已经是第一章了
บทที่8 เรียกข้าว่าสาวขี้เหร่
บทที่8 เรียกข้าว่าสาวขี้เหร่
“อืม ได้ แต่ข้าต้องดูว่าพวกเจ้ามีพื้นฐานอะไรบ้าง ยังมีอีกพวกเราเป็นร้านใหม่ พึ่งเปิดได้ไม่นาน การแบ่งหน้าที่ก็ยังไม่ชัดเจน อาจจะต้องทำเยอะหน่อย แน่นอน คนที่ออกแรงเยอะก็ย่อมได้เยอะ ทุกเดือนได้น้อยสุดสามเหรียญ!”
พี่นถิงพูดถึงตรงนี้ก็พูดต่อว่า: “แต่ข้าพูดไว้ก่อนนะ ถ้าพวกเจ้าจะตามข้าแล้ว ต่อไปก็ต้องระวังอะไร รู้ว่าต้องทำอะไร อย่างเช่นถ้ามีคนมาจ่ายเงินเดือนให้พวกเจ้าเยอะกว่า เช่นมีคนใช้อำนาจข่มขู่พวกเจ้า พวกเจ้าก็ต้องบอกข้าให้หมด ข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง ถ้าไม่ไหวจริงๆ พวกเรายังมีอ๋องซวยอีก พูดง่ายๆก็คือถ้าตามข้าแล้วสิ่งแรกที่สำคัญคือ ไม่ใช่ฝีมือแต่เป็นความซื่อสัตย์ ทำได้ก็อยู่ ทดลองทำงานหนึ่งเดือน”พี่นถิงพูดจบก็เอาป้ายท่านอ๋องออกมา เป็นหลักฐานว่าตัวเองไม่ได้โกหก
ทั้งหกคนลังเลและพูดว่า: “ข้าจะอยู่ครับ!”พี่นถิงเชื่อว่าทั้งหกไม่ได้ตัดสินใจอย่างไม่คิด ต้องรู้ว่าพวกเขาทั้งหกอยู่รอที่นี่ตั้งแต่เช้าแล้ว
พี่นถิงพูดต่ออีกหน่อย ทั้งหกก็เริ่มเดินทำความรู้จักร้าน ผ่านการพูดคุย ในนั้นมีสองคนเป็นลุงห้ากับเสี่ยงป่ายที่เป็นคนทำอาหารร้านเล็กๆ เช่นนี้พี่นถิงก็ให้พวกเขาไปทำในครัว ส่วนคนที่เหลือทั้งสี่ เสี่ยวฉี่กับเสี่ยวจวงให้ไปเรียนทำขนม ส่วนอีกสองคนพื้นฐานไม่ค่อยดีคือเสี่ยวพั่งกับเอ้อต้านทำงานเสริฟ์อาหารก่อน
กลางวันพี่นถิงก็สั่งให้ลุงห้าและเสี่ยวป่ายเริ่มทำอาหาร นางอยากรู้ว่าพวกเขาทำอาหารเป็นอย่างไร
ผัดมันฝรั่ง ถั่วเขียวขั่ว ปลาตุ๋นต้มหอม……อาหารเต็มโต๊ะ
พอนั่งลง เริ่มต้นทุกคนยังเกรงใจกันบ้าง พี่นถิงก็พูดว่า: “วันนี้ทุกคนมาอยู่ด้วยกัน ขอบใจที่ทุกคนเชื่อในตัวข้า ข้าจะจัดการและบริหารร้านนี้ให้ดีที่สุด หวงว่าทุกคนจะช่วยกันให้เต็มที่ ข้าดื่มชาแทนเหล้าแล้วกัน”
พอพูดจบ ก็ยกชาขึ้นดื่ม ทุกคนเห็นแล้วก็รีบลุกขึ้น ยกเหล้าตรงหน้าขึ้นมาดื่ม
“เหอะๆ ทุกคนนั่งลงเถอะ คนบ้านเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก”
“ใช่ๆ ฟังพี่นถิง ทุกคนต่อไปก็เป็นคนบ้านเดียวกัน”หลี่หย่งจู้ก็เริ่มพูดดีใจ
“ต่อไปมีเรื่องอะไรก็ฟังที่ลุงหลี่สั่ง พวกเจ้ามีอะไรก็หาข้ากับลุงหลี่เหมือนกันนั่นแหละ”พี่นถิงใช้เวลานี้ ก็ให้อำนาจของลุงหลี่และนางเท่ากันบอกกับทุกคน
“ครับ”
“พวกเราจะตั้งใจทำงานครับ”เอ้อต้านยืนขึ้นมาพูดสัญญา เขาพูดอย่างหนักแน่น ทำเอาทุกคนต่างหัวเราะออกมา
บรรยากาศก็ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อกี้แล้ว
“อืม รสชาติอาหารพวกนี้ก็พอใช้ได้ แต่ยังมีหลายที่ที่ต้องระวัง ปลาตุ๋นต้นหอมนี้ การวางประดับในจานใช้ไม่ได้ ดูแล้วขาดรูปลักษณ์ภายนอก”พี่นถิงชิมและพูดวิจารณ์อาหาร
จากนั้นใช้ตะเกียบชี้ตรงหัวปลาและพูดต่อว่า: “ตอนทำปลา ใช้หลังมีดเอากระดูกสันหลังปากออก เช่นนี้พอนึ่งออกมาก็จะไม่เปลี่ยนรูปร่าง ปลาอันนี้พอนึ่งได้สิบห้านาที พอสิบห้านาทีหลังก็เอาลงมาพักไว้ ยังมีอีกถ้าเอาแกงที่ผัดน้ำนั้นราดไว้ในปลาตอนนึ่งก็จะทำให้อาหารรสชาติดีขึ้น ใส่เห็ดลงไปในท้องปลาด้วย รสชาติจะอร่อยกว่าเดิม”
ลุงห้ากับเสี่ยวป่ายรีบพยักหน้า จำที่พี่นถิงพูดไว้ทั้งหมด พวกเขารู้ว่านางกำลังสอนพวกเขาอยู่ ก่อนหน้านี้ตัวเองอยู่ในร้านเล็กๆก็ไม่รู้ว่าทำอย่างไร ไม่เหมือนกับร้านอาหารใหญ่ๆ
“มันฝรั่งนี้ควรแช่น้ำเลมอนก่อนค่อยผัด กินแล้วจะทำให้สดชื่น ยังมีผัดแตงกวาอีก ต่อไปอย่าหั่นเป็นแผ่น ต้องผั่นเป็นเส้นถึงจะกรอบและอร่อย ยังมีถั่วเขียวขั่ว รอน้ำมันเดือดก็ทอดถั่วลงไป ไม่ต้องผัดเทใส่ในกระชอนทอดลงไปเลย ใช้ฝาปิดกระทะทอดจนสุกก็พอ วันนี้อันนี้ใช้ไฟแรงไปหน่อย ยังมี……”พี่นถิงพูดวิจารณ์อาหารตรงหน้าให้หมด ลุงห้าและเสี่ยวป่ายฟังไม่รู้เรื่อง ก็ถามขัดขึ้นมาบ้าง ส่วนคนอื่นไม่ว่าจะเข้าใจไม่เข้าใจก็จำเอาไว้อย่างตั้งใจ พวกเขาคิดว่า พี่นถิงพูดอะไรก็ถูกหมด แม้จะไม่เข้าใจ ถึงเวลาก็ท่องคำที่จำได้ก็อาจจะหลอกคนอื่นได้
“เจ้าของร้านอยู่ไหม?”ทุกคนก็กินอิ่มแล้ว หน้าร้านก็มีหญิงอายุสิบเจ็ดสิบแปดเข้ามา เสียงยังนับว่าน่าฟัง แต่รูปร่างไม่ค่อยน่ามองมาก สีเสื้อสีขาว นางใส่ไว้เหมือนจะฉีกได้ทุกครั้ง
“เจ้ามีอะไรไหมครับ?”โถงห่าวลุกขึ้นมาถาม เขาทำงานในบ้านหยวนว่ายมานานรู้ว่าควรทำอย่างไร และตอนนี้ร้านก็กลังเปิดใหม่ก็ต้องพูดจากับทุกคนดีๆ
หญิงอ้วนคนนั้นก็เห็นในร้านเป็นชายหมด ตอนนี้ก็เห็นมีชายคนหนึ่งลุกขึ้นมาถามนาง แม้นางจะหน้าหนา แต่ยังไงนางก็ยังเป็นผู้หญิง ยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้ามา ตาก็แอบมองไปด้านในเหมือนกำลังหาอะไรอยู่ พอเห็นพี่นถิงก็เริ่มพูดว่า: “ข้าอยากมาหางานทำ”
พี่นถิงได้ยินนางจะมาทำอะไรก็ไม่ได้รู้สึกเอะใจอะไร คนอื่นก็กลับคิดในใจว่านางอ้วนเช่นนี้จะมาทำอะไรได้นอกจากกิน?แต่พอเห็นพี่นถิงไม่ได้ปฏิเสธอะไร พวกเขาก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน
พี่นถิงมองนางไปเห็นนางมาอย่างจริงจัง ก็ลุกขึ้นไปหานาง: “ก่อนหน้านี้เจ้าเคยทำอะไรมาก่อน?อยากมาทำงานอะไร?ครอบครัวอนุญาติไหม?”
หญิงอ้วนคนนั้นพอได้ยินพี่นถิงถาม นางก็ยืดตัวตรงยืนนิ่ง มือทั้งสองข้างประกบกัน ตอบกลับไปว่า: “ก่อนหน้านี้ข้าช่วยท่านพ่อท่านแม่เลี้ยงหมู พ่อแม่ข้าบอกว่าเลี้ยงหมูไม่ดี อยากให้ข้าออกมาเจอโลกภายนอก เมื่อวานท่านพ่อมาส่งเนื้อหมูในเมือง เห็นแม่หญิงท่านเก่งมาก อยากให้ข้ามาไหว้ครูที่ท่าน เรียนรู้ไปกับท่าน!พ่อแม่ข้าอนุญาติเจ้าค่ะ!”
พี่นถิงพยักหน้าและพูดว่า: “เหอะๆ แต่ว่ามาที่นี่ต้องเริ่มจากงานพื้นฐานทั้งหมด ต้องยอมรับคำวิจารญ์ ต้องเคารพกฏที่นี่”
“ได้!ได้!พ่อแม่ข้าบอกแล้วว่าข้ากินเยอะดังนั้นเงินเดือนให้น้อยหน่อยก็ไม่เป็นไร”หญิงอ้วนคนนั้นตอบตกลงอย่างดีใจ ยังไม่ลืมคำที่พ่อแม่บอกก่อนออกจากบ้าน
พี่นถิงพอใจกับนางมากและถามไปต่อว่า: “เจ้าชื่ออะไร?”
“ข้าชื่อเหยียนซูหยาน ทุกคนเรียกข้าว่าสาวขี้เหร่ก็ได้”
“อ้อ?พี่ชายเจ้าชื่อขี้เหร่เหรอ?”
“ไม่ใช่ ข้ามีพี่ชายคนหนึ่ง ชื่อว่าต้าจุ้น ข้าเป็นคนที่สอง ขี้เหร่หน่อยก็เลยเรียกชื่อนี้”
“ฮ่าๆ” “แหะๆ”
คนในห้องพอได้ยินคำอธิบายว่าชื่อสาวขี้เหร่มาจากไหนต่างก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่
ตอนนี้หลี่หย่งจู้ก็เข้ามา ลังเลสักพักก็พูดว่า: “พี่นถิง อย่าหาว่าข้าพูดมากเลย หญิงคนนี้ทำงานที่นี่ไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก!”
สาวขี้เหร่ได้ยินคำพูดนั้น ในใจก็เริ่มไม่พอใจแต่ก็ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร นางกลัวว่าทุกคนจะไม่ยอมรับตัวเองจริงๆ กังวลจนหน้าแดงเถือกขึ้นมาทันที จากนั้นก็รีบเข้าไปคุกเข่า“พรึ่บ”นางคุกเข่าลงพื้น และรีบพูดว่า: “แม่หญิง ขอแค่มีข้าวกิน ข้ายอมทำงานทุกอย่างในร้านนี้เลย!”
พี่นถิงรู้ว่าหลี่หย่งจู้หมายความว่าอย่างไร หญิงคนนี้ก็อ้วนเกินไปจริงๆ ไม่สามารถทำงานในร้านนี้ได้เลยสักอย่าง แต่พี่นถิงก็ส่ายหน้าให้หลี่หย่งจู้ เป็นแนวว่าวางใจเถอะ จากนั้นก็เข้าไปพยุงสาวขี้เหร่ลุกขึ้นมา แต่นางกลับไม่ขยับตัวเลย“คือว่า สาวขี้เหร่!เจ้าลุกขึ้นมาก่อนสิ”
พี่นถิงพยุงนางขึ้นมาไม่ไหวจริงๆ!
“แม่หญิง ท่านจะให้ข้าทำงานที่นี่ไหมเจ้าคะ?”
“อืม แน่นอน แต่เจ้าต้องตกลงกับข้าก่อนว่าต้องลดน้ำหนัก ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเดินไม่สะดวก จะทำงานได้อย่างไรกัน?”
พอได้ยินคำพูดก่อนหน้านี้ สาวขี้เหร่ก็ดีใจลุกขึ้นมา พอได้ยินคำด้านหลังนางก็คุกเข่าลงอีกครั้งทันที
ต่อมาพี่นถิงก็พูดต่อว่า: “เจ้าไปในห้องกับข้า เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง”
พอคำนี้พูดออกมา สาวขี้เหร่ยังไม่ทันรู้สึกตัว ทุกคนก็ไม่รู้นางจะทำอะไร ในระหว่างที่ทุกคนกำลังงงอยู่ พี่นถิงก็เข้าไปในห้องแล้ว
已经是最新一章了
加载中
