ตอนที่4 ความขัดแย้งหน้าห้องคลอด

ตอนที่4 ความขัดแย้งหน้าห้องคลอด เจียงอี้เกลียดเธอมาก เขาให้คนไปสืบหาสาเหตุการตายของเวินซิน สืบหาอยู่นาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าเวินหน่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเวินซินเลยแม้แต่ชิ้นเดียว แต่เขาก็จะไม่ยอมปล่อยให้เป็นเช่นนี้ ในใจของเขาได้ตัดสินชี้ขาดไปแล้วว่าการตายของเวินซินจะต้องเกี่ยวข้องกับเวินหน่วน อย่างแน่นอน เขาจะไม่ยอมแพ้ที่จะพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้ ราวกับว่าหากเขาพิสูจน์เรื่องนี้ได้สำเร็จเขาก็จะได้หลุดพ้นความทุกข์เหล่านี้เสียที แต่เวินหน่วนกลับตั้งครรภ์ขึ้นมาเสียก่อน ตอนที่เธอได้รับผลตรวจนั้น ร่างกายเธอกลับแข็งทื่อ ริมฝีปากสั่นเทา แม้แต่เธอเองยังคิดไม่ถึงเลยว่าเธอกำลังจะเป็นแม่คนได้อย่างไรกัน เธอรู้ว่าเจียงอี้คงจะไม่ชอบเด็กคนนี้ และคงจะไม่ยอมรับเด็กคนนี้ด้วยเช่นกัน เธอเคยคิดว่าจะเอาเด็กคนนี้ออก แต่เมื่อเธอเห็นเด็กๆตัวน้อยน่ารักๆเหล่านั้นเดินออกมาจากโรงเรียนอนุบาล เธอกลับทำไม่ลง.... ในขณะที่เธอตั้งครรภ์เธอพยายามระมัดระวัง ไม่อยากให้เจียงอี้รู้ แต่เมื่อเจียงอี้รู้ความจริงแล้วนั้น เป็นอย่างที่เธอคาดไว้ เขาไม่มีแม้แต่ความยินดีใดๆเลยที่จะได้เป็นพ่อคน แถมยังหัวเราะเยาะเธอแล้วกล่าวเยาะเย้ยเธอเสียอีกด้วยซ้ำ “เวินหน่วน คุณอย่าคิดว่าคุณมีเด็กคนนี้แล้วผมจะรักคุณ ไม่ ไม่มีทาง ผมไม่มีวันรักฆาตกรอย่างคุณ” แล้วเขาก็ทรมานเธอด้วยการพาผู้หญิงกลับมาบ้านคนแล้วคนเล่า แสดงความรักกันต่อหน้าต่อตาเธอ และนั่นก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นกัน ร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาเสียแล้ว จนกระทั่งเธออุ้มท้องมาได้ถึงแปดเดือน เดิมทีกำหนดวันคลอดคือเธอจะต้องคลอดในเดือนสิบ แต่เธอที่ถูกทรมานจนทนต่อไปไม่ไหว จึงคลอดก่อนกำหนด ตอนที่เธอปวดท้องนั้น เจียงอี้ไม่อยู่ เธอโทรหาเขาแต่เขาก็ไม่รับสายเธอเลย เธอรู้สึกสิ้นหวัง คิดอยากจะตายๆไปเสียเลยก็ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องมาลำบากเช่นนี้ แต่เด็กในท้องไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ จนสุดท้ายแล้วเธอจึงโทรหาหลี่เวยอันเพื่อนสนิทเธอให้พามาส่งที่โรงพยาบาล... เวินหน่วนเองรู้สึกว่าครั้งนี้เธอคงจะหลุดพ้นแล้ว หากเธอตายไป ก็คงจะลบล้างกันไปจนหมดสิ้น เธอก็จะไม่ติดค้างเขา และเธอเองก็ไม่เคยมีอะไรติดค้างเขาเช่นกัน... เธอเพียงแค่หวังว่า คลอดออกมาแล้ว ขอให้เธอไม่ต้องมาพบเจอเจียงอี้อีก... ไม่เจอกัน ก็จะได้ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานอีก ด้านนอกฝนกำลังตกหนัก ฝนที่สาดมาโดนหน้าต่างห้องผู้ป่วย ทำให้ส่งเสียงดัง ครั้งนี้ฝนตกอย่างเนิ่นนานเหลือเกิน ตกอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาสามวันติดโดยไม่หยุดเลยซักนิด ขณะที่เวินหน่วนรู้สึกตัวขึ้นมานั้น ภาพตรงหน้าดูเลือนรางราวกับเห็นเงาของคนกลุ่มหนึ่ง แต่ร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปทำให้เห็นไม่ชัดว่าบุคคลเหล่านั้นคือใคร ในความไม่ชัดเจนนั้น ราวกับเธอได้ยินเสียงที่แสนจะคุ้นหู และเสียงนั้นดูอยู่ห่างจากเธอไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เธอคิดว่าครั้งนี้คงถึงคราของเธอที่จะต้องตายแล้วแน่ๆ แต่เหมือนว่าสวรรค์คงจะลืมเธอไปเสียแล้ว.. ในความมืดครึ้มเช่นนี้ เวินหน่วนก็เข้าสู่งห้วงนิทราไปอีกครั้ง ตอนที่เวินหน่วนตื่นขึ้นมา ก็เป็นวันที่ห้าหลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว เธอไม่รู้เลย ว่าวันนั้นที่เธอร้องหาแต่ความตาย เจียงอี้ขับรถฝ่าไฟแดงมาห้าไฟแดงเพื่อรีบมายังโรงพยาบาล ตอนนั้นหลี่เวยอันได้โทรไปหาพ่อแม่ของเวินหน่วนที่กำลังออกไปพักผ่อนหย่อนใจในอีกฝากหนึ่งของมหาสมุทร ให้พวกเขากลับมาในไฟท์บินที่เร็วที่สุด การปรากฏตัวของเจียงอี้ ทำให้หลี่เวยอันถอยหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะปล่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของเขาด้วยความโมโห “เจียงอี้ คุณมันเลวมาก ถ้าเวินหน่วนต้องมาตายเพราะคลอดลูกให้คุณละก็ คุณจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต” เจียงอี้ได้รับใบยินยอมการผ่าตัดจากพยาบาล แล้วหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา อีกทั้งเอ่ยพูดกับเขาอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ “ที่ผมเซ็นไม่ใช่เพราะอยากจะให้เธอมีชีวิตอยู่ แต่ผมคิดว่าให้เธอตายแบบนี้คงจะง่ายเกินไปสำหรับเธอ” เมื่อพยาบาลได้รับหนังสือยินยอมแล้วจึงเดินออกไป แล้วรีบเรียกหมอให้รีบดำเนินการผ่าคลอด หลี่เวยอันกับเจียงอี้ทะเลาะกันอยู่หน้าห้องผ่าตัด ดวงตาของเจียงอี้เขียวช้ำ ส่วนหลี่เวยอันเองก็ไม่น้อยหน้า มือข้างหนึ่งกระดูกหักและที่มุมปากก็ถูกต่อยจนมีเลือดออก และในระหว่างที่พวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่นั้น เวินหน่วนที่กำลังผ่าคลอดอยู่ ก็ได้คลอดลูกสาวออกมาหนึ่งคนแล้ว.. เมื่อเสียงร้องไห้ของทารกร้องดังออกมาจากห้องผ่าตัด หว่างคิ้วของเจียงอี้กลับมีการขยับเข้าหากัน นัยน์ตาสีดำกลับมีบางอย่างสั่นสะท้อนออกมา หรือบางทีเป็นเพราะตัวเขาเองก็คงไม่คาดคิดมาก่อน ว่าตนจะได้มาเป็นพ่อคนแล้ว