บทที่ 4 โดนรุมล้อม

บทที่ 4 โดนรุมล้อม “ต้องให้ฉันพูดซ้ำอีกครั้งไหม?” “ทราบแล้วค่ะ ท่านประธาน ฉันเองก็ยังไม่ได้ทาน งั้นฉันขอไปเหมือนกันนะคะ”ทันทีที่เสียวเฉิงวางสายก็รีบเข้ามากอดเคอยีชิงที่เดินออกมาทันที “คุณหนู ขอบคุณมากเลยนะ” “อะไรกัน?” เคอยีชิงทำหน้างง อะไรเป็นอะไรเธอไม่เข้าใจเลย “ขอบใจเธอมากเลยนะ” เสียวเฉิงเดินอย่างรวดเร็ว เดินไปพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและติดต่อไปยังสำนักงาน สำนักงานใหญ่และที่อยู่ชั้นอื่นด้วยมีคนอยู่เป็นโหลๆที่สั่งอาหารให้มาส่ง “น้อง บอกทุกคนที่อยู่ในสำนักงานพวกเธอที่ยังไม่ได้ทานข้าวว่าประธานเรียกให้ไปทานที่ร้านรอยเสียง” พอเธอพูดจบ สำนักงานห้องข้างๆก็โห่ร้องไชโย พอเคอยีชิงได้ยินดังนั้นก็ปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ ฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีคน เธอพุ่งตัวออกวิ่งด้วยความเร็วสี่คูณร้อยเมตรเพื่อไปห้องทำงานของเซี่ยเฟยหยู่ จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ในขณะที่กำลังกดปุ่มปิดประตูก็ถูกเปิดโดยพนักงานของบริษัทB.Oคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอกลิฟต์ หน้าเธอแดงหัวก้มงุดๆ ขออย่าให้จำเธอได้เลย ไม่งั้นเธออาจโดนรุมจากคนที่ไม่ได้ทานข้าว “เสียวเฉิง ทำไมประธานเชี่ยถึงเชิญให้พวกเราไปกินอาหารล่ะ?” เสียวเฉิงที่เดินเข้ามาต่อเห็นเคอยีชิง เธอจึงเชิดหน้าขึ้นดันแว่นตรงสันจมูกด้วยท่าทางมีความนัยที่เดาไม่ถูก “เรื่องนี้มันก็แน่อยู่แล้วว่าประธานเชี่ยรู้ว่าพวกเธอคงหิวเขาก็เลยทนดูไม่ได้น่ะสิ” “ฮ่าฮ่า เสียวเฉิง เธอคงไม่โกหกพวกเราใช่ไหม ไม่ใช่พอทานเสร็จแล้วจะมาหารกันยกใหญ่ทั้งหมดนะ ถ้าเป็นแบบนั้น เธอไปอาบน้ำล้างตัวให้ผุดผ่องแล้วปูที่นอนรอ คืนนี้ฉันจะกินเธอซะเลย” เสียวเฉิงผลักพนักงานชาย “หลี่ตอง ไปเลยนะ กล้าพูดล้อเล่นออกมาแบบนี้ได้ยังไง นายพูดแล้ว นายต้องทำจริงนะ” หลี่ตองไม่ทันระวังเลยเอนไปชนเคอยีชิงที่อยู่ตรงมุมก้มหัวมองต่ำ “อ๊ะ...” หนึ่งคำพาจิตใต้สำนึกหวาดกลัวเธอรีบเอามือไปหยุดลิฟต์ “อ่าว นี่มันเด็กผู้หญิงที่มาส่งอาหารให้พวกเราไม่ใช่เหรอ?” มีคนในลิฟต์รู้จักเธอ “ฉัน...ฉัน...” มือขยุ้ม เธอนึกอยากจะด่าเซี่ยเฟยหยู่ทั้งหมดเพราะคนนามสกุลเชี่ย ไม่งั้นเวลานี้เธอคงไม่ถูกคนรุมล้อมหรอก เธอรู้สึกได้ว่าเหล่าคนที่ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงเหล่านี้ ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ หลี่ตองมองเธอที่ตัวหดลีบ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “คุณหนู วันนี้ต้องขอบใจเธอมากนะ จริงด้วย ในเมื่อเธอมาแล้ว แล้วอาหารที่มาส่งล่ะ?” “ฉัน...ฉัน...” อยากจะบอกไปเหลือเกินว่าโดนเซี่ยเฟยหยู่จับตัวไป แต่ว่าถ้าพูดออกไปตามตรงจะถูกคนพวกนี้หัวเราะเยาะเธอรึเปล่าก็ไม่รู้ไม่ก็หาว่าเธอใส่ความว่าร้ายท่านประธานของพวกเขา เธอไม่พูดดีกว่า ไม่อยากเป็นที่รู้จักจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเป็นที่รู้จักขึ้นมาคงไม่ดี ถูกเซี่ยเฟยหยู่จูบถูกลูบคลำถูกอุ้ม จริงแล้วๆจะให้พูดออกไปให้หมดเปลือกได้ยังไง มีบางคนเห็นเธอตื่นกลัวและอึดอัด “คุณหนู เธอไม่ต้องกลัวหรอก วันนี้ขอบใจเธอจริงๆ โชคดีที่เธอไม่ได้มาส่งอาหาร ไม่งั้นเราคงไม่มีโอกาสได้ไปกินบุฟเฟ่ต์ที่ร้านรอยเสียง ที่ประธานเชิญไปหรอก ฮ่าฮ่า โชคดีที่เธอไม่ได้เอามาส่ง” เธอมาส่งมันดีหรือไม่ดี แต่ว่า โดนพนักงานเก็บขยะเอาไปทิ้งลงถังขยะแล้วล่ะ หรือเซี่ยเฟยหยู่อาจจะกลัวว่าเธอจะถูกพนักงานของบริษัทต่อว่าเอาก็เลยเชิญไป ในก้นบึ้งจิตใจของเธอก็เกิดอบอุ่นขึ้นมาในทันที บางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นคนไร้น้ำใจขนาดนั้นก็ได้