บทที่ 17 สายบ่น

“เดินดีๆ หน่อยสิ ตัวเธอหนัก นี่ฉันก็จะหมดแรงอยู่แล้ว” นันทิชาหันไปบอกเพื่อนที่ดูเหมือนจะไร้สติ เมื่อคนอวบทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดมาทางนันทิชา และดูท่าไม่ยอมก้าวเท้าเดินต่อ “นี่ ฉันรู้นะว่าเธอรู้เรื่อง อย่ามาทำเป็นหมดสติตอนที่จะถึงห้องป้าของเธอ เธอจะให้ฉันตอบคำถามแทนเธอทั้งหมดฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่จะให้ฉันฟังป้าเธอบ่นนั้น ฉันนึกแล้วก็อยากจะมุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด” ร่างบางยังคงจำฝีปากของป้านาได้ดี เมื่อคราที่พวกเธอเข้ามาทำอาหารกินกัน ป้านาบ่นเก่งราวกับว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย ก่อนที่นันทิชาถอนหายใจยาวออกมา คนอวบเริ่มตอบสนองโดยการค่อยๆ ก้าวเท้าเดิน ป้านาผู้ซึ่งทำงานบ้านอย่างหนักมาทั้งวัน พักไปได้เพียงครึ่งคืน ต้องลุกมาเปิดประตูให้สองสาวตัวแสบกลางดึก เพราะเสียงเคาะประตูดังสนั่นลั่นห้อง “ทำไมเมาขนาดนี้” ป้านาถามกึ่งเสียงดัง เมื่อสองตาที่พยายามปรับให้คุ้นกับความสว่าง มองชัดเจนขึ้น พร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเข้ามาเตะจมูกจนเธอต้องยกมือขึ้นมาปิด บวกกับสายตาพิฆาตที่จ้องมองสองสาวอย่างเอาเรื่อง “ตึบ” พริมปล่อยร่างตัวเองลงมากองกับพื้นทันที เธอพยายามทำตัวเองให้หลุดไปในห้วงอีกมิติหนึ่ง เพื่อไม่ต้องรับรู้โลกแห่งความเป็นจริงที่ใกล้จะระเบิดเต็มที “พุธ โธ พุธ โธ" เสียงเบาแสนเบาออกมาจากปากของคนอวบที่นอนหลับตาปี๋ พยายามท่องบทสวด ในขณะที่เสียงหวีดด่าของป้านาดังลั่นห้อง หลังจากนั้นตามด้วยการสดับรับฟังเทศนาอีกหนึ่งกัณฑ์ ภาระหนักในการอธิบายและรับฟังการบทเทศน์ จึงตกมายังนันทิชาที่นั่งผงกศีรษะงึกงักยอมรับความผิดแต่โดยดี หลังจากถูกบ่นไปชุดใหญ่และจัดการหาที่นอนทุกอย่างเสร็จสรรพ ไฟในห้องดับลง “พริมฉันรู้นะ ว่าเธอได้ยินที่ป้าเธอบ่น จำคำพูดป้าเธอเอาไว้ด้วย มันเยอะเสียจนฉันจำคนเดียวไม่หมดหรอกนะ” นันทิชานอนหันหน้าเข้าหาเพื่อน ก่อนกระซิบพูดเบาๆ ที่ข้างหู มือเล็กเรียวโอบกอดพริมไว้แบบหลวมๆ แล้วค่อยๆ หลับไป ดนัยนั่งจิบกาแฟร้อนที่ควันโพยพุ่งออกมาจากแก้วพร้อมกับขนมปังชิ้นบาง พลางกดดูข่าวในมือถือก่อนจะเหลือบไปเห็นลูกสาวตัวดี ที่พึ่งก่อเรื่องใหญ่ไว้เมื่อหลายวันก่อน แต่งตัวสวยผิดหูผิดตาเดินฮัมเพลงลงมาจากชั้นบน “จะไปไหนแต่เช้า” ดนัยวางมือถือลงอย่างเบามือ ก่อนยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอีกครั้ง “จะไปหาแทนค่ะ พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ” “คบกันแบบไหน พ่อยังไม่เห็นเขามาบ้านเราเลยตั้งแต่ที่ลูกบอกว่าตกลงคบกัน” สายตาของคนอยากได้ลูกเขยเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจจ้องมองเอาคำตอบจากลูกสาวจอมรั้น “จะมาทำไมล่ะคะ ถ้าแทนมาแล้วคุณพ่อจะอดพูดเรื่องแต่งงานได้ไหมคะ ถ้าคุณพ่อรับปากกับม่านว่าสามารถทำได้ ม่านก็จะพาแทนมาค่ะ” หญิงสาวเดินเข้ามาหอมแก้มบิดา แล้วหันหลังเดินออกจากบ้านไป เธอมีนิสัยต่างกันกับพี่สาวราวฟ้ากับเหว ม่านฟ้ามีความคิดเป็นของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งข้อนี้ดนัยทราบดีมาตลอด ม่านฟ้าไม่ใช่เด็กสาวที่จะอยู่ในโอวาทของเขาเหมือนกับพี่สาวของเธอ และนี่จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ดนัยยังคงหนักใจอยู่ ในเวลาเดียวกันดนัยมีสายเข้าจึงละสายตาจากลูกสาวคนเล็กหันมากดรับมือถือ “อะไรนะมันออกมาแล้วหรือ แกสั่งคนไปจับตาดูมันไว้ให้ดี อย่าให้มันปากโป้งทำให้ฉันต้องมีผลกระทบ” เสียงอันน่ายำเกรงของดนัยสั่งงานลูกน้องคนสนิทของเขา สายตาของคนอ่อนโยนเมื่อครู่จางหายไปในทันที หลังจากได้ยินเสียงปลายสายรายงานความเคลื่อนไหวบางอย่าง ก่อนที่ร่างของลูกสาวคนโตจะเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ “ม่านไม่ทานอาหารหรือคะ เห็นรีบออกไปเชียว” มุกทันเห็นรถหรูไวๆ ของน้องสาวที่พึ่งขับลับออกไป “อย่าพูดถึงยายม่านเลย ว่าแต่เราเถอะกลับมานอนกับพ่อบ่อยๆ สามีบ่นอะไรบ้างไหม” “ไม่ค่ะ” เธอตอบโดยไม่มองหน้าบิดา พร้อมกันนั้นแม่บ้านนำอาหารมาวางให้ตรงหน้า คนพูดน้อยแบบเธอมักจะพูดจาห้วนๆ เสมอ คนนอกมักมองว่าเธอเป็นคนไม่สุภาพ แต่สำหรับดนัยคงเป็นความเคยชิน เธอเป็นแบบนี้มาแต่เล็กแต่น้อย พยายามดัดนิสัยอย่างไรก็ยังคงเดิม ดีอย่างเดียวที่เธออยู่ในโอวาท ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเหมือนกับลูกสาวคนเล็ก “แล้วเรื่องที่พ่อขอร้องเขาไปล่ะ สามีลูกว่าไงบ้าง” “เขาขอเวลาสักอาทิตย์ แล้วจะเซ็นเช็คให้” หญิงสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไป เธอพยายามเก็บซ่อนสายตาของตัวเองไม่ให้เข้ามารับรู้ ด้วยลึกๆ แล้วเธอรู้สึกลำบากใจทุกครั้งที่ดนัยเฝ้าแต่ถามหาประโยชน์ส่วนตัว “แล้วสินค้าเราล่ะ ที่ขอเปิดโซนใหม่กับห้างของเขา” “เขาขอเอาเข้าที่ประชุมก่อน ไม่รับปากว่าจะได้ไหม” ผู้เป็นพ่อพยักหน้าพอใจกับคำตอบของลูกสาวคนโต เมื่อเห็นว่าเช็คมีมูลค่าจำนวนหนึ่งที่เขาขอยืมนั้นได้รับการตอบรับที่ดี หญิงสาวมองหน้าบิดาด้วยความรู้สึกกังวลใจ เธอต้องทนสภาวะกดดันเพื่อเป็นสะพานให้บิดาเอาเปรียบสามีของเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แม้สามีเธอจะยังไม่มีปัญหาอะไรในตอนนี้ แต่ในภายหน้าบิดาของเธอจะไม่หยุดเอาเปรียบเขาง่ายๆ ในเวลานี้เธอทำได้เพียงแต่เฝ้ามองการกระทำของบิดาอย่างเงียบๆ ยังไม่อยากขัดใจเพราะท่านคือผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิต