บทที่ 9 ประธานช่วยสาวงาม

บทที่ 9 ประธานช่วยสาวงาม ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เสียงสู้หยุดลง เธอได้แต่ร้องไห้ สะอื้นนานมาก เพิ่งเคยถูกทำให้กลัวขนาดนี้เป็นครั้งแรก ร่างถูกคนอุ้มขึ้นอย่างเบาๆ ผ้าขี้ริ้วในปากถูกเอาออก เธอร้อง “ฮ่า” และร้องไห้ออกมาดังๆ มือที่ถูกมัดก็ถูกคลายออก ใช้หลังมือเช็ดดวงตาในที่สุดเธอก็เห็นชายที่อุ้มเธอ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเซี่ยเฟยหยู่ เกลียด เธอใช้มือหยิกตีแขนของเขา “เป็นเพราะคุณ เป็นเพราะคุณ ไม่งั้นฉันคงไม่เดือดร้อนหรอก” เซี่ยเฟยหยู่ยิ้ม ไม่รู้ทำไมถึงนึกขึ้นมา วันนั้นที่เธอเตะหินเล็กๆแล้วไปโดนคน พูดว่าไม่เคยก่อเรื่อง คนที่ถูกหินเล็กๆกระแทกหัวคือหัวหน้าแก็งค์ “พอได้แล้ว หยุดร้องได้แล้ว บอกฉันว่าเป็นใคร” เคอยีชิงเห็นว่าคนตรงหน้าเธอกับเซี่ยเฟยหยู่นอนหมอบหมดเลย ไม่นึกเลยว่าคนกลุ่มนี้จะถูกเขาจัดการหมดเลย ตัวการที่ทำให้เธออับอายคนนั้นหมอบอยู่แทบเท้าเซี่ยเฟยหยู่ “เขา เป็นเขา...” นิ้วเธอชี้ไปที่คนคนนั้น ตัวสั่นไปทั้งร่าง โดนขู่ให้กลัวอย่างหนักจริงๆ “อื้ม ฉันรู้แล้ว วางใจได้ จะไม่ปล่อยให้รอดไปหรอก เธอดู พวกฟิล์มกล้องอื่นๆก็ถูกทำลายหมดแล้ว” มองไปตามนิ้วของเขาที่ชี้ จริงๆแล้วมีกล้องถ่ายรูปบนพื้นกับชิ้นส่วนกล้องที่ถูกรื้อกระจัดกระจายเช่นเดียวกับฟิล์มฉีกขาด ตอนนี้เธอวางใจลง เซี่ยเฟยหยู่พูดกับกลุ่มแก็งค์ “พูดมา ใครสั่ง?” จริงๆเขาพอจะเดาได้ เพียงแต่อยากได้คำยืนยันอีกที อีกอย่างถ้าเคอยีชิงได้ยิน อาจจะมีความสุขที่เขาได้มาช่วยก็ได้ ถือเป็นน้ำใจของเขา “ฮึ” กลุ่มแก็งค์แพ้แต่ยังทำใจแข็ง ไม่ยอมพูด “ไม่ยอมพูดงั้นเหรอ” เซี่ยเฟยหยู่จับมือเขาขึ้นมา จับที่ข้อต่อนิ้วทันใดนั้นก็มีเสียง”กร็อบ”ดังขึ้นทันทีโดยไม่พูดอะไร เขาวางเคอยีชิงลง จากนั้นโน้มตัวลง มือเชิดคางหัวหน้าแก็งค์ขึ้น “กร็อบ” หลังสิ้นเสียงเขาก็ลงไปนอนกลิ้งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ขากรรไกรหัก “จะพูดได้รึยัง” เซี่ยเฟยหยู่กวาดตามองไปที่คนต่อไป “ฉันพูด...ฉันพูดแล้ว...” ตอนนี้คนที่ตัวสั่นไม่ใช่แค่เคอยีชิงแต่เป็นทุกคนที่อยู่บนพื้น “พูดมา” “มีผู้หญิงที่นามสกุลฟาง บอกมาว่าให้สั่งสอนยัย...” มองไปที่เคอยีชิงแล้วรีบพูดใหม่ “บอกให้มาสั่งสอนคุณหนูท่านนี้” “ยังมีอะไรอีก?” “แล้วก็...แล้วก็ให้ถ่ายรูปเธอ แล้วก็คือว่า...แบบว่า...” “แบว่าอะไร?” เซี่ยเฟยหยู่ถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดโดยไม่ทนรอ “คือว่าให้...ให้ข่มขืนเธอ แล้วจากนั้นก็ทำให้แท้ง...” เคอยีชิงดวงตาร้อนลุกไหม้ “คุณเชี่ย เป็นเพราะคุณจริงๆ” ท้องของเธอมีเด็กที่ไหนกัน ไร้เหตุผลสุดๆ เขายื่นมือออกมาจับเธอกอดไว้แนบอก “เด็กดี เธอวางใจเถอะ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง เธอไม่ต้องกังวลอะไร เป็นเด็กดีว่าง่ายๆอยู่ในอกฉัน อีกเดี๋ยวมีคนมาพวกเราค่อยไปกัน” เขามาถามอะไรอีก เขายืนกอดเธออยู่หน้าผู้คน เมื่อกี้เกิดเรื่องมากมายทำให้เธอเหนื่อยแทบตาย เธอตัวอ่อนราวกับไม่ใช่ตัวเธอ หลับตาลงแล้วเอนกายผ่อนร่างไปในอ้อมอกของชายหนุ่ม เธอรู้สึกว่าถ้าเธอพิงอยู่แบบนี้ เธอจะไม่สั่นมากแบบนั้นอีกแล้วแม้ว่าเธอจะยังสั่นอยู่ก็ตาม มือข้างหนึ่งตบที่หลังเธอเบาๆ รอคนมาเพียงสิบนาทีเคอยีชิงก็ผล็อยหลับไปจริงๆ หลับไปในอ้อมแขนของเซี่ยเฟยหยู่ อบอุ่น สบายใจ