ดอกรักที่ 2 คู่หมั้น! (3)

ทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย... ระหว่างจมอยู่ในภวังค์ความคิด เสียงกระแอมไอของใครบางคนได้ดังขึ้น กางเขนซึ่งมัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ ถึงกับสะดุ้ง ก่อนหันไปค้อนคมใส่คนที่เดินมาเงียบ ๆ อย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก “ยังไม่กลับอีก” น้ำเสียงปราศจากความนุ่มนวลของหญิงสาวบ่งบอกได้ถึงอารมณ์ของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี แต่อาคเนย์กลับไม่เอามาใส่ใจ “ถ้ากลับ จะเห็นคนหล่อยืนอยู่ตรงนี้เหรอ?” “แหวะ” หญิงสาวทำเสียงคลื่นไส้อย่างหมั่นไส้เต็มประดา “ฉันกำลังจะกลับ ไม่ต้องมาแสดงท่าทีรักนักรักหนาหรอกยัยนกกางเขนหัวจุก ฉันแค่จะมาขอบใจเธอเท่านั้นที่ ’อุตส่าห์’ กัดฟันแบ่งขนมมาให้” “ไม่เป็นไร” หญิงสาวบอกเสียงสูงพลางเชิดหน้าขึ้น “ฉันจะคิดซะว่าเป็นค่าตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นายช่วยขนกระเป๋ากลับมาให้ก็แล้วกัน” อาคเนย์ยิ้มมุมปาก เพราะความมืดสลัว กางเขนเลยไม่เห็นรอยยิ้มนั่น หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ เธอไม่มองหน้าของอาคเนย์ซะด้วยซ้ำ “งั้นฉันก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนที่เธอช่วยล้างรถให้ฉันด้วยสิ” “ไม่ต้อง” เธอบอกเสียงห้วน ไม่สบอารมณ์เมื่อถูกรื้อฟื้นเรื่องน่าเจ็บใจเมื่อช่วงกลางวัน “จริงสินะ เธอยังล้างรถไม่เสร็จนี่นา แต่ทิ้งงานแล้วหนีกลับมาก่อน” กางเขนไม่ต่อคำด้วยนอกจากค้อนคมใส่อีกฝ่าย นอกจากเธอจะเดินเข้าไปใกล้แล้วจ้องหน้าเขาตาเขม็ง “ฉันไม่ใช่เด็กล้างรถ!” บอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธอก็เหยียบปลายเท้าของชายหนุ่มเต็มแรง แล้วรีบวิ่งหนีกลับขึ้นเรือนไทยทันที ส่วนอาคเนย์ได้แต่เต้นโหยงเพราะความเจ็บ ให้ตายเถอะ! เขาอุตส่าห์ลงทุนมาผูกมิตรกับเจ้าหล่อนตามคำแนะนำของหงส์หยกแล้วนะ แล้วดูยัยจอมวายร้ายทำกับเขาสิ มันน่าจับตัวมาตีก้นนัก! “ฝากไว้ก่อนเถอะยัยจุก ฉันเอาคืนแน่!” ชายหนุ่มตะโกนไล่หลังอย่างมั่นใจว่ากางเขนได้ยินอย่างแน่นอน จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป แสงนวลตาจากพระจันทร์ที่กำลังเต็มดวงสาดเข้ามาในห้องมืดสลัว กระนั้นกางเขนที่พยายามข่มตาให้หลับกลับนอนไม่หลับ อาจเพราะเมื่อช่วงบ่ายเธอนอนไปหลายชั่วโมงด้วยกระมัง พอตกดึกเลยไม่ง่วง อีกอย่างเธอมีเรื่องให้คิด นั่นก็คือ เรื่องอาคเนย์หมั้นหมายกับหงส์หยก! ก่อนเดินทางไปเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังในจังหวัดชลบุรีซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับทะเลบางแสน กางเขนเคยรู้ข่าวจากรัชนีเพื่อนสนิทว่า อาคเนย์กำลังคบหากับ ‘ละอองดาว’ ลูกสาวคนสวยของเสี่ยเชาว์ซึ่งเป็นผู้มีอิทธิพลในอำเภอนี้อยู่ ข่าวนี้ดูจะกลายเป็นข่าวดังประจำอำเภออยู่ระยะหนึ่งเลยทีเดียว ทั้งสองดูรักกันดี เพราะกางเขนเคยเห็นกับตาว่าอาคเนย์ควงละอองดาวไปไหนต่อไหนด้วยบ่อยครั้ง จนมีข่าวลือออกมาว่าทั้งสองจะแต่งงานกันในเร็ววัน แต่ที่กางเขนไม่เข้าใจก็คือ พี่สาวของเธอไปรักกับอาคเนย์ตั้งแต่เมื่อไหร่? จริงอยู่ว่าหงส์หยกสนิทกับอาคเนย์มาทั้งแต่เด็ก เพราะทั้งสองครอบครัวเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อคุณแม่ อีกทั้งทั้งสองคนยังมีวัยไล่เลี่ยกัน หงส์หยกโตกว่าอาคเนย์ถึงสองปีเต็ม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เหมือนพี่สาวและน้องชาย แต่อยู่ ๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็พัฒนากลายเป็นความรักของหนุ่มสาวไปซะนี่! เรื่องที่สร้างความแปลกใจให้กางเขนเป็นอย่างมากก็คือ หงส์หยกเป็นคนเลือกมาก พิถีพิถันในการใช้ชีวิต มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง อีกทั้งคุณสมบัติผู้ชายในอุดมคติก็ถูกตั้งไว้ซะสูงลิบลิ่ว จึงเป็นไปไม่ได้เลยว่าพี่สาวของเธอจะสนใจอาคเนย์จนถึงขั้นยอมหมั้นหมาย และคิดจะแต่งงานด้วย แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว! พอนอนไม่หลับ กางเขนเลยลุกจากที่นอนแล้วเดินออกมาชมพระจันทร์ที่ระเบียงบ้าน เสียงจักจั่นเรไรยังขับกล่อมราตรี เป็นบรรยากาศที่กางเขนไม่ได้สัมผัสมานานมาก ก็ตั้งแต่เธอเดินทางไปเรียนมหาวิทยาลัยนั่นล่ะ ระหว่างคิดอะไรเพลิน ๆ เสียงบานประตูไม้ก็ดังขึ้น เธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นหงส์หยก “ยังไม่หลับอีกเหรอกางเขน?” “มีเรื่องให้คิดเลยนอนไม่หลับ แล้วเจ๊ล่ะ?” “ทำงานอยู่... แต่คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน เลยออกมาสูดอากาศนอกห้องซะหน่อย” หงส์หยกตอบเสียงเรียบ พลางสยายเส้นผมมันขลับซึ่งยาวเลยหน้าอกไปด้านหลัง กางเขนพยักหน้าน้อย ๆ เพราะรู้ว่าหงส์หยกมักจะทำงานตอนกลางคืน แล้วเปลี่ยนมานอนตอนกลางวัน เพราะหงส์หยกต้องการสมาธิในการเขียนนิยายรัก เพราะช่วงเวลากลางคืนมันเงียบสงบ กางเขนเองรู้สึกชื่นชมความสามารถพิเศษของหงส์หยกเป็นอย่างมาก เธอติดตามผลงานของพี่สาวมาโดยตลอด พี่สาวคนเก่งของเธอประสบความสำเร็จในฐานะนักเขียนมืออาชีพในระดับหนึ่ง ซึ่งเมื่อนำเรื่องนี้มาเทียบกับเธอแล้ว จะรู้ว่าเธอกับพี่สาวต่างกันลิบโลก จนป่านนี้เธอยังหาความฝันของตัวเองไม่เจอเลย “เรียนจบแล้ว เธอจะกลับมาช่วยงานที่บ้านเลยรึเปล่า หรือจะกลับไปหางานทำที่เมืองชล?” หงส์หยกปรายตามายังน้องสาวเพื่อชวนคุยมากกว่าจะคาดคั้นเอาคำตอบ เพราะตอนนี้กิจการเรือนไทยประกอบที่ครอบครัวของเธอทำมากว่าสิบปีก็ประสบความสำเร็จด้วยดี อีกทั้งอยู่ตัวจนไม่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรแล้ว แต่ถ้าจะมีกางเขนเข้ามามีส่วนร่วมก็คงช่วยทุ่นแรงของคุณพ่อสิทธาที่ทุ่มเทให้กับงานได้พอสมควร