บทที่ 10 แย่งชิง! (1)

บทที่ 10 แย่งชิง! (1) “เก่งนี่ที่นายสามารถตามฉันมาถึงที่นี่ได้ สงสัยลูกน้องฉันจะอ่อนหัดจริงๆ ถึงปล่อยให้นายมาถึงฉันจนได้” บอกเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่ในใจตอนนี้กำลังเกรี้ยวกราดลูกน้องที่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ “ปล่อยเธอแล้วมาสู้กับฉันตัวต่อตัว” บอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นลง สายตาคมดุมองชายหนุ่ม