร่งครัด “เสี่ยวป๋าน ข้ามิได้ฝันไปกระมัง? ในที่สุดเจ้าก็ไม่โกรธแล้ว ขนของเจ้าเองก็ยาวกลับมาแล้วด้วย ดีเหลือเกิน” สภาพอารมณ์ของซินเหยานั้นมีความสุขมากจริงๆ “ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านพูดอย่างอ่อนโยน “เจ้านาย! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว!” “จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะไม่ทอดทิ้งท่านอีกแล้ว!” “จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะเป็นเสี่ยวป๋านที่ภักดีต่อท่านอย่างถึงที่สุด” “หากเจ้านายมีอันตรายใดๆ เสี่ยวป๋านจะพุ่งไปเบื้องหน้าเพื่อปกป้องเจ้านาย!” “จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะฟังเจ้านายทุกอย่าง” “เจ้านายให้เสี่ยวป๋านไปทิศตะวันออก เสี่ยวป๋านก็จะไปทิศตะวันออก!” “เจ้านายบอกให้เสี่ยวป๋านไปทิศตะวันตก เสี่ยวป๋านก็จะไปทางทิศตะวันตกอย่างว่าง่าย!” “จากนี้ไปเสี่ยวป๋านจะอยู่เคียงข้างเจ้านายตลอดไป!” ถ้อยคำที่มันพูดออกมา มีเพียงแค่เพียง “ก๊อกก๊อก” เท่านั้น “ก๊อกก๊อก ก๊อกก๊อก...” ร้องอย่างไม่หยุดหย่อน ซินเหยาฟังไม่รู้เรื่อง คิดว่ามันหิวเสียแล้ว จึงได้ร้องประท้วงพร่ำเพรื่อไม่หยุด “เสี่ยวป๋าน! พวกเราลงไปกินอาหารมื้อใหญ่ที่ชั้นล่างกันเถอะ! ข้าเองก็หิวจะตายอยู่แล้ว” “เจ้านายงี่เง่า! นางฟังคำสารภาพของข้าไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดเดียว!” เสี่ยวป๋านมองซินเหยาอย่างดูแคลนนัก นึกได้แค่การกินเท่านั้นหรือ “ช่างตื้นเขินจริงๆ!” รอหลังจากมันดูหมิ่นเสร็จแล้วจึงพบว่าซินเหยาเดินออกจากประตูห้องเป็นที่เรียบร้อย... “ก๊อกก๊อก!” เสี่ยวป๋านร้อนรนแทบแย่! เจ้านายบ้า กินอาหารมื้อใหญ่ก็ไม่รอข้าเชียว? มันประท้วงอย่างกวดขัน! จากนั้นก็พุ่งถลาออกราวกับคันศรก็ไม่ปาน... ซินเหยาและเสี่ยวป๋านทานอาหารมื้อใหญ่อันโอชะอย่างเบิกบานสราญใจ กินอิ่มหนำสำราญแล้ว ในที่สุดก็ฟื้นคืนพละกำลัง ตอนที่กลับมาถึงด้านในห้อง ซินเหยาจึงเริ่มพิจารณาถึงปัญหาของเสี่ยวป๋านอย่างจริงจัง “เสี่ยวป๋าน พ่นไฟหน่อย...ข้าจะดูว่าพลังวิเศษใหม่ของเจ้ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” “ฟู่ฟู่!” ตอนที่เสี่ยวป๋านพยายามพ่นไฟนั้น ไม่ได้ร้องว่าก๊อกก๊อก แต่เป็นฟู่ฟู่... มันอ้าปาก พ่นไฟดวงหนึ่งออกมา! พ่นอีกดวง “โอ้ว!” เสี่ยวป๋านพ่นดวงไฟออกมาอีกครั้งอย่างว่าง่าย ซินเหยาสังเกตเสี่ยวป๋านอย่างระแวดระวัง พบว่าตอนที่มันพ่นไฟนั้น ขนทั้งหมดในร่างกายจะปล่อยพลังงานความร้อนออกมา ทั้งยังมีสัญญาณที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย... นางย้อนระลึกก่อนหน้านั้นตอนที่ขนทั้งร่างกายของเสี่ยวป๋านถูกเผา... เสี่ยวป๋านแปรเป็นหดหู่ เหี่ยวเฉา เงียบขรึมอย่างถึงขีดสุดในทันใด อีกทั้งตอนที่มันบินท่ามกลางอากาศนั้นยังร่วงลงมาอีกด้วย... ก่อนหน้านี้ซินเหยายังคิดว่าเสี่ยวป๋านโกรธ ถูกไหม้จนขนเกลี้ยงจนโกรธปนอาย ทว่า... ทันใดนั้นนางพบว่าเสี่ยวป๋านไม่ได้โกรธเสี่ยหน่อย แต่ว่าขนของมันสำหรับเสี่ยวป๋านแล้วนั้นมีพลังงานอันแปลกประหลาดและพิเศษ... ทุกครั้งที่เสี่ยวป๋านดื่มจนเมา ก็มักจะหลับไปหลายวัน... ในช่วงสองสามวันนี้ตอนนอนหลับ ขนของมันก็จะกลายเป็นสีแดง... รอเมื่อขนเปลี่ยนจากสีแดงเป็นขาว มันก็จะตื่นขึ้นมา จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นพลังวิเศษอันพิสดาร... ขนของเสี่ยวป๋านถูกเผาเกลี้ยง ก็หดหู่เศร้าซึม ไร้ชีวิตชีวาราวกับเป็นโรคมะเร็งก็ไม่ปาน... ขน! ดูเหมือนเรื่องทุกอย่างจะเกี่ยวพันกับขนของเสี่ยวป๋าน! ซินเหยาได้ทำการรวบรวมปมการเชื่อโยงระหว่างแต่ละสิ่งอย่างรอบคอบ... ไฉนเสี่ยวป๋านจึงเปลี่ยนเป็นก้าวร้าวขนาดนั้นได้กันนะ จู่ๆ ซินเหยาก็นึกถึงเรื่องๆ หนึ่งขึ้นได้... “เสี่ยวป๋าน ไปตบเอาแมลงวันตัวนั้นมาเร็ว!” “ก๊อกก๊อก” เสี่ยวป๋านสะบัดตูด บินขึ้นไปตะปบเอาแมลงวันตัวนั้นที่ซินเหยาเป็นคนควบคุมลงมาอย่างเบิกบานใจ มันรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก! ซินเหยาถึงกับศึกษาพลังวิเศษของมันอย่างละเอียด จริงจัง และให้ความสำคัญ... ข้อนี้ทำให้มันรู้สึกภาคภูมิ และอวดดี... “เสี่ยวป๋านช่างว่าง่ายจริงๆ!”