บทที่ 19 โรคกำเริบ

เสียงหัวเราะและเสียงคนคุยกันดังออกมาจากบ้านหลังเก่าเป็นระยะ นันทิชารีบปรี่เข้าไปหาบิดา แต่พบลุงทิศที่อยู่ข้างบ้านของตน นั่งคุยกับพ่ออย่างสนุกถูกคอเหมือนเช่นตอนเธอเด็กๆ “อ้าวมาแล้วหรือ” ลุงทิศกล่าวทัก หญิงสาวยืนหอบ เพราะยังเหนื่อยจากการรีบวิ่งเข้ามา ยกมือไว้เคารพ “งั้นฉันไปก่อนนะ ลูกสาวมาแล้วคงมีเรื่องคุยกันมาก” เพื่อนบ้านรู้มารยาท จึงเปิดโอกาสให้สองพ่อลูกได้อยู่ตามลำพัง ลุงทิศลุกขึ้นเดินเข้ามายิ้มให้นันทิชาก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอหนึ่งครั้ง แล้วเดินจากไป “ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกลูก ลุงทิศไปเยี่ยมพ่อก่อนพ่อออกไม่กี่วัน พ่อเลยวานให้เขาไปรับ ไม่อยากรบกวนลูก” “อย่างนั้นหรือคะแล้วเรื่องอาหาร...กับบ้านเรา...” นันทิชาพูดพร้อมเดินเข้ามาสำรวจภายในตัวบ้าน พบว่าทุกอย่างถูกทำความสะอาดเรียบร้อยหมดจดแล้ว หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ กำลังจะหันไปถามบิดา “พ่อทำเองล่ะ” ชายสูงอายุเอ่ยขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มอบอุ่นนั้นมายังหญิงสาว “แล้วอาหารล่ะคะ พ่อไม่มีเงิน” หญิงสาวเดินเข้ามาหานายดิน ด้วยความกังวลใจ “ก็ที่ลูกเอาฝากไว้ในเรือนจำนั่นแหละ พ่อก็พอมีติดตัวเล็กน้อย แล้ววันนี้ทำงานเหนื่อยไหมลูก” ชายสูงอายุเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พร้อมยื่นมือเข้ามาจับสองมือเล็กของหญิงสาว พร้อมเผยรอยยิ้มเกือบยี่สิบปีในเรือนจำ เป็นความทรมานที่มิอาจลืม วันนี้เป็นวันที่เขาเองรอคอยแม้ว่าความฝันของเขาจะไม่มีภรรยาแล้วในตอนนี้ก็ตาม แต่สิ่งที่มีค่าที่ยังเหลืออยู่นั่นคือ “นันทิชา” ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นบิดาเธอร้องไห้สะอื้นภายใต้อ้อมกอดนั้น ตั้งแต่บิดาถูกกักกันเธอเองไม่เคยได้รับกอดนั้นอีก เวลานี้หญิงสาวอยากซึมซับกอดอบอุ่นนั้นซึ่งเธอโหยหามาทั้งชีวิต “ไม่เหนื่อยหรอกค่ะทิชาชินแล้ว พรุ่งนี้ทิชาจะย้ายมาอยู่กับพ่อ พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่มีเรียนข้าวของที่หอพักก็ไม่มีอะไร มีแค่เสื้อผ้าและของใช้เล็กน้อยทิชาจะมาอยู่กับพ่อนะคะ” เธอสาธยายพร้อมทั้งยังคงอยู่ในอ้อมกอดนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่นันทิชาจะค่อยๆ ปล่อยตัวจากอ้อมอกนั้นแล้วย่างเท้าเดินออกมารับลมที่หน้าต่าง ลมพัดเข้ามาปะทะร่างบาง ทำให้สาวน้อยรู้สึกเย็นสบาย ผมยาวสยายปลิวเบาๆ ด้วยแรงปะทะของลม ภาพความจำวัยเด็กลอยเข้ามาในสมองอีกครั้ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักของครอบครัวเธอ นับจากนี้เธอจะไม่ยอมปล่อยให้ความสุขนั้นหายไปอีก “พ่อคะ จากนี้ไปทิชาจะตั้งใจหาเงิน ทิชาจะดูแลพ่อเองค่ะ” เธอหันมาหาผู้เป็นบิดาที่ยืนมองดูลูกสาวอยู่ด้านหลัง เขาพยักหน้ายิ้มรับ เป็นคำพูดของลูกสาวที่ทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขารับรู้ได้ว่าเธอเป็นเด็กดีมากเพียงใด ภรรยาของเขาอบรมสั่งสอนลูกมาเป็นอย่างดี นันทิชาเป็นความภูมิใจในชีวิตของเขาตั้งแต่วันนั้นที่เธอลืมตาดูโลก แทนคุณขับรถหรูตรงมายังคอนโดหลังเดิมหลังจากวุ่นวายเรื่องการทำงานมาอย่างหนักในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขายังมีคีย์การ์ดสำรองที่ยังใช้ได้หลังจากให้จีนราไปในวันนั้น คืนนี้เป็นอีกคืนที่โรคกลัวบ้านหลังใหญ่กลับมาระรานเขา แทนคุณรู้สึกไม่อยากกลับไปนอนบ้านหลังใหญ่ ที่อ้างว้างนั้น เงินที่มีมากมายมหาศาลไม่ได้ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจเลยสักครั้ง ความอ้างว้างโดดเดี่ยวมักจะมาคอยกลั่นแกล้งเขาเสมอโดยไม่บอกกล่าวเหมือนเช่นคืนนี้ มือหนาค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนจะพบกับร่างบางของหญิงสาวนั่งหรามองตรงเข้ามาหาเขา “จีน” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธออย่างแปลกใจ ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูห้องเงียบๆ “จีนมารอคุณหลายวันแล้วค่ะ แต่คุณไม่เคยเข้ามาเลย” หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงปล่อยผมสยาย ใส่เสื้อผ้าบางแนบเนื้อนั่งทำท่ายั่วยวนเช่นเดิม “นี่...คุณหายโกรธผมแล้วหรือ ถึงมารอผมที่นี่” เขายังจำคำพูดที่กระแทกเธอในวันนั้นได้ดี ไม่คิดว่าหญิงสาวจะหายโกรธได้เองโดยที่เขาไม่ต้องปั้นหน้าง้อเหมือนคนที่ผ่านมา “จีนโกรธคุณที่ไหนกันคะ คุณคิดไปเองทั้งนั้น” “ผมขอโทษที่ไม่ได้รับสายคุณ พอดีช่วงนี้ผมยุ่งมาก” เป็นคำขอโทษที่หาความจริงใจไม่เจอ เสมือนตอบแค่ให้ผ่านพ้นไปเท่านั้น แทนคุณเดินเข้ามารินเหล้ายกขึ้นดื่มหวังใช้แอลกอฮอล์บรรเทาความทุกข์ใจลงได้บ้าง ไอ้โรคบ้านี้ก็ไม่เคยหายขาดไปเสียที นึกจะกำเริบก็กำเริบขึ้นมาดื้อๆ ความรู้สึกอ้างว้างในบ้านหลังใหญ่นั้น มันหนาวเหน็บจนไม่อาจทนฝืนนอนหลับลงได้ ก่อนหญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้ามากอดเอว พลางซบหน้าลงบนหลังเขาอย่างเบา แทนคุณขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ แกะมือเธอออก “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” เป็นน้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความต้องการบางอย่าง แทนคุณเลื่อนสายตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาดูออกว่าเธอตั้งใจใช้เรือนร่างอันสวยงามนั้นเพื่อดึงเขาไว้ที่คอนโดฯ ในคืนนี้ “คืนนี้คุณจะค้างที่นี่ใช่ไหมคะ จีนขอค้างด้วยได้ไหม” รอยยิ้มของหล่อนช่างเย้ายวนหยาดเยิ้ม “ได้สิ” ชายหนุ่มวางแก้วเหล้าลงพร้อมยกตัวหญิงสาว ค่อยๆ เดินไปจบที่เตียงนอนนั้น วันนี้เขาไม่ต้องใช้ยานอนหลับแบบที่คิด เพราะจีนราช่วยชายหนุ่มให้นอนหลับสบายได้ง่ายขึ้น