ลี่หนิง 1/10

เย็นนี้เรากำลังปรึกษากันว่าจะซื้อจวน งั้นพรุ่งนี้เราเอาทองคำไปเปลี่ยนเป็นตั๋วเงิน จากนั้นเราทั้งคู่ไปที่ทำการเพิ่มชื่อข้าเข้าไปในตระกูลของพี่ เราบอกเขาว่าเป็นน้องสาวที่พรากพลาดจากกัน แค่นี้ก็จบ จากนั้นไปที่จวนเจ้าเมือง เราไปขอทำการติดต่อซื้อจวนรวมทั้งที่ดิน แล้วเราต้องไปซื้อทาส จากนั้นขนทองและเงินย้ายเข้าบ้าน …. “OKมั้ยคะ….พี่ซุง แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นเจ้าค่ะ” “คือพี่กลัวว่าเหยาเอ๋อร์จะหายใจไม่ทันเจ้าคะ ……ค่อยๆคิดค่อยๆวางแผนก็ได้นะเจ้าค่ะ บางอย่างต้องใจเย็นๆ เรื่องจวนเราค่อยๆตัดสินใจ ถ้ายังไม่ถูกใจเหยาเอ๋อร์ เราก็พักที่โรงเตี๊ยมก่อนก็ได้” “ถูกของพี่ ข้าใจร้อนไปหน่อยเจ้าค่ะ ตื่นเต้นจังเลย เราหลับกันเถอะพรุ่งนี้จะได้ตื่นเช้าๆ….ฝันดีนะเจ้าค่ะพี่ซุง” “ ฝันดีเหยาเอ๋อร์ มาพี่ห่มผ้าให้นะ ” ห้องนี้มีสองเตียง พวกเรานอนหันหน้าเข้าหากัน เมื่อพี่ซุงห่มผ้าให้ข้าแล้วนางไปดับไฟ แล้วไปนอน ในความทรงจำนางเป็นทั้งพี่และเพื่อน ต่อไปเราจะเป็นพี่น้องกันแล้ว ข้าจะดูแลพี่เองนะ ตอนเช้าหลังจากที่ทานข้าวต้มที่โรงเตี๊ยม พวกเราไปแลกทองเป็นตั๋วเงินและไปเปลี่ยนแซ่ จากนั้นไปจวนเจ้าเมือง การแต่งตัวของเราก็ใส่เสื้อผ้าธรรมดา แต่ดูสะอาดสะอาดเรียบร้อย “รอสักครู่ขอรับ ท่านเจ้าเมืองกำลังมีแขกอยู่” ทหารที่เฝ้าจวนเจ้าเมืองพูดขึ้นเมื่อรู้จุดประสงค์ที่เรามา สักพักก็มีผู้ชายสามคนเดินออกคงเป็นคุณชายตระกูลใหญ่มั้ง คนที่นำหน้าสองคนนั้นหน้าดีชะมัด เป็นพระเอกได้เลยนะน้องชาย เสียดายที่เกิดในยุคนี้ เขาสูง 180 แน่ๆเดินผ่านข้าไป เชอะ หยิ่งจังเลยนะพ่อคุณ มองเราด้วยหางตา ส่วนข้าจะมองเขาให้เต็มตาข้านี่แหละ ว่าแต่ที่เดินผ่านไปเมื่อกี้ข้ากลายเป็นคนแคระทันที จะสูงไปไหนนะ “เชิญแม่นางทั้งสอง ท่านเจ้าเมืองรออยู่ขอรับ” พวกเรารีบเดินเข้าไป โอ้โห….จวนเจ้าเมืองน่าอยู่มาก สวยงามจริงๆการตกแต่งสมัยนี้ ฝีมือคนทำเก่งกาจน่านับถือจริงๆ จนพี่ซุงมากระซิบว่าอย่าเสียมารยาทสำรวมกิริยาด้วยนี่จวนเจ้าเมือง เรามาทำธุระของเราดีกว่า ก็จริงของพี่นะ “คาราวะท่านเจ้าเมืองข้าน้อย ซุง เหยาลี่กับพี่สาวจะมาขอติดต่อซื้อจวนรึที่ดินในเมืองหลวงกว่างโจว ไม่ทราบว่าท่านเจ้าเมืองพอจะทราบรึไม่เจ้าคะ” “นั่งก่อนๆ แม่หนูทั้งสอง เรียกข้าลุงอู่เถอะ ” ท่านเจ้าเมืองรู้สึกถูกชะตากับนางหนูเหยาลี่และพี่สาวนาง ปรกติเขาก็ไม่ได้ทำตัวเจ้ายศอะไร ยิ่งเห็นสองคนนี้มีสัมมาคารวะ ท่าทาง การวางตัวดูดีกว่าลูกหลานของคนตระกูลใหญ่ใรเมืองหลวงเสียอีก ส่วนข้าก็ไม่ได้หลบสายตานะเจ้าค่ะ ส่งรอยยิ้มที่แสดงความจริงใจออกมา ท่านเจ้าเมืองดูเป็นคนดีมีน้ำใจและเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ เหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเลย ไม่ได้หยิ่งวางอำนาจอย่างที่เคยอ่านในนิยาย “ท่านพี่….ท่านอ๋องกลับไปแล้วรึเจ้าคะ อุ้ย….ขอโทษเจ้าค่ะ นึกว่าไม่มีแขกแล้ว” “คาราวะฮูหยินท่านเจ้าเมืองเจ้าค่ะ” ทั้งสองลุกขึ้นทำความเคารพฮูหยินท่านเจ้าเมือง ด้วยสัญชาตญาณ คงเป็นภรรยาของท่านเจ้าเมือง นางสวยสมกับวัยจริงๆ เขาว่ากันว่ายิ่งอายุเยอะยิ่งสวยคงจะจริง “ไหนๆมาแล้วก็อยู่ด้วยกันนี้แหละน้องหญิง” ท่านเจ้าเมืองดึงมือนางมานั่งข้างๆกัน ท่านเจ้าเมืองและภรรยาเป็นคนใจดีมาก เขาทั้งสองดูเป็นห่วงเป็นใยนางสองคน ยิ่งรู้ว่าพวกนางเหลือกันแค่นี้และจะมาอยู่ที่นี้ ข้าบอกว่าครอบครัวถูกปล้นระหว่างเดินทาง ท่านพ่อท่านแม่เสียชีวิต แต่เราทั้งคู่รอดตายเพราะมีจอมยุทธ์มาช่วยไว้ ท่านป้าอู่เซียนภรรยาท่านลุงอู่ร้องให้สงสารพวกเราใหญ่เลย ขอโทษนะเจ้าคะที่ไม่ยอมบอกความจริง แต่เราทั้งคู่ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อท่านทั้งสองนะเจ้าค่ะ