บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(7)

บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(7) “ห้ามมองนะ” เอ่ยห้ามเสียงหลงพร้อมความอายเมื่อสายตาเขาทำให้เธอวาบหวามในอกอย่างแปลกๆ “ฮึ... เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าเจ้าของห้องได้หรอกนะ” เซเลโน่ย่อตัวลงข้างขอบอ่างพร้อมสายตาคมสำรวจเรือนร่างที่กอดตัวเข้าหากันอย่างหวาดกลัว ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก มือหนาแกล้งจับปอยผมหญิงสาวเบาๆ อย่างหยอกล้อ แต่ใบหน้าสวยหวานกลับไม่มีอารมณ์เล่นด้วย เธอสะบัดผมออกจากมือหนาแล้วแหวใส่อย่างลืมตัวว่าตอนนี้เธอไม่ใช่เจ้าของบ้าน “ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” คำสั่งของเธอกลับทำให้เซเลโน่ยิ้มชอบใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อย่าว่าแต่คนสนิทของเขาเลย แม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ตัวว่าหญิงสาวจะทำให้เขายิ้มได้ด้วยหัวใจเช่นนี้ ก่อนที่เจ้าตัวจะลุกขึ้นแล้วมานั่งที่เก้าอี้ยาวเล็กที่อยู่ไม่ห่างจากหญิงสาวโดยไม่คิดจะออกจากห้องตามคำสั่ง มือหนาจับผ้าขนหนูที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาโชว์หญิงสาวให้เธอเจ็บใจเล่น น้ำฟ้าเม้มปากมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเย็นชาจากที่เคยเห็น ตอนนี้เขากลับมีรอยยิ้มที่มุมปากพร้อมแววตาไหวระริกอย่างยินดีที่มีเธอเป็นของเล่น ก่อนจะทำหน้าตาให้สงสารแล้วมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างขอร้อง “ขอผ้าขนหนูให้ฉันเถอะนะ ฉันหนาว” คำพูดและแววตาของหญิงสาวทำให้เซเลโน่หัวเราะในลำคอก่อนจะบอกเสียงราบเรียบและแววตาเอาจริง จนทำให้คนฟังหน้าแดงซ่านด้วยความอาย “อยากได้ลุกขึ้นมาเอา แต่ถ้าไม่ลุกก็หนาวอยู่ในนั้นแหละ” ไม่บอกกล่าวยังแกล้งยื่นผ้าขนหนูให้หญิงสาวอีกด้วย น้ำฟ้ามองแล้วเม้มปากอย่างขัดใจ ถ้าเขายังอยู่ในห้องนี้เธอจะกล้าลุกได้ยังไงเล่า “คุณก็ออกไปก่อนสิ” น้ำฟ้าต่อรองพร้อมแววตาหวานมองชายหนุ่มอย่างงอนๆ จนเซเลโน่นึกขำ “ทำไมฉันต้องออกไปด้วย ที่นี่มันบ้านฉัน และเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉันด้วยสาวน้อย เอ๋...ไม่ใช่สิ ซ่อนรูปอย่างนี้ต้องเรียกว่าผู้ใหญ่ไร้เดียงสา จริงไหม ?” คำหยอกล้อของชายหนุ่มทำให้เธอหน้าแดงด้วยความโกรธและความอาย ริมฝีปากบางขบเม้มกันมากขึ้นเมื่อความเย็นทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว เพราะเธอนอนแช่น้ำเล่นนานมากแล้วและไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเข้ามาในห้องน้ำอย่างถือวิสาสะอย่างนี้ “คุณเซ...” น้ำฟ้าหยุดชะงักพร้อมคิ้วขมวดผูกกันเป็นโบทันที เมื่อนึกชื่อชายหนุ่มตรงหน้าไม่ออก ทำให้เซเลโน่หน้าตึงทันทีที่ได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อเขาไม่ถูกพร้อมมองมองหญิงสาวอย่างพิจารณา “ถ้าเธอเรียกชื่อฉันไม่ถูกก็ไม่ต้องขึ้นจากน้ำ” คำขู่ของชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งทำให้หญิงสาวหน้ายุ่งเข้าไปใหญ่ “ก็ชื่อคุณเรียกยากนี่ แล้วคนที่นี่ก็มีแต่ชื่อยากๆ จะให้ฉันจำได้แค่ฟังเพียงครั้งเดียวหรือไง?” น้ำฟ้าเริ่มหงุดหงิดใจสายตาหวานมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ร่างบางกอดหากันแน่นแม้จะช่วยอะไรไม่ได้ก็ยังดีกว่าให้เขาเห็นเต็มตาทุกสัดส่วน ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อคิดชื่อเขาออก “คุณเซเลโน่ขา ได้โปรดเอาผ้าขนหนูให้น้ำฟ้านะคะ น้ำฟ้าหนาวมากเลย” น้ำฟ้าบอกอย่างออดอ้อนทันทีเมื่อนึกชื่อเขาออก พร้อมแววตาใสซื่อมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอ้อนวอนสุดๆ เซเลโน่กระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ แล้วเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้นโดยไม่ลืมหยิบผ้าขนหนูไปด้วย ก่อนจะยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า เมื่อน้ำฟ้าพยายามหยิบผ้าขนหนูเซเลโน่ก็แกล้งดึงกลับมา จนหญิงสาวเม้มปากอย่างขัดใจอีกครั้ง “ฉันไม่ได้ให้เธอฟรีๆ เพราะเธอต้องให้รางวัลฉันด้วยหลังจากขึ้นจากน้ำ” “รางวัล!?” น้ำฟ้าทวนคำอย่างไม่เข้าใจ แววตาใสซื่อมองตามสายตาคมดุที่มองเธออย่างเฉยชาจนเดาใจไม่ออก ก่อนจะรีบรับผ้าขนหนูอย่างเร่งด่วนเมื่อชายหนุ่มยื่นให้ “ฉันจะนับหนึ่งถึงสามถ้าเธอไม่ขึ้นมาก็อยู่ในนี้แหละไม่ต้องออกไปไหน” เซเลโน่บอกเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันหลังให้หญิงสาวที่อยู่ในอ่างอาบน้ำทันที ซึ่งน้ำฟ้ามองตามอย่างงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจชายหนุ่มตรงหน้าเท่าไหร่