บทที่ 13 บุกรุกครั้งที่สองโดนจับได้

“ป้าไปพักเถอะนะที่เหลือทิชาจัดการให้ พริม! เธอพาป้าไปพักเถอะ ฉันจัดการเสร็จจะตามไป ตอนนี้คุณแทนไม่อยู่ คงไม่มีปัญหาอะไร ฉันจะรีบทำให้เสร็จ” พริมพยักหน้ารับ นันทิชามองดูเพื่อนรักพยุงร่างหญิงสูงอายุออกไป จึงหันมาสำรวจภายในห้อง บางส่วนถูกทำความสะอาดแล้ว แต่บางส่วนข้าวของยังไม่เป็นระเบียบ เธอใช้เครื่องดูดฝุ่น ดูดมุมนั้นมุมนี้ ตามพื้นที่ที่ยังไม่สะอาดพอ นี่หรือรูปเจ้าของบ้านเธอจ้องมองดูกรอบรูปเล็ก เดาได้ว่าเป็นรูปครอบครัวของเขา เด็กผู้ชายตัวเล็กนั้นคงเป็นชายหนุ่มเจ้าของบ้านเพราะเค้าโครงหน้าแทบจะไม่เปลี่ยนไปจากเดินเท่าไหร่นัก “นี่คงเป็นพ่อกับแม่เขาสินะ ดูอบอุ่นจัง” หญิงสาวซาบซึ้งกับภาพครอบครัวที่อยู่ตรงหน้าจึงเผลอยิ้มออกมา และหน้าตาของเด็กน้อยคนนั้นก็ดูน่าเอ็นดูอย่างมาก หญิงสาวค่อยๆ หยิบรูปขึ้นมาเอาผ้าผืนน้อยเช็ดแล้ววางไว้ที่เก่า หยิบไม้ถูพื้นเช็ดทั่วทั้งห้อง เธอพยายามรีบเร่งทำให้เสร็จเพราะในเวลานี้ค่อนข้างดึกมากหากเจ้าของบ้านมาพบเข้าคงเป็นเรื่องใหญ่ หญิงสาวหันไปตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้งเมื่อใช้เวลาทำความสะอาดมาพอสมควรแล้ว ก่อนที่จะเตรียมออกจากห้อง “แกร๊ก” เสียงเปิดประตูห้องทำให้นันทิชาสาวน้อยที่ตัวชุ่มเหงื่อหันไปมอง ประตูค่อยๆ เปิด พบกับร่างชายหนุ่มใส่สูทสีดำ รูปร่างสูงสง่า ผิวพรรณสะอาด และเมื่อสายตาทั้งคู่สบกันชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าดูแปลกใจเล็กน้อย คิ้วสองข้างขมวดติดกัน ก่อนก้าวเท้าเข้ามาภายในห้อง เขามองดูข้าวของภายในห้องอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดกับเธอเป็นคำแรก “คุณเป็นใคร” แทนคุณเอ่ยถามขึ้น สายตาเขามองเธอไม่ละ แน่นอนว่าแทนคุณเคยพบเธอมาแล้วเมื่อหลายวันก่อน แต่เขาจำเธอไม่ได้ ในชีวิตผู้ชายอย่างเขามีผู้หญิงเข้ามานับไม่ถ้วน ถ้าคิดจริงจังเขาแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยนอนกับใครมาบ้างแล้ว นับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงโทรมๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้น ถ้าเขาจำได้นั่นคงเป็นเรื่องแปลก “เอ่อ..คือ..” นันทิชาเริ่มตัวสั่นเธอพูดจากระอักกระอวล เหตุเพราะกลัวเขาเอาผิดที่ถือวิสาสะเข้ามาบุกรุกในที่ส่วนตัว แทนคุณมองทบทวนดูสภาพของเธอย้ำแล้วย้ำอีก เขายังคงทำหน้าแปลกใจ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงที่คิดจะจับเขาถึงขนาดหันมาปีนบ้านเข้ามาเสนอตัวให้เขาถึงในห้องแบบนี้เลยเชียวหรือ “คุณดูสภาพคุณก่อนนะ อย่าคิดอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าผมยกมือถือแจ้งตำรวจ คุณอาจจะหมดอนาคตเลยก็ได้” ชายหนุ่มเดินเข้ามานั่งบนเตียงที่ถูกพับไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามที่ส่งไปยังนันทิชา หญิงสาวที่ในเวลานี้เหงื่อโทรมไปทั่วกาย ผมเผ้ารุงรัง ตัวสั่นเทาเธอยังไม่อยากหมดอนาคต เพราะเหลืออีกไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบมีชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ บิดาของเธอกำลังจะได้รับอิสรภาพ ถ้าแทนคุณเอาเรื่องโอกาสที่เธอและบิดาจะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาดังที่เคยหวังมาตลอดเกือบทั้งชีวิตอาจจะพังทลายลงทันที แค่คิดน้ำตาก็เริ่มปริ่มไหลออกมา ทั้งชีวิตเธอไม่เคยได้พูดคุยหรือพบหน้ากับคนที่มีเงินมากมายอย่างเขา เธอพึ่งรู้วันนี้ว่าคนแบบเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน “เงียบทำไม” แทนคุณพูดเสียงดังขึ้น สายตาที่มองมายังนันทิชาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย เขาเปรียบเสมือนเสือที่กำลังโกรธและพร้อมที่จะเข้าขย้ำเหยื่อได้ทุกเวลา เพราะนอกจากแม่บ้านแล้วยังไม่เคยมีใครได้เข้ามาในห้องส่วนตัวของเขา ซึ่งเป็นสถานที่หวงแหนมากที่สุด ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางก้าวเท้าเดินเข้ามาหาหญิงสาว แล้วกระชากตัวเธอออกจากห้องในทันที “ป้านาป่วยทิชาเลยมาทำความสะอาดแทน นี่ก็เสร็จแล้วทิชาไปก่อนนะคะ” นันทิชารีบตอบก่อนที่เขาจะโกรธมากกว่านี้ ร่างบางแกะมือเขาออกพร้อมกับอาการตัวสั่นระริกรีบหันเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่มือหนากลับเอื้อมมาคว้าแขนดึงไว้อีกครั้ง เขาขยับตัวเข้ามาใกล้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมยี่ห้อแพงเข้ามาเตะจมูกของหญิงสาวเป็นระยะ แทนคุณกำแขนเธอไว้แน่นสายตาจับจ้องไปยังสาวน้อยที่มีเหงื่อโทรมกาย ผมเผ้ารุงรัง ดูเหมือนเด็กกะโปโล เขาเริ่มสัมผัสได้ว่าร่างบางนั้นกำลังสั่นด้วยความกลัว ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ปล่อยมือหนาออกจากแขนเรียวเล็กนั้น พร้อมกับพึ่งสังเกตเห็นอุปกรณ์ทำความสะอาดที่วางแอบไว้ข้างโต๊ะทำงาน “ป้านาป่วยงั้นหรือ” ผู้เป็นเจ้าของบ้านเริ่มใช้น้ำเสียงเบาลง นันทิชาพยักหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปทันที แทนคุณหันกลับมาเดินสำรวจภายในห้องที่ถูกทำความสะอาดไว้อย่างเรียบร้อยเด็กสาวนั่นไม่ได้โกหกเขา เธอมาเพื่อทำความสะอาดอย่างเธอที่เธออ้างจริง ก่อนที่เท้าเขาสัมผัสบางสิ่งบางอย่าง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งจึงขยับเท้าหลบและก้มไปหยิบสิ่งแปลกปลอมนั้นขึ้นมา คิ้วสองข้างขมวดติดกันอีกครั้ง “ป้ายชื่ออย่างนั้นหรือ” แววตาจ้องมองอย่างสงสัย “นันทิชา โชติมา” ชายหนุ่มหรี่ตามองชื่อและนามสกุลอีกรอบ “ไม่หรอกนามสกุลนี้มีตั้งมากมาย” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะกำป้ายชื่อนั้นแล้วเดินออกจากห้องตามหญิงสาวแปลกหน้าไป นันทิชาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของป้านาก่อนจะยืนหอบอยู่พักหนึ่ง โดยที่พริมเองไม่ได้สงสัยในกิริยาอาการแปลกนั้นเพราะมัวแต่ห่วงคนที่นอนซมอยู่บนเตียง ไม่กี่นาทีถัดมาร่างของชายหนุ่มเจ้าของบ้านจึงเดินเข้ามาดูอาการแม่บ้านของตนด้วยความเป็นห่วง “ป้านาไปหาหมอเถอะครับ เดี๋ยวผมพาไป” เจ้าของบ้านพยายามขอร้องเมื่อก้มเอามือแตะหน้าผากของผู้ที่นอนซมอยู่ แล้วสัมผัสถึงอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติ “ป้ากินยาไปแล้วค่ะคุณแทน นอนพักคืนนี้พรุ่งนี้คงดีขึ้น” หญิงชราพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ริมฝีปากซีดเซียว เธอยังคงดื้อดึงเช่นเคยเพียงเพราะไม่อยากเป็นภาระใคร ซึ่งเป็นนิสัยที่ติดตัวเธอมานมนาน แทนคุณรู้จักนิสัยเธอเป็นอย่างดีจึงยังไม่อยากขัดใจเธอ “คุณแทนคะ พริมขอค้างที่นี่หนึ่งคืนเพื่อดูแลป้านาได้ไหมคะ” แทนคุณสังเกตเห็นแววตาที่แสดงถึงความกังวลของหญิงร่างอวบ จึงพยักหน้ารับคำ ก่อนจะยืนมองดูหญิงสาวเช็ดตัวเพื่อบรรเทาอาการให้หญิงชราอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้าป้านาอาการไม่ดีขึ้น ให้บอกแล้วกัน ผมจะพาไปโรงพยาบาลทันที” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเฉย “นี่ของเธอใช่ไหม” คราวนี้เขาหันไปหานันทิชา ที่ยืนตัวแข็งไม่ยอมสบตาแล้วยื่นป้ายชื่อพนักงานคืนให้เธอ หญิงร่างบางที่เหงื่อโทรมกายค่อยๆ เอื้อมมือไปรับ เมื่อหมดหน้าที่ของเขาแล้ว ชายหนุ่มจึงหันหลังกลับทันทีเพราะเขาเองก็เหนื่อยล้าจากงานมาทั้งวัน จึงใช้เวลาที่เหลือกลับไปพักผ่อนเพื่อเก็บแรงไว้ทำงานในวันรุ่งขึ้น