บทที่3 ทองก้อนแรก

บทที่3 ทองก้อนแรก พี่นถิงนั่งลงตรวจสอบร่างกายนาง ยังไม่รู้ว่าบาดเจ็บส่วนไหนเลย ก็เลยต้องเปิดเสื้อออก ยังไงก็เป็นหญิงเหมือนกัน ตรงนี้ก็ไม่มีใคร “เจ้าทำอะไรน่ะ!”เสียงเย็นชาดังขึ้นมาจากด้านหลัง พี่นถิงตกใจจนนั่งลงไปบนพื้นเลย “อั้ยหยา!ตกใจหมดเลย!”พี่นถิงตบอกตัวเองเบาๆ หันไปจะดูว่าใครพูด คนที่มาก็ไม่พูดอะไร แต่พูดกับอากาศว่า“พานางไป”จากนั้นก็มีเย่ยิงอุ้มนางไปทันที “อือ”อาจจะเป็นเพราะแผลเปิด หญิงที่บาดเจ็บก็ร้องขึ้นมา จากนั้นก็สลบไปอีก “นี่ ถ้าช้ากว่านี้นางอาจจะตายได้นะ!รีบวางนางลงเร็วเข้า!”พี่นถิงขมวดคิ้ว เสียงไม่ดังมากแต่ก็เป็นคำขู่ที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เย่ยิงมองดูนายตัวเอง จากนั้นก็วางคนบาดเจ็บลง “พวกเจ้าสองคนอย่ามารบกวนข้า!ไม่เช่นนั้นข้าไม่รับรองว่าจะรักษานางได้ไหม!” “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องตายไปด้วย”คำพูดไม่กี่คำ กลับทำเอานางบนลุกซู่ “เหอะ!อย่ารบกวนข้า!” พี่นถิงไม่พูดกับเขาอีก รีบเปิดเสื้อนางออก ตรวจสอบดูแผล บาดแผลที่ใหญ่สุดอยู่ด้านหลังเป็นรอยฟันจากดาบลึกมาก เลือดไหลไม่หยุด แขนก็มีรอยมีดบาดอีกไม่กี่แผล ไม่เป็นอะไรมาก ขาขวาหัก แต่ก็ไม่ถึงชีวิต ตอนนี้สำคัญที่สุดคือแผลด้านหลัง ถ้าไม่รีบรักษา เลือดก็อาจจะไหลจนตายได้ พี่นถิงหายาสมุนไพรที่ห้ามเลือดได้ในตะกร้าตนเอง จากนั้นใช้พลังจิตหยิบเข็มเย็บแผลออกมาในห้องว่าง แต่ไม่มียาฆ่าเชื้อ!อืม นี่เป็น?ฮ่าๆ ดูแล้วหญิงคนนี้ก็โชคดีนะ ในห้องว่างยังมียาต้านการอักเสบ นี่น่าจะเป็นเพราะครั้งก่อนตัวเองเป็นหวัดก็เลยโยนไปในห้องว่าง!ยังไง มีก็เทียบกับไม่มีดีกว่ามาก! “นี่ รีบไปก่อไฟเร็ว!”พี่นถิงพูดกับชายเย็นชาด้านหลัง เขามองไปทางเย่ยิงคนนั้น จากนั้นเย่ยิงก็รีบปฏิบัติทันที บนดอยมีพวกเศษไม่เยอะมาก พอสักพักก็ก่อกองไฟได้แล้ว พี่นถิงรีบเคี่ยวใบไม้ห้ามเลือด และโบะลงไปที่แผลของนาง“เจ้ามาควบคุมตรงไหล่นาง เจ้ามาดูขานางด้วย เดี๋ยวสักพักอย่าให้นางขยับ”เย่ยิงรีบมาจับไหล่นางไว้ หนานกงลี๋มองดูเด็กหญิงตรงหน้า เขามองดูของที่เอาออกมาจากกระเป๋านางช่างแปลกประหลาดมาก แต่ก็ไม่ได้ถาม เดี๋ยวนางจะว่ารบกวนนางอีก พี่นถิงเอาเข็มไปเผากับไฟทำการฆ่าเชื้อง่ายๆ จากนั้นก็เริ่มเย็บแผล เข็มแรก คนป่วยก็เจ็บจนตื่น พี่นถิงขมวดคิ้วกลับได้ยินเสียงหนานกงลี๋ว่า“อย่าขัยบ!”คนป่วยนั้นก็เหมือนเชื่อฟังและไม่ขยับอีก พี่นถิงรีบเย็บแผลอย่างรวดเร็ว เย็บไปแล้วทั้งหมดยี่สิบสี่เข็ม พอเย็บเสร็จก็เอายาปฏิชีวณะสองเม็ด เปิดออกมาด้านในมีผลสีขาว นางก็เทลงไปบนแผล จากนั้นก็เอายาออกมาจากในตะกร้าอีก“เอาไปสิ นี่คือผักดาวตอง เจ้าเอากลับไปต้มแล้วดื่ม ดื่มเสร็จแล้วแผลด้านหลังก็จะปิดสนิทเอง” หญิงคนนั้นอ่อนแอจนพูดไม่ออก เย่ยิงรีบมาและเก็บเข้าไปในเสื้อ พี่นถิงมองดูหญิงคนนี้เสียเลือดมากก็พูดต่อว่า“กลับไปให้นางดื่มน้ำหวานใส่เกลือหน่อยๆ”พอพูดเสร็จ พี่นถิงก็เตรียมตัวจะไป “เจ้าชื่ออะไร?”หนานกงลี๋ถึงจะถามขึ้นมาอย่างสงสัย ดูแล้วก็เป็นแค่เด็กหญิงอายุสิบหกสิบเจ็ด ทำไมถึงกล้าเย็บแผลใหญ่ที่มีเลือดเต็มอย่างนี้ และเขก็พึ่งเคยเห็นวิธีการรักษาเช่นนี้เป็นครั้งแรก ยังมีอุปกรณ์หน้าตาแปลกๆอีก ทั้งหมดนี้เขาไม่รู้จักเลย ดังนั้นก็เลยมีความสงสัยในตัวนางมาก อยากจะรู้จักนางมากกว่านี้ “ทำไม?จะตรวจสอบประวัติเหรอ?” “อะไรนะ?” “เออ ไม่มีอะไร นางไม่ตายหรอก ข้าไม่ต้องตายไปด้วยแล้วนะ” “ข้ารู้แล้ว”หนานกงลี๋เห็นนางไม่ยอมพูด เขาก็ไม่สนอีก เดี๋ยวเขาค่อยส่งคนไปตรวจก็ได้ เขาทิ้งบัตรเอาไว้“เอาไปขอเงินรักษาได้ที่ตำหนักอ๋องซวย!”ที่จริงหนานกงลี๋อยากจะให้เงินนางไปเลย แต่ก็เปลี่ยนใจ พูดจบก็บินหายไปเลย เฮ้อ นี่ก็คือคำโบราณที่ว่าไว้ว่าหายไปวับตาเดียวเลยเหรอ?พี่นถิงยังยืนอึ้งถือบ้ตรนั้นไว้อยู่ ตำหนัก?ที่ๆหรูหราเช่นนั้น นางกลับมีโอกาสได้ไปเหยียบเหรอเนี้ย! ดูเวลาก็ใกล้ค่ำแล้ว พี่นถิงก็ไม่ได้หายาต่อ ยังไงพรุ่งนี้ก็ค่อยไปเอาค่ารักษาแล้วกัน ไม่ได้ขายสมุนไพรก็ไม่เป็นไร ถือว่าคุ้มแล้ว เพราะยังไงก็มืดมากแล้ว ใครจะรู้ว่าบนดอยนี้มีสัตว์ร้ายหรือเปล่า! เช้าวันที่สอง พี่นถิงก็กินข้าวอย่างรวดเร็ว บอกกับเสวียนฉิงหลานจากนั้นก็วิ่งไปในเมืองทันที ถามทางคนตลอดทันทาง กว่าจะมาถึงตำหนักอ๋องซวย พี่นถิงหยิบบัตรขึ้นมา เดินเข้าไป“พี่ชาย ข้ามารับเงินน่ะ เออ เงินค่ารักษา นี่เป็นป้ายหลักฐาน เออ บัตร!”นางงงกับคำพูดในโบราณก็เลยพูดผิดๆถูกๆบ้าง! คนเฝ้าประตูสองคนด้านหน้ามองดูนางก็อายุแค่สิบห้าสิบหก ตัวผอมแห้งใบหน้าเรียวจนคล้ายเมล็ดทานตะวัน เหลืองๆ ไม่มีชีวิตชีวาเลย มีแค่นัยน์ตาที่ยังร่าเริงอยู่บ้าง ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงแตกปลาย โดนลมพัดปลิ้วไปปลิ้วมา นางใส่เสื้อตัวใหญ่ ด้วยตัวที่เล็กอยู่แล้ว เสื้อก็เลยดูใหญ่ตาม แต่ตำหนักก็มีกฏอยู่ เมื่อวานคนพ่อบ้านก็บอกแล้วว่าถ้ามีคนเอาบัตรมาก็ปล่อยเข้ามาได้เลย! “ได้ ตามข้ามา!”หลิวกางพาพี่นถิงเข้าไปในตำหนัก เดินไปตามทางเดินยาว เห็นพ่อบ้าน หลิวกางก็กลับไปหน้าประตูต่อ “แม่หญิง ตามข้ามาเถอะ”พ่อบ้านพูดอย่างเกรงใจกับนาง ต้องรู้ว่าเมื่อวานท่านอ๋องเป็นคนสั่งเรื่องนี้มาเอง คิดแล้วหญิงคนนี้ต้องไม่ธรรมดา และยังมีหน้าตาที่น่ารัก เดินไปไม่มีอะไรกีดขวาง พอถึงห้องบัญชี ว่านฉวนเอาทองหนึ่งร้อยอันให้พี่นถิง พี่นถิงรับมา ไม่ปฏิเสธใดๆเลย ถ้าเขาให้แล้วก็ต้องรับไว้ บ้านคนมีเงินเช่นนี้ ให้เท่าไหร่ก็แสดงว่าชีวิตคนนั้นสำคัญกว่า เจ้าไม่รับก็แสดงว่าดูถูกคนอื่นอยู่! พอจะไป พี่นถิงก็หยุดและเอาบัตรคืนไปและพูดว่า: “บัตรของนายพวกเจ้า เอาไปสิ” “ออ!ท่านอ๋องสั่งแล้ว บัตรนี้ก็เป็นค่ารักษาส่วนหนึ่ง”ว่านฉวนยิ้มตอบ ในใจก็แอบชมความฉลาดตัวเอง!เมื่อวานท่านอ๋องสั่งไว้ว่าไม่ว่าใช้วิธีใดก็ต้องให้นางเก็บบัตรเอาไว้!ตัวเองบอกว่าเป็นค่ารักษา นางก็ต้องเก็บไว้แน่นอน แน่นอน พี่นถิงดูแล้วก็ถามไปว่า: “บัตรอันนี้มีมูลค่าเท่าไหร่?เอาไปแลกเงินได้ไหม?” พอพูดคำนี้ออกไป ทำเอาว่านฉวนอึ้งปากค้าง อะไรนะ จะเอาบัตรของท่านอ๋องไปขายงั้นเหรอ บัตรนี้เอาไปแลกเงินไม่ได้เด็ดขาด มันเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจเชียวนะ “เหอะๆ แม่หนู แม้บัตรนี้จะมีมูลค่ามหาศาล แต่ทางที่ดีเจ้าอย่าขายเลย ถ้ามีปัญหาในแคว้นจูชิง ก็สามารถนำบัตรนี้แสดงตัวได้!”ว่านฉวนก็ไม่พูดอ้อมค่อมอีก นางไม่รู้ว่าบัตรนี้ทำอะไรได้บ้าง ก็เลยพูดความจริงไปเลย! “ออ?ก็เป็นของดีนี่!”พี่นถิงยิ้มและเก็บเอาไว้ ถ้าใช้ดีเช่นนี้ก็เก็บไว้ อย่าให้หายเด็ดขาด! บอกลาพ่อบ้าน พี่นถิงก็ไม่รีบกลับไปแต่กลับเที่ยวเล่นต่อไปเมือง ตนนี้นางมีเงินก้อนโตแล้ว ตัวเองก็ไม่ต้องไปเก็บสมุนไพรในช่วงนี้!นางควรใช้เงินก้อนนี้เปิดร้านอาหารทำตามความฝันตัวเอง! อืม!นางจะใช้เงินก้อนนี้ทำตามความฝันตัวเอง!พอคิดแล้ว พี่นถิงก็เริ่มหาพื้นที่ เมื่อวานเพราะไม่มีเงินก็เลยไม่คิดเรื่องนี้เลย วันนี้เดินดูตามถนนแล้ว ร้านดีๆก็มีเยอะอยู่มาก คงจะยากในการขาย ดูแล้วก็ใกล้ดึกแล้ว พี่นถิงก็ยังคิดอยู่ หรือว่ากลับบ้านห่อนดี พรุ่งนี้ค่อยมาอีก ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนข้างทางพูดเองเออเองว่า: “เฮ้อ ขายไม่ได้อีกแล้ว!พรุ่งนี้ก็ต้องเททิ้งแล้วทำใหม่อีก!ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ก็คงอยู่ต่อไม่ได้แล้วล่ะ” พี่นถิงมองดูคนที่พูด เขาเป็นชายวัยกลางคน กำลังยืนดูคนเดินผ่านไปมาหน้าร้าน พี่นถิงเงยหน้าดูหน้าร้านอีก ก็คิดได้ขึ้นมา!ร้านนี้แหละ! พี่นถิงไม่ลังเลเดินไปหน้าร้าน ตรงหน้าประตูพอเขาเห็นคนเดินมา ก็รีบยิ้มและเชิญนางเข้าไป: “แม่หนู อยากกินอะไรครับ?ร้านเรามีขนมที่ดังมาก อร่อยอีกด้วย รับรองซื้อไปครั้งเดียวก็ต้องกลับมาซื้ออีกแน่……” ชายคนนั้นพูดชมขนมร้านตัวเองไม่หยุด แต่พี่นถิงหลับยิ้มไม่พูดอะไร มองดูรอบๆร้าน ก็พึงพอใจมาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะพื้นที่ตรงนี้กว้างมาก! จากนั้นก็พูดกับชายคนนั้นว่า: “เจ้าเป็นเจ้าของท่นี้เหรอ?ข้าจะซื้อร้านนี้!”