ตอนที่86 คำว่าส่งตังไปให้เอง

ตอนที่86 คำว่าส่งตังไปให้เอง บ่ายสองโมง นัชชานั่งตามรถไปส่งเตชิตที่สนามบิน คนที่ไปพร้อมยังมีปรัณ ไม่รู้ว่าเขาเพื่อจะได้เจอนัชชา ตอนที่เขาทำเรื่องเช็คอินเสร็จแล้วยังรออยู่มี่ห้องโถงสนามบิน ทั้งสามคนได้เจอกัน นัชชาสวมเสื่อขนสัตย์สีขาวยาวยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าสดใสไม่ได้แต่งหน้ามาด้วย เหมือนเป็นสาวน้อยอายุยังไม่ถึง20ปี ปรัณรู้สึกด้านหน้าสว่างขึ้น ส่งเสียงเบาๆข้างๆหูของเตชิต “สวยนะ” ไม่คาดคิดว่าชายคนนี้ป้องการเธออย่างดี ปลายตามองไปอย่างแรง “ใครบอกว่าให้มองละ” “............”ปรัณสัมผัสจมูก ก็ได้ หาเหาใส่หัว คุยกับนัชชาอาจสนุกกว่า “คุณมาส่งเขา?” นัชชาพยักหน้าเบาๆด้วยความอาย “ใช่ค่ะ” “ฮ๊าย อิฉาจัง ผมไม่มีโชคชะตาแบบนี้เลย เมื่อกี๊เพิ่งเสร็จการผ่าตัดแล้วก็ต้องรีบถูกลากมานั่งเครื่องบิน ใจร้ายมาก” “คุณปรัณยอดเยี่ยมขนาดนี้ ต้องหาคนที่คุณรักให้เจอแน่เลย” ปรัณเพียงแค่อยากจะแซวตัว ไม่คิดว่านัชชาปลอบเขาอย่างจริงจังแบบนี้ เวลานั้นเขารู้สึกอึดอัดมาก แล้วยังน่าสงสารด้วย “ผมไม่พูดดีกว่า” นัชชาคิดว่าตัวเองจะพูดผิดตรงไหน กระพริบตาด้วยไร้ความผิดมองไปยังเตชิต แต่เขาไม่สนใจทั้งที่สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน “ไม่ต้องสนใจเขา” ปรัณคุยกันเล็กน้อยแล้วก็เดินไปห้องผู้โดยสารคนเดียวไม่รบกวนสองคนนั้น ให้เขาสองคนได้คุยกัน “คุณก็รีบไปสิ”ถึงแม้ว่าภัยในใจนัชชาไม่อยากให้เขาไป แต่ก็บอกให้เขารีบไป เตชิตยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าด้านข้างเรียบของเธอ หลายปีที่ผ่านมาบินไปบินมาเขาเคยชินแล้ว ตอนที่เขาเพิ่งเปิดบริษัท เขาเคยนอนก็นอนที่เครื่องบิน แต่ตอนนี้เขาถึงกลับไม่อยากไป ไม่อยากไป? คำนี้มันเป็นคำศัพท์ใหม่สำหรับเขา เขาไม่มีคนที่ต้องการห่วงใย หลายปีนี้เขาไปๆมาๆคนเดียว ที่บ้านเขาเงียบเหงาตลอด เรียกว่าเป็นบ้าน หรือไม่ก็เรียกว่าเป็นสถาที่ที่เขาพักอยู่ระยะเวลานาน สำหรับเขากลับบ้านหรือไม่ก็ไม่มีความหมายอะไร แต่ว่าตอนนี้เขามีนัชชาแล้ว ทุกอย่างรางกับว่าไม่เหมือนกับไปหมด เขารู้ว่าตอนนี้มีคนรออยู่ที่บ้านเขา มีคนเบื่อแล้วงุนงงอยู่ที่บ้าน เขาอยากจะอยู่ที่บ้านมากกว่า ไม่อยากจะออกจากบ้าน เช่น ตอนนี้ เตชิตมองเธออย่างนิ่งๆไปสักช่วงเวลา หลายคำที่อยากจะพูดออกปาก แต่พอถึงริมปากก็กลายเป็นประโยคเดียว“รอผมกลักมานะ” “รู้แล้วค่ะ คุณนี่เป็นห่วงฉันมากหรือ ”นัชชาไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมเขาพูดประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำหน้าต่อเขา ท่าทางน่ารักด้วย เอาใจคนด้วย เตชิตดูแล้วรู้สึกหัวใจของเขาอ่อนไปหมด ความอบอุอนที่ปลายนิ้วทำให้เขาไม่อยากปล่อยมือ ดึงเธอเข้าอ้อมแขนจากด้านหลังของเธอ “ผมจะรีบกลับมานะ ” นัชชาพยักหน้าอยู่อ้อมแขนของเขา ดวงตาชุ่มชื่นเต็มไปด้วยน้ำตา “ค่ะ ฉันจะรอ” กอดไปช่วงขณะใหญ่แล้ว คนที่เดินผ่านก็รู้สึกลึกซึ้งด้วยรูปภาพสวยงามของสองคนนี้ แต่ในขณะเดียวกันนี้ไม่รู้ว่าในมุมสนามบินมีกล้องถ่ายรูปภาพลงไว้ กล้องดำๆถ่ายสองตัวที่เท่าเทียมกัน แล้วหายไปตามปริมาณผู้คน ............ เครื่องบินบินขึ้นและจุดลง สุดท้ายจุดที่สนามบินนิวซีแลนด์ ตอนที่เดินลงเครื่องบินเป็นตอนเช้าพอดี ออกจากทางวีไอพี แล้วขึ้นรถตู้สีดำที่จุดไว้ข้างถนน ผู้ช่วยช่วยเปิดประตูให้เขา เตชิตและปรัณนั่งเข้ารถไป บนใบหน้าของเขาสองคนเต็มไปด้วยความเหนื่อยที่หลางจากการเดินทางยาวนาน ระหว่างทาง ไม่มีใครพูดอะไรเลย รถวิ่งผ่านถนนที่วนไปวนมาแล้วสุดท้ายมาถึงหมู่บ้านเล็กๆที่อยู่ในชานเมือง ที่นี่อากาศดีมาก ไม่ได้เหนาอย่างที่ประเทศ พอเหมาะสมมากที่มาพักผ่อนและรักษาตัวที่นี่ นี่ก็คือสาเหตุที่เตชิตเลือกสถาที่นี้เป็นศุนย์กลางการรักษา หลางจากสี่สิบนาทีผ่าบไป รถวิ่งเข้ามาถึงโรงพยาบาล คุณหมอจอร์จและผู้ช่วยของเขาก็พากันรอที่ทางประตูเพื่อตอนรักพวกเขาสองคน “ยินดีต้อนรักนะครับ คุณเตชิต” คุณหมอจอร์จเดินมา เป็นผู้ชายที่อายุห้าสิบปีของประเทศอังกฤษตัวยังสูงๆอยู่ เตชิตจับมือที่สร้างสารมากหลายมหัศจรรย์ทางการแพทย์ที่หลาดหลาย “สวัสดีครับ คุณหมอจอร์จ” “ไม่ได้เจอกันครึ่งปี คุณดูแข็งแรงขึ้น” จอร์จพูดด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว เหมือนพูดเล่นแล้วตบไหล่ของเตชิต แล้วมองไปปรัณที่ยืนอยู่ข้างๆ “คุณด้วย คู่แข่งขันของผม คุณปรัณ” ทั้งสองคนนี้ทำงานการแพทย์ด้วยก ในสถานะการณ์บางทีอาจเป็นคู่แข่งขันจริงๆ ปรัณยิ้มด้วย “เจอกันอีก” แล้วพวกเขาพากันเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทีนาร์ยังอยู่ที่ห้องการแยกผู้ป่วย จอร์จเตรียมชุดแยกให้ ให้เวลาเตชิตได้คุยกับเธอตามลำพัง เขาเรียกปรัณไปที่ออฟฟิศของตังเองด้วย ยืนอยู่ข้างนอกห้องผู้ป่วย เตชิตรู้สึกอารมญ์ซับซ้อนมาก เหมือนที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ นอกจากไม่อยากได้รู้อาการของเธอแย่ลง เหมือนยังมีสิ่งของอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากจะเผชิญ เงียบไปสักพัก เขายกมือแล้วเคาะประตู ได้ความอนุญาตแล้สเดินเข้าไป ด้านในห้องไม่ได่สว่างเหมือนด้านนอก ผ้าม่านที่หนาๆปิดไว้ มีแค่เพียงไฟสีขาวสว่างอยู่ ห้องนี้ใช้สร้างมาเฉพาะเธอคนเดียว เพราะว่าอาการของเธอไม่สามารถเจอแสงแดดได้ ไม่อย่างงั้นเนื้อจะเปื่อยเน่า เตชิหันหลังตปิดประตู ยังไม่ทันได้หันตัวกลับ เอาอ่อนๆชนเข้าหน้าอกของเขา “เตชิต ฉันคิดถึงคุณมาก” เส้นผมสั้นๆของผู้หญิงคนนี้กวาดแขนของเขา ร่างกายของเตชิตแข็งไป แล้วก็หันตัวกลับมากอดเธอ“เป็นไงบ้าง” ได้ยินเขาเอ่ยถาม ทีนาร์ถอยหลังไปหนึ่งก้าว เงยหน้ามองเขาจากอ้อมแขนของเขา ขนาดใบหน้าเล็กๆเท่ากับฝ่ามือเต็มไปด้วยความซีดขาว ดวงตาใหญ่ๆแต่ไม่ค่อยมีกำแรง เป็นพี้นหลังที่ดีเพียงแต่เสียความอิรยะเดิมเพราะว่าสภาพป่วยหนักแบบนี้ “คุณหมอจอร์จบอกว่าไม่ได้ร้ายเท่าไหร่ค่ะ เพียงแค่ตอนเช้านี้ฉันไม่ตั้งใจเลยโดยแสงแดด แล้วรู้สึกไม่ค่องสบาย” “ทำไมไม่ระวังหน่อย” ทีนาร์กัดริมปาก เธอไม่กล้าจะบอกเขาว่า เธอตั้งใจจะทำแบบนี้ทำให้ตัวเองบาดเจ็บ เพราะว่าแบบนี้เธอจะได้มีโอกาสเจอเขา มองหน้าตาของเขาด้วยสายตาหลงรัก ไม่ได้เจอกันครึ่งบีแล้ว เขายิ่งโตขึ้นแล้ว การกระทำเต็มไปด้วยนิสัยผู้ชาย เตชิตรู้สึกถึงสายตาของเธอ ยื่นมือออกมาผลักเธอไปเล็กน้อยอย่างเบาๆ แยกกันอย่างไม่มีความรูสึก “ทีนาร์?” ทีนาร์จึงตั้งสติกลับมา “ก็คือตอนที่เดินไม่ระวังเลยหกล้มลแล้วเหยียบถึงผ้าม่าน” เตชิตมองไปแผลใหม่บนแขนของเธอ หัวใจอ่อนลง “เดี่ยวให้คุณหมอจอร์จทำการตรวจสอบทั้งหมดให้เธอ ผมจะวางใจ” ทีนาร์รู้ว่าเขามาที่นี่เพราะว่าสภาพอาการของเธอ แต่ว่าพอได้ยินเขาพูดแบนี้ ความลึกซค้งมากกว่าความผิดหวัง เธอป่วยมาหลายปีแล้ว แต่ว่าส่วนใกญ่ก็คือได่ยินเขาพูดถึงอาการปว่ายของเธอ นอกจากนี้พวกเขารางกับว่าไม่มีอะไรที่คุยกันได้ ตอนที่เธออ่านถึงป.ท. แต่ว่าพระเจ้าล้อเล่นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่กับเธอ ให้เธอได้รับโรคเลือดที่ยากได้เห็นในโลกนี้ เธอถูกส่งถึงนิวซีแลนด์รักษาตัว พอมาก็นานห้าปี เธอจากหญิงสวยฉลาดในคณะแพทย์กลายเป็นผู้ป่วยที่รูปร่ายซูบผอม แล้วเขาจากเด็กชายยากจนกลายเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จ เขาดีเด่นขนาดนี้ ได้รับความเคารพของทุกคน ทั้งที่ชุมชนทนายความของอเมริกาก็ถือว่าเขาเป็นตัวอย่าง ทีนาร์ดีใจและภูมิใจด้วย แต่ก็เริ่มห่วงใยขึ้น ตอนที่เผชิญฐานะห่างกันแบบนี้ เธอเสียความมั่นใจไป ตอนที่พวกเขาเจอกันเธอไม่อยากเห็นว่าพวกเขาคุยกันแต่เรื่องอาการของเธอ แต่ว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ เธอเสียโอกาสที่ได้ติดต่อกับด้านนอกเสียวิถีชีวิตของตัวเองไป นอกจากนี้ เธอไม่สามารถจะคัยอะไรกับเขาได้ ทีนาร์จับมือตัวเองอย่างแน่นๆ แต่สุดท้านไม่ด้พูดอะไร“ได้ ฉันไป”