บทที่ 11 ข่าวดี

แผนตื้นๆ ของคนสองคนดูเหมือนจะเป็นผล เพราะนอกจากบิดาของเธอแล้ว แม้แต่คุณกฤษณะก็ไม่เข้ามาวุ่นวายให้ม่านฟ้าต้องอึดอัดใจ งานที่ครึกครื้นดำเนินไปอย่างสนุกสนานจนผ่านไปได้ด้วยดี แทนคุณกับทีภพเดินไปล่ำลาเจ้าของงานอย่างนายดนัยก่อนจะเดินทางกลับตามมารยาทที่ดี “แทน นายกับม่านกำลังทำอะไรกันอยู่” ทีภพสังเกตเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในงาน หากแต่เขาไม่ได้ซักถามทันทีในตอนนั้น แต่เก็บข้อสงสัยเอาไว้และต้องการคำตอบในเวลานี้ สองมือของแทนคุณจับพวงมาลัยรถแน่น สายตาจับจ้องไปยังถนนเส้นตรง เขารู้ดีว่าทีภพต้องการคำตอบจากเรื่องจริง เนื่องจากในงานวันเกิดที่พึ่งเกิดขึ้น ทีภพเดินตามแทนคุณกับม่านฟ้าอยู่ห่างๆ ซึ่งเขาไม่ได้เอ่ยถามถึงเรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นให้คนในงานสงสัยแม้แต่น้อย “ม่านให้ฉันแกล้งเป็นแฟน” “แกล้งเป็นแฟน!” เสียงเพื่อนรักดูตกใจไม่น้อย “จะบ้ากันไปใหญ่ นี่นายกับม่านคิดอะไรกันอยู่” คำว่าแกล้งเป็นแฟนของแทนคุณ ทำให้ทีภพยิ่งไม่เข้าใจกับพฤติกรรมของทั้งสอง เขาและเธออายุย่างเข้าเลขสาม แต่กลับทำตัวเหมือนเด็กๆ “แล้วทำไมนายไม่รักให้มันจริงๆ ทำไมไม่ตกลงเป็นแฟนกันจริงๆ ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป หากพ่อของม่านจับแต่งงาน นายจะทำยังไง” ทีภพรู้จักนายดนัยเป็นอย่างดี เรื่องการเจ้ากี้เจ้าการจับลูกสาวให้แต่งงานกับคนระดับบนนั้น เขาขึ้นชื่อในหมู่นักธุรกิจมานาน มุกพี่สาวของม่านฟ้าก่อนที่จะลงเอยกับสามีคนปัจจุบันของเธอ ดนัยได้พาไปดูตัวกับใครต่อใครหลายคน พอเห็นเป็นจังหวะที่พอจะส่งเสริมทางธุรกิจกันได้ ก็รีบโอนลูกสาวให้รวดเร็วอย่างกับสายฟ้าฟาด “เรื่องนั้นฉันยังไม่คิด แต่วันนี้ฉันเห็นม่านร้องไห้ จะให้ฉันอยู่เฉยโดยไม่ช่วยก็คงไม่ได้” แทนคุณนึกย้อนกลับไปในเวลาที่เขาเห็นน้ำตาของหญิงสาวมันทำให้เขาเจ็บปวด และรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิดที่ได้เข้าไปช่วยเหลือเธอ เขาพยายามสลัดปัญหาที่จะตามมาทีหลังทิ้งไป ม่านฟ้าเป็นหญิงที่เพียบพร้อม การที่ได้เห็นเพื่อนสาวทุกข์ระทมเพราะผิดหวังในคู่ครองที่เธอไม่เลือกเป็นสิ่งที่บีบหัวใจเขามากเสียกว่า สายตาของทีภพยังเพ่งมองแทนคุณไม่ละ เป็นแววตาระคนปนสงสัยพร้อมส่ายหัวไปมากับความคิดตื้นๆ ของทั้งคู่ “อ่อ แล้วเรื่องร้านที่ฉันให้นายช่วยดู หากนายพิจารณาว่าร้านไหนผ่านก็โทรบอกฉันด้วยนะ ฉันจะได้รีบทำสัญญา” แทนคุณเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที เขายังไม่พร้อมที่จะคิดทบทวนอะไรมากในเวลานี้ มีเพียงความสบายใจที่ได้ช่วยเพื่อนสาวให้รอดพ้นจากนายกฤษณะเท่านั้น “อืม เรื่องนั้นไม่มีปัญหา” ทีภพหันมองไปทางอื่นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ท่าทีของคนไม่เห็นด้วยแสดงออกมาอย่างชัดเจน หากใจของแทนคุณไม่ได้มีไว้ให้ม่านฟ้า คนที่เสียใจมากที่สุดจะเป็นพวกเขาเอง แน่นอนในวันนี้มันอาจยังไม่ส่งผลแต่ภายหน้าหากม่านฟ้าหรือแทนคุณค้นพบหัวใจตัวเอง พันธนาการนั้นจะเป็นปัญหาของทั้งคู่ที่ต้องประสบพบเจอและมันอาจจะเป็นชนวนการทำลายสายสัมพันธ์ที่พวกเขามีให้กันมาโดยตลอด “พ่อสบายดีไหม” คำพูดแรกออกจากปากสาวน้อย สายตาที่ดูห่วงหาอาทรส่งผ่านไปยังบิดาของเธอ หญิงสาวพูดใส่โทรศัพท์ที่ด้านหน้ามีแค่กระจกใสกั้น ภายในกระจกเห็นชายสูงอายุรูปร่างผอมบาง ผมขาวเกือบทั่วศีรษะ แต่งตัวด้วยชุดนักโทษชาย มือถือโทรศัพท์จ้องมองเธอด้วยความคิดถึง “ทิชาขอโทษนะ ที่หายไปนาน ไม่ได้มาหา” น้ำเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นบิดาผู้เป็นที่รักดูโทรมไปมากหลังจากที่เธอไม่ได้มาเยี่ยมอยู่หลายเดือน ใบหน้าสูบผอมพร้อมกับดวงตาเศร้านั้นส่งผ่านความรู้สึกมายังเธอ “พ่อเข้าใจ ว่าหนูทำงาน พ่อสบายดี” ชายสูงอายุพูดปลอบใจลูกสาว แววตาเป็นประกาย จ้องมองเด็กสาวด้วยความคิดถึงอย่างสุดหัวใจ ในเวลานี้ชายต้องขังมีลมหายใจอยู่ได้นั่นเพราะหญิงสาวที่ชื่อ “นันทิชา” เป็นลมหายใจที่ต่ออายุของเขามาเกือบยี่สิบปี หญิงสาวที่นั่งพูดคุยกับชายชรานั้นมีหน้าตาเหมือนกับแม่ของเธอไม่มีผิดเพี้ยน เขาเห็นเธอยิ่งรู้สึกคิดถึงภรรยาจับหัวใจ เฝ้าแต่โทษตัวเองมาตลอดว่าทุกอย่างมันพังทลายเพราะฝีมือผู้นำครอบครัวแย่ๆ อย่างเขา วันที่ได้รับข่าวร้ายเกี่ยวกับภรรยาที่จากไปเมื่อสองปีก่อนมันทำให้เขาต้องทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก ด้วยห่วงแสนห่วงลูกสาวเพียงคนเดียวที่ต้องเผชิญชีวิตลำพัง ยิ่งมองหน้าลูกสาวเขายิ่งเจ็บปวดยิ่งตอกย้ำว่าเขาได้ทำสิ่งที่ผิดพลาดมาทั้งชีวิต “พ่อมีข่าวจะบอก” ผู้เป็นพ่อยิ้มละมุน เขาหวังว่าข่าวดีนี้จะทำให้ลูกสาวของเขาดีใจไม่น้อย “อะไรคะ” นันทิชาถาม ประกายนัยน์ตามองผู้เป็นพ่อด้วยความกังวลใจ “พ่อใกล้จะออกจากที่นี่แล้วนะ” สิ้นเสียงคำพูดของชายชรา เหตุการณ์เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ใบหน้าของสาวน้อยจากที่ดูเป็นกังวลก็จางหาย เผยรอยยิ้มแสดงเด่นชัดขึ้นมา รอยยิ้มของนันทิชาเบ่งบานออกมาจากหัวใจ จนกลั้นน้ำตาไม่ไหวเพราะเธอรอคอยวันนี้มานานแสนนาน เป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต “จริงหรือคะ ทิชาดีใจค่ะ พ่อพูดจริงๆ นะ” ผู้เป็นพ่อยิ้มพยักหน้าตอบรับ พร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มด้วยความปลื้มปีติ ที่ในไม่ช้าเขาจะได้ออกมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติเสียที ทั้งสองต่างสอบถาม แสดงความห่วงใยซึ่งกันและกัน ภายในเวลาที่เจ้าหน้าที่กำหนดให้พบนั่นเป็นเพียงเวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น หญิงสาวมักจะมาเยี่ยมพ่อ ในเวลาที่เธอว่างตรงกับวันที่กำหนดให้เยี่ยมนักโทษ ซึ่งก็มีไม่มากนักที่จะว่างตรงกัน ในแต่ละครั้งที่นันทิชามาเยี่ยมพ่อของเธอ มันก็เหมือนกับต่อลมหายใจให้กันและกัน มารดาของเธอเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน บ้านเก่าหลังโทรมจึงไม่มีคนอาศัย หากพ่อของเธอออกมาจากเรือนจำ หญิงสาวหวังว่าที่นั่นจะเป็นที่ที่เธอกับพ่อจะไปอยู่ด้วยกัน แม้จะห่างไกลจากที่ทำงานและเรียนก็ตาม.