บทที่ 14 ความกลัวของคน

บทที่ 14 ความกลัวของคน เคอยีชิงกำลังนั่งเงียบ ๆ บนโซฟาสวมเสื้อและกางเกงขาสั้นของเซี่ยเฟยหยู่มองแล้วไม่พอดีตัว แต่เซี่ยเฟยหยู่มองเธอโดยที่ไม่พูดอะไรไม่เข้าหู เหมือนดอกไม้เล็กๆที่บานในชนบท ไม่ได้เจิดจ้าเป็นพิเศษ แต่ถ้าได้เฉียดไปใกล้สักครั้ง คุณก็จะหลงในกลิ่นหอมนั่น “ใช่ แต่ถ้าเธอกลัว พวกเรามาตกลงกันใหม่อีกครั้ง” เคอยีชิงเกาหัว ถ้าแค่นี้ก็พอได้ “งั้นเริ่มพรุ่งนี้เลยไหม ตอนนี้คุณไปส่งฉันกลับได้แล้ว” “ฮึๆ” เซี่ยเฟยหยู่ยิ่งขำ “คุณหัวเราะอะไร?” ดวงตากลมโตกระพริบเธอสวมเสื้อผ้าหลวมๆไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก ถึงแม้ห้องนี้จะไม่ใหญ่ แต่ก็ดีกว่าห้องเช่าเล็กๆของเธอ เธอไม่คุ้นกับการอยู่ห้องหรูๆแบบนี้เหมือนนั่งอยู่บนไฟ “เธอไม่กลัวว่าจะมีคนตามล่าเธอเจอเหรอ?” เธอตัวสั่นด้วยความกลัว “งั้นทำยังไงดีล่ะ?” “งั้นก็เริ่มจากคืนนี้กันเลยแล้วกัน ถ้าเธอสามารถทำให้ฟางมู่ซีออกไปให้พ้นจากฉันได้ก่อนกำหนดก็ดี ฉันจะให้เธอสองล้านหยวน เมื่อถึงเวลาเธออยากไปไหนก็ตามใจ ถ้าหนีไปให้ไกลหล่อน หล่อนก็คงทำอะไรเธอไม่ได้” เขาพูดมีเหตุผลมาก แต่ว่ามันเร็วเกินไปแล้ว เธอเม้มปาก “คืนนี้ให้ฉันอยู่ที่นี่เหรอ?” เธอกวาดตามองรอบห้องนอนของเขา เธอไม่อยากนอนบนโซฟา เธอคงนอนไม่หลับ “ปกติแล้วฉันจะทำเอกสารสัญญาสองฉบับให้เธอเซ็น เซ็นแล้วก็เริ่มต้นคืนนี้เลย ดังนั้นคืนนี้เธอก็นอนที่นี่” “แล้วจะให้ฉันนอนที่ไหนล่ะ?” ใช้ความกล้าถามเขา ถามไว้ก่อนตัวเองจะได้ไม่ต้องเดาไปเดามา มันเหนื่อย เธอยังมีความกลัวอยู่ นอกจากเซี่ยเฟยหยู่ ที่เคยผ่านมา เธอไม่เคยไปจับมือเพื่อนนักเรียนชายคนไหน พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา หน้าเธอก็แดง “บนเตียง” “แล้ว...แล้วคุณล่ะ?” เธอกระพริบตา เธอไม่อยากเชื่อว่าคนระดับอย่างเซี่ยเฟยหยู่ ผู้บริหารใหญ่ของบริษัทB.O เขาไม่เห็นต้องยอมเอาตัวเองไปนอนโซฟาเลย เป็นไปไม่ได้แน่นอน “ฉันจะนอนที่โซฟา” เธอเดาประโยคสั้นๆนี้ออก แต่เธอยังไม่ปักใจเชื่อ “คุณจะนอนแบบนั้นตลอดสองเดือนเลยเหรอ?” “อื้ม” “งั้นคุณจะหักเงินฉันไหม?” “หักเงินค่าอะไร?” “หักเงินที่มายึดเตียงของคุณสองเดือนไง?” เขาอดหัวเราะไม่ได้ “ไม่หักหรอก ขอเพียงเธอช่วยฉันไล่ฟางมู่ซี ฉันจะให้เธอสองล้านถ้วน” เงินสองล้านเล็กน้อยมาก เขาดูเธอที่ท่าทางพอใจมาก ในใจรู้สึกผิดต่อเธอแต่แค่นิดเดียวรึเปล่านะ? เธอยิ้มในทันที “งั้นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะออกไปทำงานกับคุณ ตอนนี้คุณก็ไปพิมพ์เอกสารสัญญาเถอะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเช็คดูถ้าใช่ไม่ได้ค่อยแก้ ต้องให้เซ็นแต่ละชุด” “เธอเคยเซ็นเอกสารสัญญาเหรอ?” เธอพูดตรงไปตรงมาอย่างเฉลียวฉลาด ราวกับเข้าใจเรื่องพวกนี้ดี “ไม่เคย แต่ฉันเคยอ่านในนิยายเขาเขียนไว้แบบนี้ คุณหลอกฉันไม่ได้หรอก ” เขาหัวเราะแล้วลุกยืน “ไปกัน ตามฉันไปห้องนอน” เธอกัดฟันตัวสั่นทันที หญิงกับชายไปที่ห้องนอนด้วยกัน แบบนี้มัน...มัน...ดูไม่ดีไปหน่อยไหม “คิดจะทำอะไร?” เซี่ยเฟยหยู่รู้สึกเหมือนตนเองเจอกับตุ๊กตาผ้าฝ้ายเมื่อสิบปีก่อนเลย “เคอยีชิง ไม่ใช่ว่าเธออยากได้สัญญาหรอกเหรอ? คอมพิวเตอร์อยู่ในห้องนอน” “อ่อ” เธอมีความรู้สึกเหมือนหน้าแตก หน้าเธอร้อนเผ่าว เดินตามเขาเข้าห้องนอนเหมือนผู้ติดตาม เขาเปิดประตูห้องนอนและเปิดเครื่อง เธอนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กๆ ก้มหน้าก้มตารู้สึกเหมือนตนเองฝันไป นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง แต่ว่ามันเบลอๆ เขาขยับหันหน้ามาทางเธอ “เธอพิมพ์ดีดเป็นไหม? หรือใช้เป็นไหม?”