ตอนที่83 เซอร์ไพรส์ในวันเกิด

ตอนที่83 เซอร์ไพรส์ในวันเกิด ........ นัชชายกมุมปากขึ้น คำดีๆและคำร้ายๆ คุณก็พูดไปหมกแล้ว เมื่อกี๊เขาบอกว่าไม่รับสายหรือ? “ฉันไม่ได้ไม่รับสายของคุณนะ คุณเคยโทรมาหรือ?” เตชิตกัดฟัน “โทรไปหลายรอบแล้วก็ไม่มีคนรับสาย” “......เดี๋ยวก่อน ” นัชชาเปิดกระเป๋า หยิบมือถือออกมา จึงจะรู้ว่าไม่รู้ตอนไหนแบตของมือถือหมดไปแล้ว “ไม่น่าเลยฉันไม่ได้รับสาย แบตหมด” เตชิตยิ้มเบาๆ ด้วยความหมายเยาะเย้ย“ไม่แปลกใจ” นัชชารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ถามด้วยความระมัดระวาง “คุณทางข้าวหรือยังคะ” เตชิตเถียงเธอ “หาคนที่ยังมีชีวิตกระโดดอยู่ก็หาไม่เจอ ผมจะมีอารมณ์กินข้าวหรือ” นัชชารู้สึกว่าตัวเองไม่มีเหตุผล ก็ไม่เถียงกลับ ยกมือขึ้นชี้ข้ามตัวของเตชิตไปทางห้องครัว “ฉันไปทำอาหารให้พอใจหรือยังคะ” “เธอหิวไหม”เตชิตถามเธอ นัชชาส่ายหัว“ไม่ค่อยหิว” แม้แต่ไม่ได้กินข้าวเย็น แต่ผ่านเรื่องไปหลายอย่าง เธอก็ไม่อยากจะกินอะไรอีกแล้ว มันเหมือนกับหิวเกินไปแล้วจนไม่อยากกินอะไรแล้ว น้ำเสียงของเธอเพิ่งจบ นัชชารู้สึกว่าดินฟ้ามันโลกหมุนกันไป เธอเรียกร้องด้วยความประหลาดใจ เธอโดนคนอุ้มขึ้น “อ้ะ คุณจะทำอะไร” “ถ้าเธอไม่หิวแล้วก็ เราไปทำเรื่องอย่างอื่นดีกว่า” นัชชาอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา บ่นด้วยความงอแง“ฉันเหนื่อยแล้ววันนี้..” ผู้ชายขมวดคิ้ว “เธอไม่ต้องทำอะไร อยู่นิ่งๆก็พอ” “............” นัชชา หมด ............. หลังจากสองวันผ่านไป นัชชาไปเอาของขวัญที่จงไว้ที่เคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้า บรรจุดของของขวัญมีสองอย่าง สีดำและสีแดง สีดำดูจะไฮเอนด์หน่อย และสีแดงดูจะรื่นเริงหน่อย ถ้าเป็นนิสัยของเตชิต เขาอาจเลือกสีดำ แต่ว่าวันนี้เป็นวันเกิด เธอเลยเลือกสีแดงให้เขา ตอนที่เวลากินเข้าเที่ยง เตชิตให้ตรัณพานัชชาขึ้นไปออฟฟิศ ช่วงว่างๆตอนที่กินข้าว เตชิตบ่งบอกถึงนัชชาหลายรอบแล้ว แต่ว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ มองไปสีหน้าของเขายิ่งมืดดำขึ้น ในที่สุด สีหน้าของเขาเย็นชาขึ้น นัชชาอดไหวจะไม่หัวเราะ ตั้งแต่ออกจากห้องทำงาน เธอจึงหัวเราะอย่างเต็มใจ ตรัณไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้อวหัวเราะ มองเธออย่างงง “คุณนัชชามีเรื่องที่ดีใจหรือ” นัชชาเขย่ามือ “เปล่าค่ะ ตลกจังๆ คุณเตชิตน่ารักจัง ฮ่าๆ” ตรัณเหมือนโดนโดยฟ้าผ่าทันใดนั้น ยกมือไปจับหู กลัวว่าเมื่อกี๊เขาได้ยินผิดแล้ว คุณนัชชาพูดอะไรนะ น่ารัก? ใช้คำนี้มาบรรยายคุณเตชิต? ตอนที่สมองได้รับการสัญญาณลแล้ว ตรัณรู้สึกขนผิวลุก ความรักมันทำให้คนหลงล้ม ทั้งๆที่คุณนัชชาก็ถูกชมว่าน่ารัก มันเห็นได้ยากจริงๆ ตอนบ่ายนัชชาเสร็จงานแล้ว ไปขอลากับคุณนวียา แต่ก็เพราะว่าท่าทีของเวทิดาก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกกลัวไปหน่อย แต่ว่าเธอไม่ได้คาดหวัง คุณนวียาใจดีมาก คิดแล้วงานที่อยู่ในมือ แล้วก็อนุมัติให้เธอกลับก่อน “งานก็ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้ามีเรื่องที่สำคัญกลับก่อนได้ ไม่เป็นไรค่ะ ” นัชชาขอบใจมาก “ขอบคุณมากคุณนวียา” “ไปเถอะ” ออกจากเตนัทลอว์เฟิร์มแล้ว นัชชาก็กลับบ้านไปตรง เธอซื้อลูกโป่งอนนไลน์มาตั้งเยอะเมื่อวาน วันนี้ส่งมาถึงบริษัทพอดีเลย เธอเอากลับบ้านไปประดับบ้าน ลูกโป่งร้อยกว่าลูก เธอปั๊มขึ้นจนแขนจะขาดจึงจะเสร็จ สีน้ำเงินอ่อนๆ ปลายลูกโป่งมัดด้วยเส้นสีเงินเล็กๆ บินขึ้นเพดาน ติดกันแน่นๆ ดูแล้วสวยมาก ตอนที่บนถนนกลับบ้าน เธอจงเค๊กก้อนเล็กเฉพาะสองคน เธอซื้อมาเป็นหกนิ้ว เค๊กสีแดง แม้ว่าขนาดก้อนไม่ค่อยใหญ่ แต่สวยมาก ดูแล้วยังมีเวลาเยอะอยู่ นัชชาเอาสเต็กเกล็ดหิมะระดับA++ออกจากตู้เย็นมาสองชิ้น ใช้หัวหอมและพริกไทยดำหมักไว้ ผัดให้เรียบร้อยแล้ววางบนจานตามเวลา เธอจุดเทียนแล้ววางไว้ตอนกลางโต๊ะ ทุกอย่างเตรียมเรียบร้อยแล้ว แค่รอพระเอกกลับมา นัชชารู้สึกหัวใจตื่นเต้นมาก เธอไม่รู้ว่าเขาจะชอบไหม พวกนี้ที่เธอเตรียมไว้เพื่อยเขา หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นจากโต๊ะ ตั้งแต่เลิกงานจนถึงตอนนี้ เตชิตแค่โทรไปให้เธอสามครั้ง เธออทไหวไม่รับสาย ก็มีตำแหน่ง เขาก็รู้ว่าเธออยู่ที่บ้าน เธอคิดตสมแบบนี้ นัชชาไม่ตอบข้อความด้วย เธอคิดว่าจะให้เซอร์ไพรส์เขา นั่งรอที่ห้องนั่งเล่น ตั้งแต่หกโมงเย็นรอถึงหนึ่งทุ่ม ตอนที่เข็มนาลิกาชิ้ถึงสองทุ่ม แล้วใกล้จะชุ้ถึงสามทุ่ม เขาก็ยังไม่กลับบ้าน นัชชาอดไม่ไหวแล้ว ถึงจะเป็นโอที ตอนนี้ก็ต้องกลับบ้านแล้วมั้ง หรือว่าวันนี้เขามีงานอื่น? ไม่น่าซวยขนาดนี้มั้ง? เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นแล้ววางลงอื่น คิดไปคิดมาแล้งสุดท้ายโทรออกให้เขา ทำให้เธอประหลาดใจมันก็คือ ไม่มีคนรับสาย นัชชารู้สึกท้อแท้มาก นอนลงไปโซฟา มองเพดานอึ้งๆบ่นว่า“ดึกขนาดนี้ คนหายไปไหนวะ” .......... ในขณะเดียวกัน รถวิ่งเข้าบ้านที่สวยงามแบบโบราณ ผู้หญิงที่มีอายุสี่สืบกว่าปีวิ่งมาต้อนรับเขา “คุณเตชิตกลับมาแล้ง ท่านสองคนรอคุณมานานแล้ว รีบเข้าไปเถอะน” เตชิตไม่ได้พูดอะไรไปแล้วพยักหน้าเบาๆ รีบเดินเข้าบ้าน ด้านในบ้านประดับคู่กับด้านนอกบ้าน ทั้งหมดเป็นเฟอร์นิเจอร์ไม้มะฮอกกานี ชิ้นเดียวราคาก็หนึ่งแสนแล้ว จิตรกรรมภูมิทัศน์ที่แขวนบนผนังมันเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงวาดมา ราคาแพงมาก ได้ยินเสียง คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องนั่งเล่นหันหลังกลับ ด้วยความดีใจ “แกกลับมาแล้วหรือ” ใบหน้าที่เยือดเย็นของเตชิต ยิ้มขึ้น .“คุณยาย คุณตา” “เตชิต รีบมาให้ยายดูก่อน”ผู้สูงอายุคนนี้เป็นคุณยายของเตชิต เธอดึงมือของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความดีใจ “แกกลับมาปีละครั้ง ยายกับตาคิดถึงหนูมาก ยายเห็นหนูผอมไปอีกแล้ว เวลาทำงานอย่าเหนื่อยเกินไป พักผ่อนหน่อย” เตชิตรีบคตอบว่า“ทราบครับ ยาย” เตชิตยิ้มไป ไม่พูดอะไรต่อ “กินข้าวกันเถอะ วันนี้เป็นวันเกิดของหนู ตาของแกทำอาหารตั้งแต่เช้ามา ไม่ได้สั่งให้พ่อครัวทำนะ” ทั้งสามคนเดินมาถึงห้องอาหาร พูดได้ว่าอาหารมันเป็นรสชิตเปรี้ยวไปหมด เปรี้ยวหวานซี่โครงหมู สับปะรดหวานและหมูเปรี้ยว กุ้งในซอสมะเขือเทศเป็นต้น เตชิตจำได้ว่าตอนที่เขาเด็กๆอยู่ก็ชอบกินอาหารรสชิตเปรี้ยวๆ แล้วตอนที่เขาไปเรียนที่ต่างประเทศแล้วจึงจะเปลี่ยนกินอาการรสชิตธรรมดา เวลากินข้าว เตชิตเหมือนใจรอยไป เขานึกถึงผู้หญิงที่อยู่ในบ้าน วันนี้เป็นวันเกิดของเขา เธอรู้ดีอยู่ แต่ว่าไม่ได้แสดงอะไร เลย ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ “เตชิตอ่ะ ตอนนี้แกอายุก็โตขึ้นแล้ว ต้องหาแฟนแล้วนะ ยายและตาก็หวังว่าแกมีครอบครัวของตัวเองเร็วๆ มีคนดูแลด้วย”จู่ๆผู้สูงอายุเอ่ยปากพูด และพูดด้วยความหวังดี “เราไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่ดีเด่นมาก แค่ขอเป็นผู้หญิงที่สวยดีและมีมารยาทดีก็พอแล้ว ถ้าบ้านเธอยากจนก็ไม่เป็นไร แบบง่ายๆก็ดีแล้ว พวกเธอไปใช้ชีวิตเข้ากันก็พอแล้ว” เตชิตอึ้งไปเล็กน้อย หลับตาเล็กน้อยมองข้าวเปล่าที่อยู่ในถ้อย “ครับ ผมจะหาเร็วๆนะครับ” “ยังมีอีกนะ แกกลับพร้อมแม่แกสิ ปกติแม่แกมาคนเดี่ยว แกก็มาด้วยสิ ทั้งๆที่เป็นลูกแม่กัน แม่แกเลี้ยงแกจนโตก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายๆหรอก เราเป็นครองครัวเดียวกัน อย่าห่าวไปแล้ว..”พูดถึงที่นี่ ผู้สูอายุตาแดงขึ้น ที่จริง หลายปีที่ผ่านมา แม่ของเตชิตหย่ากับพ่อเขาแล้วแต่งงานกับคนอื่นแล้วมีลูกอีกคนหนึ่ง สร้างครอบครัวใหม่แล้วจะเจอกันอีกต้องรู้สึกอึดอัดไป ตาสำหรับเตชิต เขาเหมือนเป็นคนนอก ไปเรียนที่ต่างประเทศสี่ปี กลับมาทำงานที่ประเทศ แต่เขาไม่เคยอยู่ที่บ้านนั้น ห่างกันมันเป็นเรื่องจำเป็น แต่ว่ามันเป็นความหวังของผู้สูอายุทั้งสอง เตชิตก็ไม่ได้พูดอะไร เขารับปากด้วยความหวังของพวกเขา กินข้าวเสร็จแล้วเตชิตรีบกลับไป ดูเวลาแล้วประมาณสองทุ่มกว่าๆ “แกทำไมรีบกลับจัง ที่บ้านนี้นก็ไม่มีใครรออยู่ ไม่งั้นคืนนี้พักที่บ้านดีกว่า” เตชิตตอบตรงๆโดยไม่คิด“ไม่แล้วครับคุณตา ผมต้องกลับไปจัดการเรื่องงาน ผมจะมาเยี่ยมยายกับตาทีหลังนะคะ” ............... บนถนนทางกลับ เตชิตได้รับสายที่จริยาโทรมา แค่บอกคำขออวยพรของวันเกิด ทุกๆปีก็เหมือนกัน ที่จริงเขาก็คงชินแล้วจนไม่มีความรู้สึกใด ทั้งๆที่ความผิดหวังก็ไม่มี หลายปีที่ผ่านมา เขาไปเรียนหนังสือเอง จบเรียนเอง เปิดบริษรัทเอง หาเงินเอง ไม่มีเงินใช้ที่บ้าน เขาก็ไม่เคยขอเลย จริยาก็ดีต่อเขา อย่างน้อยในใจของเธอรู้สึกแบบนี้ แต่ว่าตั้งแตมีลูกสาวเวธนีมา มีครองครัวใหม่ มีสามีใหม่ เอไม่มีเวลาสนใจเขามาก เขาก็เข้าใจ รถยิ่งวิ่งไปยังไวโรจน์วิลล่า บนถนนยิ่งเงียบสงบ ปกติคนร่ำรวยส่วนใหญ่ชอบซื้อบ้านที่เขตชานเมือง เพราะว่าอากาสดี ถนนใหญ่บนถูเขาวนไปวนมา ความมืดห่อรอบตัวรถ ทำให้เกิดความเย็น เตชิตเหยียบคันเร่งอย่างแรง รถวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ความมืดในกลางคืนถูกทิ้งไว้ด้านหลัง ราวกับง่าถ้าถูกแช่ความเย็นนิดๆ คืนนี้อาจเป็นคืนที่นอนไม่หลับอีก รถจอดที่สวน ผู้ชายนี้เงยหน้ามองไปยังวิลล่าที่อยู่ด้านหน้า ด้านในห้องไม่ได้เปิดไฟ สงสัยว่าเธออาจหลับไปแล้ว ความผิดหวังภัยในหัวใจยิ่งหนักขึ้น เตชิตเอาบุหรี่ออกแล้วจุด เขาสูบเร็วมาก ทั้งเร่งทั้งแรงทุกทีที่เขาสูบ กลิ่นบูหรี่แสบๆเข้าสู่ปอดกระตุ้นเส้นประสาท ความสติกลับสมอง เขาจึงจะตั้งสติหน่อย ตัดบู่หรี่แล้วเดินเข้าบ้าน ด้านในห้อง ตรงที่ประตูไฟเหนี่ยวนำสว่างขึ้นตามความเหนี่ยวนำ ยังไม่ทันจะถอดรองเท้า เขาประหลาดใจมากเวลาได้เห็นสภาพที่ปรากฏในด้านหน้าของเขา ลูกโป่งสีฟ้าอ่อนเต็มไปด้วยเพดานใดด้วยเส้นสีเงิน ทำให้บรรยากาศที่มีชีวิตชีวาขึ้น มองไปด้านใน มีเสต็กและเค๊กวันเกิดบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล เทียนบนโต๊ะไม่รู้ว่าจุดขึ้นเมื่อไหร่ จอนนี้มันเหลือครึ่งหนึ่งแล้ว ทุกอย่างผสมกันอยู่ด้านหน้า ดวงตามืดดำของเขาสั่นขึ้นอย่างแรง ภัยในหัวใจขอบเขาเต้นอย่างแรง เสียงหัวใจเต้นคลุมไปเสียงอื่นหมด สายตามองไปรอบห้องนั่งเล่น เขาเร่งหาผู้หญิงที่ทำสิ่นทั้งหมด