บทที่ 3 ชวนไปกินบุฟเฟ่ต์

บทที่ 3 ชวนไปกินบุฟเฟ่ต์ มือขยุ้ม เคอยีชิงอึดอัดมากจริงๆ ถึงจะถูกคนทั่วไปจ้องมองแต่จ้องขนาดนี้ก็อึดอัดเหมือนกัน เธอก้มมองต่ำไม่กล้าจ้องเขา ไม่งั้นหัวใจจะเต้นรัวมากเกินไปราวกับจะกระโดดออกมานอกอกเคอยีชิงตอบเบาๆว่า “ใช่” เธอไม่สามารถซ่อนมันเธอถูกจับตามองอยู่ ตอนที่เขาฉุดเธอ อาหารที่มาส่งนั่นยังอยู่บนมือ “เรียบจบจากโรงเรียนอะไรมา แล้วอยู่ปีไหนแล้ว?” เธอกัดริมฝีปาก แล้วจึงสูดลมหายใจเข้า เงยหน้ามองไปที่เขาแต่ไม่ได้กลัวอีก ถึงจะหล่อแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่ของเธอ ฐานะภูมิหลังของพวกเขายิ่งใหญ่เกินไป “ประธานเชี่ยคุณไม่ใช่ตำรวจ ฉันมีสิทธิ์ที่จะไม่ตอบคำถามคุณใช่ไหม?” “ฮึๆ...” เซี่ยเฟยหยู่ยิ้มใคร่ครวญ ตั้งแต่ตอนที่อุ้มเด็กสาวนี่เข้ามา สีหน้าหล่อนไม่เป็นธรรมชาติหวาดกลัวอยู่ตลอด ทำให้ตัวเองโดนจับได้ เขาคิดว่าหล่อนอายุยังไม่ถึงสิบหกหรือเปล่านะ? ถ้าเป็นแบบนั้นเกมนี้คงใหญ่เกินไป “คุณหัวเราะทำไม? แล้วใครใช้คุณมาจูบฉันล่ะ อาหารที่ฉันมาส่งอีก...” ให้ตายสิ ในที่สุดเธอก็นึกออก ยกมือขึ้นคลำหาโทรศัพท์ คิดว่าต้องมีสายที่ไม่ได้รับจำนวนมาก โทรศัพท์ปิดอยู่และแบตเตอรีหมด โชคดีไม่เช่นนั้นพนักงานของบริษัทB.Oที่สั่งอาหารในชั้นนี้จะระเบิดโทรศัพท์ของเธออย่างแน่นอน และนึกได้อีกครั้งว่าถ้าคนพวกนั้นติดต่อไปต่อว่าเถ้าแก่เนี้ยล่ะ เธอจึงตื่นกลัวอีกครั้ง “ประ....ประธานเชี่ย คุณมีที่ชาร์จแบตพกพาไหมคะ?” “ตอนนี้ไม่มี ถ้ารอจะเอามาให้” เขาพูดจบแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกเสียวเฉิง “ช่วยหาที่ชาร์จพกพาแล้วนำเข้ามาให้หน่อย” “ประธาน คุณฟางไม่ยอมกลับค่ะ ก่อเรื่องอยู่ตรง...ระเบียงทางเดิน...” “เรียกรปภ.ให้ลากตัวออกไป” “ประธาน...” “ที่ชาร์จ” เขาทำเสียงต่ำและวางสาย เคอยีชิงพูดไม่ออกเซี่ยเฟยหยู่ไม่ใช่คนแล้งน้ำใจทั่วไป เธอได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดว่าจะจัดงานแต่งงานขึ้นในเดือนหน้า ตอนนี้หัวของเธอมีเรื่องราวมากมาย “ประธานเชี่ย คุณไม่อยากแต่งงานกับหล่อนเหรอ?” “ใช่ ในที่สุดเธอก็ฉลาดสักทีนะ” เคอยีชิงมีสีหน้าอายก่อนแล้วลุกขึ้นพูด “ประธานเชี่ย ฉันไม่สนว่าคุณจะมีเรื่องอะไรกับคู่หมั้นของคุณ แต่คุณมาลากฉันเข้าไปยุ่งแบบนี้ไม่ดีเลย ฉันไม่ชอบเป็นบุคคลที่สามนะ” เซี่ยเฟยหยู่เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด “งั้นถ้าเธอชอบเป็นเมียหลวงเหรอ?” “ไม่ใช่ ฉันยังไม่รู้จักคุณดีเท่าไหร่ ฉันจะไปแล้ว ไม่งั้นฉันได้ตกงานอีกแน่” เธอหันหลังเดินโดยไม่รอที่ชาร์จ ถึงหล่อก็ไม่มีค่า แถมยังกินแทนข้าวไม่ได้ด้วย จะใช้ตัวเองไปกระตุ้นคู่หมั้นเขา มันเรื่องอะไรกันล่ะ เธอรู้สึกเหมือนถูกใช้เรื่องใหญ่เกินไปแล้ว แต่เธอเดินไปสองก้าว ชายหนุ่มก็ตะโกนพูด “หยุดก่อน ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบเอง เธอบอกจำนวนเงินมาสิ” “ใครเขาอยากได้เงินเหม็นๆของคุณกัน ฉันจะไปส่งอาหารแล้ว” เดินอย่างรวดเร็วราวกับติดปีกถึงหน้าประตูห้องทำงานของเขาไปพลางมือลูบริมฝีปากไปพลาง นึกถึงตอนที่ถูกเขาจูบขึ้นมาก็โมโห โชคร้ายจริงๆ “ฮึๆ” เซี่ยเฟยหยู่หัวเราะนิดๆ มองด้านหลังของเด็กสาวผอมบางค่อยๆหายไปตรงที่ประตู หวนนึกถึงร่างผอมๆของเธอตอนหิ้วตระกร้าส่งอาหาร เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “เสียวเฉิง ไปรึยัง?” “ไปแล้วค่ะ” “แจ้งให้พนักงานทุกคนในบริษัทคนที่ไม่ได้ทานอาหารกลางวันเมื่อตอนเที่ยง ให้ไปกินบุฟเฟ่ต์ที่ร้านรอยเสียงฝั่งตรงข้าม กินเสร็จแล้วก็กลับมาทำงานต่อ ห้ามมาสาย แล้วก็ลงบัญชีเป็นชื่อของฉัน” “ประ...ประธาน คุณพูดจริงเหรอคะ?” เสียวเฉิงประหลาดใจ