ลี่หนิง1/4

ใกล้เที่ยงแล้วทำไมพี่ซุงยังไม่กลับมานะรึจะเกิดเรื่องกับนาง “มาแล้วเจ้าคะคุณหนู นี่ซาลาเปาร้อนๆ รีบกินเลยนะเจ้าคะ” ข้าวางไว้ อืม…มันยังอุ่นอยู่เลย“ พี่ซุงกินด้วยกันเร็ว ถ้าไม่หมดเราเก็บไว้กินตอนเย็น” พวกเราสองคนจะไปรับข้าวรึไม่ไปไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว “ พี่ได้เงินมาเท่าไหร่หรอ ” "นี่เจ้าคะเงิน และตั๋วแลกเงินมีในถุงนี้ เครื่องประดับที่เอาไปได้ราคาดีมาก เถ้าแก่ร้านบอกว่าไม่ค่อยเห็นครื่องประดับที่ทำมาจากหยกเนื้อดีแบบนี้มานานแล้วทั้งหมด 50,000 ตำลึงทองเจ้าคะ" “พี่ซุง พรุ่งนี้พี่ออกไปข้างนอกอีกนะ ถ้ามีคนถามบอกว่าอาการของข้ายังไม่ดีขึ้น ” นางให้พี่ซุงลองไปถามว่า ถ้าเราจะเดินทางไกล ต้องจ้างสำนักคุ้มภัยกลุ่มไหนที่คุ้มครองความปลอดภัยได้ดีที่สุด ค่าจ้างไม่ต้องห่วงพี่บอกวันเวลาไว้ มัดจำล่วงหน้าด้วยยิ่งดี นางใช้ทางเข้าออกประตูหลังของจวนไม่มีใครสนใจอยู่แล้วพี่ซุงออกไปแต่เช้าหลังจากที่ทำธุระให้นาง โดยการไปเอาข้าวได้มาเฉพาะนำ้ข้าว นี่มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ ช่างมันเถอะ ตอนเที่ยงเดี๋ยวก็ได้กินของอร่อยแล้วและให้พี่ซุงไปซื้อยาฟื้นฟูสภาพร่างกาย นางเขียนชื่อสมุนไพรจีนที่เคยอ่านในเว๊ปเด็กดีมันช่วยฟื้นฟูผิวและบำรุงร่างกายจากภายในสู่ภายนอก พี่ซุงไม่ได้สงสัยอะไรนางทำตามที่ข้าบอกทุกอย่างเพราะข้าคนเก่าก็เป็นหนอนหนังสือเหมือนกัน มีอีกเรื่องพี่ไปจ้างหมอปลอมๆ ให้มาดูอาการข้า จากนั้นให้พาไปหาหัวหน้าซักล้าง บอกว่ากระดูกข้าหัก ตอนหกล้มตรงระเบียงหลังจวนเมื่อเช้า ให้ค่าปิดปากหนักๆด้วย ไม่ต้องเสียดายเงิน แล้วนัดหัวหน้าซักล้างให้มาพบข้าตอนเย็น พี่ซุงกลับมาใกล้เที่ยงเหมือนเดิม คราวนี้มีบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง ทั้งสองนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยหมดไปคนละสองถ้วย แต่พี่ซุงบอกว่าเอาไว้กินตอนเย็น “กินตอนนี้แหละพี่ ร้อนๆ ตอนเย็นเรากินแค่ผลไม้ก็พอหุ่นเราจะได้ดีด้วย" “หุ่นคืออะไรเจ้าคะคุณหนู” “ก็นี่ไงคะ อกเป็นอก เอวเป็นเอว เหมือนพี่นี่เจ้าคะ” แก้มแดงเชียวพี่ซุง “แกล้งพี่อีกแล้วนะเจ้าคะ”คิก คิก คิก คิก น่ารักจริงแกล้งพี่ซุงแล้วมีความสุขจัง ข้าให้พี่ซุงไปเชิญหัวหน้าห้องซักล้างเข้ามาในห้อง “พี่ซุงปิดประตูด้วยข้าลุกขึ้นนั่งไม่ไหวต้องเสียมารยาทด้วยนะเจ้าคะที่ต้องนอนคุย ” นางจ้องมองไปที่ทุกคนเรียกนางว่าฮูหยินไร้ค่า สายตานางช่างเด็ดเดี่ยวนัก ไม่เหมือนคนที่ยอมก้มหัวให้ทุกคนสักนิด มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ได้เจอนางไม่ถึงสี่วัน ทำไมกลายเป็นคนละคน “เอ๋อ….ไม่ทราบว่ามีอะไรรึเปล่า…….เจ้า….คะ……” “ตั้งแต่นี้ต่อไป ข้าไม่สามารถนั่งซักผ้าได้แล้ว และข้าก็รู้ว่าเจ้าทำตามคำสั่งของฮูหยินรองเจ้าช่วยหาคนมาทำงานแทนข้าไม่ต้องไปรายงานฮูหยินรอง ข้ามีค่าปิดปากให้เจ้าต่างหาก พี่ซุง” “ นี่ของเจ้า ส่วนนี้ของคนที่จะทำหน้าที่แทนคุณหนูของข้า” พี่ซุงส่งเงินให้ นางรีบรับทันที แล้วเดินออกจากห้องไปทันที ทำไมถึงรู้ว่านางต้องการเงินหรอก็ในหนังสือบอกว่าลูกนางที่อยู่ข้างนอกต้องการเป็นขุนนาง แต่สอบไม่ได้สักที นางต้องการฝากลูกชายเข้าทำงานแต่ต้องจ่ายเงินให้คนมีหน้าที่รับคนเข้ามาทำงาน จึงพยายามหาเงินทุกทางมาช่วยลูกชาย หมดไปอีกเรื่องหนึ่ง 5555 มีเงินสักอย่าง ใจเย็นไว้ยัยโม