บทที่4 ซื้อพื้นที่

บทที่4 ซื้อพื้นที่ ชายผู้นั้นพอได้ยินว่ามีคนมาขอซื้อที่ ก็เริ่มไม่พอใจ ถึงเขาจะขายไม่ดีก็ไม่คิดว่าจะขายพื้นที่นี่ออกไป อีกอย่าง ร้านของเขาก็ยังพอขายอาหารได้บ้าง ถึงจะขายพื้นที่นี่ออกไป แม้จะได้เงินไม่น้อย แต่ต่อไปเขาจะทำอย่างไร เขาจะมีชีวิตต่อไปอย่างไรเล่า! พอคิดถึงตรงนี้ ชายผู้นั้นก็พูดกับพี่นถิงว่า: “ข้าไม่ขายร้านนี้หรอกนะ ถ้าเจ้าไม่ซื้อของก็เชิญ!ประตูอยู่นั้น ลาก่อน!” พี่นถิงคิดแล้วว่าเขาต้องพูดเช่นนี้ ไม่ได้โกรธทันทีเพราะกิริยาของเจ้าของร้าน ยังคงยิ้มและพูดว่า: “พ่อค้า ข้าจะให้เจ้าห้าร้อยเหรียญเป็นเงินขายพื้นที่ พอขายให้ข้าแล้ว เจ้ายังสามารถเลือกได้ว่าจะทำงานที่นี่หรือไม่ และเจ้าก็ต้องฟังข้าคนเดียว ชื่อเสียงด้านนอกท่านก็ยังเป็นผู้จัดการร้านนี้ ทุกเดือนจะได้เงินเดือนหนึ่งร้อยเหรียญ ทางที่ดีเจ้ารีบตัดสินใจดีกว่า ข้าดูแล้วร้านที่ขายขนมคงมีหลายร้านนะ”ความหมายที่ว่าคือถ้าเจ้าไม่ขาย ก็ยังมีอีกหลายร้าน ข้าไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ ให้เจ้าลองคิดข้อเสนอดูดีๆ ชายที่โมโหอยู่แล้ว ได้ยินข้อเสนอของพี่นถิง ตาก็สว่างเปร่งประกายขึ้นมาทันที ในใจก็คิดว่า ขนมที่ตัวเองขายเดือนหนึ่งก็ได้แค่ไม่ถึงสิบเหรียญ และพ่อแม่ตัวเองยังป่วยอีกด้วย ทุกเดือนต้องซื้อยาหาหมอก็เสียไปเกือบครึ่ง! ชายคนนั้นกลัวว่าพี่นถิงจะไม่มีสัจจะ ก็รีบพูดว่า: “เจ้าพูดจริงเหรอ?ถ้าเป็นจริง ข้าตกลง แต่ว่าได้แต่พูดไม่มีหลักฐานจะให้ข้าเชื่อเจ้าได้อย่างไร?” “เหอะๆ ตอนนี้ข้าก็เขียนสัญญาให้เจ้าได้เลย เซ็นชื่อปั้มลายมือ ถึงเวลาใครกล้าผิดสัญญา พวกเราก็ไปพูดกันที่ศาลเป็นอย่างไร?”แม้พี่นถิงจะตัวเล็กผอม แต่คำพูดนางนั้นหนักแน่น พูดอย่างมีเหตุผล ทำให้คนฟังก็เชื่อในตัวนาง “ได้!” ทั้งสองคุยตกลงกันเสร็จ ก็เริ่มเขียนหลักฐาน เซ็นชื่อปั้มลายนิ้วมือ เก็บไว้ที่ตัว และตอนนี้ทั้งสองก็รู้ชื่อของกัน พี่นถิงก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ชายคนนั้นชื่อว่าหลี่หย่งจู้ ปีนี้อายุสามสิบห้า พอดูบรรยากาศด้านนอกก็เริ่มมืดแล้ว พี่นถิงก็ไม่อยู่อีก ก็พูดกับชายคนนั้นว่า: “ลุงหลี่ ร้านนี้ข้าว่าจะทำใหม่ น่าจะต้องปิดปรับปรุงร้านหนึ่งเดือนกว่า ระหว่างปิดร้านก็ยังนับเงินเดือนเจ้า เจ้าต้องฟังคำสั่งข้า ส่วนเรื่องพรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีพรุ่งนี้เช้า” “อืม ได้ เช่นนั้นขนมพวกนี้เจ้าก็เอากลับไปกินนะ!”หลี่หย่งจู้รู้สึกว่านางไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงรุ่นนี้ เวลาพูดหรือทำอะไรก็ดูเหมือนเป็นมืออาชีพไปหมด และทำให้คนเชื่อฟังนาง ตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าต้องทำงานให้กับคนที่อายุน้อยกว่า แต่ในใจกลับรู้สึกสบายใจมากกว่า “เหอะๆ เช่นนั้นก็ขอบคุณลุงหลี่มากนะ”พี่นถิงเก็บขนมที่เขาให้มา พูดขอบคุณจากนั้นก็ไปเลย และพอพี่นถิงถึงบ้าน เย่ยิงก็รีบไป บินข้ามหลังคาบ้านไปเบาๆ จนถึงตำหนักอ๋องซวย เย่ยิงมองดูหนานกงลี๋ที่กำลังดูจดหมายก็พูดว่า: “ท่านอ๋อง คนที่รักษาโม่เต๋ชื่อว่าเถิงพี่นถิง อยู่อาศัยกับน้องชายและมารดาในหมู่บ้านซ่วยซิง วันนี้พอออกจากตำหนักก็ไปเดินเล่นตลาด ยังซื้อร้านขนมไว้ด้วย” “ได้!ไปตรวจสอบจับตาดูนางไว้ให้ดี”ตั้งแต่หนานกงลี๋เห็นเด็กหญิงที่ขาดสารอาหารคนนั้นก็รู้สึกสงสัยในตัวนางตลอด แต่แท้จริงแล้ว เขาลืมนางไม่ได้มากกว่าแต่กลับไม่ยอมรับ และวันนี้พอได้ยินว่านางจะขายป้ายบัตรนั้นของตัวเอง ก็ยิ่งสงสัยในตัวนางเข้าไปอีก นางไม่รู้จริงเหรอว่านั้นคืออะไร?ก็จะขายมันไปง่ายๆเลย! ตอนนี้ก็ได้ยินว่านางซื้อร้านขนมไว้อีก หรือว่าจะเปลี่ยนเป็นร้านยา?อืม นางมีความรู้การแพทย์ น่าจะทำให้ร้านเป็นที่รู้จับไปไกล! หนานกงลี๋ยิ้มมุมปาก ตัวเขาเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเริ่มตกหลุมรักนางเข้าแล้ว และโม่เฟิงที่เห็นนายตัวเองยิ้ม กลับต้องขยี้ตาดูว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า…… เช้าวันต่อมา พี่นถิงบอกลามารดาและน้องชาย ออกจากบ้านอีกครั้ง นางไม่ได้บอกว่าจะไปทำอะไรด้านนอก นางอยากทำทุกอย่างให้พร้อมก่อนแล้วค่อยบอกทุกคน และรับน้องชายกับมารดามาอยู่ในเมืองด้วยเลย และหลี่หย่งจู้ก็ติดป้ายว่าหยุดปรับปรุงร้าน รอพี่นถิงมาถึง เขาสงสัยว่าเด็กคนนี้จะทำอะไรกันแน่ คืออะไรทำให้นางมั่นใจว่าจะทำให้ร้านขายดี ถึงกับกล้าจ่ายเงินเดือนละร้อยเหรียญให้เขา ต้องรู้ว่าการขายของที่ถนนนี้เดือนหนึ่งถ้าร้านไหนขายดีสุดก็ได้แค่ร้อยเหรียญ กำลังคิดอยู่นั้นก็เห็นพี่นถิงเดินมาแต่ไกล ในมือยังถือของมา พอดูใกล้ก็รู้ว่าถือกระดาษมา “ลุงหลี่ นี่เป็นกระดาษที่ข้าวาดออกแบบร้าน เจ้าช่วยหาคนมาดูแลการซ่อมแซมร้านด้วย ต้องทำให้เสร็จภายในครึ่งเดือนนี้ และหาคนทำไม้ทำโต๊ะและเก้าอี้ตามออกแบบนี้ ต้องทำให้ละเอียด และยังต้องปล่อยข่าวไปว่า อีกครึ่งเดือนหลังจะจัดการแข่งขันทำอาหารครั้งใหญ่ คนชนะได้ไปเลยห้าสิบเหรียญ!”พี่นถิงสั่งไป เชื่อว่าหลี่หย่งจู้ต้องทำเรื่องพวกนี้ได้ดีแน่ เพราะยังไงเขาก็อยู่ในกิจการนี้มานาน พอสักพักก็ครึ่งเดือนแล้ว ร้านขายขนมนี้ก็เปลี่ยนไปเลย!ประตูกว้างขึ้น หน้าต่างสองบานที่หันหน้าไปทางถนนก็เปลี่ยนจากหน้าต่างแบบดั้งเดิมไปเป็นหน้าต่างบานเลื่อนสไตล์โมเดิร์นซึ่งติดด้วยกระดาษสีสดใสเพราะหน้าต่างขยายใหญ่ขึ้นห้องจึงดูสว่างมาก ชั้นสองและชั้นสามดั้งเดิมได้รับการปรับปรุงใหม่ทั้งหมดให้เป็นห้องพักที่หรูหรา สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือโต๊ะและเก้าอี้ในชั้นแรกมีลิ้นชักเล็ก ๆ อยู่ทั้งสี่ด้านของโต๊ะ พื้นที่ประมาณเท่ากันนั้นเทียบเท่ากับเก้าอี้จัดเก็บอันทันสมัยที่สามารถเก็บของและนั่งได้ และชั้นบนแต่ละห้องมีเก้าอี้และโต๊ะกลมเหมือนกันสำหรับโต๊ะแต่ละห้องมีโต๊ะเล็ก ๆ พร้อมลิ้นชัก ทั้งหมดนี้พี่นถิงออกแบบตามร้านในยุคใหม่ แต่หลี่หย่งจู้เห็นแล้วกลับไม่เข้าใจ ร้านขายขนมทำไมต้องมีโต๊ะเก้าอี้เยอะขนาดนั้น?หรือว่ายังจะขายขนมและกินที่นี่ได้อีก?แต่ว่าไม่นานหลี่หย่งจู้ก็รู้สึกนับถือกับการออกแบบของพี่นถิง! ตอนนี้งานแข่งขันทำอาหารก็กำลังจะเริ่มขึ้น ไม่มีข้อจำกัดในการลงทะเบียนนอกจากพ่อครัวในร้านอาหารหลักแล้วยังมีพ่อครัวในร้านอาหารเล็ก ๆ พวกเขาสามารถชนะรางวัลในการแข่งขันและพวกเขาจะไม่อับอายหากพวกเขาแพ้พวกเขาอาจเรียนรู้จากอาหารของคนอื่น เป็นความคิดที่น่าสนุกน่าดู? วันนี้ตอนเช้าหน้าร้านขนมก็มีโต๊ะยาวและไม้กั้นไว้กลายเป็นหกห้อง เพื่อไม่ให้ลอกเลียนแบบกัน หน้าร้านขนมมีผู้คนมารุมดูกันมากมาย หลี่หย่งจู้ปีนขึ้นโต๊ะ ตะโกนเสียงดังเปิดพิธีว่า“การแข่งขันทำอาหารเริ่มต้นได้”พ่อครัวทั้งหกคนต่างเริ่มทำอาหารขึ้นมา!