บทที่11 แม่หญิงปากเก่ง

บทที่11 แม่หญิงปากเก่ง ต่อมา ในห้องมีคนสี่คนมาที่ห้องโถงโดยใช้แกนกลางของห้องโถงใหญ่เป็นจุดศูนย์กลาง เครื่องเรือนเป็นไม้แดง กลอน หน้าต่าง กรอบรูปวาด จัดวางได้อย่างหรูหรา สง่างาม ผู้ดีมาก! บ้าไปแล้ว!นี่คือวังหลวงในจินตนาการข้าชัดๆ!พี่นถิงพยายามทำใจให้สงบตอนที่เห็นเครื่องเรือนหรูหราพวกนั้นในใจกลับเต้นตึกตักจนแทบกระเด็นออกมา ใต้เท้าโม่ใจดีที่ไหนให้นางถึงเพียงนี้กัน?เหมือนกับว่าลุงหลี่จะไม่ได้พูดความจริงทั้งหมด!ความสามารถของลุงหลี่ไม่น่าจะมีเพื่อนที่ร่ำรวยถึงเพียงนี้ เพราะก่อนหน้านี้หลี่หย่งจู้ขายร้านเพื่อเงินห้าร้อยเหรียญ และบ้านหลังนี้ก็ไม่น่าจะมีค่าเช่าที่หนึ่งพันบาทแน่นอน หลอกไม่เนียนเลย! พี่นถิงกำลังคิดว่าจะตอบคำถามของท่านแม่ยังไงดี นางก็เลยแอบมองท่านแม่ตัวเอง ไม่คิดว่าเสวียนฉิงหลานไม่ได้ตกใจอย่างที่ตัวเองคิดแต่กลับทำหน้าสงบเสงียม ท่านแม่ตกใจจนพูไม่ออกงั้นเหรอ?ถึงได้สงบเช่นนั้น? แต่ทำไมดูแล้วไม่เหมือนเลย? พี่นถิงอยากจะพูดอะไรเสวียนฉิงหลานกลับไม่มีความตกใจเหมือนตอนที่อยู่หน้าประตูแล้ว และกลับชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า: “พ่อบ้านเหอ เจ้าช่วยเตรียมอาหารเรียบง่ายให้พวกเราหน่อย” “ครับ คุณนาย”พ่อบ้านเหอมองออกว่าคุณนายด้านหน้านั้นเป็นหญิงที่เคยผ่านประสบการณ์การเข้าสังคมพวกนี้มามากแล้ว ไม่เช่นนั้นตลอดทางที่ผ่านมานั้นสำหรับพวกชนบทพวกนั้นคงพูดชมไม่หยุด แต่นางกลับสงบมาก ความสงบเงียบเช่นนี้จะเป็นเพราะแสดงออกมาหรือเปล่า พอพ่อบ้านเหอออกไป เสวียนฉิงหลานก็นั่งลงบนเก้าอี้ มองไปทางพี่นถิงและพูดว่า: “ถิงเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องอะไรปิดบังแม่อยู่ใช่หรือไม่?ที่นี้เงินแค่สองร้อยบาทจะเช่าได้อย่างไร” “เออ ท่านแม่ เหอะๆ ที่นี้ข้าเช่ามาจริงๆ ข้ายังมีสัญญาเช่าอยู่เลย!” “ถิงเอ๋อร์ ถ้าเจ้าไม่พูด ข้ากับเสี่ยวเฉินก็จะย้ายออกไป”เสวียนฉิงหลานเห็นว่าพี่นถิงไม่ยอมพูด นางก็เริ่มโกรธอ่อนๆ นางกลัวว่าพี่นถิงจะถูกคนอื่นหลอกเข้า ถ้าถูกคนอื่นเอาเปรียบอีก ชาตินี้คงจะถูกทำลายแล้ว พี่นถิงรู้ว่าเสวียนฉิงหลานคิดอะไร นางก็เลยคิดว่ายอมรับไปเถอะ เรื่องนี้คงจะปิดบังได้ไม่นาน พูดออกไปเลยจะได้จบๆ ก็เลยเลือกพูดตอนสำคัญบอกกับเสวียนฉิงหลาน จากนั้นก็สัญญาว่าตัวเองจะระมัดระวัง เสวียนฉิงหลานก็ไว้ใจกับสิ่งที่นางทำแต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ ส่วนเรื่องบ้านเช่าหนึ่งพันบ้านนี้ เสวียนฉิงหลานยังคงสงสัยแต่เห็นสายตาที่แน่วแน่ของพี่นถิงก็ไม่สงสัยอีก และเรื่องที่ท่าทางปฏิกิริยาตอนเสวียนฉิงหลานมาถึงที่นี้ พี่นถิงก็ไม่ถามอีก ท่านแม่คุ้นชินได้ก็ดี พอกินข้าวเช้าเสร็จ พ่อบ้านเหอสั่งคนใช้เข้ามาในห้องโถงใหญ่ พี่นถิงตกใจมากพอมีคนแห่กรูกันเข้ามาเยอะเช่นนี้ ใต้เท้าโม่ที่พ่อบ้านเหอพูดถึงนั้นคือใครกันแน่! สามารถเตรียมบ้านที่มีพ่อบ้านและข้ารับใช้ยี่สิบกว่าคน พี่นถิงกลัวว่าเสวียนฉิงหลานจะถามเรื่องนี้ก็รีบบอกลาไปร้านทันที นางจะไปถามหลี่หย่งจู้ การเช่าบ้านครั้งนี้ทำไมถึงมีทั้งพ่อบ้านและข้ารับใช้อีก! พอเข้าร้านไปยังหาหลี่หย่งจู้ไม่เจอ โถงห่าวก็วิ่งเข้ามา“นายน้อย ท่านมาแล้วเหรอ!มีคนมาอยากจะพบท่าน ผู้จัดการหลี่อยู่ในห้องรอท่านอยู่น่ะ” “อ่า?นายน้อย?”ศัพท์อะไรกัน?เหมือนจะเป็นคำที่สาวขี้เหร่เรียกข้าเมื่อวานนะ ตอนนั้นยังไม่ทันสังเกต ทำไมวันนี้โถงห่าวก็มาเรียกเช่นนี้ล่ะ? “ฮ่าๆ ก็คือว่าแม่หญิงกับผู้จัดการรวมกัน แต่ว่านายน้อย ท่านจะฟังเรื่องสำคัญก่อนดีไหม ข้าบอกว่ามีคนมา เขารออยู่ในห้องท่านอยู่” พอพี่นถิงได้ยินว่ามีคนเข้าไปในห้องตัวเองโดยไม่ได้รับอนุญาติก็เริ่มไม่พอใจ นางขมวดคิ้วนิดๆและเดินเข้าไปในห้องตัวเอง นางยังไม่ทันเห็นว่าคนในห้องนั้นคือใครก็พูดขึ้นมาว่า: “ใครกันช่างกล้า เข้ามาในห้องของข้าโดยไม่ได้รับอนุญาติ!ทำไมถึงเป็นคนไร้มารยาทเช่นนี้? ถ้าจะมาสัมภาษณ์งานก็เชิญรอด้านนอกนะ!ถ้าจะมาเจรจาเรื่องค้าขายก็สามารถไปรอในห้องรับแขกได้!ทำไมถึงต้องเข้ามาในห้องนี้!” หลี่หย่งจู้กับโม่เฟิงถึงกลับตกใจ นางพูดเก่งเกินไปแล้ว! “เจ้าว่าอะไรนะ?”เสียงเย็นชาของชายที่นางคุ้นเคยดังขึ้นมา พี่นถิงก็รีบหันควับไปมอง อ่า?หน้าตาคุ้นจัง!อ้อ!เคยเจอกันในป่า เขาคือเจ้าของป้าย!ท่านอ๋องซวย! “เหอะๆ เหอะ ลุงหลี่ มีแขกมา ทำไมไม่รีบรินชาให้ล่ะ!เร็วสิ ไปต้มชา เอาที่ดีที่สุดนะ!” คนที่เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าพลิกหน้ากระดาษก็คงมีแต่นายน้อยของเรานั้นแหละ หลี่หย่งจู้คิดแล้วก็ตอบกลับไปว่า“ครับ!”รับทำท่าเคารพให้กับอ๋องซวยจากนั้นก็รีบลงไปต้มชา พี่นถิงคิดจุดประสงค์ของเขาที่มาที่นี่ เหมือนว่าหลังจากที่ตัวเองไปเอาเงินก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับจวนอ๋องซวยอีกเลย ใช่สิ หรือว่าเขาจะมาขอป้ายคืน? คิดแล้วก็มีแค่เหตุผลเดียวแล้ว “พอใจสำหรับที่พักหรือไม่?”ชายคนนั้นถามขึ้นมา เขานี่เองที่เป็นคนจัดที่อยู่ให้นาง คิดแล้วคนที่มีเงินเยอะเช่นนั้น คนที่นางรู้จักก็คงมีแต่บุคคลท่านนี้แล้ว แต่ทำไมเขาถึงต้องทำดีกับนางด้วย? “เออ!พอใจสิ พอใจ! แต่มันก็ใหญ่เกินไปน่ะ” “เช่นนั้นก็เปลี่ยนอีกสิ” “อ่า!ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้อง ที่นั้นก็ดีมากแล้ว!แต่ทำไมเจ้าต้องช่วยข้าเช่าบ้านด้วย?” “ไม่มีอะไร” “อ่า?” โม่เฟิงคิดอยู่ด้านข้างก็กลัวว่าพี่นถิงคิดมากไปก็อาจจะไม่ไปพักอีก เขาก็เลยพูดว่า: “อ้อ เพราะว่าอยากขอบคุณที่เจ้าช่วยโม่เต๋ ก็ถือว่าเป็นรางวัล” พี่นถิงมองหนานกงลี๋ด้วยความแปลกใจ“อืม เป็นเช่นนี้จริงเหรอ?” หนานกงลี๋ก็เริ่มไม่พอใจ ให้เจ้าไปอยู่ก็ไปสิ จะพูดมากไปทำไมกัน แต่ก็ตอบไปแค่ว่า: “อืม” “งั้นก็ต้องขอบคุณท่านอ๋องมาก!ไม่รู้ว่าวันนี้ท่านอ๋องมามีธุระอะไรเจ้าคะ?” “……” หนานกงลี๋ก็ตกใจ ใช่สิ!มีเรื่องอะไร?เพราะเขากังวลว่านางจะไม่ยอมรับบ้านหลังนั้นก็เลยจะมาอธิบายเหรอ? หรือว่าอยากมาดูนาง?ดูร้านของนาง?ใช่สิ จำได้ว่าโม่เฟิงบอกว่านางเคยหยิบป้ายมาอวดหน้าผู้คน “ได้ยินว่าเจ้าบอกว่าตัวเองเป็นคนของจวนอ๋องซวย ข้ามาดูว่าเจ้าเหมาะหรือเปล่า” “อ่า เหอะๆข้าก็แค่พูดไปเรื่อยนั้นเหละ ป้ายที่เจ้าให้ข้า ข้ายังไม่ได้ใช้ที่ไหนเลย ถ้าไม่ใช้ก็เสียดาย เอาออกมาอวดหน่อยก็ดี?” “พูดออกไปแล้วก็อย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน ถ้าเจ้าอยากเป็นคนในจวนอ๋องซวย ข้าจะเติมเต็มเจ้าเอง!” “อ่า?ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าอยากเป็นคนของจวนอ๋องซวย”ยังพูดไม่จบสองคนในห้องก็หายวับไปทันที?! หลี่หย่งจู้ต้มชามาเสร็จ ก็เห็นแต่พี่นถิงยืนอยู่ที่เดิม“เออ พี่นถิง ข้าไม่ได้ให้พวกเขาเข้ามา พวกเขา……” “อืม ข้าไม่โทษลุงหรอก ลุงหลี่ไปทำงานตัวเองเถอะ”พี่นถิงปัดมือให้หลี่หย่งจู้ออกไป ที่จริงยังอยากถามเรื่องบ้านกับหลี่หย่งจู้ ตอนนี้ก็คงไม่ต้องถามแล้วล่ะ พี่นถิงก้มหน้าดูร่างกายตัวเองที่ผอมแห้งขาดสารอาหาร ตอนนี้นางต้องทำให้ตัวเองมีน้ำมีนวลมากขึ้น ไม่เช่นนั้นหน้าตาก็คงสู้สาวขี้เหร่ไม่ได้ พอกลับมาถึงบ้านอีกครั้ง พี่นถิงก็คิดคำพูดใหม่ได้ พูดความจริงกับเสวียนฉิงหลานว่าตัวเองช่วยคนสำคัญของจวนอ๋องซวยไว้ได้โดยความบังเอิญ บ้านหลังนี้ปล่อยเช่าให้เราในราคาถูกเช่นนี้เพราะเขาต้องการให้รางวัลและพวกข้ารับใช้ก็คือรางวัลที่พวกเขามอบให้เหมือนกัน พี่นถิงหยิบป้ายของจวนอ๋องซวยออกมา เสวียนฉิงหลานก็ค่อยโล่งอกหน่อย ผ่านไปสักพักก็ครึ่งเดือนแล้ว ถึงเวลาที่ร้านขนมเปิด ฟ้ายังไม่สว่างคนในร้านก็ตื่นกันหมดแล้ว ฝึกอย่างหนักมาครึ่งเดือน ทุกคนต่างคุ้นเคยกับหน้าที่งานของตัวเอง และพี่นถิงก็ประกาศกับทุกคนว่าผ่านช่วงฝึกงานแล้ว ทุกคนจะได้เป็นพนักงานที่นี้เต็มตัว ไม่ต้องรอถึงหนึ่งเดือน ดังนั้นทุกคนเลยดีใจมาก ต่างทำงานด้วยความมั่นใจ ทำงานอย่างเต็มที่กันหมด