บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(3)

บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(3) น้ำฟ้าสะดุ้งตกใจแล้วปิดปากเงียบทันทีเมื่อรับรู้วัตถุบางอย่างที่เธอแน่ใจว่าเป็นปืนจี้อยู่ที่เอว และนั่งนิ่งเหมือนหุ่นรูปปั้นเมื่อคิดว่าปากเธอจะทำให้เธอพบกับความตาย “ฮึ... ฉันไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงกับฉัน ถ้าเธอยอมพูดกับฉันดีๆ โดยไม่ขึ้นเสียงฉันจะเอาปืนออก แต่ถ้ายังโวยวายอยู่...” เซเลโน่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มแต่ฟังดูเหยือกเย็นพร้อมขยับปืนมาที่ศีรษะของน้ำฟ้าแทน “โอเค ฉันจะไม่ขึ้นเสียง ฉันจะพูดดีๆ” น้ำฟ้าตอบกลับอย่างรวดเร็วเมื่อรับรู้ว่ามัจจุราชใกล้มาเยือนทุกที “ดี!” เซเลโน่ตอบรับก่อนจะเก็บปืนไว้ที่เดิมและอุ้มหญิงสาวลงจากตักให้มานั่งข้าง ๆ เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วน้ำฟ้าจึงหันหน้ามามองชายหนุ่มข้างกายพร้อมทำหน้าอ้อนๆ อย่างขอร้อง “ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคุณจับฉันมาทำไม ฉันมาที่อิตาลีเพราะต้องการมาเที่ยวเท่านั้นและที่มิลานก็มีคนบอกฉันว่ามีมหาวิหารดูโอโนที่สวยที่สุดในโลก ฉันก็เลยอยากเห็นกับตา แต่ฉันไม่คิดว่าที่มิลานจะน่ากลัวขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มาเหยียบที่มิลานหรอก” น้ำฟ้าบอกเหตุผลของตัวเองให้เซเลโน่ฟัง พร้อมเกาะแขนอย่างอ้อนๆ เพื่อหวังว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะใจดียอมปล่อยเธอไปเพราะความเข้าใจผิด เซเลโน่หรี่ตามมองหญิงสาวร่างบางตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ใบหน้าหวานละมุนนัยน์ตากลมโตมองอย่างอ้อน ๆ เหมือนลูกแมว อีกทั้งปากอวบอิ่มสีชมพูเอ่ยปากขอร้องดูน่าเห็นใจ แต่พยัคฆ์ร้ายอย่างเขาถูกฝึกมาให้ไม่มีหัวใจ “ฉันคงทำตามที่เธอขอร้องไม่ได้ จนกว่าฉันจะได้ข้อสรุปว่าเธอไม่ได้ถูกใครส่งมา” เซเลโน่บอกหญิงสาวร่างบางที่ปล่อยมือออกจากแขนเขาอย่างหมดแรง “ถ้าอย่างนั้นเรามาเล่นเกมกันไหม?” น้ำฟ้าเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ และจ้องลึกไปในดวงตาคมเฉียบของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ เซเลโน่มองน้ำฟ้าอย่างไม่เข้าใจ ว่าเธอจะมาไม้ไหน แต่เขาก็อยากรู้ว่าเธอจะมาในรูปแบบไหนกันแน่และคิดว่าเธอจะมาดีหรือมาร้าย เขาเชื่อว่าไม่มีวันหลงกลเธออย่างแน่นอน “เกมอะไรของเธอ?” ถามเสียงราบเรียบและดวงตาสีอำพันมองเธออย่างจับผิด ทำให้น้ำฟ้าอมยิ้มแววตาพราวก่อนจะสบกับดวงตาสีอำพันด้วยความสนุก “ก็ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะทำให้คุณรักฉันให้ได้ แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยอมทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง แต่ถ้าคุณแพ้เพราะหลงรักฉัน คุณต้องปล่อยฉันกลับเมืองไทย” น้ำฟ้าหาทางออกให้ตัวเองด้วยความคิดที่ซุกซน เมื่อคิดว่าวิธีนี้ดีที่สุด เพราะเธอคิดว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด อีกทั้งน้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อน ไฉนเลยหัวใจคนจะไม่อ่อนไหว เซเลโน่หรี่ตามองหญิงสาวร่างบางตรงหน้าอย่างนึกขำ แต่เมื่อคิดเหตุผลของเธอมันก็น่าจะลองดูเพราะเขาได้แต่ประโยชน์ และถ้าเธอคิดหักหลังเขาจริงๆ ก็แค่เก็บเธอทิ้งซะ “เธอคิดว่าคนอย่างเธอจะทำให้ฉันรักได้อย่างนั้นเหรอ?” เซเลโน่ตอบหญิงสาวพร้อมมองสำรวจเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเยาะเย้ย เพราะไม่เคยมีหญิงใดเข้าถึงหัวใจเขาสักที “ใช่คนอย่างฉันนี้แหละจะทำให้คุณรักให้ได้” น้ำฟ้าตอบอย่างมั่นใจและมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างท้าทายโดยไม่หลงเหลือความกลัวอีกต่อไป มีแต่ความมุ่งมั่นที่จะได้กลับบ้านเกิดอีกครั้ง “ได้ ฉันรับคำท้าของเธอ แล้วอย่าลืมคำพูดของเธอละสาวน้อย” เซเลโน่ตอบรับพร้อมก้มหน้ามาใกล้ใบหน้าหวาน แต่คราวนี้น้ำฟ้าไม่ได้หลบอย่างเช่นทุกครั้ง นั้นทำให้เซเลโน่ถอยออกมาเองไม่ใช่เขาจะยอมแพ้ แต่ไม่อยากรังแก เด็ก! “ดีค่ะ ขั้นแรกคุณช่วยบอกชื่อคุณหน่อยได้ไหมคะ เพราะฉันไม่รู้จะเรียกคุณยังไง” น้ำฟ้าขยับนั่งตัวตรงขึ้นและหันมาถามชายหนุ่มข้างกายอย่างสงสัย เพราะคุยกันตั้งนานแล้วแต่ยังไม่รู้จักชื่อเลย เซเลโน่นิ่งไปกับคำถามและหันมามองหญิงสาวข้างกายอย่างแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าเธอเสแสร้งหรือว่าไม่รู้จักเขาจริงๆ