บทที่ 10 พาเธอกลับคอนโด

บทที่ 10 พาเธอกลับคอนโด พวกแก๊งค์นั้นถูกจัดการยังไงเคอยีชิงไม่รู้เลยสักนิด เธอหลับไปตลอดทางตื่นตอนที่ได้ยินเสียงเล็กน้อย ตอนที่ตื่นขึ้นก็คือตอนที่เธออยู่ในรถของเซี่ยเฟยหยู่ เบาะรถนุ่มๆ เธอไม่ได้ลืมตา มองในรถแบบสะลึมสะลือ สติยังไม่กลับมาดี “เถ้าแก่เนี้ย จะพาหนูไปที่ตลาดผักเหรอคะ?” ริมฝีปากเซี่ยเฟยหยู่กระตุกที่มุม รถลัมโบกินี่ของเขาไม่ใช่รถขนผักสักหน่อย เขาจับผ้าคลุมเธอ “เปล่า ไปบ้านฉัน” “อ๊ะ...” เธอตกใจลุกขึ้นนั่งก็พบกว่าบนตัวเย็นสบาย นอกจากผ้าห่มและเสื้อโค้ทของเขาแล้ว เธอสวมแต่ชุดชั้นใน เธอจึงรีบเอนตัวลงซุกร่างเปลือยในผ้าห่ม ในที่สุดก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ “คุณ...คุณพาฉันกลับบ้านหน่อยได้ไหม?” “ห้องเช่าเธอน่ะเหรอ?” “อื้ม” เธอมองหลังที่กำลังขับรถของเขา รถหรูแบบนี้ไม่ชินเลย เธอยอมนั่งบนรถขนของของเถ้าแก่เนี้ยยังดีกว่าอีก “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” “ก็คุยมาสิ แล้วก็พาฉันไปส่งบ้านด้วย” “ไม่ใช่บนรถ” “งั้นคุณจะไปที่ไหนเหรอ?” เธอปวดศีรษะ ตาลายมองไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถูกกลุ่มหัวโจกนั่นขู่จนกลัวรึเปล่าหรือว่าเธอไม่ชินกับการอยู่กับเขาในตอนนี้กันแน่ “จะไปที่คอนโดของฉันหรือร้านกาแฟ เธอเลือกมา” เธอคิดแล้วคิดอีกจึงพูด “ไปที่คอนโดของคุณ” ตอนนี้ร่างกายเธอเย็นเฉียบขนาดนี้จะให้ไปนั่งร้านกาแฟที่ไหนได้? รอให้คนมามุงดูรึไง? “ฮึๆ...” เขาหัวเราะ เหยียบคันเร่งและรถก็เร่งความเร็ว เธอนอนเงียบ ๆ นั่งขดตัวเหมือนลูกแมว ใจยังกลัวเพราะไม่ชินกับการนั่งรถหรู ทนไม่ไหวจึงต้องเรียก “ประธาน...ประธานเชี่ย” สมองเธอยุ่งไปหมด เธอตัดสินใจเรียกเขาว่าประธานเชี่ย “มีอะไร?” “อีกนานแค่ไหนกว่าจะถึง?” “ไม่นาน ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว? ทำไมเหรอ?” “เปล่า...ไม่มีอะไรค่ะ” เซี่ยเฟยหยู่เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่เอนตัวนอนอย่างว่าง่ายผ่านกระจกมองหลัง ตัวเล็กเกินไปแล้ว ถ้ารู้ก่อนว่าตัวเล็กแค่นี้ วันนั้นไม่น่าลนลานจนลากเธอมาเกี่ยวเลย แต่ตอนนี้ดูเหมือนฟางมู่ซีจะเชื่อจนสนิทใจแล้ว เขาจะเปลี่ยนคนก็ช้าไปแล้ว ตั้งแต่พบเธอในวันแรกจนถึงปัจจุบัน เขาคิดตลอดว่าต่อมาเธอจะต้องวิ่งแจ้นมาหาเขามาแบมือขอเงินและของอื่นๆจากเขา ถ้าเป็นแบบนั้นทุกอย่างก็ง่าย เขาไม่จำเป็นพูดอะไรมาก แต่หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป เขาพบว่าในหัวของเธอไม่มีความคิดแบบนั้นเลย ตอนเอาอาหารไปส่งที่บริษัทB.Oไม่นึกเลยว่าจะใส่ผ้าปิดปาก พอเห็นเขาจากไกลๆก็หายตัวอย่างไวทุกครั้ง ทำอย่างกับเขาเป็นตัวเชื้อโรค ดังนั้นหลังจากที่ครุ่นคิดมาหลายวัน เขาจึงคิดว่าวันนี้จะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง บังเอิญเจอเธอกำลังถูกข่มเหง มาคิดดูตอนนี้ เขารู้สึกว่าเขากับเธอมีบุพเพต่อกัน รถจอดเคอยีชิงจับผ้าห่มไว้แน่นแล้วลุกขึ้นนั่ง เบิกตากว้างมองนอกรถ “ถึงแล้วเหรอ?” “ใช่ เธอจะให้ฉันอุ้มไปหรือเธอจะเดินเอง?” เคอยีชิงมองด้านนอกคอนโดสูงระฟ้า เธอสวมชุดแบบนี้จะเดินไปได้ยังไง เธอเองก็อายที่จะเดินไป หน้าแดงถาม “คุณ...คุณอุ้มฉันไปหน่อยได้ไหม?” เซี่ยเฟยหยู่ลงจากรถ ปิดประตูแล้วเดินอ้อม ยื่นมือสอดเข้าใต้เอวของเธอ สิ่งที่เขาได้แตะคือผ้าห่อ ตัวเธอเหมือนขนมบ๊ะจ่างมัดแน่น เธอตัวเบามาก น้ำหนักอย่างมากก็แปดสิบปอนด์ เขาอุ้มเธอยกขึ้น เธอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าทั่วร่างเธอถูกห่อแน่น เขายิ้ม สาวเท้าก้าวยาวๆไปที่ทางเข้า เดินไปก็พูด “เธอเป็นแมวใช่ไหมเนี่ย?” เธอไม่มีท่าทีตอบโต้อะไร สิบสองนักษัตรไม่มีแมวสักหน่อย จึงตอบเบาๆ “ไม่ใช่ ฉันเป็นหนู”