ตอนที่7 ทำไมคนที่เธอรักถึงไม่ใช่เขา

ตอนที่7 ทำไมคนที่เธอรักถึงไม่ใช่เขา หลี่เวยอันเจอเจียงอี้ตรงทางเดินในโรงพยาบาล แขนข้างหนึ่งของหลี่เวยอันยังคงเข้าเฝือกอยู่ วันที่เวินหน่วนคลอดลูกนั้น เขาต่อยเจียงอี้ไป ส่วนเจียงอี้ก็ต่อยเขากลับมาเช่นกัน แขนข้างหนึ่งของเขาถูกเจียงอี้ต่อยจนกระดูกหัก เมื่อหลี่เวยอันเห็นหน้าเจียงอี้นั้น แววตาของเขาราวกับจะมีไฟประทุขึ้นมาอีก หากถามเขาว่าคนที่เขาเกลียดที่สุดในโลกนี้คือใคร คนๆนั้นจะต้องเป็นเจียงอี้แน่ๆ หากไม่ใช่เพราะเจียงอี้ บางทีเขาก็คงจะได้แต่งงานกับเวินหน่วนไปแล้ว คู่ของเขาก็คงเป็นคู่ที่มีความสุขมากอีกคู่หนึ่ง “คุณมาทำไม?” หลี่เวยอันจ้องมองเจียงอี้ด้วยความเกลียดชัง เจียงอี้จึงหัวเราะเยาะเขากลับไป ยักคิ้วให้เขา แล้วแสดงอำนาจสถานะของตัวเองออกมา “ผมก็มาหาภรรยากับลูกผมน่ะสิ...” “ภรรยากับลูกของคุณอย่างนั้นหรือ?”หลี่เวยอันได้ยินดังนั้นรู้สึกโมโหจนแทบจะพุ่งเข้าไปหาเขา ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะแขนซ้ายของเขาเข้าเฝือกอยู่ล่ะก็ เขาจะต้องได้มีเรื่องกับผู้ชายเลวๆคนนี้อีกแน่ “วันนั้นอีกแค่นิดเดียวเวินหน่วนจะต้องทิ้งชีวิตนี้ไปเพราะคุณ คุณยังมีหน้าพูดว่าเธอเป็นภรรยาของคุณอีกหรือ? เจียงอี้ คุณนี่มันหน้าด้านมากจริงๆนะ” “ผมหน้าด้าน?” เจียงอี้หัวเราะเยาะขึ้นมา เขามองไปยังช่อดอกไฮอะซินท์ที่อยู่ในอกของเขา เขาเอื้อมมือไปตบที่บ่าของหลี่เวยอันอยู่สองสามที “คนที่หน้าด้านคงเป็นคุณมากกว่าไหมครับ? คุณคอยตามภรรยากับลูกของคนอื่นทั้งคืนทั้งวันแบบนี้ ก็คงมีคุณธรรมสูงอยู่หรอกสินะ?” “คุณ....”หลี่เวยอันโกรธมากที่ได้ยินแบบนั้น บนหน้าผากปรากฏเส้นเลือดที่ผุดขึ้นให้เห็นอย่างชัดเจน เขาจึงเอ่ยออกไป “เจียงอี้ คุณอย่าหลอกกันเลย หากคุณเห็นเวินหน่วนเป็นภรรยาของคุณจริงๆล่ะก็ คุณจะทรมานเธอแบบนั้นทำไมกัน? เธอไม่ใช่ฆาตกร เธอไม่ใช่ฆาตกร แล้วคุณเชื่อเธอไหม? คุณมันเลว ถ้าผมแย่งเธอมาได้คุณก็อย่ามาโทษผมก็แล้วกัน เพราะคุณเองที่ไม่รักษาเธอไว้ให้ดี” เสียงของหลี่เวยอันดังมาก จนรอบๆตัวพวกเขามีผู้หญิงหลายคนเริ่มซุบซิบนินทากัน เจียงอี้แสดงความไม่พอใจออกมา แล้วกล่าวเตือนหลี่เวยอัน “ที่นี่คือโรงพยาบาล แล้วอีกอย่างถึงแม้ว่าจะเป็นของที่ผมไม่ชอบ และถึงคุณจะต้องการมัน ผมก็ไม่มีทางยอมให้คุณหรอกนะ... ” มุมปากของหลี่เวยอันกระตุกขึ้น รอบๆมีผู้หญิงจับตามองมากขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากที่นี่เป็นแผนกสูตินรีเวช หลี่เวยอันจึงพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ จ้องมองไปยังดวงตาของเจียงอี้ แล้วเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยของเวินหน่วน เจียงอี้ยืนอยู่ที่เดิมด้วยความไม่พอใจ แล้วจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออก “ในห้องพักผู้ป่วย ฉันไม่อยากเห็นคนนอกเข้ามาวุ่นวาย” แล้วเสียงฝีเท้า ตึง ตึง ตึง ก็เดินจากไป เจียงอี้เดินทางต่อไปยังบริษัท ในห้องพักผู้ป่วย เวินหน่วนนอนเงียบๆอยู่บนเตียงนั้น น้ำตาที่หยดลงทำให้หมอนที่เธอหนุนอยู่ชื้นไปด้วยคราบน้ำตา ตอนที่หลี่เวยอันเข้ามานั้น เป็นจังหวะที่น้ำตาเม็ดใสนั้นหยดลงมาจากหางตาเธอพอดี เหมือนกับใบไม้ที่กำลังร่วงหล่นเสียจริง เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ หากเป็นไปได้ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะโอบกอดเธอไว้ แล้วบอกกับเธอว่า “ไม่ต้องกลัว คุณยังมีผม ผมจะดูแลคุณให้ดีไปตลอดชีวิตนี้” แต่เขารู้ดี ว่าในหัวใจของเธอมีเพียงแค่เจียงอี้ ผู้ชายเลวๆคนนั้น เขาคิดว่า บางทีหากเขาได้เข้าใกล้เธอมากขึ้น เธอคงจะค่อยๆรู้สึกชอบเขาขึ้นบ้างหรือเปล่า? หลี่เวยอันค่อยๆเดินไปยังข้างเตียงของผู้ป่วย วางช่อดอกไฮอะชินท์ลงบนโต๊ะ เวินหน่วนรีบใช้มือเช็ดน้ำตาตัวเอง หลังมือของเธอยังคงมีรอยช้ำจากเข็มน้ำเกลืออยู่ หลี่เวยอันประครองมือของเวินหน่วนด้วยความรักทะนุถนอม มองดูรอยเข็มที่ถูกดึงออก จึงด่าออกมาด้วยความโมโห “เจียงอี้ ไอ้ผู้ชายเลวเอ้ย แม้แต่ผู้หญิงที่เพิ่งจะคลอดลูกของตัวเองออกมายังไม่ยอมปล่อยไปอีกหรือ?” และเขาก็เห็นที่ริมฝีปากของเธอ ยังคงมีรอยเลือดและรอยแตกอย่างชัดเจน หลี่เวยอันขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วยื่นมือออกไปใช้นิ้วกดตรงริมฝีปากของเธอ แต่เวินหน่วนกลับเขยิบตัวหลบหนี “เวยอัน ฉันไม่เป็นอะไร...” เธอยังคงไม่ชินที่เขาดีกับเธอขนาดนี้ บางที หลี่เวยอันคงจะเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับเธอ เป็นที่พักพิงที่เหมาะสมกับเธอมากที่สุด แต่ทำไมเธอถึงไม่รักเขากัน?