บทที่ 13 หนึ่งล้าน

บทที่ 13 หนึ่งล้าน เขารับรู้ได้ว่าร่างกายของเคอยีชิงเริ่มผ่อนคลายเซี่ยเฟยหยู่เลยเอนตัวพิงโซฟา กระพริบตาพลางคิด เดิมทีแล้วเขาแค่อยากเล่นเกมส์สักเกมส์ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเกมเกมส์นี้เริ่มน่าสนใจขึ้น “ง่ายๆก็ เธอไปทำงานกับฉันทุกวันก็พอแล้ว” “ตะ...ตามคุณไปทำงานที่บริษัทB.O?” เธอนึกว่าเธอได้ยินผิด เธอสามารถทำงานที่บริษัทB.Oได้? ทั้งที่เธอยังไม่จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมเลย “ใช่” แค่หนึ่งคำ ดวงตาเธอก็เป็นประกาย “ประธานเชี่ย นี่คุณอย่าโกหกฉันนะ” “ไม่ได้โกหก ฉันพูดจริง” เคอยีชิงนั่งตัวตรง “งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? คงไม่ใช่คอยยกน้ำชงชาหรือทำความสะอาดอะไรแบบนี้นะ?” วุฒิการศึกษาเธอเหมาะกับการทำงานพวกนี้ที่บริษัทB.Oแล้ว “เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันคราวก่อนเลย เธอจบจากโรงเรียนไหน?” เธอก้มหน้ากระพริบตามองต่ำ มันน่าอายจริงๆ “ก่อนจะเรียนจบมัธยมปลายตอนอยู่ปีสองฉันก็ออกจากโรงเรียน” ในที่สุดเซี่ยเฟยหยู่ก็รู้แน่ชัดถึงสาเหตุการน้อยเนื้อต่ำใจของเธอแล้ว มิน่าเธอถึงถามเขาเรื่องงานที่ต่ำที่สุดพวกนั้น เขายื่นมือมาหยิกแก้มเธอ “ฮึๆ ไม่ใช่” “งั้นคุณจะให้ฉันทำงานอะไร? ฉันยอมทำทุกอย่างเลยนะ” เธอทำงานส่งอาหารทุกวัน ความฝันของเธอคือการได้เข้าบริษัทB.O ดวงตาจ้องเป็นมันที่เขา กำลังรอคำตอบจากเขาอยู่ “ผู้ช่วยประธาน” “เป็นผู้ช่วยของคุณ?” บริษัทB.Oมีประธานคนเดียวใช่ไหมเนี่ย “ใช่” “ไม่เอา” “ทำไม?” “เดี๋ยวคนจะพูดจาลับหลังฉันได้ว่าฉันเป็น...เป็น...เป็น...” “เป็นอะไร?” ดูจากสีหน้าที่แสดงออกมาของเธอ ดูจะอายที่จะพูด “พูดว่าฉันเป็นคนที่คุณเลี้ยงเอาไว้...สนองอารมณ์...อะไรแบบนั้น” คำนั้นเธอไม่กล้าพูดแต่ความหมายก็สื่อไปทางนั้น เธอคิดว่าเซี่ยเฟยหยู่ไม่ใช่คนโง่ น่าจะเข้าใจได้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะตอบกลับมาว่า “ก็ดีนี่ ฉันอยากให้พวกเขาคิดแบบนั้นล่ะ” เธอเข้าใจแล้ว ถึงสมองเธอจะเป็นพวกคิดอะไรยากๆไม่ได้ พวกเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอเป็นคนส่งอาหารยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะสนิทกับเขา แล้วทำไมเขาจึงดีกับตัวเธอแบบนั้น “ฉันไม่ทำ” “หนึ่งเดือนฉันจะจ่ายให้เธอจำนวนหนึ่ง ฉันขอเวลาแค่สองเดือนก็พอ” เขาคิดว่าแค่สองเดือนก็เพียงพอที่จะขู่ให้ฟางมู่ซีถอยไปได้ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลฟางถือหุ้นอยู่สี่สิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะก็ เขาคงไม่ต้องปวดหัว ในสายตาของเขาไม่เคยคิดอะไรกับฟางมู่ซีเลย “หนึ่งพัน?” เธอได้แค่แปดร้อยหยวนต่อเดือนที่ร้านดังนั้นเลยตั้งว่าหนึ่งพันไปงั้นๆ เขาส่ายหัว “ไม่ใช่” “หนึ่งหมื่น?” “เขาส่ายหัวอีกครั้ง” เธอค่อยๆลุกขึ้น “หนึ่งล้าน?” “อื้ม ถ้าเธอว่าน้อยไปจะเพิ่มอีกก็ได้นะ” “ไม่ต้อง แค่หนึ่งล้านก็พอแล้ว” เธอยิ้มอย่างพอใจ เงินหนึ่งล้าน เธอทำงานทั้งชีวิตอาจจะได้ไม่ถึงด้วยซ้ำ พอคิดถึงเรื่องเงินแล้ว ในสมองก็คิดว่าจะใช้เงินล้านยังไงดี ไม่ถูกสิ ต้องเป็นสองล้าน เพราะสองเดือนนี่นา ต้องทำตัวเป็นคนรักของเขาสองเดือนแล้วทำยังไงล่ะ อยู่ๆก็เกิดคำถามขึ้นมา “ได้ก็ได้ เพียงแต่คุณต้องรับปากฉันว่าในสองเดือนนี่คุณต้องไม่แตะต้องฉัน” “ทำไม่ได้” “เฮ้ งั้นฉันไม่ตกลงนะ” “เคอยีชิง เธอฟังในจบก่อน พวกเราจะต้องไปไหนมาไหนด้วยกันสองเดือน ไปกลับที่ทำงานด้วยกัน ยังไงก็ต้องมีการจับมือถือแขน หรือบางทีต้องจูบหน้าผากเธอเพื่อให้คนอื่นเห็น ก็แค่นี้ เธอบอกห้ามฉันแตะต้อง งั้นฉันขอร้องเธอไปทำไม?” เธอเข้าใจแล้ว “แค่นั้นเองเหรอ?”