บทที่ 7 จ้องมองเธอ

บทที่ 7 จ้องมองเธอ ค่ำคืนของ เมือง T เพิ่งเริ่มต้นขึ้น เต็มไปด้วยแสงนีออนกะพริบอยู่ทุกหนทุกแห่ง แค่คิดว่าไม่ต้องทำงานล่วงเวลาเธอก็กระโดดไปข้างหน้าอย่างมีความสุข เห็นหินก้อนเล็กๆ ก็ใช้เท้าเตะไป แล้วหินก้อนนั้นก็ลอยไป “ป๊อก” ตกไปที่ใครคนหนึ่ง “ใครวะ? อะไรตกมาวะ?” ชายคนนั้นร้อง เคอยีชิงโกยแน่บไปที่ซอยข้างๆทันที ติดปีกวิ่งหนี เธอทำเรื่องแล้วไหมล่ะ ทำไมโชคร้ายอย่างนี้ โชคดีที่เธอรู้จักลู่ทางในเมืองนี้ดี เลี้ยวเจ็ดครั้งโค้งที่แปดก็ถึงห้องเช่าเล็กๆของเธอ เหมือนกรงเล็กๆที่มีห้องน้ำและห้องครัวรวมไว้ในห้อง เธอไม่จำเป็นต้องใช้ห้องครัวแต่ห้องน้ำต้องใช้ ต้องทน จนกว่าจะจบมหาวิทยาลัย ถ้าในอนาคตได้งานดีๆทำก็สามารถไปอยู่ที่ดีๆได้ หลังอาบน้ำ เธอก็อ่านหนังสือ เปิดไฟสว่างจนถึงตีสามจึงปิดไฟนอน เธอไม่รู้ ว่าชั้นล่างห้องเธอ มีผู้ชายคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้อยู่ตลอดจนเธอดับไฟเขาจึงไป นาฬิกาปลุกให้ตื่นในตอนเช้า แต่เคอยีชิงยังไม่อยากตื่น แต่เธอไม่ตื่นไม่ได้ เธอต้องไปทำงาน เธอลุกขึ้นมาหาว ลุกก็ลุก และอาบน้ำล้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออก อาหารเช้าไปกินที่ร้าน อาหารสามมื้อในหนึ่งวัน แต่ไหนก็ไปกินเอาในร้าน ถึงแม้เถ้าแก่เนี้ยจะให้ของเหลือมากินเสมอแต่เธอก็ชินแล้ว ชีวิตเธอก็แบบนี้แหละกินแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยป่วยแถมยังหายง่ายด้วย เธอฮัมเพลง “ฉันไม่อยากโต...ฉันไม่อยากโต...” แต่ในใจอยากโต ถ้าโตก็จะแข็งแกร่งจะสามารถดูแลตัวเองได้ อาหารกล่องช่วงพักเที่ยงจะยุ่งจนไม่มีเวลา มีการสั่งจองเข้ามาจำนวนมาก ดังนั้นเธอจะยุ่งเป็นพิเศษ แต่เถ้าแก่เนี้ยกลับยิ้มหน้าบาน “เคอยีชิง พนักงานของบริษัทB.Oดีจริงๆเลยนะ ขนาดเมื่อวานเธอไม่ได้เอาของไปให้ แต่วันนี้พวกเขาก็ยังมาสั่งแถมยังสั่งเพิ่มอีกด้วย ตั้งยี่สิบกว่าชุด ฮี่ๆ เธอเตรียมไปส่งนะ” “เถ้า...เถ้าแก่เนี้ย หนูขอไปส่งที่อื่นได้ไหม หนูขอไปส่งบ้านอื่นนะ?” “ไม่ได้ เลขาฯของที่นั่นเขาเจาะจงให้เธอไป” เธอจึงไม่พูด รับมาอย่างเงียบๆ แล้วขับรถออกมาหงุดหงิดนิดหน่อยถ้าไปเจอะกับเซี่ยเฟยหยู่หรือคู่หมั้นคนนั้นของเขาเข้าจะทำยังไงดี? พอเห็นร้านขายยาจึงเดินเข้าไปซื้อหน้ากากแล้วใส่ แม้ว่าจะร้อนไปหน่อยแต่หัวใจก็ได้ไม่ต้องรัวอีก แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวเจอเซี่ยเฟยหยู่กับคู่หมั้นเขาแล้ว พอถึงบริษัทB.O เธอออกมาหลังจากส่งของเสร็จเรียบร้อย แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเธอจึงโล่งใจอย่างสมบูรณ์ หนึ่งวัน สองวัน หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เธอใส่หน้ากากเพื่อส่งอาหารทุกวัน ผู้คนนึกว่าเธอสนเรื่องสุขอนามัย จึงไม่มีคนพูดอะไรเคอยีชิงค่อยๆผ่อนคลายลง ดูเหมือนประธานเชี่ยกับคู่หมั้นเขาจะไม่สนใจสามัญชนอย่างเธอแล้ว เขาไม่อยากแต่งงานกับใครเขาก็ต้องหาทางแก้เองสิ ที่จริงไม่เห็นต้องใช้เธอเลย คงไม่กล้าเอาหน้าไปขอให้เธอช่วยสินะ เขาเป็นประธานใหญ่ผู้น่าเกรงขามที่แก้ปัญหาเล็กอย่างการสลัดคนไปไม่ได้ น่าขายหน้า “ฉันไม่อยากโต...ฉันไม่อยากโต...” ช่วงนี้เธอติดร้องเพลงนี้อ้าปากเป็นต้องร้อง เธอฮัมเพลงอยู่ในลิฟต์ บนศีรษะมีกล้องวงจรปิดอยู่ เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามีตาคอยจ้องมองเธออยู่ เจ้าของดวงตานั่นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเซี่ยเฟยหยู่