บทที่ 15 เด็กสาวที่ไม่เห็นแก่เงิน

บทที่ 15 เด็กสาวที่ไม่เห็นแก่เงิน เคอยีชิงส่ายหัวเล็กน้อยจ้องมองที่มัน “ฉันไม่เคยใช้คอมพิวเตอร์” เธอชอบคอมพิวเตอร์แต่เธอทำได้แค่มอง “งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้อีกเครื่องทีหลัง แต่โต๊ะคอมพิวเตอร์ต้องเล็กลงไม่งั้นจะไม่พอดีกับตำแหน่งที่วาง” “ให้ฉันใช้?” ฟันกระต่ายโผล่ออกมาทำให้เธอยิ่งดูเล็กลง “ใช่ ให้เธอใช้ เคอยีชิง เธออายุสิบแปดจริงๆเหรอ?” “ใช่สิ” เธออาจจะผอมไปนิดแต่ก็ไม่ได้เตี้ยมากมาย “เธอคงกินอาหารที่ไม่ถูกโภชนาการ จากนี้ไปก็กินข้าวไปให้เยอะหน่อย” “เข้าใจแล้ว” แต่ไหนแต่ไรไม่มีคนใส่ใจเธอแบบนี้ ขยับริมฝีปากเล็กน้อย “ขอบคุณมาก” “เธอว่าอะไรนะ?” เซี่ยเฟยหยู่ได้ยินคำสามคำไม่ชัด “ไม่ได้ว่าอะไร จะพิมพ์ใช่ไหม จริงด้วย คืนนี้ฉันต้องอ่านหนังสือแต่ตอนนี้ไม่มี ทำยังไงดีล่ะ?” “พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนไปเอาของเธอมาไว้ที่นี่ พรุ่งนี้เธอก็ได้อ่านเอง” “แบบนั้นไม่ได้ วันนี้ก็ส่วนของวันนี้ พรุ่งนี้ก็ส่วนของพรุ่งนี้ ไม่งั้นตอนกลางคืนต้องทำเป็นสองเท่าสิ จะอ่านจบได้ยังไง” “เธออ่านเรื่องอะไรอยู่” เขารู้ว่าเธอนอนดึกมาก แต่ไม่รู้ว่าทำอะไรอยู่ “หลักสูตรของมัธยมปลายปีสาม ฉันคิดจะเข้ามหาวิทยาลัยในปีนี้” “แล้วทำไมไม่ไปโรงเรียน?” เขาถามไปพลางพิมพ์ไปพลาง เธอส่ายหัว “ฉันออกกลางคัน” เขาไม่ถามอะไรอีก แค่คิดเป็นห่วงอยากเอาใจใส่เธอเท่านั้นเอง เรื่องส่วนตัวเขาไม่ได้อยากรู้มากมาย รอไล่ฟางมู่ซีให้ออกห่างได้ เด็กคนนี้กับเขาก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไม่ต้องพูดเรื่องข้อตกลงนี้กับเธอ เขาเองก็คิดอยู่ สิบนิ้วเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วบนแป้นพิมพ์ เคอยีชิงมองแล้วก็พูดอย่างอิจฉา “ประธานเชี่ยคุณพิมพ์เร็วจังเลย” “เธอเองก็ทำได้” “ฉันทำไม่เป็นหรอก แต่ฉันจำวิธีการพิมพ์แบบใช้ลำดับเส้นได้นะ” เธอชอบคอมพิวเตอร์มาก แต่เธอไม่เคยมีโอกาส “ได้ พรุ่งนี้งานของเธอคือการเรียนวิธีการพิมพ์แบบลำดับเส้นจากนั้นก็ทบทวนบทเรียน” “ฉันต้องไปลาออกกับเถ้าแก่เนี้ยด้วย จริงด้วย ตอนกลางวันฉันขอไปช่วยได้ไหม? ที่ร้านขาดคน ถ้าฉันหาคนมาทำแทนไม่ได้ เถ้าแก่เนี้ยต้องงานล้นมือแน่เลย” “เถ้าแก่เนี้ยใจร้ายกับเธอแล้วยังให้ค่าจ้างแค่นิดหน่อยเท่านั้น ทำไมเธอถึงยังอยากช่วยอยู่อีก?” เธอก้มหัวลงเล็กน้อยแบบเขินอาย “ตอนที่ฉันออกมาสู่สังคมภายนอก ไม่มีเงินติดตัวสักหยวน มีเถ้าแก่เนี้ยที่ให้ข้าวฉันกิน” ถึงแม้จะเป็นของเหลือแต่เธอก็จะจดจำไว้ในใจ คนบางคนบางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องมีท่าทีอ่อนโยนเสมอไป แต่แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็สามารถทำให้คนจดจำตื้นตันไปตลอดชีวิต ดังนั้นไม่ว่าตอนหลังเถ้าแก่เนี้ยจะทำไม่ดีใส่ยังไง เธอก็แค่โกรธและไม่พอใจ แต่หลังจากหายโกรธแล้วเธอก็จะไม่เปลี่ยนงานง่ายๆ มือที่วางบนแป้นพิมพ์ช้าลง เขาไม่นึกเลยว่าเคอยีชิงจะรู้จักกับเถ้าแก่เนี้ยด้วยรูปแบบนี้ ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนรู้คุณคนเช่นนี้ เธอไม่ใช่คนที่โลภและเห็นแก่เงิน ไม่งั้นเธอคงเปลี่ยนไปทำงานที่ได้เงินเยอะกว่าแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธออยากได้สองล้านหยวน เขาไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิง ก็แค่เขาไม่จำเป็นต้องเข้าใจ เธอเองก็ไม่ได้เป็นอะไรของเขา เขาพิมพ์อย่างรวดเร็วและปริ๊นท์ออกมาจากเครื่อง ส่งต่อให้เธอ “เธอลองดู ถ้าไม่มีอะไรต้องแก้ก็เซ็นชื่อเลย”