บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(8)

บทที่ 1 อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ!(8) “หนึ่ง...สอง...” ชายหนุ่มนับอย่างรวดเร็วนั้นทำให้น้ำฟ้ารีบขึ้นจากน้ำทันทีก่อนที่ชายหนุ่มจะหันกลับมามองเธออีกครั้ง “สาม” เมื่อนับถึงสามเซเลโน่ก็หันมาทันทีโดยไม่สนใจหญิงสาวร่างบางที่พันผ้าขนหนูอย่างรวดเร็ว มือบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวชายหนุ่มจะหันมาเจอตอนที่เธอยังเปลือยเปล่าอยู่ “คนบ้า” น้ำฟ้าต่อว่าอย่างไม่จริงจังมากนัก แต่ต้องหน้าซีดเมื่อเขาก้าวเข้ามาหาอย่างรวดเร็วพร้อมคว้าร่างเธอเข้าไปกอดเอาไว้แน่น มือบางที่ยังจับผ้าขนหนูแน่นเผลอยกมือกั้นชายหนุ่มไว้อย่างลืมตัว ดีแต่ว่าผ้าขนหนูเธอไม่หลุดให้ขายหน้าอีก “ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าฉัน และเธอต้องให้รางวัลฉันตามที่ตกลงเอาไว้” คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้น้ำฟ้ามองอย่างตกใจ และไม่เข้าใจว่าเธอไปตกลงกับเขาตอนไหน มีแต่เขาพูดเองเออเองจนจบ “แต่ฉันยังไม่ได้ตกลงด้วยเลยนะ” เธอค้านเสียงเบาแล้วมองตาโตอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่ออย่างเขินอายสายตาที่ชายหนุ่มมองมาที่เธออย่างไม่เคยเห็นมาก่อน “ฉันไม่ชอบให้ใครเบี้ยวฉัน” บอกเพียงเท่านั้นก่อนจะก้มลงปิดปากเรียวบางแต่สวยสดเหมือนกลีบกุหลาบอย่างเสน่หา น้ำฟ้าตาโตตกใจกับสิ่งที่ได้รับ ความอบอุ่นวาบหวามอยู่ในอกตอนนี้เรียกว่าอะไร และตอนนี้เธอกำลังถูกเขาจูบใช่ไหม? ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วกลับแดงซ่านยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะอ่อนระทวยในอ้อมแขนอย่างไม่หายตกตะลึงกับสัมผัสที่ได้รับ เซเลโน่ประคองร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจที่เห็นหญิงสาวตาโตเหม่อลอยเหมือนโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง ก่อนที่เธอจะสะดุ้งและยืนขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเขาอีกครั้ง “อย่างนี้เขาเรียกว่าจูบ แต่ที่เธอทำเมื่อเช้าเขาเรียกว่ากัดปาก” คำพูดตอกย้ำของชายหนุ่มยิ่งทำให้น้ำฟ้าอยากแทรกแผ่นดินหนี ก่อนจะผลักร่างหนาออกอย่างเก้อเขินและรีบวิ่งออกจากห้องน้ำทันทีอย่างเขินอาย โดยมีร่างสูงของเซเลโน่มองตาม มือหนาจับริมฝีปากตัวเองด้วยหัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... ณ ประเทศไทย ภายในคฤหาสน์หรู ที่มีมูลค่ากว่าสามร้อยล้านตอนนี้กำลังเคร่งเครียดอย่างหนักกับการหายตัวไปของลูกสาวคนเล็กที่ดื้อรั้นและเอาแต่ใจ แต่ก็เป็นคนที่พวกเขารักมากที่สุด ประมุขของบ้านถึงกับจับแน่นตรงตำแหน่งของหัวใจและทรุดลงโซฟาหลุยส์อย่างหมดแรงกับข่าวที่ได้รับมาวันนี้ โดยมีไหมแก้วภรรยาประคองอยู่ข้างๆ อย่างเป็นห่วง เช่นเดียวกับผู้ส่งข่าวที่ยืนให้อย่างนอบน้อมและมองประมุขของบ้านอย่างกังวลกับอาการโรคหัวใจของท่านเจ้าสัว “แล้วลื้อสืบรู้ยังว่าอาหมวยอยู่ที่ไหน?” เจ้าสัวธรากรเอ่ยถามอย่างกังวลและห่วงลูกสาวคนเดียว สายตาที่ยังดุดันมองไปยังลูกชายของไหมแก้วภรรยาคนใหม่ของตัวเองอย่างจริงจัง เหมันต์พยักหน้ารับสองมือประสานกันอย่างสำนึกผิดที่ดูแลน้ำฟ้าไม่ดีจนเธอหนีไปเที่ยวได้ “รู้แล้วครับ น้ำฟ้าหนีไปเที่ยวอิตาลีได้สามวันแล้วครับ แต่ยังไม่สามารถติดต่อเธอได้” เหมันต์รายงานผู้มีพระคุณหรือพ่อบุญธรรมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แววตาฉายแววสำนึกผิดที่ดูแลคนที่รักไม่ดี “ไอ้หยา อาหมวยหนีเที่ยวไกลขนาดนั้นเชียวหรือ ?” เจ้าสัวธรากรอุทานออกมาอย่างตกใจใบหน้าซีดเผือด ทำให้ไหมแก้วรีบหายาดมมาให้สามีอย่างเป็นห่วง และมองลูกชายคนเดียวอย่างเข้าใจความรู้สึกดีว่าตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ แต่เธอทำได้แค่ให้กำลังใจลูกเท่านั้น “ปะป๊าอย่ากังวลเลยครับ ผมจะตามน้ำฟ้ากลับมาให้เร็วที่สุด” เหมันต์บอกอย่างหมายมั่นแววตาคมดุฉายแววจริงจังขึ้นนั้นทำให้เจ้าสัวพยักหน้าอย่างเบาใจ เพราะเหมันต์ลูกชายบุญธรรมไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง “ขอบใจลื้อมากเลยนะอาเหมันต์ ว่าแต่ธุรกิจลื้อไปถึงไหนแล้ว” เจ้าสัวธรากรบอกลูกชายอย่างจริงใจและเอ่ยถามงานที่เขายกให้เหมันต์ดูแล เพราะเขาแก่มากแล้วจึงยากที่จะทันคนรุ่นใหม่ที่เทคโนโลยีก้าวไกลจนยากที่คนแก่ๆ อย่างเขาตามไม่ทัน