已经是第一章了
ตอนที่85 อย่าไปไหน อยู่ข้างๆผม
ตอนที่85 อย่าไปไหน อยู่ข้างๆผม
นัชชาถูกเตชิตทิ้งบนเตียง ร่างกายของเธอกำยำขึ้นไปสองครั้งจึงจะเสถียรลง เธอยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นก็ถูกกดใต้ตังของเขาอย่างแน่นๆ เขาจูบขึ้นอย่างแรง ปล่อยตัวไปหมดไม่เกรงใจเธออย่างทำอะไรก็ทำอย่างนั้น
นัชชาถูกจูบจนเมาหัวหายใจยาก พอเธอตั้งสติขึ้นมา เสื้อผาที่ติดตัวก็หายไปแล้ว
เงยหน้าขึ้นก็ชนเข้าแววตาลึกดำของเขา มองเห็นเสื้อชุดในผ้าเป็นไหมสีขาวและหัวไหล่ถูกเปิดเผยอยู่ด้านนอก สีตาของเขายิ่งลึกขึ้น มองอย่างนิ่งๆ เหมือนถูกปักไว้ที่นั่น
นัชชาถูกเขามองนิ่งๆจนรู้สึกอายขึ้นเบนใช้มือไปบังตาเขา ยังไม่ทันที่จะบังไว้แล้วก็ถูกเขายื่อมือมากดมือของเธอวางไว้หัวสองข้าง ดวงตาของเขาเลวๆ ถ้าพูดว่าเป็นดู อาจใช้คำว่าชมของที่อยากได้ดีกว่า
นัชชารู้ชัดเจนว่าในดวงตาของเขาแสดงออกความอยากได้อย่างแรง เหมือนเป็นไฟกำลังเผาอยู่ ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะเผาขึ้นด้วย
คนนี้ทำแบบนี้ยังไม่พอใจ จงใจโม้มตัวลงแล้วดึงสายคล้องไหล่ชุดชั้นใน แล้วเข้าใกล้หูของเธอพูดว่า “นี่คือของขวัญด้วยไหม”
นัชชาเกียจข้อนี้ของเตชิต เธอจะไม่ตอบเขา รู้ดีอยู่แล้วยังต้องถามออกมาอีกที จะให้เธอตอบยังไงวะ
แต่กลับเขาราวกับว่ามพอใจมาก เสียงยิ้มอย่างเพราะดังขึ้นหน้าอกของเขา“ทีหลังเธอคงมัดโบว์ด้วยนะคะ อย่างนี้ของขวัญจะเป็นของที่เสร็จเรียบร้อยนะ”
ถึงตอนนี้นัชชาจึงรู้ว่า ในหัวใจของเขาของขวัญอะไรก็ไม่สำคัญกว่าเรื่องนี้
.......
ความรู้สึกมันมาแล้วก็ไม่สามารถหายไปอย่างง่ายๆหรอก ทั้งคืนก็ไม่ได้นอนให้เขาทำตามใจ แล้วผลการต่อวันที่สองก็คือ ทั้ง ตัวเจ็บปวดจนลงเตียงไม่ได้
ลงเตียงไม่ได้เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยมีทั้ง24ปีที่ผ่านมา แต่ว่าตั้งแต่รู้จักกับเตชิต มันก็กลายเป็นเรื่องปกติมากแล้ว
ตอนแรกเธออยากหาวิธีหนีตลอด แต่ตามเวลาผ่านไป เธอชินไปเรื่อยๆแล้ว ปาฏิหาริย์มาก
คนนะ ก็เป็นสัตว์ตัวที่ทีความเคยชิน ทั้งๆที่เตชิตเป็นสัตว์ป่าแบบนี้ เอก็คงรับได้
นัชชาคิดไปแล้วถอนหายใจ ลืมตากว้างๆจ้องมองเพดานอย่างงุนงง รูปภาพเมื่อคืนที่เด็กไม่ควรรู้ประกายสมอง หัวใจเต้นรงขึ้น
ทันใดนั้น ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆหมุนตัวมา ใช้แขนมือยาวๆกอดเธอเข้าอ้อมแขน หลังจากเมื่อคืน หนวดเคราเกิดออกมานิดๆใต้คางของเขา ตอนนี้หนวดเคราของเขากำลังติดบนใบหน้าของนัชชา รู้สึกคันนิดหน่อย
เธอหดคอขึ้น “คันมากนะ....”
นัชชาถอนหายใจ ด้วยความหงุดหงิด “เจ็บปวดทั้งตัวเลย..”
เตชิตตอบว่า“จะมวดให้เอาไหม”
นัชชารีบเปิดตากว้างๆ ตอบไปสามครั้ง“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องแล้วค่ะ ”
เตชิตไม่ได้ยืนยัน เขารู้ว่าเดี๋ยวจะมีเรื่องเกิดขั้น ในที่สุดคนที่ไม่สบายก็เป็นเขาคนเดียว เธอก็แบบนี้อยู่แล้ว เขาไม่อยากจะให้เธอลำบากใจอีก
วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ไม่ต้องตื่นเช้าไปทำงาน ความสุขของเมื่อวันยังไม่ได้หายไปหมด สองคนนี้กอดกันบนเตียง ไม่มีใครพูดอะไรอีก บรรยากาศดีมาก ทำให้คนอยากให้เวลามันหยุดอยู่ตอนนี้
อีกไม่นาน นัชชากำลังจะหลีบไป โทรศัพท์วางอยู่บนดต๊ะที่ข้างเตียงดังขึ้น เธอลืมตามองไปก็เห็นเตชินเอา โทรศัพท์มา ดูไปหน้าจอ ขมวดคิ้วขึ้น แล้วพูดด้วยเสียงต่ำๆ “ผมไปรับโทรศัพท์”
เขาจับมือถือเดินไปทางระเบียงหันหลังออกไปแล้วยังเปิดประตูด้วย ตัดเสียงทั้งหมดของข้างนอก
นัชชานอนอยู่บนเตียง สายตามองไปตามผู้ชายที่ยืนอยู่ระเบียง แสงพระอาทิตย์สาดบนหัวไหล่ของเขา
เหมือนกับเขาถูกชุบด้วยชั้นของแสงสีทอง เขาไม่ได้ยืนเผชิญหน้าเธอ แต่ว่าบางทีเขาหมุนตัวมาข้างๆ ก็จะได้เห็นว่าเขากำลังพูดอยู่แต่ไม่สามารถได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่
บนระเบียง เขาแน่ใจนัชชาไม่สามารถได้ยินเสียงของเขาแล้ว จึงรับสาย “ฮัลโหล จอร์จ?”
“เตชิต คืนอย่างนี้ ตอนเช้านี้เราตรวจสอบตามปกติ อาการของทีนาร์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผลการตรวจสอบค่อนข้างซับซ้อน ผมหวังว่าคุณกับคุณหมอปรัณรีบมา” ประโยคเป็นภาษาอังกฤษออกจากสายอีกฝั่ง
เข้าหูเตชิต สามารถทำให้เขาเสียอารมณ์ไปหมด “เธอเป็นไงบ้าง”
“เธอปลอดภัยแล้ว ตอนเช้าทีนาร์ไม่ระวังแล้วถูกแสงแดดเผาไหม้ผิวหนัง ตอนนี้การแผลยังไม่ดีขึ้น ผลการที่ชัดเจนต้องการรอการตรวจสอบอีก สภาพนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาเลย คุณก็รู้ เตชิต ร่างกายของเธอจะพิเศษแค่ไหน เราไม่กล้าเล่น..”
ผู้ชายคนนี้ขมวดคิ้ว “ทำไมถูกเผาไหม้”
“ไม่รู้เหมือนกัน ทีนาร์เธอบอกว่าเธอบังเอิญเปิดผ้าม่าน”
เสียงจอร์จยังดังอยู่ฝั่งหู เมื่อกี๊ยังรู้สึกแสงแดดอบอุ่นอยู่ จู่ๆก็เยือดเย็นลงมา สีหน้าของเตชิตมืดลงมา แล้วฟังอย่างนิ่งๆ อีกสักพักเขาก็หันหลังกลับมา“ได้ วันนี้ผมกลับปรัณจะนั่งเที่ยนบินบินที่เช้าที่สุด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นอีก รีบโทรให้ผม”
.................
สิบกว่านาทีผ่านไป เขาเดินเข้าห้องมาอีก มองไปเตียงก็เห็นผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงก็กำลังมองเขาอยู่
เตชิตมองไปทางอื่ก อีกไม่กีก้าวก็เดินไปถึงข้างเตียง พอเอ่ยปากก็เป็นข่าวร้าย “ผมต้องไปอเมริกากี่วัน”
นัชชาอึ้งไปเล็กน้อย ลุกขึ้น “ทำไมจู่ๆก็.....”
“อืม” สายตาของเขาหนักไปหน่อย ไม่ได้อธิบายอะไรอีก เพียงแค่พูดว่า“บังเอิญมีธุระ”
นัชชามองหน้าตาของเขาในขณะนี้ เมื่อกี๊ยังอ่อนโยนอยู่ แต่ตอนนี้กลายเป็นซีเรียสขึ้น อดไม่ไหวจึงถามว่า“คือ...เรื่องของบริษัทหรือ”
เตชิตมองเธอแต่ไม่ตอบเธอ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปสักช่วงจึงตอบว่า“ใช่ครับ”
“ไปเมื่อไหร่”
“ตอนบ่าย”
“อ้าว”นัชชาอ้าปากเล็กน้อย อดไม่ไหว ประหลาดใจ น้ำเสียงแถมมีความผิดหวังที่ไม่สามารถรู้สึกถึง“มันจะต้องเร่งขนาดนี้เลยหรือ..”
เธอถามอีก“คุณจะไปกี่วัน”
“ยังไม่แน่ใจ ต้องไปถึงแล้วดูว่าเป็นไงบ้างจึงจะรู้”
นัชชาพยักหน้าเบาๆ ก็ใช่นะสิ มันเป็นเรื่องที่บังเอิญ ใครก็ไม่สามารถจะควบคุบได้ แต่ว่าเพิ่งผ่านวันเกิดไป เขาก็ต้องไปยุ่งเรื่องงานอีก เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
เตชิตเห็นเธอก้มหน้าด้วยความไม่ดีใจ ภายในหัวใจของเขาก็โทษตัวเองอยู่ อารมณ์แบบนี้เหมือนกำลังรวบรวมเป็นตาข่ายขนาดใหญ่แล้วห่อหัวใจของเขาอย่างแน่นชิด เรื่องทรยศหลังจากโกหก ทำให้เขาไม่กล้ามองดวงตาของเธอ
เขารู้สึกกลัว เขากลัวว่าถ้ามีวันหนึ่งนัชชารู้ว่ามีคนที่ชื่อที่ชื่อทีนาร์ยู่ คนที่มีภาพภูมิใจสูงๆอย่างเธอ เธอจะเลือกยังไง ไม่ว่าเป็นผลการไหน เขาต้องเจ็บใจและรับไม่ไหว
ดังนั้น เขาต้องห้ามนัชชาได้รู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด เขาไม่กล้าเล่น อย่างน้อยตอนนี้เขายังไม่เตรียมที่จะปล่อยเธอไปจากเขา
เตชิตยกใบหน้าของผู้หญิงนี้ขึ้น ก้มหัวติดหน้าผากของเธอ พูดเบาๆ “รอผมที่บ้าน อย่าไปไหนเลยนะ”
นัชชารู้สึกงง แต่ว่าก็ปลอบเขาอย่างเบาๆว่า“ฉันจะไม่ไปไหนหรอก นอกจากที่นี่ ฉันไม่มีที่พักอื่นแล้ว คุณรู้ดีอยู่ไม่ใช่หรือ วางใจเถอะ”
เตชิตไม่ได้พูดอีก เพียงแต่กอดเธออย่างแรง หวังว่า สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง จะไม่ไปไหน จะอยู่ข้างๆเขา
已经是最新一章了
加载中
