ตอนที่2 เธอเป็นฆาตกร

ตอนที่2 เธอเป็นฆาตกร ชายที่อยู่ในปลายสายเอ่ยอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ คำพูดทุกคำล้วนเต็มไปด้วยความเกลียดชัง หลี่อันเวยจึงตวาดกลับด้วยความโมโห "เวินหน่วนไม่ใช่ฆาตกร เธอไม่ได้ฆ่าเวินซิน.." "หยุดพูดซะ ห้ามพูดถึงเวินซินกับผม พวกคุณมันไม่มีสิทธิแม้แต่จะเอ่ยชื่อเธอ" แล้วปลายสายก็วางสายไปทันที มีแต่เพียงเสียงสัญญาณดังขึ้น หลี่เวยอันแทบจะเป็นบ้า เมื่อโทรกลับไปอีกครั้ง กลับมีแต่เสียงที่บ่งบอกว่าเขาปิดเครื่องไปแล้วตอบกลับมา ปึง เขาเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือลงพื้นอย่างแรง รู้สึกโมโหจนได้ใช้เท้าเหยียบไปมาอยู่แบบนั้น แต่ไม่ว่าเขาจะระบายความโกรธออกมาอย่างไร นั่นก็เป็นเพียงแค่โทรศัพท์มือถือ เพราะถึงอย่างไรเจียงอี้ก็ไม่มาอยู่ดี แต่เวินหน่วน เธอต้องการลายเซ็นยินยอมจากเขา บนเตียงในห้องผ่าตัด เวินหน่วนนอนลืมตากัดฟันอย่างเจ็บปวดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่บนเตียง หน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ราวกับกำลังอยู่ในห้องอบซาวน่าอย่างไรอย่างนั้น คิ้วของเธอได้รูป แววตาดูใสสะอาดบริสุทธิ์ จมูกได้รูป ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่ขาดเลือดเสียจนซีดเซียว คุณหมอมาพูดกับเธออยู่ตรงข้างๆหู "คุณต้องออกแรงหน่อยนะ ถ้าคุณไม่ช่วยกันออกแรง ไม่เพียงแต่เด็กจะไม่ออกมา แต่แม้กระทั่งชีวิตของคุณเองก็จะอันตรายไปด้วย" ออกแรง? เวินหน่วนหัวเราะออกมา รอยยิ้มของเธอซีดเซียวราวกับดอกไม้ที่กำลังจะร่วงโรยช่างดูอ้างว้างเหลือเกิน เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว แล้วจะเอาแรงมาจากไหนกัน? ชีวิตนี้ของเธอ เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีในการรักเจียงอี้ไปหมดแล้ว แต่เขากลับกล่าวหาว่าเธอเป็นฆาตกร ไม่ยอมแม้แต่คิดจะรักเธอ และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาไม่เคยเชื่อเธอเลยซักนิด คนที่เธอให้ความรักทั้งหมดไป กลับเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ เป็นเรื่องที่น่าตลกเสียจริงๆ แล้วก็เป็นเรื่องที่น่าสมเพชและให้ความรู้สึกน่าเศร้ามากเช่นกัน... จริงๆแล้ว เธอกับเจียงอี้เดิมทีไม่ควรจะมีลูกด้วยกันเสียด้วยซ้ำ เจียงอี้ไม่ได้รักเธอ แต่เขากลับบังคับขืนใจเธอ นั่นเป็นเพราะเขาเกลียดเธอ เขาอยากจะให้เธอทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต เธอคงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตว่า เจียงอี้คนที่เขาไม่ได้รักเธอ หรือแม้กระทั่งไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆกับเธอ บังคับขืนใจเธอ ร่างกายของเธอรู้สึกราวกับอยากจะฉีกขาดออกจากกันเสียให้ได้ นั่นทำให้เธอรู้สึกถึงความอัปยศอดสูกับตัวเองยิ่งนัก น้ำตาหยดลงมาทางหางตาของเธอ อยู่บนเตียงคลอดด้วยความหนาวเหน็บ หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด พยาบาลยังคงตะโกนบอกเธอ “ออกแรงหน่อยค่ะ ถ้าคุณไม่ออกแรงเลย จะเป็นอันตรายนะคะ” เวินหน่วนไม่อยากจะออกแรงต่ออีกแล้ว เพราะเธอเองก็ไม่มีแรงเหลือแล้วแม้แต่นิดเดียว เธอหลับตาลงแล้วเอ่ยกับหมออย่างไรเรี่ยวแรง “ฉันต้องการเพียงลูก ขอให้ลูกฉันปลอดภัย ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ...” น้ำเสียงที่ดูสงบเงียบนั้น ก็ช่างสงบเหลือเกิน เธอดูราวกับกำลังจะนอนรอความตายอย่างเห็นได้ชัด เก็บลูกไว้ให้เจียงอี้ก็พอแล้ว หากเธอตายอยู่บนเตียงคลอดแบบนี้ เจียงอี้คงจะไม่เกลียดเธอแล้วใช่ไหม? เธอเองก็จะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกับเขาอีก ในชาตินี้ถือว่าเขาทั้งสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว เวินหน่วนรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนแม้แต่จะพูดออกมาเธอยังแทบไม่มีแรง เธอค่อยๆหลับตาลง ราวกับเธออยู่ในความฝันที่แสนจะยาวนาน ในความฝันที่เวินซินยังคงมีชีวิตอยู่ พวกเขายังคงเป็นคู่พี่น้องฝาแฝดที่รักกัน ส่วนเจียงอี้ก็เป็นรุ่นพี่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่นตอนที่เธอเข้ามัธยมต้น และพวกเขาก็อยู่โรงเรียนเดียวกันจนถึงมัธยมปลาย เธอชอบเจียงอี้มาตั้งแต่ตอนอายุสิบสี่ แต่เจียงอี้กลับเขียนจดหมายรักให้กับพี่สาวของเธอ เวินซิน... ตอนที่เธอรู้ว่าคนที่เจียงอี้ชอบนั้นคือเวินซินพี่สาวของเธอ ไม่ใช่เธอนั้น เธอก็ได้แต่ทนเก็บความรู้สึกของเธอไว้ ทำเพียงได้แค่แอบรักเขาอย่างเงียบๆเพียงเท่านั้น เจี้ยงอี้ที่หลังจากกลับมาจากเรียนต่อที่ต่างประเทศขณะนั้นเขาอายุ28ปี เมื่อเขากลับมาสิ่งแรกที่เขาทำนั่นก็คือขอเวินซินที่ขณะนั้นอายุ26ปีแต่งงาน เขาหาคนทำอัญมณีเป็นแหวนเพชรที่สวยที่สุดมอบให้กับเวินซิน ดอกกุหลาบจำนวนเก้าพันกว่าดอกล้อมรอบตัวของเธอไว้เช่นนั้น ตอนนั้น เวินหน่วนคาดหวังเหลือเกินว่าอยากให้คนที่เขาขอแต่งงานเป็นตัวเธอเอง ใบหน้าที่เหมือนกัน แต่เธอกลับชอบในความต่ำต้อยธรรมดาๆแบบนั้น ชอบที่จะไม่ต้องเป็นที่สังเกตของคนอื่น