บทที่ 8 ถูกลักพาตัว

บทที่ 8 ถูกลักพาตัว เคอยีชิงรู้สึกว่าหมู่นี้เธอโชคดี เถ้าแก่เนี้ยก็ใจดีกับเธอ หรือเพราะว่าพนักงานของบริษัทB.O ไม่ได้ทำให้ร้านเล็กลำบาก ตรงข้ามยังคงสั่งอาหารคงที่จำนวน 20 ชุด ดังนั้นเถ้าแก่เนี่ยเลยมีความสุขไม่ต้องให้เธอทำงานล่วงเวลา แล้วก็ไม่ต้องจ่ายร้อยหยวนด้วย ด้วยเหตุนั้น เธอจึงวิ่งหนีกลับตอนเวลาสามทุ่มของทุกวัน เธอชอบที่จะเดินไปบนถนนเล็กๆอย่างรวดเร็วเดินไปพลางร้องเพลง”ฉันไม่อยากโต”ไปพลาง แต่ตอนนี้เธอร้องไปสองสามคำก็ชะงัก หันหลังแล้ววิ่ง เธอไม่โง่ ข้างหน้าไม่กี่ก้าวมีพวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งจ้องเขม็งแล้วมาทางเธอ ถึงเธอจะไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้โมโหก็ตาม แต่ว่าสายตาของคนกลุ่มนี้ทำให้เธอนึกคำคำหนึ่งออกมาได้: โกย “หยุดนะ” อย่างที่คิดเลยเธอเป็นเป้าหมายจริงด้วย หยุดก็บ้าแล้ว เธอรีบวิ่งอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งเหมือนกระต่าย เวลาที่เธอยังเรียนอยู่เธอเข้าร่วมการวิ่งแข่งระยะไกล แต่ตอนนี้วิ่งหนีนานไปหน่อยแล้ว ระยะห่างกระชั้นใกล้เข้ามา เสียงที่อยู่ด้านหลังของเธอคือ 'หยุด' ราวกับอยู่ในหูของเธอ ทำให้เธอลนลาน แต่ที่ด้านหลังเธอยังถูกคนจำนวนหนึ่งล้อมขวางไว้ ถูกคนพาตัวไปด้านหน้า มือเชยคางเธอขึ้นมา “หน้าตาไม่เลวนี่ อีกหน่อยสนใจจะตามพี่ไหม มีพี่คุ้ม เธอไม่จำเป็นต้องไปทำงานที่ร้านของกินเล่นที่มีกลิ่นฉุนๆนั่นที่ให้แค่ไม่กี่ร้อยหยวนมันพอเหรอ? แค่จะดื่มกาแฟสักแก้วยังไม่พอเลย” ความคิดของเธอเปลี่ยนไป เธอเดาว่าใครทำให้คนกลุ่มนี้เจอเธอ ไม่มีทางที่คนอื่นจะทำโดยไม่มีสาเหตุ บนโลกนี้ทุกอย่างมีเหตุและผล เธอนึกได้ทันทีว่าเป็นคู่หมั้นเซี่ยเฟยหยู่ เธอก้มมองที่ท้องของตนเอง อา เวลาไม่อำนวยจริงๆ “พี่ชาย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรไม่ดีจริงๆนะ” คนที่มองสถานการณ์ออกคือคนฉลาดแต่เธอสู้คนอื่นไม่ไหว คนอื่นมีอยู่จำนวนมาก เธอตัวคนเดียว นอกจากนี้ถึงตัวต่อตัวเธอก็สู้กลุ่มแก็งค์นี้ไม่ไหว เธอยังพอรู้ตัวในเรื่องนี้ดี “งั้นเหรอ? แล้วเธออยากทำไหมล่ะ? เดี๋ยวพี่สอนให้เอง” ผู้นำกลุ่มแก็งค์พูดริมฝีปากก็ยื่นเข้ามาใกล้ เคอยีชิงเบิกตากว้าง เธอได้ยินเสียง “แชะ” ดังจากฝั่งตรงข้ามมีคนหนึ่งเดินถือกล้องถ่ายรูปมาด้วย คนหนึ่งกำลังบันทึกวีดีโอ ผู้หญิงคนนั้นดูดุมาก จะต้องเป็นเซี่ยเฟยหยู่ เธอต้องถูกฆ่าแน่เลย เสียงกัดฟันแค้นใจ ฟันบนกับล่างกระทบกัน พุ่งกัดคนอื่นดัง “ฝุ่บ” “อ่า...” แล้วฉวยโอกาสที่พวกแก็งค์กำลังหวาดกลัว โอกาสตอนที่ทุกคนที่แก็งค์หันไปสนใจทางอื่น เธอก็กลับหลังหันวิ่งหนี แต่เธอก็ยังหนีไม่พ้นเงื้อมมือคนอื่น ตอนที่ถูกจับกลับมา ครั้งนี้เธอแย่กว่าเดิมมาก ปากถูกยัดด้วยผ้าขี้ริ้ว มือถูกมัด มีเชือกพันอยู่รอบคอของเธอ ถูกบางคนลากจูงอย่างน่าสงสาร ถ้าก้มหน้าเชือกก็จะรัดคอเธอแน่น ต้องตายแน่ น้ำตาไหลทีละหยดๆ เธอเพิ่งจะอายุ18เอง เธอไม่ควรเสียร่างกายเธอไป และไม่อยากถูกคนถ่ายรูปที่ทำให้ขายหน้า แต่เธอไร้กำลัง เอาชนะคนเหล่านี้ไม่ได้ เสื้อผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น เหลือเพียงชุดชั้นใน แต่กล้องกับวิดีโอยังคงทำงานอยู่ ในใจคิดอยากตาย เมื่อเห็นว่ามือของพวกผู้ขายจะมาสัมผัสบนผิวของเธอ ขนเธอก็ลุกเป็นหนังไก่ ตัวสั่นเทา ใช่แล้ว ใช่แล้ว มันน่ากลัวจริงๆ จบแล้ว จบสิ้นแล้ว ใบหน้าหญิงสาวเต็มด้วยน้ำตา สายน้ำที่มาจากดวงตาของเธอทำให้เธอมองอะไรไม่ชัด เซี่ยเฟยหยู่ เขาทำลายเธอ “ปัง” เธอได้ยินเสียงดังขึ้น ทันใดนั้น ผู้ชายตรงหน้าเธอก็ล้มลงไป ร่างกายอุ่นขึ้นมา มีเสื้อมาคลุมตัวเธอไว้ เธอมองอะไรไม่ชัดเจน น้ำตาคลอในดวงตา หูได้ยินเสียงต่อสู้ดังต่อเนื่อง แต่เธอไม่สน ได้แต่ร้องไห้ และร้องไห้อย่างหนัก...