ตอนที่84 ผมอยากได้เธอ

ตอนที่84 ผมอยากได้เธอ สุดท้าย เตชิตมองเห็นบนโซฟามีตัวเล็กๆกำลังขดตัวเป็นชิ้นเล็กๆ เขาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปเบาๆ แสงพระจันทร์ข้ามหน้าต่างแล้วพอดีสาดบนในหน้าของเธอ ท่าทางไม่สวย ยอยได้ไม่สบาย โทรศัพท์ถือไว้ในมืองอย่างแน่น ไม่ได้ล็อกหน้าจอยังสว่างอยู่ เตชิตเอามือถือออกจากมือของเธอ ที่เดิมอยากจะเอาออกแล้ววางอยู่ข้างๆ แล้วเหลือบมองไปหน้าจอ พอดีได้เห็นเป็นชื่อเขา มือของเขาหยุดลง มองไปอย่างชัดเจน เป็นข้อความที่ยังไม่ทันส่งออก “คุณจะกลับมาเมื่อไหร่ ฉันมีของจะให้ดู” ข้อความมันเขียนเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ได้ส่งออก กลัวว่าเขาจะสังเกตถึงความเซอร์ไพรส์ของเธอ หรือกลัวว่าเขาจะรู้ตัวเองกำลังทำอะไร? เลยสุดท้ายไม่ได้ส่งออก นึกถึงภาพนั้น สายตาของผู้ชายคนนี้อ่อนโยนขึ้น เขาหมอบตัวลงมา กำลังอยากจะยื่นมือปลุกเธอ แต่ในขณะที่พอแตะต้องถึงเธอ เขาเปลี่ยนวิธี ก้มตัวลงจูบเธอ แม้แต่เขาจูบอย่างเบาๆ อ่อนโยน แต่นัชชาก็ยังมีความรู้สึกรู้สึกหายใจลำบากขึ้นตอนที่นอนไม่ค่อยหลับ เธอลืมตาขึ้น มองเห็นในหน้าที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด นัชชาตกใจ ยื่นมือผลักเขาไป “คุณ คุณกลับมาแล้ว?” ผู้ชายคนนี้ดวงตาลึกดำ เหมือนเป็นหินเพชรดำมีแสงไฟกระพริบเอาใจคนอื่น“อื่ม” นัชชายังไม่ตั้งสติขึ้นมา เธอยกมือคลุกตา ก็คือการกระทำนี้ทให้เธอได้มองลูกโป่งที่เต็มไปด้วยห้องนั่งเล่นอย่างชัดเจน แย่แล้ว ทำไมลืมเรื่องนี้ไปหมดแล้ว เตชิตมองท่าทางที่ผิปกติของเธอ ถาม“ทำไมไม่บอกผม?” นัชชเขินและกระพริบตา “ฉันแค่อยากให้เซอร์ไพรส์คุณ” ไม่คาดคิดเลยสุดท้ายนอนหลับไปแล้ว “เซอร์ไพรส์ของคนอื่นมันก็เตรียมมาให้เรียบร้อย แล้วคุณล่ะ”เขาหมายถึงเย็นนี้ที่ไมได้กลับมากินข้าวก้บเธอ พูดถึงเรื่องนี้ นัชชารู้สึกอึดอักใจ “ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่กลับมากินข้าง” ไม่งั้นเธอจะแจ้งให้ล่วงหน้าแล้วหาข้ออ้างให้ดเขากลับมาแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขากลับมาแล้ว เธอรู้สึกอึดอัดมาก มองไปความแสดงบนใบหน้าของเธอ ความโกรธที่เกิดขึ้นจากบ้านหายไปครึ่งนึงแล้ว เขายกมือสัมผัสศรีษะของเธอสายตาอ่อนหวานและหลงตา “ตอนนี้ก็ไม่เห็นว่าจะสายไปไหน” แล้วนัชชมองเห็นเขาเดินไปยังห้องอาหาร นั่งอยู่ที่นั่งแล้ว ตัดเสต๊กที่เย็นไปแล้ว แล้วใส่เข้าในปาก นัชชาเดินตามไป “อย่ากินแล้ว มันเย็นไปแล้ว” “ผมหิว”ผู้ชายที่กินไปข้าวเต็มชามทั้งชาม โกหกแล้วหน้าก็ไม่แดง นัชชาไม่สงสัยเขา “งั้นฉันช่วยอุ่นให้ก่อนนะ” พูดไป เธอก็ยื่อมือไปหยิบจานแต่ถูกเตชิตบังคับไว้ “ไม่ต้องแล้ว แต่นี้ก็ดีอยู่แล้ว” “แน่ใจหรือ” เสต็กนั้นเธอทำมาเกือบสองชั่งโมงแล้ว นอกจะเย็นแล้วอาจยังแข็งด้วย เตชิตพยักหน้า“แน่ใจ” ดึกขญะนี้แล้ว จะให้เธอไปทำนี่ทำโน่นที่ห้องครัว เขาทนใจไม่ไหว นัชชาเห็นเขากินอย่างมีคงามสุข ก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว ดวงตาหมุนไปหนึ่งรอบ นึกถึงของขวัญวันเกิด เลยวิ่งเข้าห้องครัวแล้วเอากล่องสีแดงออกมาอย่างลึกลับ เดินมาหน้าเขา “อืม นี่คืนของขวีญวันเกิดของคุณนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณขชอบอะไร แล้วคุณก็ไม่เห็นที่ขะขาดอะไร เลยก็ซื้ออันนี้ให้ ลองเปิดดู” เตชิตมองไปกล่องสีแดงเต็มไปด้วยความปีติ อึ้งไปเล็กน้อย แล้วเปิดซองไปหลายซั้น ในที่สุดได้เห็นเป็นปุ่มเพชรที่สวยงาม ยังมีเน็คไทด้วย เป็นสไตล์ที่เขาชอบ อี้ห้อนี้เขาก็ชอบมาก แต่ว่า ปกติเขาสั่งทำเป็นชุด ไม่ค่อยใช้ของที่ซื้อมาจากห้าง “เธอไปซื้อที่เมื่อไหร่?”อี้ห้อนี้เขาจำได้ว่าต้องการนัดเวลา งั้นก็หมายถึงเธอเตรียมไว้มานานแล้ว แต่กลับไม่บอกเขา พูดถึงนัชชาก็ไม่พอใจ “ก็คือวันที่โดนจับเข้าสถานีตำรวจไง” เตชิตไม่คาดคิดเลยอย่างชัดเจน เหลือบมองเธอแล้วพูดว่า“ทำให้เธอลำบากใจแล้ว” “แค่บางเอิญ” เตชิตรู้ว่าหน้าของเธอบางเหทือนเป็นกระดาษ ก็ไม่ได้พูดต่ออีก แล้วแก้ปุ่มปากแขนของตัวเองลงมา เปลี่ยนคู่ใหม่ขึ้น ยื่นมือไปหน้าเธอ “พอใจไหม” นัชชาถูกเขาถามแล้วแก้มแดงไปหมด ออกเสียงเบาๆ “อันนี้ไม่ใช่ฉันต้องถามคุณหรอ” ผู้ชายยื่อแขนกลับ จ้องมองเธอด้วยสายตาร้อนเหมือนมีไฟเผาอยู่ “ถ้าเป็นของที่เธอส่งให้ ผมชอบหมด” หัวใจเต้นไปสูงรางกับว่าจะเต้นไปจุดยอด หรือว่าผู้ชายทุกคนที่ไม่ค่อยง้อคนก็เป็นแบบนี้แหล่ะ ถ้าวันหนึ่งเขาพูดคำรักให้เธอ มันอาจมีผลประโยชน์มากกว่าสิบเท่าของคนปกติ “ถ้าคุณชอบก็พอแล้ว”เทียบกับเตชิตแล้ว นัชชาตื่ยเต้นมากกว่า คำอวยพรเธอพูดก็ไม่เป็นคำ“งั้น.. ก็..สุข.. สุขสันต์วันเกิด” แสงไฟอบอุ่นสว่าง ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้อ่อนหวานขึ้น เธอยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มเบาๆ ให้คนอื่นรู้สึกชีวิตมันเงียบสงบพอดี หลังจากวันนี้ เขาจะ33ปีแล้ว ตั้งแต่อายุ16ปีมา เขาไม่ฉลองวันเกิดอีก แถมไม่ได้รับของขวัญวันเกิดอีก เค๊ก ลูกโป่ง อาหารที่อร่อย ทุกอย่างต่างก็ไม่เกี่ยวกับเขา สิ่งที่เขาทำมาตลอดก็คือ ตอนที่วันเกิดจะกลับบ้านไปกินข้าวเย็นกับคุณตาคุณยาย ยังต้องแกล้งทำเป็นท่าทางดีใจมีความสุขด้วย ทำให้เขารู้สึกเหนื่อย แต่ตอนนี้กลับมามองเห็นทุกอย่างนี้ เขาไม่เคยคาดฝันเลย เขาคิดว่าเธอลืมวันนี้เป็นวันเกิดของเขาไปจริงๆ เลยไม่ได้เตรียมของขวัญให้เขา แต่ไม่คิดว่าเธอทำอะไรตั้งเยอะเพื่อเขา “นอกจากของขวัญ ผมมีอย่างอื่นก็อยากได้ ”ผู้ชายออกเสียงเบาๆ เสียงพอเข้าหูกเหมือนเป็นโซนาต้า นัชชาเข้าใกล้ตัวของขา ตั้งใจฟัง “อะไร” “คุณ” ทันใดนั้นนัชชายืนตรงขึ้น “ฉันนึกขึ้นว่ายังมีเอกสารไม่ได้จัดการ รอฉัน...” คำพูดของเธอยังไม่จบ ก็ถูกดวงตาที่น่ากลัวของเตชิตบังคับไว้ เวลานี้คุยเรื่องงาน อื่ม ทำให้คนผิดหวังไปหน่อย แต่ หัวใจของเธอสั่นไปเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ เธอรู้ดีว่าเขาเก่งแค่ไหน คืนนี้อาจเป็นคืนที่ไม่ต้องนอนแล้ว นึกแล้วก็รู้สึกน่ากลัว ที่สำคัญก็คือ เธอซื้อมาชุดเสื้อในที่เป็นชุดเซ็กซี่ เธอสวมขึ้นตั้งแต่แรกแล้ว แต่ตอนนี้ เธอก็คิดว่าอยากถอยหลัง เวลาที่เธอกำลังคิดอยู่ เตชิตก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้ว ตัวสูงๆของเขากุ้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อเหมาะกับความสูงของเธอ หนึ่งมือค้ำไว้บนโต๊ะ ด้วยความเลว“เพื่อตอบแทนเซอร์ไพรส์ที่คุณเรชตรียมสำหรับผม คืนนี้ผมต้องแดงให้ดีๆ” นัชชรีบเขย่าแขน“ไม่ต้องแล้วค่ะ คุณไม่ต้องเกรงใจนะคะ หึๆ” เตชิตถอดเสื้อคลุมลงแล้วทิ้งบนเก้าอี้ที่เขานั้ง มองไปยังชั้นสอง “อาบน้ำยัง” “ยัง ยังเลย ยังไม่ทันได้จะ....อ้ะ”นัชชายังไม่สามารถหาเหตุผลได้ เธอก็โดนอุ้มขึ้นแล้ว เธอตกใจจจนกอดคอของเตชิตให้แน่นๆ “คุณอยากทำอะไร” “คุณคิดว่าผมจะทำอะไร อืม” ......... “เธออาบน้ำไปแล้ว ยังมีกลิ่นเจลอาบน้ำอยู่” นัชชาประหลาดใจ กระซิบว่า“จมูกหมาหรือ รู้ได้ชัดขณะนี้” เตชิตอารมณ์ดี ไม่สนใจเรื่องเล็กแบบนี้กับเธอ ยกมุมปากบางๆขึ้น “ให้พูดเต็มใจในตอนนี้นะ เดี๋ยวบนเตียงผมจะทำให้เธอพูดไม่อกก” นัชชาอายไม่กล้าเงยหน้าขึ้น กุ้มหน้าเข้าอ้อมแขนหน้าอกของเขา หัวใจเตื้นอย่างแรงเพราะว่าเขาทำตัวแบบนี้ เตชิตที่ในตอนนี้ป่าเถื่อนที่สุด และmanที่สุด