ตอนที่9 คนใจดำ

ตอนที่9 คนใจดำ เจียงอี้โมโหมาก โมโหมากจริงๆ ที่เขาโมโหนั่นก็คือ ทำไมผู้หญิงคนนี้จะต้องแสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีความผิดอะไร? ทำไมต้องแสร้งทำเป็นอ่อนแอ่?ทำไมเวลาเขามาเธอจะต้องแกล้งหลับ? ทำไมเธอไม่ยอมดูหน้าลูก?เธอไม่ได้เป็นแม่คนหรืออย่างไรกัน? แท้จริงแล้วเธอเป็นคนใจดำแบบนี้เองหรือ ใช่แล้ว เธอเป็นฆาตกร ใจดำแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องปกติ เขาบอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เวินหน่วนคือฆาตกร หากไม่มีเธอ เวินซินก็คงไม่ตาย ชีวิตของเขาก็คงจะไม่มืดมนเช่นนี้ แล้วเขาก็คงจะไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแบบนี้เช่นกัน ใช่ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอคนเดียว ผู้หญิงคนนี้ เธอจะต้องชดใช้ให้เขาทั้งชีวิตของเธอ เขายืนอยู่ตรงหน้าต่างมองแสงสว่างจากโลกภายนอก รู้สึกกระวนกระวายอยากจะสูบบุหรี่ขึ้นมา เพิ่งจะจุดบุหรี่ได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงไอเบาๆของเวินหน่วนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เจียงอี้จับพลัดจับพลูจึงดับบุหรี่ลง แล้วหันกลับไปยังเวินหน่วนที่อยู่บนเตียง เธอนอนคดตัว ดูเหมือนกับเธอจะกลัวหนาว ผ้าห่มถูกคลุมอย่างมิดตัว มือขาวกำอยู่ตรงมุมผ้าห่มแน่น ใบหน้าซีดเผือด แต่กลับดูสงบนิ่ง ขนตายาวๆราวกับพัด ขยับบ้างเล็กน้อย เขายิ้มเยาะ แม้แต่เรื่องแกล้งหลับเช่นนี้เธอยังทำไม่เนียนเลย เมื่อก่อน เวลาที่เขามองหน้าของเวินหน่วน บางครั้งเขาจะรู้สึกคิดถึงเวินซิน แต่แปลกมาก ที่ช่วงนี้เวลาเขามองหน้าของเธอ กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่านี่คือเวินหน่วน.... เขายืนอยู่ตรงหน้าต่างเป็นเวลานาน ราวกับกำลังคุยกับตัวเองอยู่ “ลูกสาว ผมตั้งชื่อให้ลูกว่า เถาเถาแล้วกัน...” เถาเถา? เวินหน่วนนึกถึงประโยคหนึ่งในใจ “ผู้ที่มีความสุข” เขาคงจะอยากให้ลูกมีความสุขตลอดไปสินะ เถาเถา เป็นชื่อที่ดีจริงๆ ในอนาคตข้างหน้า เธอจะจำชื่อนี้ไว้ในใจของเธอ เถาเถา เวินหน่วนนับเลขอยู่ในใจเงียบๆไปอย่างนับครั้งไม่ถ้วน เจียงอี้กลับออกไปตอนพระอาทิตย์ตกดิน เวินหน่วนได้ยินเขารับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงรางๆเหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิง รับสายเสร็จ เขาก็กลับออกไปเลย เธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่ก็อดกลั้นไว้เพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ถึงอย่างไรเธอก็กำลังจะไปจากเขาแล้ว ในอนาคตชีวิตของเธอก็จะไม่มีเขาอีกต่อไป แล้วจะมาเสียใจเพราะเขาอีกทำไมกัน? น้ำตา จะต้องค่อยๆเปลี่ยนไปให้กับสิ่งที่ควรค่ากว่านี้สิถึงจะถูก แต่ช่วงสองวันมานี้หลี่เวยอันไม่ค่อยได้มาหาเธอเลย ทุกครั้งที่มา บอร์ดี้การ์ดที่เจียงอี้ให้เฝ้าเธออยู่ที่นี่ก็จะไล่ให้หลี่เวยอันกลับไป เจียงอี้ เขาคงเกลียดเธอมากสินะ แม้แต่หลี่เวยอัน เขาก็ไม่ยอมให้เธอได้พบเขาเลย เมื่อวานหลี่เวยอันได้บอกกับเธอ “เวินหน่วน ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันมะรืน ผมจะพาคุณไปอยู่ที่ทางตะวันตกในพื้นที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกไป ทางนั้นการติดต่อสื่อสารค่อนข้างลำบาก เจียงอี้ไม่มีทางหาคุณเจอแน่ เด็กๆที่นั่นต้องการครู พวกเราไปสอนหนังสือให้กับเด็กๆพวกนั้นกัน ดีไหม?” ที่แบบนี้นี่แหล่ะที่เธอต้องการ เพียงแต่เธอไม่อยากจะรบกวนเขาเลย เธอกล่าวกับหลี่เวยอันอย่างจริงจัง “เวยอัน ฉันไปอยู่ที่นั่นคนเดียวก็ได้ค่ะ คุณอยู่ที่นี่เถอะ ไม่ต้องไปกับฉันหรอก” ฐานะทางครอบครัวของเขานับว่าดีระดับหนึ่ง พ่อของเขาเป็นผู้พิพากษาระดับสูง ส่วนแม่ก็เป็นทนายความที่มีชื่อเสียง ส่วนเขาเองก็เป็นทนายความที่มีชื่อเสียงในระดับนึงในเมืองนี้ เขายังมีแสงสว่างรออยู่ที่ทางเดินของเขา หากเขาไปกับเธอในที่ไกลๆแบบนั้น เขาก็คงเป็นได้แค่เพียงคุณครูเท่านั้นเอง ตอนนี้เธอยังคงไม่มีอารมณ์จะไปคิดเรื่องที่จะรักใครคนไหนได้อีก เธอต้องการเวลาเพื่อลืมเจียงอี้ หรือค่อยๆให้ตัวเองไม่ต้องแคร์หรือสนใจเขาอีกต่อไป... หลี่เวยอันไม่ยอมรับปากเธอ เขาเป็นห่วงเธอ “ไม่ได้ ให้ผมไปกับคุณนะ คุณไปคนเดียว ผมไม่วางใจเลย”