บทที่ 278 คิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้ว2

บทที่ 278 คิดถึงเจ้าจะตายอยู่แล้ว2 ท่านถึงขนาดท้าทายร้านจี้โม่อย่างเปิดเผยเชียวหรือ สิ่งนี้ได้ไปกระตุ้นต่อมความโกรธแค้นของเจ้าหน้าที่และเหล่ายอดฝีมือในยุทธภพ... เฉิงเสี้ยงอย่างเขา เกรงว่าวันเวลาดีๆ คงจะจบสิ้นแล้ว บัดนี้ชีวหยุนเป็นห่วงหงจู๋ ยังไม่ใส่ใจความเป็นตายของเฉินเปียวเสียที่ไหน “ทางฝั่งเฉิงเสี้ยงนั่น ข้าย่อมจะต้องไปทวงความยุติธรรม ทางนี้ ท่านก็จัดการเอาเองเถิด เฮอะ!” ซินเหยากล่าวพลางยิ้ม “แม่นางชีวหยุนเชิญตามข้ามา” ชีวหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้ากล่าว “ดี!” จากนั้น ซินเหยาและชีวหยุนเดินตามกัน ใช้วิชาตัวเบาบินออกจากจวนเฉินเปียวราวกับนกตัวใหญ่... ครั้นชีวหยุนจากไป... เหตุการณ์ที่ดูเหมือนทางตัวแต่เดิมก็โกลาหลขึ้น ส้งชิงและคนอื่นๆ ถูกชีวหยุนต่อสู้จนได้รับความทุกข์ทรมาน ตอนนี้ชีวหยุนจากไปแล้ว เฉินเปียวก็กลายเป็นเป้าหมายที่เปิดโล่งของกลุ่มคน! “ฆ่าเสีย!” ส้งชิงร้องคำรามเสียงกระหึ่ม และเป็นผู้นำกรูเข้าไปสังหาร... เฉินเปียวเห็นว่าชีวหยุนจากไป ก็เป็นดั่งมะเขือบุบช้ำไปตั้งนานแล้ว ไม่มีจิตวิญญาณในการสู้รบเลยสักนิด วรยุทธ์ของตัวเขาเองก็ไม่ผ่าน ถูกส้งชิงตัดแขนขาดไปข้างหนึ่ง จากนั้นก็ถูกคนฟันดาบมั่วซั่วจนตาย... ลูกน้องของเขาเหล่านั้น เดิมทีก็เป็นทรายละล่อง ครานี้เจ้านายตายไป ทั้งหมดต่างถอดเสื้อเกราะวิ่งหนีไปทั้งสี่ทิศ ไม่นานนัก ส้งชิงและหลัวเสี่ยวหู่ขึ้นบนยอดหลังคาของจวนเฉินเปียวด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด ก่อนร้องเสียงสนั่น “ชัยชนะ! ชัยชนะ! ชัยชนะ!” ใบหน้าดวงตาเหี้ยมเกรียม ราวกับวีรบุรุษคว้าเมฆา แต่ว่าเลือดบนใบหน้านั้นคือหยาดเลือดของคนอื่นกระเด็นมาใส่... ในทันใดนั้น ส้งชิงบัญชาให้สังหารคนรับใช้ทุกคนที่ต่อต้าน สมาชิกในครอบครัวและสาวใช้ต่างถูกขับออกจากจวน ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้ามารายงาน “ท่านผู้ช่วย ท่านผู้ช่วย มีคนรับใช้คนสนิทของเฉินเปียวมาขอความเมตตา เขาบอกว่าเขายินดีเปิดโปงความลับของเฉนเปียว!” ส้งชิงกล่าว “ความลับอะไร” ลูกน้องเอ่ย “ไม่ทราบ เขาพูดว่าอยากจะคุยกับผู้ช่วยด้วยตนเอง” ส้งชิงลังเลเล็กน้อย ก่อนกล่าว “พาเขาเข้ามา” กล่าวจบ เขาและหลัวเสี่ยวหู่ก็กระโดดลงมาจากหลังคาพร้อมกัน ลูกน้องคนนั้นวิ่งเบี่ยงออกไป หลังจากนั้นไม่นานก็จับชายวันกลางคนที่ดูเหมือนคนรับใช้ที่ทั้งผอมโซและอ่อนแอคนหนึ่งเข้ามา! ส้งชิงเอ่ยถาม “เจ้ามีความลับอะไร รีบพูดเร็ว!” คยรับใช้กล่าวอย่างค่อนข้างยืดยาว “ผู้ช่วย นายท่าน นายท่าน อย่าฆ่าข้า ไม่ฆ่าข้าข้าก็พูด!” ส้งชิงร้องตะโกนลั่น “มานี่! ตัดหัวของมันเสีย!” “อย่า! อย่า! ข้าพูดข้าจะพูด!” “รีบพูดสิ!” “เฉินเปียวมีคลังทองใต้ดินแห่งหนึ่ง ด้านในซุกซ่อนสมบัติเงินทองทั้งหมดที่เขาขูดรีดมา มูลค่าคณานับ!” คนรับใช้เสียขวัญจนฉี่รดกางเกง ส้งชิงกล่าว “คลังทองใต้ดินอยู่ที่ใด” คนรับใช้ใช้นิ้วมือสั่นเทา ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง ส้งชิงกล่าว “พาพวกข้าไป!” ทันใดนั้น กลุ่มคนหนึ่งขบวนก็บีบบังคับให้คนรับใช้นำทางไปคลังทองใต้ดินของเฉินเปียว มาถึงปากทางเข้าคลังทอง ส้งชิงก็ใช้ดาบตัดลวดเหล็กหนาในฉับเดียว ก่อนผลักประตูและเดินเข้าไป... “โอ้ว!” “เป็นคลังทองจริงๆ ด้วย” ครั้นส้งชิงเข้าไปก็ตื่นตาตื่นใจกับแสงระยิบระยับสีทองอร่าม... หลัวเสี่ยวหู่ตามเข้ามาด้านหลัง ตกใจอ้าปากค้าง “ไม่รู้ว่าเฉินเปียวคนนี้รีดไถเงินจากหยาดเหงื่อแรงกายของประชาชนผู้ยากไร้มามากเท่าใด วันนี้ถึงได้มีคลังทองใต้ดินอันใหญโตขนาดนี้ได้ ช่างชั่วร้ายเสียจริง!” ส้งชิงกล่าว “เงินเหล่านี้พวกเราควรจะเอาไปให้คนจนทั้งหมด!” หลัเสี่ยวหู่กล่าว “ไม่เช่นนั้น พวกเราเอาสมบัติเงินทองทั้งหมดกลับไปสำนักหลัก หลังจากตรวจสอบทีละอย่างแล้ว ก็เหลือไว้ใช้ประโยชน์สำหรับการพัฒนาขยายสาขาของสำนักชิงหลง ส่วนที่เหลือทั้งหมดก็นำไปบริจาคให้แก่ประชาชนผู้ยากไร้” ส้งชิงกล่าวพลางพยักหน้า “วิธีนี้ดี! เสี่ยวหู่ เจ้าไปเรียกเหล่าพี่น้องเข้ามาเยอะๆ หน่อย เตรียมกล่องและกระเป๋าเข้ามาเยอะๆ พวกเราจะย้ายทรัพย์สมบัติทั้งหมดนี้กลับไป!” “ดี!” หลัวเสี่ยวหู่ออกไปเรียกคน ส้งชิงพยักหน้าพลางชำเลืองมองสมบัติอันระยิบระยับ เงินทอง จนตาลายไปหมดแล้ว! ชั่วชีวิตนี้ของเขายังไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ! ก็แม้แต่คิดยังคาดไม่ถึง! จู่ๆ เขาก็มองเห็นของที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อเปื้อนเลือดสิ่งหนึ่งในมุมห้อง...ดูแล้วเหมือนกับกล่องๆ หนึ่ง... “นี่คืออะไร” “เหตุใดต้องซ่อนเอาไว้ในสถานที่ที่ซ่อนเร้นที่สุดในมุมอับที่สุดด้วย” “หรือจะเป็นของที่สำคัญมากๆ?” “บนเสื้อยังมีรอยเลือด แห้งไปแล้ว หรือจะเป็นกล่องที่แย่งชิงมาหลังจากฆ่าคนแล้ว?” ส้งชิงเดินเข้าไปอย่างสงสัยใคร่รู้... เขาโน้มกายลง ดูของที่ลึกลับห่อนี้... ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาเอื้อมมือไปเปิดหีบห่อ ด้านในปรากฏกล่องเหล็กเกรดคุณภาพสีดำกล่องหนึ่งออกมา... รูปทรงสี่เหลี่ยม ขอบและมุมตรงเหยียด... “กล่องนี้คืออะไร” ส้งชิงใช้นิ้วเคาะลงไป ด้านในส่งเสียง “ติ้งติ้ง” สะท้อนกลับมา ดูท่าข้างในจะว่างเปล่า จะต้องซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้เป็นแน่! ทว่าจะเปิดได้อย่างไรกัน จะอย่างไรส้งชิงก็หา “รูกุญแจ” ไม่พบ และไม่ปรากฏ “ลูกกลอน” “สลักเกลียว” ที่สามารถเปิดกล่องเหล็กนี้ได้เลย... ส้งชิงเอ่ยกับตนเอง “เอาเถิด! ไม่สนแล้ว! อย่างไรก็เอากลับไปสำนักหลักชิงหลงดีกว่า ท่านอาจารย์ฉลาดปานนั้น นางจะต้องมีวิธีเปิดกล่องประหลาดอันนี้ได้เป็นแน่...” ไม่นานัก หลัวเสี่ยวหู่ก็เรียกพี่น้องเข้ามาสิบกว่าคน ในมือแต่ละคนล้วนถือถุงป่านใบใหญ่เอาไว้คนละใบ... ส้งชิงและหลัวเสี่ยวหู่ควบคุมกลุ่มคนในการบรรจุทรัพย์สมบัติทั้งหมดเข้าไปด้านในถุง... จากนั้น... กล่องเหล็กพิเศษใบนั้น หลังจากที่ส้งชิงจัดการห่อหีบเรียบร้อยก็นำออกไป เขาเพียงแค่รู้สึกว่ากล่องเหล็กนี้ด้านในจะต้องซุกซ่อนของที่ทั้งลึกลับและพิเศษอะไรบางอย่างเป็นแน่! หากไม่เช่นนั้นละก็ คลังทองใต้ดินทั้งมวลนี้ล้วนเป็นทรัพย์สมบัติเงินทองต่างๆ ทั้งนั้น ไฉนมีเพียงกล่องนี้กล่องเดียวที่พิเศษเยี่ยงนี้กันเล่า?