บทที่2 หาเงินซื้อเนื้อกิน

บทที่2 หาเงินซื้อเนื้อกิน พระอาทิตย์เริ่มตกดิน พี่นถิงใช้เสื้อตัวเองห่อยาสมุนไพรและผักเอาไว้ กลับไปบ้านพร้อมกับเสี่ยวเฉิน นางจะกลับบ้านไปจัดการยาสมุนไพรดีๆก่อนนำไปขาย ถังบ้านแล้วพี่นถิงก็เอายาสมุนไพรไว้ในห้องบนโต๊ะตัวเอง และเอาผักไปทำอาหารต่อ เสี่ยวเฉินไปหาท่านแม่ในครัวก่อน“ท่านแม่ ท่านพี่เก่งมากเลยล่ะ บอกว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อเนื้อมาให้เสี่ยวเฉินกิน!วันนี้ก็มีผักกินด้วย!” “เสี่ยวเฉินเด็กดี เสี่ยวเฉินอยากกินเนื้อแล้วใช่หรือไม่?เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปซื้อให้นะ”เสวียนฉิงหลานคิดว่าพี่นถิงพูดปลอบใจเสี่ยวเฉิน และตัวเองมองดูลูกๆตัวเองก็ตัดสินใจแล้วว่า พรุ่งนี้แต่งตัวแล้วไปหาจินหยวนว่าย “ท่านแม่ วันนี้เรามีผักกินกันแล้ว”พี่นถิงก็มาถึงในห้องครัว “อะไรน่ะ?ใครให้กันเหรอ?ถิงเอ๋อ มา เดี๋ยวแม่เอาไปล้างให้ ทำให้พวกเจ้ากิน”เสวียนฉิงหลานรับผักนั้นมา เอาไปล้างอย่างดีใจ “ท่านแม่ นี่เป็นผักที่ข้ากับเสี่ยวเฉินไปเด็ดมา ยังมีถั่วละหุง เอาไปทอดเป็นน้ำมัน”พี่นถิงเอาถั่วละหุงออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ ใส่ลงไปบนกะทะ เสวียนฉิงหลานได้ยินว่าพี่นถิงไปเก็บผักมา ก็หยุดการกระทำในมือ“ถิงเอ๋อ วันนี้พวกเราไม่กินผักนี้แล้ว พรุ่งนี้แม่ไปซื้ออาหารมาให้พวกเจ้ากินเอง!” “ทำไมไม่กินแล้วล่ะ?ทำไมกันท่านแม่?” “ถิงเอ๋อ เจ้าลืมไปแล้วเหรอ ก่อนหน้านั้นแม่ไปเก็บผักบนดอยมา กินแล้ว พวกเราก็ปวดท้องกันหลายวัน ได้ยินคนว่ากินผักที่มีพิษเข้าไป โชคดีที่ของเราไม่ค่อยเยอะ ข้าเกรงว่า……” “ท่านแม่ วางใจเถอะ ผักพวกนี้ข้าเคยเห็นไม่มีพิษ ข้ารู้จักผักพวกนี้ ท่านดูสิ นี่คือผักแดนดิไล นั่นก็คือผักโขม……”พี่นถิงชี้ผักและพูดชื่อแต่ล่ะอัน เสวียนฉิงหลานมองดูนางอย่างตกใจ ลูกสาวตัวเองรู้จักผักพวกนี้ได้อย่างไรกัน “พี่นถิง เจ้ารู้จักผักพวกนี้ได้อย่างไรกัน?” “เหอะๆ ก่อนหน้านั้นขึ้นดอยไปเก็บหนังสือได้เล่มหนึ่ง ก็เลยรู้จัก” “อ้อ เป็นเช่นนี้นี่เอง ใช่สิ ลูกสาวข้ารู้ตัวหนังสือ เก่งกว่าแม่เสียอีก!แต่ตอนนี้ไม่มีเงินเชิญครูมาสอนพวกเจ้ารู้ตัวหนังสือแล้วล่ะ” “ท่านแม่ อย่าคิดมากเลย ท่านดูสิ ตอนนี้ข้ากำลังเรียนรู้จักพวกผักอยู่ เมื่อกี้ก็เก็บมาหน่อยแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะนำไปขายในเมือง ซื้อเนื้อให้เสี่ยวเฉินกิน” “จริงเหรอ?พี่นถิง” “ท่านแม่ ท่านพี่เก่งมากเลย เมื่อกี้มีรากของยาสมุนไพรใหญ่มาก สุดท้ายท่านพี่ไม่ได้ทำลายรากนั่นเลย จากนั้นก็ขุดออกมา!” “พี่นถิง ลูกสาวข้าโตเสียที!”เสวียนฉิงหลานรู้สึกปลื้มปริม ถ้าพรุ่งนี้พี่นถิงแลกอาหารกลับมาได้จริง เช่นนั้นตัวเองก็คงไม่ต้องไปพบจินหยวนว่ายแล้วล่ะ พอผ่านพรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วกัน แม้จะมีความหวังอันน้อยนิดก็ต้องลองเสี่ยงดู เช้าวันที่สอง พี่นถิงถามทางไปในเมืองแน่ชัดแล้ว ก็เอายาสมุนไพรเดินทางออกไปทันที พอมาในเมืองก็ถามร้านขายยา พี่นถิงเลือกร้านยาที่ใหญ่หน่อยๆ “แม่หนู มาซื้อยาเหรอ?”เจ้าของร้านเข้ามาทักทาย ไม่ได้หุบยิ้มเพราะการแต่งตัวของลูกค้าเลบ ทำให้พี่นถิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย “ท่านคะ ในมือข้ามียาสมุนไพรชั้นดี ท่านดูหน่อยสิว่ามีอะไรอยากได้บ้าง?”พี่นถิงเอายาสมุนไพรออกมาจากในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ส่งไปให้เจ้าของร้าน ในนั้นยังมีโสมจีนอันเล็กอยู่ พอรับยาสมุนไพรพวกนั้นมาดู รากไม่ได้เสียหายเลยและทำความสะอาดได้เนียบมาก ไม่มีเศษดินเลย ดูแล้วก็น่าจะทำนานมากเลย “แม่หนู นี่เป็นยาสมุนไพรที่เจ้าเก็บมาได้เหรอ?” “ใช่สิ!ท่านจะซื้อไหม?ถูกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก”พี่นถิงที่เลือกร้านใหญ่ก็เพราะมีลูกค้าเยอะ ขายยาดี ถ้าร้านใหญ่ไม่รับ ร้านเล็กก็คงไม่รับด้วย “เหอะๆ ยาดีเช่นนี้จะไม่รับไว้ได้อย่างไรเล่า เอาอย่างนี้ ถ้าต่อไปเจ้ามีอีก ก็ส่งมาให้ข้าเถอะ วันนี้ในยาหลายตัวก็มีแค่ตัวเดียวที่พอมีราคา ข้าให้เจ้าห้าเหรียญแล้วกัน” “อ้า!จริงเหรอ?ขอบคุณท่านมากเลยนะ!”พี่นถิงถอนหายใจ วันนี้จะได้ซื้อเนื้อให้เสี่ยวเฉินกินแล้ว สามารถหาเงินเลี้ยงครอบครัวได้แล้ว พี่นถิงออกมาจากในร้านยา ไปร้านขายเสื้อเป็นอันดับแรก ตอนนี้แม้จะมีเงินแค่ห้าเหรียญ แต่ก็ซื้อเสื้อแพงไม่ได้ พี่นถิงคิดแค่ว่าขอให้มีเสื้อผ้าใส่เปลี่ยนก็พอแล้ว จากนั้นก็ไปตลาด ซื้อหมูสามชั้นหนึ่งโล ผักและผลไม้ ยังซื้อแม่ไก่ที่วางไข่ได้อีกหนึ่งตัว หลังจากมื้อเที่ยงนางก็กลับไปถึงบ้านพอดี “ท่านแม่ ท่าพี่กลับมาแล้ว!ท่านพี่ซื้อของอร่อยๆมาเยอะแยะเลย!”เสี่ยวเฉินนั่งรอพี่นถิงที่หน้าบ้านตลอด นั่งรออยู่ครึ่งวัน และเสวียนฉิงหลานก็เป็นห่วงไม่วางใจเสียที ตอนนี้พี่นถิงก็กลับมาแล้ว ยังซื้อของอร่อยมาอีก เช่นนั้นต่อไปตัวเองก็ช่วยพี่นถิงขึ้นดอยเก็บยาสมุนไพรไปขายแบกเงินมา ไม่ต้องไปหาจินหยวนว่ายเป็ยเมียน้อยแล้ว!ดีจริง! “เสี่ยวเฉิน ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว เสี่ยวเฉิน มาชิมผลไม้พวกนี้ดูสิ ข้ายังซื้อเสื้อผ้าให้เจ้าและท่านแม่อีกนะ ลองดูสิว่าพอดีตัวไหม ท่านแม่ นี้เป็นเงินที่เหลือสองเหรียญ ท่านเก็บไว้นะ!”พี่นถิงมาถึงก็พูดจบรวดเดียว เสวียนฉิงหลานมองดูลูกสาวตัวเอง ทนไม่ได้น้ำตาไหลอาบแก้ม ลูกสาวตัวเองโตแล้วจริงๆ รู้จักหาวิธีเลี้ยงบ้าน! “ท่านแม่ ทำไมท่านร้องไห้อีกแล้วล่ะ?” “ใช่!ท่านแม่ ท่านพี่ซื้อของกินให้พวกเราเยอะขนาดนี้ ก็น่าจะดีใจสิ!” “อืม ใช่!แม่ดีใจ ดีใจจนร้องไห้!”เสวียนฉิงหลานเช็ดน้ำตา แต่กลับไม่หยุดไหลเลย สวรรค์ได้ยินคำอ้อนวอนของนางแล้วเหรอ?ให้ลูกสาวตัวเองโตขึ้นมาหาเลี้ยงครอบครัวได้ กลายเป็นคนเก่ง!สวรรค์คงสงสาร ให้ความสามารถลูกสาวตัวเองเหรอ?ขอบคุณมากเลยนะเจ้าคะ! “ท่านแม่ เดี๋ยวข้าทำอาหารให้กินนะ”พี่นถิงพูดแล้วก็หยิบผักและเนื้อไปในครัวทันที “ล้าล้าล้า～ล้าล้าล้า～ตายแล้ว!ลืมซื้อน้ำมันมา ถั่วละหุงก็ใช้หมดแล้ว ความจำไม่ดีเลย!”พอหั่นเนี้อและผักเสร็จแล้ว ถึงนึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อน้ำมัน “ใช่สิ?เนื้อ ฮ่าๆ ใช้มันของเนื้อแทนน้ำมันก็ได้ ล้าล้าล้า～ล้าล้าล้า～”ทำอาหารต่ออย่างมีความสุข “ท่านพี่ ข้าให้แอปเปิ้ลที่ใหญ่ที่สุดเลย ต้องหวานมากแน่เลย!”เสี่ยวเฉินถือแอปเปิ้ลลูกใหญ่ไว้ รอพี่นถิงทำอาหารเสร็จ ตัวเองก็ไม่ยอมกินก่อน เขาจะให้พี่นถิงได้กินก่อน “เสี่ยวเฉินเด็กดี!ต่อไปพี่จะซื้อแอปเปิ้ลมาเยอะๆและหวานที่สุดให้เจ้านะ!”พี่นถิงมองดูเสี่ยวเฉินใบหน้าที่แห้งผอมของเขา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที “มา เสี่ยวเฉิน ท่านแม่ พวกเรากินข้าวกัน ข้าหุงข้าวสวยไว้ด้วย ยังผัดเนื้อและผักอร่อยๆด้วย”พี่นถิงรีบเรียกทุกคนกินข้าว “ข้าวสวยเหรอ?ท่านพี่ ต่อไปพวกเราจะได้กินทุกวันไหมครับ?”เสี่ยวเฉินกินข้าวเข้าไปคำโตๆ ไม่ได้กินข้าวสวยมาตั้งนานแล้ว “ใช่!เจ้าจะได้กินทุกวันเลย”พี่นถิงคีบเนื้อและผักให้เสี่ยวเฉิน เสวียนฉิงหลานมองดูภาพบรรยากาศที่อบอุ่น ชาตินี้ได้เห็นแค่นี้ก็ตายตาหลับแล้ว! พอกินข้าวเสร็จ พี่นถิงก็ตั้งใจจะขึ้นดอยไปเก็บสมุนไพร ใช้ยาที่เหลือมาทำเป็นยา เช่นนั้นน่าจะขายได้เงินมากกว่า! พี่นถิงเอาจอบเล็กและตะกร้าแบกไปและเดินขึ้นดอยไปทันที“ความสำเร็จของเมื่อวาน กลายเป็นความทรงจำที่ส้ำลึก……”นี่เป็นเพลงที่นางร้องขึ้นจากความรู้สึกตอนนี้ ตอนนี้ไม่มีอะไรเลย ก็เริ่มต้นใหญ่เถอะ!ร้องไปด้วย และหายาสมุนไพรไปด้วย “อืม”ได้ยินเสียงร้อง พี่นถิงก็หยุดร้องเพลง ตั้งใจฟังดีๆ หรือว่าเป็นเสียงสะท้อนเหรอ?ต่อมาก็มีเสียงร้องอีก ไม่ใช่เสียงสะท้อน เหมือนมีคนกำลังบาดเจ็บอยู่ เสียงเขาดูเจ็บปวดมาก พี่นถิงตามหาเจ้าของเสียง พอเดินไป ก็มีคนใส่ชุดดำนอนราบอยู่ในพุ่มหญ้า พี่นถิงสำรวจดูอย่างละเอียด นางได้กลิ่นเลือดโชยมา แต่กลับเนได้ยากว่าบาดเจ็บตรงส่วนไหน “นี่!เจ้าเป็นใครน่ะ?” “อย่าเข้ามา!ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า!”คนผู้นั้นรีบพูดตะโกนไม่ให้พี่นถิงเข้าใกล้ หื้ม?เป็นผู้หญิงหรอกเหรอ! “แม่หญิง ข้าอยากจะช่วยเจ้าหน่อย ถ้าเจ้าไม่อยากให้คนอื่นยุ่ง เช่นนั้นก็บายๆ”พี่นถิงพูดเสร็จก็กลับหลังหัน ทำท่าเดินออกไป เป็นเพราะอาชีพนางต้องรักษาผู้ป่วย พอเห็นคนบาดเจ็บนางก็อดใจเข้าไปช่วยไม่ได้ นางก็พูดชมตัวเองในใจว่า:เป็นเพราะตัวเองจิตใจดีเกินไปสินะ! “นี่!เจ้ารักษาเป็นเหรอ?” “รู้นิดหน่อย” “เช่นนั้นเจ้าห้ามเลือดได้หรือไม่?” “เป็นพอดี” “เช่นนั้นเจ้าก็มาช่วยข้าห้ามเลือดหน่อย” “เช่นนั้นเจ้าก็เรียกข้าว่าแม่หญิงคนสวย” “เจ้า!” “ทำไม?ใครใช้ให้เจ้าดุข้าเมื่อกี้เล่า!” …… นิ่งสักพักก็ไม่มีเสียงอีก พี่นถิงหันไปดู นางก็สลบไปแล้ว ตัวเองก็รู้สึกผิดขึ้นมา จริงๆเลย ตัวเองไม่น่าทำเช่นนี้เลย!