บทที่ 12 อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน

บทที่ 12 อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน เซี่ยเฟยหยู่จ้องตามองเคอยีชิง ในด้านที่แปลกออกไป ไม่นึกว่าเธอจะมีปฏิกิริยาไวขนาดนี้ หยิบผ้ามาเช็ดหน้า “อ่อ ที่เธอพูดก็ถูก ได้ เธอไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน เธอควรเป็นคนช่วยฉันถึงจะถูก” “ทำไมถึงเป็นควรเป็นถึงจะถูก? เดิมทีถ้าคุณไม่เอาฉันไปอ้างไร้สาระ ฉันจะไปมีเรื่องได้ยังไง พูดมา คุณมีเรื่องอะไรจะพูดกับฉัน?” เธออารมณ์เสียกระดกกาแฟดื่มจนเกลี้ยงในคราวเดียวอย่างกับดื่มน้ำเปล่า แต่เซี่ยเฟยหยู่ไม่รีบร้อน ค่อยๆจิบทีละนิดแล้วมองเธอ จากนั้นลุกขึ้นยืน “ฉันจะรินให้เธออีกแก้ว” พอเขาพูดจบเธอก็หน้าแดง รู้ตัวว่าตนเองไม่ได้ลิ้มรสชาติของกาแฟเลยไม่ได้ความอร่อยเลยเพราะเธอดื่มเร็วเกินไป “ได้ ไปเถอะ” ให้ความรู้สึกเจ้านายออกคำสั่งกับลูกน้องอีกแล้ว เขาฟังแล้วรู้สึกขำไม่ได้โมโห เขาไปรินกาแฟอีกแก้วแล้วมาวางหน้าเธอ “ดื่มสิ” “ขอบคุณ” หยิบหูแก้วขึ้นมาเป่า แล้วนึกว่าเมื่อกี้เขาดื่มกาแฟแบบไหน เธอจึงจิบคำเล็กๆตาม พอดื่มหมดก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เธอทำแบบนี้เหมือนหลินไต้อวี้(ชื่อตัวละครนิยายสมัยโบราณจีน) ที่คอยเรียนรู้ตามอย่างผู้อื่น เซี่ยเฟยหยู่ชื่นชมนิดหน่อย ที่ยัยหนูคนนี้เรียนรู้เร็ว น่าจะฉลาดด้วย ตรงกับเงื่อนไขของเขา หลังจากดื่มกาแฟอีกแก้วแล้วจากนั้นจึงพูด “ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่คอนโดของฉัน” “ฟู่ด” พ่นกาแฟออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เซี่ยเฟยหยู่โยกหลบได้ “คุณหนู柯 ครั้งต่อไปฉันจะรอให้เธอดื่มกาแฟหมดแล้วค่อยพูด” เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเผยให้เห็นฟันกระต่ายที่ดูน่ารักสองซี่หน้า “ฮ่าฮ่า ประธานเชี่ย คุณเป็นคนตลกดีนะ ได้ ฉันยอมรับเรื่องล้อเล่นนี้แล้วมีอะไรอีกไหม?” “ไม่มีแล้ว แต่ที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ฉันเชิญให้เธอมาอยู่คอนโดฉันจริงๆ” “อยู่ห้องเดียวกัน?” “ก็ใช่น่ะสิ” “ทำไมถึงเป็นก็ใช่? ฉันเพิ่งอายุสิบแปด ฉันอยู่ร่วมห้องเดียวกับผู้ชายไม่ได้ คุณก็เป็นคนอื่น ฉันจะกลับแล้ว” เธอพูดแบบรวดเดียวจบ เธอไม่ยินยอม แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปทางประตู แต่ข้อมือถูกดึงเคอยีชิงทรงตัวไม่อยู่คราวนี้เลยล้มเข้าในอ้อมอกของเซี่ยเฟยหยู่ สะโพกนั่งอยู่บนตักของเขา “คุณ...คุณจะทำอะไร?” ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา เธอจะตื่นเต้นกังวล เอกลักษณะเฉพาะของผู้ชายที่อยู่บนตัวเขายิ่งทำให้เธอเกร็ง “ฉันไม่อนุญาตให้เธอไป” เขาเตือนอย่างจริงจัง “แล้วเธอไม่คิดรึไงว่ากลับไปตอนนี้มันอันตราย? ไม่แน่ว่าฟางมู่ซีอาจกำลังตามล่าเธออยู่ก็ได้นะ ฮึๆ” ขนเธอลุกตั้งชันไปทั่วร่าง นึกถึงตอนที่คนพวกนั้นถอดเสื้อผ้าของเธอทั่วร่างกายก็สั่นไม่ยอมหยุด “งั้นแล้วจะทำยังไงดี?” เธอหวาดกลัว เซี่ยเฟยหยู่โอบกอดเคอยีชิง ชั่วขณะนั้นเขาก็พบว่าไม่นึกว่าเขาจะไม่รังเกียจการกอดเธอเลยสักนิด มันค่อนข้างน่าสนใจด้วยซ้ำ มันเหมือนกับกอดตุ๊กตาเอาไว้ยังไงยังงั้น “เธอไม่คิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันกับฉันแล้วจะปลอดภัยเหรอ? ฉันบอกไปแล้วนี่ ฉันต้องรับผิดชอบผลที่เกิดจากการกระทำของฉันที่ทำกับเธอทุกอย่าง ฉันควรปกป้องเธอ ใช่ไหม?” เธอไม่เห็นด้วย แต่เธอกลัวจริงๆ เธอไม่อยากเจอฝันร้ายช่วงเย็นแบบนี้อีก ถ้าเจออีกเธอคิดว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่เลย แต่ว่า ไม่เห็นจำเป็นต้องอยู่กับเขาเลยนี่นา “ประธานเชี่ย คุณส่งคนมาเฝ้าฉันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงแทนก็ได้นี่” “เธอคิดว่ามีคนดูแลกลุ่มหนึ่งแล้วเธอจะปลอดภัยงั้นเหรอ? ใครจะรู้ว่าคราวหน้าฟางมู่ซีจะส่งคนมากี่คน?” เธอชัดเวียนหัว บางทีการอาศัยอยู่กับเขาอาจจะปลอดภัยก็ได้ ดูเหมือนเขาจะสู้เก่งด้วย สู้กับคนจำนวนตั้งเยอะด้วยตัวคนเดียว คิดแล้วคิดอีก เธอขมวดคิ้วแล้วพูด “ถ้าฉันอยู่กับคุณ แล้วกลางวันฉันไปทำงานจะทำยังไง?”