บทที่ 11 สายเกินไปที่จะเกลียด

บทที่ 11 สายเกินไปที่จะเกลียด “งั้นเทียบกับแมวไม่ได้” เคอยีชิงเริ่มมีปฏิกิริยา เธอกำลังคิดจะพูด ก็มีคนเดินเข้ามา เธอรีบหดศีรษะซุกซ่อนในอกของเซี่ยเฟยหยู่ หูเธอได้ยินเสียงจังหวะหัวใจเซี่ยเฟยหยู่เต้น มั่นคงมีพลังและบนตัวเขามีกลิ่นมินต์อ่อนๆ หลังจากเข้าลิฟต์ก็ยังมีคนอยู่เคอยีชิงขดตัวอย่างตึงเครียด ไม่กี่วินาทียาวนานเหมือนปี เมื่อลิฟต์หยุดเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดเซี่ยเฟยหยู่ก็เดินออกจากลิฟต์ ตรงระเบียบเงียบสงบมาก เธอจึงกล้าเงยศีรษะขึ้นมานิดหน่อยเซี่ยเฟยหยู่หยุดเดิน สัมผัสปลายนิ้วตรงประตู ประตูเปิดออก ที่แท้มันคือที่สแกนลายนิ้วมือ เคอยีชิงถูกวางลงบนโซฟา ผ้าห่มที่ห่อส่วนบนร่างกายลื่นหลุดลงเผยให้เห็นเสื้อของเขาที่เธอใส่ เธอลุกขึ้นยืน เสื้อของเขายาวแค่ระดับขาอ่อนของเธอ คล้ายชุดกระโปรงสั้นสำหรับคลุมท้อง เธอชำเลืองมองคอนโดของเขา สะอาดและเป็นระเบียบ ไม่เหมือนกับห้องของชายหนุ่มที่อาศัยอยู่คนเดียว กำแพงสีขาวเฟอร์นิเจอร์สีน้ำตาลหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องครัวหนึ่งห้องน้ำคอนโดดเดี่ยวทั่วไปเซี่ยเฟยหยู่เปิดน้ำร้อนและหันมาถามเธอว่า “เอาชาหรือกาแฟ?” “น้ำ...น้ำเปล่าก็พอ” ไม่ชินกับการอยู่กับเขาจริงๆ เธอทำตัวไม่ถูก “ไม่งั้นก็กาแฟ” “ได้” เธอนั่งบนโซฟาหุบขาแนบชิดกัน ถ้านั่งไม่ระวังสักนิดกางเกงชั้นในของเธอจะเผยออกมา ไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ เซี่ยเฟยหยู่กำลังบดเมล็ดกาแฟ ในไม่ช้ากลิ่นหอมของกาแฟก็ลอยฟุ้งไปทั่วคอนโด กลิ่นเข้มข้น ชวนหลงใหลและให้ความรู้สึกอบอุ่น “ประธานเชี่ย คุณมีเสื้อผ้าให้ฉันยืมเปลี่ยนไหม?” เธอนั่งหลังตรงกระสับกระส่ายอยากเปลี่ยนชุดเร็วๆ ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ตอนกลับจะเดินได้ยังไงกัน เธอเองก็ไม่ได้ชอบให้ผู้ชายอุ้มไปไหนมาไหนเหมือนกัน มันเหมือนคนพิการ “มีของฉัน ใส่ได้ไหม?” ดีกว่าไม่มีจะใส่ “ได้ค่ะ” เขาชงกาแฟใส่แก้ววางไว้ด้านหน้าเธอแล้วหันหลังเดินไป หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาหยิบกางเกงขาสั้นและเสื้อเชิ้ตออกมา ชี้ไปทางห้องนอนของเขาและพูดว่า “เข้าไปเปลี่ยนในห้อง ของใหม่ทั้งหมดใส่ได้” เธอดีใจมาก ของใหม่ดีที่สุด ใส่เสื้อเขาไว้บนไหล่แล้วเดินเข้าไป รีบเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตกางเกงขาสั้น ไซส์เสื้อผ้าใหญ่ไปห้อยย้วยจนคล้ายกระโปรงมากกว่า เพียงแต่เธอพอใจมาก พอสวมเรียบร้อยแล้วเลยมองไปรอบๆห้องนอนของเขา เตียงนอน โต๊ะข้างเตียง โซฟาสองที่นั่งและโต๊ะกาแฟที่มุมห้อง โต๊ะคอมพิวเตอร์ ตู้เสื้อผ้า เธอไม่นึกเลยว่าประธานใหญ่บริษัทบริษัทB.Oจะอาศัยอยู่ที่คอนโดเล็กๆ มันเล็กมากจริงๆ การตกแต่งก็ไม่เยอะ พอหันตัวเลื่อนประตูออกเซี่ยเฟยหยู่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์และดื่มกาแฟ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอก็ไม่กลัวว่าจะโป๊ เธอทำตัวตามสบายได้มากขึ้น นั่งลงตรงข้ามเขา “ประธานเชี่ย คุณจะคุยอะไรกับฉัน พูดมาสิ” เซี่ยเฟยหยู่ยิ้มครุ่นคิด เธอทำน้ำเสียงอย่างกับเป็นผู้นำที่กำลังสั่งการลูกน้อง เพียงแต่เขารู้สึกแปลกเป็นพิเศษ ไม่มีใครพูดแบบนี้กับเขามานานแล้ว “อะไร ไม่ขอบคุณฉันเลยเหรอ?” “ขอบคุณคุณทำไม?” เธองง คิดไม่ออกว่าทำไมต้องขอบคุณเขา “ขอบคุณฉันที่ช่วยเธอไง” เคอยีชิงที่เพิ่งจิบกาแฟก็พ่นออกมาดัง “ฟู่ด” เพราะพ่นออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจเลยโดนเซี่ยเฟยหยู่เต็มๆหน้า แต่เธอไม่สนใจ “คุณเชี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณพูดเหลวไหลว่าฉันท้องลูกของคุณ คู่หมั้นของคุณจะมาหาฉันทำไม?”